บทที่ 15 ความจริงอันโหดร้าย

บทที่ 15 ความจริงอันโหดร้าย

  ฉินรั่วเสวี่ยรู้สึกดีมาก

เธอจัดการฆ่าซอมบี้ตัวหนึ่งอย่างรวดเร็วในพริบตาเดียว

ทำให้เธอรู้สึกมั่นใจขึ้นมาว่าซอมบี้สิบกว่าตัวตรงหน้า ไม่เพียงพอที่จะสู้กับเธอและจางถิงถิงได้เลย

นี่เป็นผลจากการต่อสู้เมื่อคืน หลังจากที่ได้เผชิญหน้ากับคลื่นซอมบี้ ทำให้เธอไม่รู้สึกกลัวอะไรอีกแล้ว

เมื่อจัดการซอมบี้เสร็จ เธอและจางถิงถิงได้ถามสองคนที่พบว่าพวกเขาเป็นสมาชิกจากแคมป์ผู้รอดชีวิตที่ใหญ่ที่สุดในบริเวณนี้ ออกมาเพื่อหาของจากซุปเปอร์มาร์เก็ต

หนึ่งในนั้นชื่อ ซุนเฉียงมีจมูกใหญ่มาก เขามองสองสาวด้วยสายตาแปลกๆ แต่ก็พูดขึ้นว่า “ในซุปเปอร์มาร์เก็ตยังมีเพื่อนร่วมทีมของเราติดอยู่ในโกดัง มีซอมบี้หลายสิบตัวกำลังปิดล้อมอยู่ ขอให้พวกคุณช่วยหน่อยเถอะ”

“ใช่แล้ว ช่วยพวกเขาด้วยนะ”

ฉินรั่วเสวี่ยใจอ่อน เมื่อได้ยินจึงตอบตกลง ทั้งสี่คนจึงเข้าสู่ซุปเปอร์มาร์เก็ต เดินลงบันไดเลื่อนไปยังชั้นใต้ดิน

โกดังตั้งอยู่ที่มุมหนึ่งของชั้นใต้ดิน เมื่อพวกเขาเข้าสู่ชั้นใต้ดินก็พบซอมบี้สองตัวกำลังเดินอยู่ในพื้นที่ว่างเปล่า

พื้นเต็มไปด้วยเลือดสดๆ กลิ่นเหม็นคาวคละคลุ้งไปทั่วอากาศ

เมื่อได้ยินเสียง ซอมบี้สองตัวที่มีดวงตาสีแดงก็หันกลับมา มันพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่งเหมือนหมาบ้าที่เห็นเหยื่อ

จางถิงถิงกระโดดลงจากที่สูงหลายเมตร ตกลงมายังพื้นและพุ่งไปข้างหน้าราวกับสปริง

ด้วยมีดในมือ เธอจัดการซอมบี้อย่างง่ายดาย

ลูกตาสองลูกกลิ้งออกไปไกล ร่างกายแข็งๆ ของซอมบี้ล้มลงกับพื้น

ซุนเฉียงกับชายอีกคนมองตากันและเห็นความตกตะลึงในดวงตาของอีกฝ่าย

พวกเขาเดินตามหลังมา ซุนเฉียงกระซิบว่า “เราต้องชวนสองสาวนี้เข้าร่วมแคมป์ เจ้านายโจวต้องชอบพวกเธอแน่ๆ แม้ต้องใช้วิธีลอบโจมตี พวกเธอก็ต้องถูกพากลับไปให้ได้”

“ใช่แล้ว ยังไงก็แค่พากลับไปให้รอด หลังจากเจ้านายได้สนุกแล้ว พวกเธอจะไม่ยอมตามเขาได้ยังไง”

พวกเขายิ้มเจ้าเล่ห์ในใจ พวกเขาเป็นกลุ่มผู้รอดชีวิตที่มีชื่อเสียงไม่ดีนักแต่มีอำนาจ เจ้านายโจวหยางเป็นผู้ที่มีพลังพิเศษ แต่เขาไม่เคยเปิดเผยความลับเกี่ยวกับพลังนี้ และใช้มันเป็นความลับของตัวเอง

เขายังเตือนลูกน้องว่าของที่อยู่บนซอมบี้มีพิษทั้งนั้น

เมื่อมาถึงมุมโกดัง สองสาวต่างตกใจ จำนวนซอมบี้ที่เห็นนั้น พวกเธอจะจัดการได้จริงหรือ?

“ถ้าเย่หนิงอยู่ด้วยก็ดีสิ ด้วยพลังของเขา พวกเราก็สามารถฆ่าซอมบี้พวกนี้ได้อย่างง่ายดาย”

“ใช่แล้ว ฉันก็เริ่มคิดว่าเขาพูดถูก”

ฉินรั่วเสวี่ยในใจรู้สึกแบบเดียวกันบ้าง แต่เธอเป็นคนที่รักษาคำพูด เมื่อพูดแล้วก็ต้องทำ

“เธอไม่ต้อง...”

จางถิงถิงรู้ว่าเธอจะพูดอะไรจึงขัดจังหวะทันที “ลงมือกันเลย ผู้หญิงก็สามารถยืนหยัดได้!”

“ตกลง”

ฉินรั่วเสวี่ยหันไปพูดกับสองคนที่ตามมาว่า “พวกคุณยิงซอมบี้ก่อน เราจะใช้พลังพิเศษโจมชตีจากด้านข้าง แบบนี้จะมีประสิทธิภาพมากกว่า”

“แต่พวกเรามีกระสุนไม่มาก” ซุนเฉียงพูดอย่างลำบากใจ

ชายอีกคนดึงมีดออกจากเอวแล้วพูดว่า “ผู้ชายควรจะลุยข้างหน้า พวกคุณอยู่ข้างหลังเถอะ”

แต่เมื่อพวกเขาเผชิญหน้ากับซอมบี้หลายสิบตัวนั้น ความกดดันนั้นไม่ใช่สิ่งที่ความกล้าหาญธรรมดาจะเอาชนะได้

พวกเขาหยิบปืนที่แขวนอยู่ที่อกขึ้นมา เปิดสลักป้องกัน แล้วลั่นไกทันที

เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกัน ซอมบี้หันกลับมา ซอมบี้หญิงตัวหนึ่งถูกยิงเข้าที่หัวจนระเบิด

ซอมบี้ตัวอื่นไม่ได้สนใจการระเบิดหัวของเพื่อนมัน เนื้อสดใหม่เป็นสิ่งที่พวกมันตามหามาโดยตลอด

ซอมบี้หลายสิบตัววิ่งเข้ามาในทางเดินอย่างรวดเร็ว

พวกเขากดไกปืนอย่างต่อเนื่อง กระสุนแต่ละนัดพุ่งเข้าสู่ร่างกายของซอมบี้ที่กำลังวิ่งเข้ามา

ฉินรั่วเสวี่ยปล่อยพลังไฟ การระเบิดอย่างรุนแรงทำให้หัวซอมบี้หลายตัวกระเด็นออกไป

จางถิงถิงที่เป็นเหมือนนักฆ่าไล่ฟันหัวซอมบี้ด้วยมีดในมือ

แกร็ก แกร็ก แกร็ก แกร็ก

ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที กระสุนของทั้งสองคนก็หมดลง เพราะความแม่นยำไม่เพียงพอ พวกเขาจึงฆ่าซอมบี้ได้ไม่ถึงห้าตัว

เมื่อไม่มีการควบคุมจากกระสุน ความเร็วของซอมบี้ก็เพิ่มขึ้นทันที ในพริบตาพวกมันก็มาถึงตรงหน้าทั้งสองคน

ฉินรั่วเสวี่ยตะโกนว่า “ถอย!”

จางถิงถิงเคลื่อนตัวได้เร็ว แต่ก็เกือบจะถูกซอมบี้ทำร้าย

กำแพงไฟปรากฏขึ้น ซอมบี้ที่วิ่งผ่านติดไฟทั้งตัว ตัวหนึ่งสู่ตัวถัดไป จนซอมบี้ทุกตัวกลายเป็นวิญญาณที่ถูกไฟแค้นเผาผลาญ ผิวหนังและใบหน้าของพวกมันลุกเป็นไฟ ฉากนั้นชวนให้ขนลุก

ทั้งสี่คนวิ่งบนบันไดเลื่อน ซอมบี้ที่ติดไฟวิ่งชนกำแพงและสองข้างของบันไดเลื่อน ไล่ตามกันมาเป็นฝูง

ขณะที่ฉินรั่วเสวี่ยวิ่งอยู่ เธอเกิดเสียหลักล้มลงบนบันไดเลื่อน ซอมบี้ด้านหลังพุ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้นเหมือนหมาป่า

เธอลุกขึ้นแล้วพยายามวิ่งต่อ แต่ขณะที่เริ่มก้าว ผมของเธอกลับรู้สึกว่าถูกอะไรบางอย่างเกี่ยวไว้

ในวินาทีนั้น ใจเธอไม่สามารถสงบได้อีกต่อไป เธอกรีดร้องอย่างหวาดกลัว ดวงตาเบิกกว้างถึงขีดสุด หายใจเร็วขึ้น เธอรู้สึกว่าความตายอยู่ห่างจากเธอเพียงลมหายใจ

จางถิงถิงถือมีดเข้ามา ตัดผมเธอออกแล้วดึงตัวเธอขึ้นมากระโดดหนีไป

แต่ซอมบี้ตัวหนึ่งจับขาของฉินรั่วเสวี่ยไว้ ทั้งสองคนล้มลงบนพื้นชั้นหนึ่ง

“ชีวิตสำคัญกว่า รีบขึ้นรถกันเถอะ” ชายอีกคนวิ่งไปที่รถด้วยความตื่นตระหนก

ซุนเฉียงหันกลับไปทันทีโดยไม่มีความคิดที่จะช่วยเธอเลย

ฉินรั่วเสวี่ยรู้สึกใจเย็นลง เธอเข้าใจแล้วว่าคนที่ไม่ใช่พวกเรา อย่าได้ไปช่วย

ฉินรั่วเสวี่ยรู้สึกว่าตัวเองโง่ที่ทำให้จางถิงถิงและตัวเองต้องตายไปพร้อมกัน “ขอโทษนะ ถิงถิง”

“พูดบ้าอะไร เธอมีพลังพิเศษแต่ก็ยังไม่ทิ้งฉันคนธรรมดา ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่รอดมาถึงตอนนี้”

กลุ่มซอมบี้พุ่งเข้ามา พวกเธอทำใจยอมรับชะตากรรมและหลับตาลง

“ฉันแค่ไปอาบน้ำสูบบุหรี่ พวกเธอก็จะทำให้ตัวเองตายแล้วหรือ ไร้ประโยชน์จริงๆ”

เย่หนิงปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าสองสาว พลังพิเศษในร่างของเขาระเบิดออกมาจนเพดานสั่นสะเทือน

กำแพงอากาศที่มองไม่เห็นเหมือนมีดสับกระเทียมฟันลงมา ซอมบี้หลายสิบตัวสั่นสะเทือน ทำให้สมองที่เป็นเละๆ อยู่แล้ว ยิ่งเละหนักขึ้น

พวกมันทุกตัวตกอยู่ในอาการเวียนหัว ร่างกายแข็งทื่อ แรงเฉื่อยที่เหลืออยู่ดันพวกมันไปข้างหน้า ทุกตัวซ้อนทับกันอยู่ที่หน้าทางเข้าบันไดเลื่อน

“รับนี่ไป หินอุกกาบาต!”

หม่าเสี่ยวเป่าตะโกนจากข้างบน ก้อนหินขนาดใหญ่เส้นผ่านศูนย์กลางห้าเมตรหล่นลงมา

เย่หนิงใช้พลังควบคุมความเร่งของหินใหญ่ ทำให้มันพุ่งลงมาราวกับอุกกาบาตที่ตกลงสู่พื้นดิน แผ่นดินสั่นสะเทือน พื้นดินเกิดเป็นหลุมในทันที เขาฆ่าซอมบี้เหล่านี้ได้ในพริบตาเดียว และได้ผลึกเลือด 5 ชิ้น

ด้วยการมองเห็นจากพลังพิเศษของเขา ทุกอย่างจึงไม่สามารถซ่อนเร้นได้

เมื่อเย่หนิงเห็นว่าไม่มีซอมบี้รอดชีวิตอยู่ จึงวางใจลง

แต่ก่อนที่เขาจะหันกลับไปปิดฉากด้วยท่าทางเยือกเย็น ร่างสองร่างก็เข้ามากอดเขาไว้แน่น

  ฉินรั่วเสวี่ยร้องไห้ออกมา ความเป็นเด็กสาวที่ขี้กลัวของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปแม้จะมีพลังพิเศษแล้วก็ตาม แต่ครั้งนี้เป็นครั้งที่เธอร้องไห้หนักที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น