บทที่ 113: กล้าจูบเธอต่อหน้าสาธารณะ

บทที่ 113: กล้าจูบเธอต่อหน้าสาธารณะ

ฉินเหยาเบิกตากว้าง ขนตายาวสั่นน้อยๆ ไม่เชื่อว่าเขาที่เคยอายแม้แต่การจับมือเธอ กลับกล้าทำสิ่งที่ต่อหน้าคนอื่นเช่นนี้ ความรู้สึกที่เคยรู้สึกเปรี้ยวหวานนั้นถูกเขาทำให้สงบลง

เธอหน้าแดง รีบขึ้นรถและลดกระจกรถลง โบกมือให้ไป๋อี้ซิง

ฉินหว่านที่นั่งอยู่ในรถรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ ตอนนี้เธอจับคู่รักตัวน้อยได้แล้ว ยังกล้าจูบกันอีกเหรอ? เธอเคยใจดี แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าพวกเขาสามารถทำได้แบบนี้ เพราะเธอไม่เคยใช้วิธีการที่เคร่งครัด

“พี่สาวค่ะ คุณเห็นหรือเปล่า?”

“เห็นสิ ฉันยังไม่ตาบอด” ฉินหว่านขมวดคิ้ว “ฉินเหยา ฉันเห็นเธอไม่เคลื่อนไหวเลยสักวัน คงจะไม่พอใจแน่”

ฉินเหยาไม่ได้โต้แย้ง เธอใช้มือข้างหนึ่งพยุงคางและมองออกไปนอกหน้าต่างรถ “ถ้าไม่ใช่เพราะเธอมาที่นี่ ฉันคงได้กินปลาหวานที่ท่อนไม้ทำแล้ว”

“โชคดีที่ฉันมาพบเธอก่อน ไม่อย่างนั้นแม่ของเธอคงจะเป็นลมจากการเห็นฉากนั้น” ฉินหว่านหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรไปที่บ้านของฉินเหยา และแม่ของเธอเสียงสั่นด้วยความโกรธ ไม่เข้าใจว่าทำไมลูกสาวถึงได้กลายเป็นคนขนาดนี้

ฉินหว่านปลอบใจแม่ของฉินเหยา และบอกว่าอย่างน้อยเธอก็ยังอยู่ที่นี่ไม่ต้องกังวล

“ฉันและแฟนของฉัน ทำอะไรก็ทำไปเถอะ”

“แม่ของเธออายุขนาดนั้นแล้ว ทนไม่ไหวกับการกระตุ้นของเธอ ถ้าเธอมีสติหน่อยก็อย่าทำให้เธอเครียดมากนัก” ฉินหว่านขับรถพาฉินเหยาไปที่บ้านของเธอเพื่อให้เธอได้พักผ่อน

ฉินเหยาเหนื่อยจากการทำกิจกรรมทั้งวัน ไม่มีแรงที่จะทำอะไร เธอจึงนั่งซุกอยู่บนโซฟาและฟังพี่สาวคุยโทรศัพท์กับแม่ของเธอ

แม่ของฉินเหยาบ่นเรื่องนิสัยขี้อ้อนของลูกสาว ขณะที่ฉินหว่านช่วยเธอพูดขอโทษ

“ให้เธออยู่ที่นี่สองวันในวันหยุด สักพักเราจะคุยกัน”

อย่างน้อยเมื่ออยู่ที่บ้านของฉินหว่านเธอจะรู้สึกสบายใจขึ้น แม้ว่าแม่ของฉินเหยาจะโกรธ แต่เธอก็ยังรักลูกสาวและถามว่าต้องการให้คนขับรถส่งเตียงและผ้าห่มไปไหม

ฉินหว่านวางสายโทรศัพท์และมองไปที่ฉินเหยาที่นอนอยู่บนโซฟาโดยไม่เคลื่อนไหว ทำให้เธอรู้สึกโกรธมาก

“ฉันแค่อยากถามเธอว่าเธอจริงจังกับการอยู่กับไป๋อี้ซิงไหม?”

“แน่นอน” ฉินเหยาลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วจากโซฟา “ยังต้องถามอีกเหรอ?”

“ทำไมเธอถึงยังมีนิสัยเอาแต่ใจแบบนี้”

“ฉันไม่ได้นิสัยเอาแต่ใจ” ฉินเหยาตอบเบาๆ แต่ไม่ค่อยมั่นใจ

“เธออาจจะมีความสุข แต่กลับทำให้ไป๋อี้ซิงตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก เขาเป็นเด็กดีแบบนี้ คงจะถูกเธอดึงลงไปด้วย”

ฉินเหยาพยายามจะพูดบางอย่าง แต่รู้สึกไม่สบายใจ และคิดว่าคำพูดของพี่สาวก็ค่อนข้างมีเหตุผล เธอทำหน้างอและไม่พูดอะไร

“จริงๆ แล้วฉันก็ฟังออกว่า แม่ของเธอแค่กังวลเรื่องการเรียนของเธอที่อาจจะได้รับผลกระทบจากการมีแฟน เท่าที่เข้าใจ มันก็ง่าย”

“พี่สาว คุณมีวิธีดีๆ อะไรหรือเปล่า?” ฉินเหยาตาเป็นประกาย