บทที่ 20 เฉียวหยางผู้เจ้าเล่ห์

บทที่ 20 เฉียวหยางผู้เจ้าเล่ห์

ความสิ้นหวังกำลังแพร่กระจาย ขณะที่ศัตรูกำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

ความรู้สึกในการต่อสู้ที่เคยเผชิญหน้ากับซอมบี้นับพันตัวเพียงลำพังเริ่มกลับมาอีกครั้ง

เย่หนิงพุ่งตัวขึ้นไปในอากาศ ผมสั้นของเขาปลิวไหวไปมา สนามแรงโน้มถ่วงที่มองไม่เห็นปิดกั้นตรอกมืดนี้ไว้

ลูกดอกนับไม่ถ้วนและระเบิดขวดถูกหยุดด้วยพลังที่มองไม่เห็น พลังงานสีขาวอ่อน ๆ ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของทุกวัตถุ แม้แต่ลูกเหล็กขนาดใหญ่ก็ถูกควบคุมไว้แน่นหนา

แต่เย่หนิงที่ใช้พลังไปมากแล้ว รู้สึกว่าการป้องกันวัตถุจำนวนมากในครั้งเดียว รวมถึงลูกเหล็กขนาดใหญ่ที่ถูกโยนออกมาอย่างแรงโดยผู้ที่ตื่นพลังแล้วนั้น เริ่มเกินความสามารถของเขา

เขาครางเบา ๆ และร่างกายก็สั่นเล็กน้อย

เมื่อฉินรั่วเสวี่ยเห็นว่าไม่ดี เธอจึงปล่อยไฟออกมา ลูกดอกบางส่วนถูกพัดตกลงไป

เย่หนิงคำรามด้วยความโกรธ พลังพิเศษของเขาปะทุขึ้นทั่วร่าง ในทันใดนั้น การระเบิดเกิดขึ้นที่กลางระหว่างทั้งสองฝ่าย คลื่นกระแทกที่มองไม่เห็นแพร่กระจายไปทั่วบริเวณ

เสียงกรีดร้องของผู้คนดังขึ้นไม่หยุด แต่ในไม่ช้าก็ถูกกลบด้วยเสียงการระเบิด

“สู้เต็มที่!” ฉินหมิงทนความเจ็บปวดแล้วพูดขึ้นทันที “ตามฉันมา!”

หนุ่มสาวสิบสี่คนพุ่งออกมาทันที ฉินรั่วเสวี่ยก็ตามมาด้วย เธอเป็นคนที่มีประสบการณ์มากที่สุดในกลุ่มนี้

เธอสะบัดมือปล่อยลูกไฟสองลูกเข้าใส่กลุ่มศัตรู โดนสองคนตรงเป้าหมาย พวกเขากรีดร้องและกลิ้งไปมากับพื้น ทำให้แนวของศัตรูสับสนทันที

แต่เฉียวหยางก็ไม่ใช่คนที่จะถูกเล่นงานง่าย ๆ เขาดึงลูกน้องคนหนึ่งมาเป็นโล่บังลูกไฟ แล้วเหวี่ยงร่างของเขาทิ้งไป

“บ้าเอ๊ย ผู้หญิงคนนี้ก็เป็นผู้ตื่นพลังด้วย แต่พวกแกมีคนน้อยกว่า บุกเข้าไป!” เฉียวหยางออกคำสั่ง

เถาวัลย์ขนาดใหญ่พุ่งเข้ามารัดศพที่ถูกเหวี่ยงมา จากนั้นฟาดไปข้าง ๆ จุดไฟที่เสื้อผ้าของศัตรูหลายคน

การต่อสู้เปิดฉากอย่างเต็มที่

เฉียวหยางถือแผ่นโลหะขนาดใหญ่คล้ายประตูรถไว้ในมือ วิ่งเข้าใส่กลุ่มคนอย่างบ้าคลั่ง เขาทุบแขนทั้งสองข้างลงกับพื้นจนเกิดแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อย

แผ่นโลหะสองแผ่นในมือของเขาถูกเหวี่ยงไปมาอย่างแรง แขนทั้งสองข้างถูกเถาวัลย์สีเขียวมัดไว้

ลูกไฟขนาดใหญ่หลายลูกตามมาติด ๆ

เฉียวหยางสะบัดแขนอย่างแรงจนเถาวัลย์ขาด เขานำแผ่นโลหะทั้งสองชิ้นมารวมกัน แรงระเบิดตามมาติด ๆ ทำให้แผ่นโลหะในมือของเขาร้อนขึ้นทันที

"ยัยบ้า!" เฉียวหยางเหวี่ยงแผ่นโลหะที่ถูกเผาจนแดงก่ำทิ้งไป เขาเตะมันด้วยเท้าอย่างแรง

แผ่นโลหะที่ร้อนเหมือนเหล็กเผานั้นพุ่งเข้าหากลุ่มคน หนุ่มที่ใช้เถาวัลย์พยายามสร้างกำแพงขึ้นมาป้องกัน แต่ไม่ทันได้หลบ แผ่นโลหะก็พุ่งทะลุกำแพงเถาวัลย์และเจาะทะลุร่างกายของเขา

“ซานเอ๋อร์!”

“เสี่ยวซาน!”

“บ้าเอ๊ย ฉันจะฆ่าแกให้ได้ เฉียวหยาง!”

หนุ่มสาวที่เหลือโกรธจนขาดสติ ความกลัวหายไปหมด พวกเขาต่างพุ่งเข้าโจมตีอย่างบ้าคลั่ง

แต่พวกเขาก็เป็นเพียงหนุ่มสาวที่เพิ่งตื่นพลังเท่านั้น

พวกของเฉียวหยางนั้นผ่านการต่อสู้ที่โหดเหี้ยมมาก่อน พวกเขารู้วิธีควบคุมสถานการณ์ได้ดีกว่า พวกเขาเปลี่ยนลูกดอกและยกหน้าไม้ขึ้นยิงอีกครั้ง

ฉินหมิงที่กำลังต่อสู้กับเฉียวหยางอยู่ควบคุมพลังน้ำแข็ง ร่างกายของเขาปกคลุมด้วยน้ำแข็งบางส่วน

“หยุดสู้เถอะ เราทั้งสองฝ่ายจะบาดเจ็บสาหัสกันหมด!”

“ไร้สาระ วันนี้พวกแกต้องตายที่นี่!” เฉียวหยางพูดอย่างดุดัน

ลูกดอกทั้งหมดถูกเล็งไปที่ฉินหมิงและพรรคพวก

เมื่อเสียงลั่นไกดังขึ้น ทุกคนรู้ดีว่าไม่มีทางหลบได้ ต่างคนต่างปล่อยพลังเพื่อหวังจะลดแรงกระแทก

แต่ก็เห็นกระสุนใหญ่ขึ้นในสายตา และรู้ว่าคงป้องกันได้ไม่หมด

ในช่วงเวลาวิกฤติ เย่หนิงปรากฏตัวเหนือหัวพวกเขา สนามแรงโน้มถ่วงที่คุ้นเคยโอบล้อมทุกคน ศัตรูทุกคนในบริเวณถูกครอบไว้ พวกเขารู้สึกเวียนหัว หน้าไม้ไม่ได้เล็งไปที่ศัตรู แต่กลับยิงขึ้นฟ้าหรือลงพื้นแทน ทำให้ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด

"ฆ่าพวกมันให้หมด ไอ้พวกสารเลวนี้"

"แก้แค้นให้ผู้บริสุทธิ์"

"ฆ่า!"

พวกเขาบุกเข้าไปในกลุ่มศัตรู หนุ่มสาวที่มีพลังสัตว์ป่าเหมือนเสือเข้าฝูงแกะ เริ่มการสังหาร พวกเขาฆ่าอย่างบ้าคลั่งจนไม่สนใจความกลัวอีกต่อไป

โดยเฉพาะหนุ่มสาวที่ตื่นพลังสัตว์ พวกเขาไม่กลัวลูกดอกเลย แม้ถูกยิง แต่ร่างกายก็ขับลูกดอกออกมาได้ในไม่กี่วินาที

สิ่งนี้ทำให้ศัตรูตกใจอย่างมาก พวกมันต่างร้องออกมา

“เป็นไปได้ยังไง? ทำไมฆ่าไม่ตาย!”

“ไม่จริง ไม่จริง อ๊ากกกก!”

“อย่าเข้ามา อย่าฆ่าฉันเลย!”

เฉียวหยางรู้ว่าตอนนี้เขาแพ้แล้ว จึงคิดจะหนี หม่าเสี่ยวเป่าขวางทางเขาไว้ "นายหนีไม่พ้นหรอก! วันนี้นายต้องตายแน่"

เฉียวหยางมองเห็นลูกน้องของตนล้มลงทีละคน ถูกฆ่าตายด้วยมือของกลุ่มผู้ตื่นพลัง เขาโกรธตัวเองที่ไม่กำจัดพวกนี้ตั้งแต่แรก

เมื่อมองไปยังหญิงและเด็กที่มองมาจากไม่ไกล ความบ้าคลั่งก็สว่างวาบในดวงตาของเฉียวหยาง

เขารีบพุ่งไปที่รถยนต์คันหนึ่งแล้วผลักมันวิ่งไปยังกลุ่มของฉินหมิงและพรรคพวก

"ไม่ดีแน่ เขาคิดจะพาเราตายไปด้วยกัน"

ฉินหมิงสั่งให้ทุกคนแยกย้าย แล้วใช้พลังพิเศษโจมตีร่างของเฉียวหยาง

แต่เฉียวหยางที่ถูกต้อนจนมุม กลับมีพลังเพิ่มขึ้นอย่างเหลือเชื่อ เขาพุ่งตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เขาเหวี่ยงรถยนต์เข้าไปทางกลุ่มหญิงและเด็ก

ทุกคนต่างตกตะลึง

พวกเขาพยายามใช้พลังพิเศษเพื่อหยุดรถ หรือต่างก็วิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง

จางถิงถิงที่มีความเร็วสูง แต่ไม่สามารถหยุดรถที่ถูกเหวี่ยงมาโดยผู้ตื่นพลังได้ทันที

ในขณะที่หนุ่มสาวที่ตื่นพลังสัตว์ไม่สามารถวิ่งกลับมาช่วยได้ทัน

ฉินหมิงยืนขวางอยู่หน้า พยายามปล่อยพลังเต็มที่ แม้เพิ่งตื่นพลัง แต่เขาใช้พลังจนเลือดไหลออกจากตาและจมูก

น้ำแข็งปรากฏขึ้นแล้วก็แตกออกเป็นชิ้น ๆ อย่างรวดเร็ว

แต่ความเร็วของรถยนต์ก็ลดลงเล็กน้อย

แต่ยังไม่พอ

เพราะระยะมันใกล้เกินไป!

จากนั้น เขาก็ทำในสิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจ เขาก้าวไปข้างหน้า พื้นดินเบื้องหลังกลายเป็นน้ำแข็งหนา เขาจะใช้ร่างกายหยุดรถ!

“พ่อ!”

“คุณลุงฉิน!”

ทุกคนร้องเรียกชื่อเขา

ทันใดนั้น เฉียวหยางพุ่งเข้ามาอีกครั้ง เขาชกที่รถยนต์เพิ่ม ทำให้รถพุ่งเร็วขึ้นทันที

ในขณะเดียวกัน เขาหัวเราะเสียงดัง ใช้แรงขาเหยียบข้างฉินหมิง แล้วกระโดดข้ามไป

หนุ่มสาวที่เพิ่งตื่นพลังตกใจกลัว พลังที่ปล่อยออกไปล้วนพลาดเป้า

“เสี่ยวฉิน อย่าทำแบบนี้ นายจะตายนะ”

“ใช่แล้ว พี่ฉิน นายช่วยพวกเราไว้มากแล้ว นายเพิ่งจะได้พบลูกสาว อย่าตายเลย”

“คุณลุงฉิน พวกเราขอบคุณคุณมากนะ”

เสียงร้องไห้และเสียงคำรามดังขึ้นไม่หยุด

ช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ ในสายตาของพวกเขามันเหมือนผ่านไปนานหลายศตวรรษ

โครม!

รถพุ่งเข้าชนร่างของฉินหมิง

ร่างของเขาไม่ได้ถูกชนกระเด็นไปทันที

เขายืนหยัดไว้ได้!

แต่รถยนต์ก็ยังคงกดทับร่างของเขาเอียงไปทางด้านซ้าย

เขากัดฟันจนหน้าแดง ใช้พลังทั้งหมดที่มีในการต่อสู้กับแรงกระแทก

“ฉันจะไม่ให้พวกนายตาย! อ๊ากกกก!”

เขาพ่นเลือดออกมา เสียงกระดูกขาของเขาแตกหักดังขึ้น

กลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังต่างวิ่งเข้ามาช่วยพยุงเขาไว้

เมื่อพวกเขาเห็นว่าฉินหมิงใช้พลังแช่แข็งขาของเขาไว้ ทุกคนต่างมีน้ำตาในตา

เฉียวหยางลงพื้นแล้วขวางทางพวกเขาไว้ หมัดของเขาพร้อมที่จะทุบใส่ชายชรา “พวกแกต้องลงนรกไปพร้อมกับฉัน ฮ่าฮ่า”

เสียงของเขาหยุดกึก ดวงตาของเขาขยายขึ้นอย่างสุดขีด ราวกับเห็นอะไรบางอย่างที่เหลือเชื่อ