บทที่ 16 พลังแบบนี้เพียงพอหรือยัง?
บทที่ 16 พลังแบบนี้เพียงพอหรือยัง?
“คุณมันคนเลว!”
ฉินรั่วเสวี่ยกัดฟันแน่น มือเล็กๆ ของเธอทุบลงบนอกของเขา
ข้างๆ กัน จางถิงถิงรู้สึกตกใจอย่างมาก ใบหน้างดงามของเธอซีดเผือด
จากนั้นเธอก็หยิบสมุดเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าพร้อมกับปากกาสีดำแล้วพูดว่า “วันที่ 29 กุมภาพันธ์ ท้องฟ้ามืด วันนี้ฉันทำบุญใหญ่ช่วยคน แต่กลับถูกคนนี้ทอดทิ้ง ถ้าเจอพวกเขาอีกครั้ง ฉันจะฆ่าเขา แล้วยังมีเพื่อนร่วมชั้นเย่หนิงที่ทอดทิ้งพวกเรา แม้ว่าจะเป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม แต่นี่ก็ไม่ได้ลบล้างความผิด จดไว้เลย”
เย่หนิงไม่ได้เสียสมาธิไปแอบดูบันทึกของคนอื่น เขาปลอบใจฉินรั่วเสวี่ยอยู่พักหนึ่งจนเธอสงบลงได้
ตอนนี้ภายในใจของเย่หนิงก็สับสนไม่น้อย ชาติที่แล้วเขาไม่ได้ขาดผู้หญิง และก็ผ่านผู้หญิงมามากมาย
แต่ไม่มีใครเหมือนกับฉินรั่วเสวี่ย ยิ่งบวกกับความรู้สึกในช่วงวัยรุ่นที่ฝังลึก ทำให้เขาไม่อาจเกลียดเธอได้
เขาคิดว่าเมื่อวันสิ้นโลกมาถึง เทพธิดาก็คงจะไม่เกี่ยวข้องกันอีก
ใครจะไปคิดว่าเธอกลับตามติดและพันธนาการเขา
ตอนนี้ยิ่งไปกว่านั้น มันกลายเป็นแบบนี้
เย่หนิงไม่ต้องการที่จะมีพันธะ อย่างน้อยตอนนี้เขายังไม่ต้องการ
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจส่งพวกเธอไปยังค่ายผู้รอดชีวิตที่ต้องการให้เร็วที่สุด และใช้เวลาสำรวจลักษณะนิสัยของคนในค่ายในช่วงไม่กี่วันนี้ จากนั้นจึงจากไป
“พวกคุณเป็นคนช่วยฉันหรือ?”
ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินออกมา เสื้อผ้าของเขาเปื้อนเลือดเต็มไปหมด ตอนนี้เขาดูทุลักทุเลมาก แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นเพื่อนร่วมทางของคนเหล่านั้นที่ติดอยู่
“ฮึ เพื่อนร่วมทางของคุณสองคนเห็นอันตรายแล้วก็ทอดทิ้งพวกเรา! เรามาเพื่อช่วยคุณ แต่พวกเขากลับวิ่งหนีไปโดยไม่หันหลังมาดูเลย ไม่ควรจะช่วยคุณเลยจริงๆ”
จางถิงถิงพูดขึ้นอย่างโกรธเคือง
ฉินรั่วเสวี่ยในใจนั้นจดจำไว้ แต่ภายนอกกลับแสดงท่าทางไม่ใส่ใจพูดว่า “ซอมบี้ถูกกำจัดหมดแล้ว พวกเราจะไปก่อน”
พูดจบเธอก็หันหลังจากไปทันที
คนอื่นๆ ต่างก็เดินตามไป ชายวัยกลางคนมองแผ่นหลังที่หายไปของพวกเขาแล้วส่ายหัว จากนั้นเขาก็เดินจากไปในแสงอาทิตย์ยามเย็น
“ค่ายผู้รอดชีวิตที่คุณเจอนั้นอยู่ที่ไหน?”
เย่หนิงเดินอยู่บนถนน เปิดสัมผัสพิเศษอยู่เสมอ คอยระวังสิ่งรอบข้างอยู่ตลอดเวลา แม้แต่เสียงลมพัดเล็กน้อยเขาก็จะไปตรวจสอบ
“อยู่ที่ตึกหลงเทียน”
ตึกหลงเทียน?
ที่นั่นถูกคนยึดครองไปหมดแล้วหรือ?
“โอเค รีบไปกันเถอะ”
ทั้งสี่คนมาถึงที่ห่างจากตึกหลงเทียนประมาณหนึ่งร้อยเมตรในเวลาพลบค่ำ
มองเห็นตึกสูงเสียดฟ้าถูกล้อมรอบด้วยลวดเหล็ก กระสอบทราย และรถยนต์ ก่อเป็นรั้วสูงประมาณสองเมตร เพื่อป้องกันการบุกรุกของซอมบี้
เย่หนิงมองไปที่ถังน้ำมันที่ถูกตัดส่วนบนออกและใช้เผาไฟ
มีคนสองคนถือปืนยืนอยู่หน้ารั้วมองมาที่พวกเขา
หนึ่งในนั้นตะโกนว่า “พวกคุณเป็นใคร?”
เย่หนิงเดินไปข้างหน้าแล้วพูดว่า “ผู้รอดชีวิตจากเผ่าพันธุ์มนุษย์ มาขอเข้าร่วม”
“พวกคุณมีใครได้รับบาดเจ็บไหม?” ชายหน้าดุมีแผลเป็นที่ใบหน้ากวาดตามองพวกเขาสามคน แล้วสายตาก็หยุดที่ฉินรั่วเสวี่ยเป็นเวลานาน
เย่หนิงขวางสายตาของเขา ปล่อยพลังแรงโน้มถ่วงเล็กน้อยไปที่ชายคนนี้เพียงคนเดียว ทันทีที่เขารู้สึกวิงเวียนศีรษะอย่างหนัก ใจของเขาก็สั่นสะท้านอย่างมาก
“อย่ามองในสิ่งที่ไม่ควรมอง ถ้าพวกคุณไม่ต้องการคน พวกเราก็จะไปที่ค่ายอื่น”
อีกคนหนึ่งกำลังพูดเบาๆ ผ่านวิทยุสื่อสาร
ไม่นาน ก็มีชายร่างใหญ่รูปร่างกำยำสูงไม่น้อยกว่า 185 เซนติเมตรเดินเข้ามา เขามัดผมหางม้าเล็กๆ ไว้ที่ด้านหลัง ศีรษะด้านข้างถูกโกนจนเกือบหมด เขายิ้มแบบไม่เต็มใจเมื่อมาถึงพวกเขา
เขาเดินมา ใช้สำเนียงท้องถิ่นภาคตะวันออกเฉียงเหนือพูดพลางพ่นควันออกมาจากปาก เมื่อมาถึงพวกเขา เขาก็โยนบุหรี่ลงพื้น
เขาใช้ฝ่าเท้าเหยียบมันอย่างแรง เสียงแตกร้าวดังขึ้น และพื้นหินก็ปรากฏรอยแตกเล็กน้อย
【เป็นอย่างไร? เห็นพลังของฉันแล้ว คงกลัวกันหมดแล้วสินะ รู้แล้วใช่ไหมว่าใครเป็นหัวหน้าที่นี่】
เย่หนิงหัวเราะเย็นชา แต่เป็นเพียงผู้ตื่นรู้ที่ยังไม่ถึง Lv1 ไม่มีอะไรน่ากลัว
“ขอโทษด้วย ที่ต้อนรับไม่ดี พวกเราทุกคนเป็นผู้รอดชีวิต ควรช่วยเหลือซึ่งกันและกัน รวมกันแล้วเราจะแข็งแกร่งขึ้น ยินดีต้อนรับพวกคุณเข้าร่วม”
หม่าเสี่ยวเป่ารีบถามว่า “คุณแซ่เฉียวหรือเปล่า?”
“โอ้? เจ้าหนูรู้จักฉันด้วยหรือ?” ใบหน้าของเฉียวหยางแสดงออกถึงความยินดีเล็กน้อย
หม่าเสี่ยวเป่าดูตื่นเต้นมากพูดว่า “พ่อแม่ผมบอกว่าพวกเขาอยู่ที่นี่ ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?”
เฉียวหยางโบกมือเรียกคนหนึ่งมา “ไปพาสามีภรรยากลางคนแซ่หม่ามา ให้เจ้าหนูนี่ดูหน่อย”
“รับทราบครับ หัวหน้า”
เฉียวหยางอ้าแขนเดินไปหาเธอ เขายื่นมือใหญ่ๆ ของเขาออกมาเพื่อจะกอดไหล่ของฉินรั่วเสวี่ย “เข้าไปข้างในเถอะ พวกแกสองคนรีบปิดประตูซะ ข้างนอกอันตรายในตอนกลางคืน”
“รับทราบครับ หัวหน้า”
เย่หนิงเดินเข้ามาโอบไหล่เขาพร้อมกับหัวเราะแล้วพูดว่า “ไปเถอะ คิดไม่ถึงว่าหัวหน้าเฉียวจะใจดีขนาดนี้”
ใครจะไปรู้ว่าใบหน้าของเฉียวหยางจะกระตุกอย่างไม่สามารถสังเกตได้ เมื่อยังไม่รู้จักความสามารถของเย่หนิงดีนัก เฉียวหยางจึงไม่อยากแตกหักโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มีสาวสวยอยู่ด้วย “เข้าไปข้างในก่อนเถอะ”
เมื่อเข้ามาถึงห้องโถงชั้นสอง
ก็เห็นคู่สามีภรรยากลางคนที่เนื้อตัวสกปรกเดินเข้ามา หม่าเสี่ยวเป่าก็วิ่งไปกอดพวกเขาทันที
ในโลกที่ล่มสลายนี้การได้พบกันทั้งครอบครัวอีกครั้งเป็นเรื่องที่หายากมาก
เฉียวหยางปรบมือแล้วพูดว่า “เฮ้ ช่างเป็นเรื่องที่น่าประทับใจ คุณว่าจริงไหม?”
“จริงด้วยสิ!” เย่หนิงยิ้มตอบ
จางถิงถิงรู้สึกประทับใจจนตาแดง
ในห้องโถง มีคนประมาณสิบกว่าคนนั่งอยู่ พวกเขาทุกคนใส่เสื้อกล้าม โชว์กล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง หรือร่างกายที่อ้วนท้วน แต่ทุกคนล้วนเป็นผู้ชายที่ดูแข็งแรงและดุดัน
สายตาของทุกคนที่มองพวกเขาหกคนนั้นเต็มไปด้วยความไม่เป็นมิตร
“ไม่รู้ว่าพวกคุณจะช่วยอะไรได้บ้างในค่าย?” เฉียวหยางนั่งลงบนโต๊ะทำงานไม้เนื้อแข็งตัวหนึ่ง ทันใดนั้นก็มีหญิงสาวสองคนที่แต่งตัวเซ็กซี่พุ่งเข้ามาหาเขา ซุกซบหน้าอกของเขา
ฉินรั่วเสวี่ยขมวดคิ้วมองภาพเหล่านี้ เธอรู้ว่าผู้หญิงในโลกที่ล่มสลายนั้นเอาตัวรอดได้ยาก แต่ทำไมพวกเธอถึงเลือกทางนี้
เย่หนิงพูดทันทีว่า “พวกเราสู้ได้ หาเสบียงได้ แบบนี้พอไหม?”
“โอ้?”
เฉียวหยางเลิกคิ้วขึ้นแล้วกระตุกมือเล็กน้อย ชายร่างกำยำคนหนึ่งก็เดินมาหมุนคอไปมา “ถ้าคุณเอาชนะเขาได้ ฉันจะ…”
เขาพูดยังไม่ทันจบประโยค
เย่หนิงก็หายตัวไปจากที่เดิม และในชั่วพริบตาต่อมา ชายร่างกำยำก็ถูกส่งตัวกระเด็นไปชนกับผนัง
“พลังแบบนี้พอไหม?”
ใครจะไปคิดว่าชายร่างกำยำคนนั้นจะเดือดขึ้นมา เขาไม่เคยพ่ายแพ้มาก่อน เขาจึงเอื้อมมือไปที่ด้านหลังเตรียมคว้าปืน “ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้นๆ!”
แต่เขายังไม่ทันได้ทำอะไร
เย่หนิงก็มีมีดสั้นอยู่ในมือแล้ว เล็งไปที่หน้าอกของเขา
“อ๊าก!”
ชายร่างกำยำร้องออกมาอย่างเจ็บปวด มือทั้งสองข้างกุมที่หน้าอกของตัวเอง
ใครจะรู้ว่าเย่หนิงแค่หลอกเล่น ทำให้เขาตกใจกลัวจนเป็นแบบนี้
“เชอะ ขี้ขลาดจริงๆ เก่งแต่เปลือก ยังสู้ไอ้อ้วนของพวกเราไม่ได้เลย”
สามีภรรยาหม่าเมื่อได้ยินก็ใบหน้าถอดสี พวกเขารู้ดีว่าชายคนนั้นแข็งแกร่งเพียงใด
หม่าเปาเดินเข้ามารีบอธิบายว่า “เด็กผู้หญิงคนนี้พูดเล่นไปอย่างนั้นเอง ที่บ้านเราหม่าเสี่ยวเป่า แค่ทำอาหารได้เท่านั้น”
ในใจของเฉียวหยางตกตะลึงมาก เขาไม่ได้ฟังคำอธิบายของหม่าเปา
【คนนี้เก่งขนาดนี้เชียวหรือ!!】
