บทที่ 2 อัจฉริยะไร้ค่า

บทที่ 2 อัจฉริยะไร้ค่า

ทวีปเจินเหยียน บริเวณขอบตะวันตกสุด

แคว้นตงหลี ภูเขาจิ่วอู๋

“อ๊า! พวกเจ้าเป็นใคร?!”

หญิงสาวในชุดสีชมพูหรูหรา ใบหน้าสวยงามดุจหยก ถูกผลักลงกับพื้น

ฝ่ามือโจมตีที่ตันเถียนของเธอทำให้พลังทั้งหมดไหลออกจากร่างกายอย่างรวดเร็ว

เพียงพริบตาเดียว หญิงสาวที่เคยอยู่ในระดับจอมยุทธ์ขั้นสูงสุด กลับกลายเป็นเพียงคนธรรมดา

เธอทรุดตัวลงกับพื้น ไร้เรี่ยวแรง และจ้องมองกลุ่มชายชุดดำที่ล้อมรอบเธอ พวกเขามาจากที่ใดกัน?

สถานที่ที่เธอปลีกวิเวกเพื่อฝึกวิชา เป็นที่ลับมาก มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้จัก แล้วทำไมพวกนี้ถึงมาพบเธอได้?

ยิ่งไปกว่านั้น ทันทีที่พวกเขาลงมือ พวกเขาก็เล่นงานเธออย่างโหดร้าย ด้วยการทำลายพลังของเธอโดยตรง!

แต่ไม่นานนัก เธอก็ได้คำตอบ

“หึๆ... พี่สาว ตอนนี้รู้สึกเป็นอย่างไรบ้างกับการเป็นคนไร้ค่า?”

เสียงระฆังดังแว่วอย่างไพเราะ หญิงสาวในชุดผ้าไหมสีฟ้าอ่อน เดินออกมาจากกลุ่มชายชุดดำอย่างช้าๆ

ทุกก้าวที่เธอเดิน เหมือนกับเหยียบลงบนหัวใจของลั่วชิงถง ทำให้ร่างกายของเธอสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

“ลั่วซินหนิง?! เป็นเจ้า?! เจ้าเองงั้นหรือ?!”

ลั่วชิงถงไม่อยากเชื่อว่า คนที่หักหลังเธอจะเป็นน้องสาวที่เธอเคยรักและเอาใจใส่มากที่สุด

ลั่วซินหนิง บุตรสาวที่เกิดจากภรรยาน้อยของสกุลลั่วในตระกูลเจิ้นกั๋ว แคว้นตงหลี มาตั้งแต่เด็ก เธอมักจะป่วยและไม่แข็งแรง ไม่ได้รับความสำคัญจากผู้ใด

ลั่วชิงถงเป็นคนที่นำเธอมาอยู่ข้างกาย และใช้ทรัพยากรของตนเองในการบำรุงร่างกายของลั่วซินหนิง จนทำให้เธอสามารถฝึกวิชาได้ เปิดเผยพรสวรรค์ และกลายเป็นหนึ่งในคนที่มีศักยภาพสูงในรุ่นที่สามของตระกูลลั่ว รองจากลั่วชิงถงเท่านั้น

ทุกคนอาจมีเหตุผลในการทรยศลั่วชิงถง แต่ลั่วซินหนิงไม่ควรเป็นหนึ่งในนั้น! เพราะทุกอย่างที่ลั่วซินหนิงมีในวันนี้ ล้วนมาจากลั่วชิงถง!

“ทำไม?! ทำไมเจ้าต้องทำกับข้าเช่นนี้?!”

ลั่วชิงถงไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้ เธอไม่เคยทำอะไรที่เป็นการทรยศต่อลั่วซินหนิง แต่ลั่วซินหนิงกลับตอบแทนด้วยการทำลายพลังของเธอในขณะที่เธอกำลังฝึกวิชา!

“โทษได้เพียงแค่ พี่สาวเจ้ามีโชคดีเกินไป จนเป็นที่ขวางตาขวางใจผู้อื่น!” ลั่วซินหนิงมองดูลั่วชิงถงที่นอนอยู่บนพื้นอย่างหมดสภาพ แต่ยังคงสวยงามและสง่างาม ความอิจฉาในใจเธอพลุ่งพล่านขึ้น

ลั่วชิงถง บุตรสาวคนโตของตระกูลลั่ว เป็นที่หนึ่งในรุ่นของตระกูลทั้งในด้านความสามารถและความงาม

ทุกคนต่างก็ยกย่องว่า ลั่วชิงถงเป็นผู้หญิงที่งดงามที่สุดในแคว้นตงหลี ใบหน้าของเธอเป็นดุจหยกขาวบริสุทธิ์ ผิวของเธอขาวนวลดุจหิมะ และดวงตาสีเขียวสดใสของเธอนั้นเหมือนกับน้ำพุใสสะอาด ทำให้เธอดูงดงามอย่างเหลือล้น

ทุกครั้งที่ลั่วชิงถงปรากฏตัว เธอก็เป็นจุดสนใจของผู้คน

แม้แต่ลั่วซินหนิงที่ภาคภูมิใจในความงามของตนเอง ยังรู้สึกเหมือนว่าเธอเป็นเพียงดอกหญ้าข้างทาง เมื่ออยู่ข้างลั่วชิงถง

เมื่อมองลั่วชิงถงที่แม้จะอยู่ในสภาพเลวร้าย แต่ก็ยังคงงามสง่า ลั่วซินหนิงรู้สึกถึงความอิจฉาที่ลุกโชนในใจ

เธอก้าวขึ้นไปข้างหน้า จับคางของลั่วชิงถงแล้วยกหน้าของเธอขึ้นมา

“พี่สาว รู้สึกสิ้นหวังใช่ไหม? แต่นี่เพิ่งจะเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น”