บทที่ 13: ไม่ตอบข้อความ
บทที่ 13: ไม่ตอบข้อความ
เช้าวันถัดมา เวลา 4 โมงเช้า เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในหูฟังบลูทูธของเฉินอวี่ เขาตั้งใจใส่หูฟังเพื่อไม่ให้รบกวนการนอนของถวนถวน แต่เขาก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าถวนถวนนั่งอยู่บนเตียง มองเขาผ่านช่องหน้าต่างเล็กๆ ด้วยความสนใจ
“ทำไมตื่นเช้าจัง?” เฉินอวี่ถามด้วยความตกใจ พร้อมกับตรวจสอบว่ามือถือของเขาได้เปิดเสียงหรือไม่
“เมื่อคืนหนูเข้านอนเร็ว ตอนนี้ก็เลยตื่นเร็ว และอีกอย่าง ถ้าพ่อไม่มีหนูช่วย พ่อจะทำงานทันได้ยังไง?” ถวนถวนตอบพลางเปิดไฟและรีบสวมเสื้อผ้าด้วยความตื่นเต้น
ในช่วงสองวันที่ผ่านมา ถวนถวนได้สัมผัสกับความสนุกของการหาเงิน โดยเฉพาะเมื่อเสียงแจ้งเตือนการชำระเงินดังขึ้นในทุกครั้ง เธอรู้สึกตื่นเต้นอย่างไม่อาจอธิบายได้
เฉินอวี่ไม่มีทางเลือก เขาจึงออกจากห้องคนขับรถและเริ่มเปิดแผงขายของพร้อมกับเปิดไฟรอบๆ รถขายของเพื่อเตรียมตัวสำหรับวันใหม่
“ถวนถวน! ถ้าเราหาเงินได้พอเมื่อไหร่ พ่อจะซื้อบ้านให้หนูได้นอนในบ้าน ไม่ต้องมาทำงานแบบนี้แต่เช้าอีกแล้ว!” เฉินอวี่กล่าวพร้อมกับยิ้ม
“หนูไม่เอาหรอก!” ถวนถวนพูดพลางทำหน้างอ
“หนูอยากช่วยพ่อหาเงิน แล้วก็อยากช่วยพ่อหาภรรยาใหม่ด้วย”
เฉินอวี่ยิ้มบางๆ พลางลูบหัวถวนถวน “เรื่องพวกนี้ไม่ใช่หน้าที่ของหนู หนูแค่ตั้งใจเรียนหนังสือและฝึกเต้นให้ดีพอแล้ว”
“ถ้าหนูตั้งใจเรียนและฝึกเต้นดีๆ พ่อจะคิดถึงเรื่องให้คุณครูถงหย่ามาเป็นแม่ใหม่ของหนูไหมคะ?” ถวนถวนถามพร้อมกับจับมือของเฉินอวี่แน่น
เฉินอวี่หยุดคิดไปครู่หนึ่ง แม้ว่าเขาจะยอมรับว่าถงหย่าเป็นคนที่ดี แต่เขารู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเธอ
ในขณะที่เฉินอวี่กำลังสับสนว่าจะตอบอย่างไรดี รถขนส่งวัตถุดิบก็มาถึงพอดี
“โอ้โห เจ้าของร้าน ดูเหมือนว่าร้านของคุณจะขายดีมากๆ เมื่อวานเพิ่งขนวัตถุดิบให้แท้ๆ วันนี้ต้องขนอีกแล้ว แถมยังต้องเพิ่มเป็นสองเท่า คุณจะขายหมดแน่เหรอ?” คนขับรถส่งวัตถุดิบถาม
เฉินอวี่ยิ้มและตอบอย่างสุภาพ “ผมเพิ่งซื้อรถพ่วงใหม่ครับ ถ้าขายไม่หมดก็เก็บไว้ในรถได้”
หลังจากช่วยกันขนวัตถุดิบลงจากรถเสร็จ เฉินอวี่ก็เห็นรถสีขาวขับเข้ามาจอดที่ข้างๆ รถขายของของเขา
ทันใดนั้นถงหย่าก็ลงจากรถอย่างสง่างาม
“คุณครูถงหย่า? มาทำอะไรเช้าๆ แบบนี้?” เฉินอวี่ถามด้วยความประหลาดใจ
ถงหย่าชูโทรศัพท์ขึ้น “เมื่อวานคุณไม่ตอบข้อความฉันเลย ฉันกลัวว่าคุณสองคนอาจจะเกิดอะไรขึ้น ก็เลยตื่นเช้ามาดูสักหน่อย”
เฉินอวี่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู และพบว่ามีข้อความจากถงหย่าส่งมาเป็นสิบข้อความ
“คุณพ่อถวนถวน หลับหรือยังคะ?”
“อย่าลืมให้ถวนถวนนอนเร็วๆ นะคะ พรุ่งนี้เธอมีการแข่งเต้นเล็กๆ”
“วันนี้คุณเหนื่อยมาทั้งวัน นอนเร็วๆ นะคะ”
“พรุ่งนี้ฉันขอไปช่วยแต่เช้าได้ไหมคะ? ยังไงก็ต้องไปส่งถวนถวนอยู่แล้ว”
เมื่อเห็นข้อความทีละข้อความ เฉินอวี่รู้สึกผิดเล็กน้อย เมื่อคืนเขาเหนื่อยมากจนหลับไปทันทีหลังจากที่ล้มตัวลงนอน
“ขอโทษทีครับ เมื่อวานผมนอนเร็วไปหน่อย เลยไม่เห็นข้อความ และโทรศัพท์ของผมก็เก่ามากแล้ว บางทีก็ไม่แจ้งเตือน” เฉินอวี่ตอบด้วยท่าทีอายๆ
ถงหย่าเอามือไขว้หลังและพยายามซ่อนความอายของตัวเอง “ไม่เป็นไรค่ะ งั้นขอปาท่องโก๋ชุดแรกของคุณเป็นการชดใช้แล้วกัน”
“ไม่มีปัญหาครับ!” เฉินอวี่รีบเข้าไปในรถขายของเพื่อเตรียมปาท่องโก๋ทันที
ถวนถวนก็รีบวิ่งลงมาและกระโดดเข้าสู่อ้อมแขนของถงหย่า “คุณครูมาทำไมเช้าขนาดนี้คะ? หรือว่าคุณครูคิดถึงคุณพ่อ?”
ใบหน้าของถงหย่าแดงขึ้นทันที “ก็แค่กลัวว่าพวกเธอนอนในรถขายของแล้วจะเกิดอันตรายน่ะค่ะ อีกอย่างฉันตื่นเช้าเพื่อมาเต้นทุกวันอยู่แล้ว ก็เลยแวะมาดู”
ถวนถวนไม่เชื่อคำพูดของถงหย่า “แล้วแบบนี้ก็แปลว่าคุณครูเป็นห่วงคุณพ่อใช่ไหมคะ?”
ถงหย่าไม่รู้จะพูดอะไรดี ราวกับว่าถวนถวนรู้ทันทุกอย่างในใจของเธอ
เช้ามืดในเมืองซูโจวอากาศเย็นจัด ถงหย่าใส่แค่เสื้อยืดและเสื้อลายตารางออกจากบ้าน ตอนนี้เธอเริ่มสั่นเล็กน้อยเพราะความหนาว
ถวนถวนรีบกลับไปที่ห้องคนขับและหยิบเสื้อโค้ทสามตัวออกมา นี่เป็นเสื้อโค้ทครอบครัวลายสปอนจ์บ็อบที่ซื้อไว้ แต่ฟางหยวนไม่เคยใส่เพราะคิดว่าเด็กไป
ถวนถวนสวมเสื้อโค้ทของตัวเองและยื่นเสื้อโค้ทอีกสองตัวให้กับเฉินอวี่และถงหย่า
เมื่อถงหย่าใส่เสื้อโค้ท เธอก็ดูเข้ากันอย่างลงตัว
ไม่ถึงยี่สิบนาที ปาท่องโก๋ชุดแรกก็พร้อมเสิร์ฟ
เฉินอวี่รีบทานปาท่องโก๋แปดชิ้นอย่างรวดเร็วแล้วกลับไปทำงานต่อ
“คุณครูจะดื่มน้ำไหมคะ?” ถวนถวนยื่นน้ำผลไม้สองขวดให้ถงหย่า
“ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณครูพกน้ำอุ่นมาด้วย หนูก็ควรดื่มน้ำอุ่นนะคะ ไม่ควรดื่มน้ำหวานบ่อยๆ มันไม่ดีต่อสุขภาพ”
ถวนถวนรับแก้วน้ำของถงหย่ามาดื่มอย่างยิ้มแย้ม
“โห บอกว่าไม่ใช่ครอบครัวเดียวกัน แต่ใส่ชุดคู่กันขนาดนี้ คุณพ่อ เอาปาท่องโก๋ร้อยชิ้นด้วย!”
ถงหย่าเพิ่งสังเกตว่าถวนถวนนำเสื้อผ้าชุดครอบครัวมาใส่ แต่เธอก็ไม่ว่าอะไร กลับกระชับซิปเสื้อขึ้นแน่นและไม่มีท่าทีปฏิเสธเลย
เฉินอวี่ถึงกับอึ้ง ขณะที่เขากำลังจะอธิบาย ถงหย่าก็เดินเข้าไปในรถขายของและสวมถุงมือเพื่อช่วยงานเหมือนเมื่อวาน
เฉินอวี่ถึงกับตกใจ แม้ว่าเขาจะพยายามไม่คิดมาก แต่ตอนนี้เขาก็รู้สึกงุนงง
ถงหย่าไม่เพียงแต่ไม่รังเกียจการใส่เสื้อคู่กัน แต่ยังมาช่วยเขาทำงานเหมือนเมื่อวานด้วย
ในเสี้ยววินาทีนั้น เฉินอวี่รู้สึกเหมือนว่านี่คือครอบครัวที่สมบูรณ์แบบจริงๆ
แต่เขารีบสลัดความคิดนั้นทิ้งไป และตั้งใจทำปาท่องโก๋ต่อไป
“คุณพ่อหล่อจริงๆ เมื่อวานคุณครูสวยคนนั้น วันนี้ก็ถูกพิชิตได้แล้ว ดูเหมือนว่าฉันจะไม่มีโอกาสแล้ว”
“ใครบอกว่าไม่มีโอกาส ยังไงก็ยังได้กินปาท่องโก๋ของคุณพ่ออยู่ดี”
“คุณพ่อ เอาปาท่องโก๋สี่สิบชิ้นเหมือนเดิม!”
ไม่นานหลังจากนั้น ผู้คนก็เริ่มเข้ามาห้อมล้อมรถขายของของเฉินอวี่
โชคดีที่เมื่อวานตอนซื้อตู้เย็น ร้านค้าแนะนำให้เฉินอวี่ซื้อตู้เย็นอัตโนมัติด้วย ไม่อย่างนั้นคงลำบากมากแน่ๆ
ทันใดนั้น เจ้าของร้านอาหารจีนที่อยู่ใกล้ๆ ก็มาพร้อมกับพนักงานอีกหลายคน
“โห พี่ชาย ร้านของคุณที่นี่ขายดีจริงๆ”
ถวนถวนเห็นเจ้าของร้านอาหารจีนก็ขมวดคิ้วและทำหน้างอเหมือนยังแค้นใจที่เขาทำอาหารไม่อร่อย
(จบบท)
