บทที่ 30 เสียงที่คุ้นเคย

บทที่ 30 เสียงที่คุ้นเคย

“มีคนอยู่ข้างนอก”

เย่หนิงขมวดคิ้ว เขาไม่ได้สังเกตเห็นว่ามีใครอยู่ข้างนอก จึงลุกขึ้นมองออกไปทางหน้าต่าง มองไปยังทางเดินเบื้องหน้า แต่ก็ไม่เห็นมีใคร

เขามองไปที่ประตูห้องหรูที่สะท้อนแสงสีทอง เห็นเงาดำหลายเงาสั่นไหวอยู่บนนั้น

มีคนอยู่จริงๆ

เย่หนิงกวาดสายตามองไปรอบๆ และสังเกตเห็นว่ามีท่อระบายอากาศที่ถูกหุ้มด้วยสารสีดำบนเพดาน นั่นเป็นท่อแอร์

เขามองไปที่ช่องระบายอากาศและประตูห้องน้ำก่อนจะกล่าวว่า “ผ่อนคลาย”

จากนั้นเขาพาทุกคนขึ้นไปซ่อนในท่อระบายอากาศ พร้อมทั้งเปิดฝาช่องระบายอากาศให้เพียงพอสำหรับคนที่จะเข้าออกได้ และใช้พลังควบคุมก้อนหินเล็กๆ ให้เข้าไปในท่อ “อย่าขยับ อย่าส่งเสียง ท่อจะไม่หล่นลงมา ฉันควบคุมมันด้วยพลังพิเศษไว้ ดังนั้นห้ามขยับเด็ดขาด”

ไม่นานนัก ประตูห้องหรูแต่ละห้องก็ถูกเปิดออก กลุ่มคนพากันพูดคุยเสียงดัง

เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งใกล้เข้ามา คนหนึ่งผลักประตูห้อง และคนอื่นๆ ก็ช่วยกันจัดการกับซอมบี้ เสียงการต่อสู้ดังขึ้น

“พวกนายที่ตื่นรู้สัตว์ร้ายทั้งหลาย มาช่วยกันพังประตู พวกมันต้องอยู่ข้างในแน่”

“สมกับเป็นหัวหน้า เก่งจริงๆ!”

“ไสหัวไป”

เสียงของคนนี้ฟังดูคุ้นเคย แต่เย่หนิงยังจำไม่ได้ว่าอีกฝ่ายคือใคร

ในขณะนั้น ประตูห้องถูกพังเข้ามาอย่างรุนแรง โซฟาที่ขวางประตูไว้ถูกกระแทกจนลอยไปชนกำแพง

เงาร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้น มันคือจางเหมิงลูกน้องของเฉียวหยาง  คนที่ถูกตัวเขาเองซัดกระเด็นไป คิดไม่ถึงว่ามันจะไม่ตายในการต่อสู้  ในตอนนั้น คนส่วนใหญ่มุ่งเป้าไปที่เฉียวหยาง พอฝูงซอมบี้ปรากฏขึ้น ทุกคนต่างวิ่งหนีกันอย่างอลหม่าน จึงอาจมองข้ามมันไป

แต่ตอนนี้มันกลับมาพร้อมกับกลุ่มผู้ตื่นรู้ นี่มันหมายความว่า พวกมันหนีมาที่นี่แล้วเพิ่งเจอพวกเราหรือ? ถึงได้ตามมาแก้แค้น

บนแก้มซ้ายของจางเหมิงมีรอยแผลเป็นจากการถูกไฟไหม้ เห็นได้ชัดว่าในสองวันนี้มันได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้พลังพิเศษของมันทะลุถึงระดับ 1 แล้ว ดูเหมือนว่ามันจะบุกเข้าไปในโกดังลับของเฉียวหยาง

แต่มันกล้าที่จะกลืนพลังพิเศษจำนวนมากเพื่อเพิ่มพลังของตัวเอง และยังไม่ตาย นับว่าเป็นปาฏิหาริย์

มันตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดว่า “เย่หนิง ไอ้เวร ออกมาหาฉันสิ ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันจะต้องเสียโฉมไหม? ตอนนี้ฉันตื่นรู้แล้ว การฆ่าแกก็เหมือนบีบคอไก่ตัวน้อย ออกมาและยอมตายเสียดีๆ”

ขณะนั้น ลูกน้องของมันบุกเข้าไปในห้องน้ำ แต่ห้องขนาดใหญ่กลับไม่มีเงาของใครสักคน

“ไอ้หมอนี่มันบินได้หรือไง? ประตูถูกขัดจากด้านใน มันน่าจะอยู่ในห้องนี้ ยกเว้นแต่ว่ามันจะ...”

จางเหมิงมองไปรอบๆ ด้วยความโกรธ มันสังเกตเห็นว่าเพดานไม่ได้รับการตกแต่งอย่างดี เป็นการตกแต่งขั้นพื้นฐานที่สุด โดยมีท่อระบายอากาศขดเป็นวงไปยังห้องข้างเคียงสองห้อง

เมื่อเห็นสายตามัน เย่หนิงก็แยกก้อนหินออกเป็นสองส่วน ควบคุมพลังแรงโน้มถ่วงส่งพวกมันไปยังท่อระบายอากาศที่เชื่อมต่อกับห้องข้างเคียงทั้งสองห้อง จงใจทำให้เกิดเสียง

“หัวหน้า มีเสียงดังมาจากท่อระบายอากาศ”

จางเหมิงตบหัวลูกน้องของมัน “ฉันไม่ได้ยินหรือไง ไล่ตามไป อย่าปล่อยให้ใครหลุดรอดไปได้!”

กลุ่มคนพุ่งออกไป และแบ่งออกเป็นสองกลุ่มวิ่งเข้าไปในห้องข้างเคียง

“วิ่ง”

เย่หนิงควบคุมทั้งสามคนให้ลงจากท่ออย่างรวดเร็ว จากนั้นใช้พลังแรงโน้มถ่วงพาพวกเขาวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ในพื้นที่แคบเช่นนี้ การต่อสู้ไม่เป็นผลดีต่อพวกเขาเลย

ต้องไปที่ห้องโถงชั้นหนึ่ง

ขณะที่สมาชิกคนสุดท้ายในกลุ่มของจางเหมิงเห็นสิ่งนี้ เขาตะโกนเสียงดังว่า “หัวหน้า พวกมันหนีไปแล้ว!”

“ไล่ตามให้หมด อย่าให้มันหนีไปได้”

เย่หนิงพาทั้งสามคนลงจากชั้นสอง พวกเขาเพิ่งจะพุ่งไปยังทางออก แต่ทันใดนั้นเพดานข้างหน้าก็ระเบิดออกมา

เขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว ป้องกันแรงระเบิดและบอกให้ทั้งสามคนถอยหลัง “ออกไปทางประตูหลัง”

การระเบิดครั้งนี้ทำให้พวกมันไล่ตามมาและขวางทางประตูหลังไว้

ทั้งสี่คนถูกล้อมไว้ เย่หนิงหน้าขรึม ตาขวาของเขากวาดมองไปรอบๆ เห็นพลังพิเศษของทุกคนได้อย่างชัดเจน มีเพียงสามประเภทเท่านั้นที่เป็นผู้ตื่นรู้: ธาตุ สัตว์ร้าย และพลัง

แต่สิ่งที่น่าตกใจคือจางเหมิงตื่นรู้พลังระเบิด

“ฉันยังจำได้ถึงตอนที่แกต่อยฉันอยู่เลย ความทรงจำตอนนั้นยังชัดเจนมาก ตอนนั้นไม่มีโอกาสได้ฆ่าแก แต่ตอนนี้มาดูกันว่าแกจะหนีไปไหนได้อีก”

“ถ้าตอนนั้นแกลงมือ บางทีวันนี้อาจไม่มีแกอยู่” เย่หนิงกล่าวด้วยเสียงที่เยือกเย็นอย่างมาก ไม่มีความตื่นตระหนกแม้แต่น้อยที่ถูกล้อมไว้

“ไอ้เวร พูดไร้สาระ” จางเหมิงตะโกนด้วยความโกรธและชี้ไปที่อีกฝั่งหนึ่งของกำแพง กำแพงที่นั่นระเบิดทันที แตกกระจายเป็นเศษหิน “ฉันไม่สนว่าตอนนั้นจะเป็นยังไง มันไม่มีความหมาย ตอนนี้ฉันจับแกได้แล้ว ภายใต้พลังระเบิดของฉัน แกจะต้องตายโดยไร้ร่องรอย”

“นายเคยเล่นเกมไหม?” เย่หนิงพูดขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล

สิ่งนี้ทำให้ทุกคนในที่นั้นหัวเราะออกมา

“ไอ้หนู นายคงจะกลัวจนสติแตกแล้วใช่ไหม? เวลานี้นายยังพูดถึงการเล่นเกมอีก? หรือว่านายคิดว่าตัวเองจะฟื้นขึ้นมาได้ มันน่าขำจริงๆ”

“ฉันจะเล่นเกมบ้าอะไรของแก วันนี้ฉันจะเล่นกับผู้หญิงของแกต่างหาก”

“หัวหน้า ไอ้นี่มันคงจะฉี่แตกแล้ว ปล่อยให้ฉันใช้พิษละลายมันไปเลยดีกว่า เดี๋ยวจะเลอะเสื้อพวกเรา”

เสียงหัวเราะจากคนรอบข้างไม่ได้ทำให้จางถิงถิงและคนอื่นๆ หัวเราะออกมา และพวกเขาก็ไม่สามารถหัวเราะได้ จางเฟิงในตอนนี้รู้สึกเสียใจ ถ้าไม่ไปตึกหลงเทียน และไม่เข้าไปกับเขา ถึงแม้จะไม่ได้ตื่นรู้ เขาก็คงจะพาพี่สาวมีชีวิตรอดได้นานขึ้น

ตอนนี้ เขาและพี่สาวทำได้เพียงรอความตายที่นี่

จางถิงถิงยื่นนิ้วออกมาและนับจำนวนคนของพวกมันทีละคน “หนึ่ง, สอง, สาม...สิบเอ็ด, สิบสอง, สิบสาม, สิบสี่ ไม่พอที่จะดูเลย”

“แกมีคำพูดสุดท้ายอะไรไหม?” จางเหมิงยกมือขวาที่แดงก่ำของตัวเองขึ้น นั่นเป็นสัญญาณว่าพลังระเบิดกำลังจะถูกปลดปล่อย

“ในเกม ระดับก็คือพลัง และระดับของฉันเหนือกว่าพวกแก”

“ระดับบ้าบออะไร กำปั้นใหญ่และคนเยอะต่างหากที่เป็นกฎของโลก แกเตรียมตัวโดนเล่นงานได้เลย”

จางเหมิงกล่าวและเตรียมจะลงมือ

ทันใดนั้น สนามแรงโน้มถ่วงที่ทรงพลังแผ่ขยายไปรอบๆ จางเหมิงและพวกทั้งหมดต่างร่างกายสั่นสะท้าน และแข็งทื่ออยู่กับที่

“ความแตกต่างระหว่างนายกับฉัน มันไม่สามารถชดเชยด้วยจำนวนคนได้”

ในขณะนั้น จางเหมิงรู้สึกหวาดหวั่นอย่างหนัก และยิ่งไปกว่านั้นสายตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตของเขาทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกแช่แข็งอยู่ในถ้ำ

ดาบคู่สองเล่มพุ่งไปอย่างรวดเร็ว ดาบมีหางเป็นแสงสีขาวที่หาง่ายดายต่อการคร่าชีวิตของลูกน้องของมัน

“ลุย” เย่หนิงกล่าว สามคนพุ่งเข้าโจมตีทันที

จางเหมิงคำรามด้วยความโกรธ ร่างกายของมันดูเหมือนจะระเบิดออกมาจากภายใน มันไม่คิดเลยว่าหลังจากที่ตื่นรู้แล้วจะยังถูกเย่หนิงกดขี่เช่นนี้

ในใจของมันเต็มไปด้วยความโกรธ ราวกับว่ามีไฟลุกไหม้ มีลาวาพลุ่งพล่านอยู่ภายใน มันไม่ยอมรับ ไม่เต็มใจ ไม่ยอมให้ตัวเองพ่ายแพ้ต่อไอ้เด็กเวรนี่!

มันต้องการให้เย่หนิงตาย ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

คอของจางเหมิงจู่ๆ ก็กลายเป็นเหมือนเหล็กร้อน รอยเส้นเลือดที่เห็นได้ชัด และพลังระเบิดในตัวมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

วินาทีต่อมา มันยกมือทั้งสองขึ้นพร้อมกัน ห้องโถงใหญ่กลายเป็นสนามรบ การระเบิดต่อเนื่องไม่หยุด “แกต้องตายอยู่ที่นี่แน่!”

ท่ามกลางการระเบิด เย่หนิงหลบหลีกไปและคิดในใจว่า “มันบ้าจริงๆ”