ตอนที่ 29 : ตัวนาง

.

“เฮ้อ...นี่มันขาดทุนมากไปแล้ว”

.

เฉินหลิงกำลังเดินถนนบนภูเขาเพื่อกลับบ้าน เขามองลงดูเสื้อคลุมผ้าฝ้ายของตนเองที่ถูกเจาะเป็นรูสองรู ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความทุกข์

ในช่วงสอบไม่มีเงินเดือนให้สำหรับที่นั่งสำรอง ไม่มีเงินอุดหนุนสำหรับเสื้อผ้าที่ขาดชำรุด ท้ายที่สุดเขาทำเสื้อผ้าเสียหายโดยไม่มีเหตุผลระหว่างการงาน...สิ่งนี้ทำให้ครอบครัวเขาลำบาก เพราะไม่มีเงินซ่อมเสื้อผ้าหรือซื้อใหม่ เพราะไม่มีรายได้ นี่มันซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ

แน่นอนว่าวันนี้เขายังได้รับบางสิ่งบางอย่าง

[ค่าความคาดหวังปัจจุบัน: 40%]

นับตั้งแต่ได้รับคำสั่งจากเฉียนฝาน ให้รับช่วงต่อจากอู๋โหยวตงเรื่องการสืบสวน ความคาดหวังของผู้ชมก็เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง มันเพิ่มขึ้น 5% ช่วงที่ไปร้านน้ำชาเพื่อหาผู้คุมกฎ และหลังจากการลงมือจัดการคนในร้านเหล้า ค่าความคาดหวังก็เพิ่มขึ้น 10% จากเดิม

เดิมทีเฉินหลิงคิดว่าเขาจะได้รับความคาดหวัง เมื่อผู้คุมกฎกลับไปที่ร้านเหล้า  แต่ในความเป็นจริง ดูเหมือนว่าความคาดหวังของผู้ชมจะเพิ่มขึ้นได้ก็ต่อเมื่อเขาอยู่ที่นั่นด้วย

เฉินหลิงกำลังคิด เขาจะหาวิธีที่จะได้รับค่าความคาดหวังได้อย่างรวดเร็วแบบนี้ได้ยังไง

เขาเดินไปตามถนนบนภูเขานานกว่าสองชั่วโมง ในที่สุดก็กลับมาที่ถนนหานซวง ยังไม่ทันเดินถึงประตูเขาก็ได้ยินน้ำเสียงไพเราะและชัดเจนดังมาจากบ้าน

.

“แม่ชีตัวน้อย อายุ 28 ปี

.

กำลังเยาว์วัย ถูกอาจารย์โกนผม

.

ทุกๆ วันจุดธูปหอม เปลี่ยนน้ำในวัด

.

พบเห็นเด็กน้อยหลายคน เล่นเกมใต้ประตูภูเขา

.

เขามองดู เรา

.

เราก็เฝ้าดูเขา

.

เขากับเรา เราอยู่ร่วมกันกับเขา

.

ทั้งสองต่างห่วงใย... "

.

เฉินหลิงเลิกคิ้วเล็กน้อยหลังจากได้ยินเพลงนี้

ท่อนนี้ของซีฟานเป็นท่อนคลาสสิกในละครงิ้ว ชาติที่แล้วเป็นที่รู้จักทั่วโลกจากภาพยนตร์ชื่อดังเรื่อง "Farewell My Concubine" เฉินหลิงเคยได้ยินเรื่องนี้บ่อยครั้ง แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือ เพลงละครของโลกนี้กลับเหมือนชาติก่อน

สิ่งที่ทำให้เฉินหลิงประหลาดใจยิ่งกว่านั้น คือเสียงของเฉินเยี่ยนไพเราะมากและทักษะการร้องเพลงของเขาก็ดีมากเช่นกัน แม้แต่นักแสดงชื่อดังที่เคยแสดงละครในชีวิตก่อนก็ยังด้อยกว่าเขา

ถ้าพูดตามเหตุผล หากไม่ได้รับคำชี้แนะจากอาจารย์ที่มีชื่อเสียง คงเป็นไปไม่ได้ที่จะมาถึงจุดนี้...

เฉินหลิงคิดขณะเดินเข้าไปในบ้าน เขาเห็นฉู่มู่อวิ๋นยังคงนั่งท่าเดิมอยู่ในห้องนั่งเล่น มือถือหนังสือและกำลังอ่านมันอย่างจริงจัง

“นี่คุณอยู่ในท่านี้ทั้งวัน โดยไม่ขยับตัวเลยเหรอ?” เฉินหลิงอดไม่ได้ที่จะถาม

“ขยับแล้ว เมื่อเช้าผมออกไปเดินเล่น สูดอากาศข้างนอก”

เฉินหลิงพยักหน้า “อาเยี่ยนไม่ได้รบกวนคุณใช่มั้ยครับ?”

“ไม่เป็นไรครับ”

"งั้นก็ดีครับ" เฉินหลิงนั่งลงที่โต๊ะถัดไป เมื่อมองเข้าไปในห้องนอน เห็นเฉินเยี่ยนฝึกเลิกคิ้วหน้ากระจกพร้อมฝึกออกเสียง เฉินหลิงก็พูดด้วยสีหน้าซับซ้อน

“อาเยี่ยนสนใจละครมาตั้งแต่เด็ก น่าเสียดายเขตสามเล็กเกินไปไม่มีใครสามารถสอนเขาได้...ส่วนครอบครัวของเราก็ไม่สามารถจ้างครูได้”

"ละคร...ทุกวันนี้มีคนไม่มากที่เข้าใจ" ฉู่มู่อวิ๋นมองดูห้องนอน "เท่าที่ผมทราบ ในเมืองออโรร่ามีไม่กี่คนที่เข้าใจ”

เสียงร้องของเฉินเยี่ยนค่อยๆ เงียบลง ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินเฉินหลิงกลับมาจึงวิ่งมาที่ห้องนั่งเล่นทันที และถามอย่างตื่นเต้น

"พี่ พี่คิดว่าการแต่งหน้าของผมดูดีมั้ย?”

เฉินเยี่ยนกะพริบตา อายแชโดว์สีแดงคล้ายแอปริคอตทาไปทั้งสองด้าน ดูหรูหราและนุ่มนวล ดวงตาถูกยกขึ้นภายใต้โครงร่างของเส้นสีดำหนา ทำให้พวกเขาดูมีพลังเป็นพิเศษ

เฉินหลิงตระหนักดีว่านี่คือการแต่งหน้าของ "บทตัวนาง" แต่อาจเป็นเพราะเฉินเยี่ยนเรียนรู้ด้วยตนเองล้วนๆ จึงยังคงมีความแตกต่างมาก เมื่อเทียบกับชาติก่อนของเขา

แต่ถึงกระนั้น นี่ก็ยังเป็นใบหน้าที่สมบูรณ์แบบของเด็กผู้ชายที่สวยงามไม่มีข้อบกพร่องอย่างแน่นอน

“มันดูดี” เฉินหลิงตอบอย่างจริงใจ “แต่รายละเอียดบางอย่างดูเหมือนจะไม่ถูกต้อง...หากพี่มีเวลา น่าจะช่วยนายแก้ไขได้”

“พี่รู้วิธีแต่งหน้าละครด้วยเหรอ?”

"ก็นิดหน่อย"

เฉินเยี่ยนมองดู สายตาของเขาที่มีต่อพี่ชายเต็มไปด้วยความชื่นชม

“พี่ พี่คิดว่าผมสามารถแสดงในงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่า หลังจากผมกลับไปโรงเรียนได้มั้ย”

"แน่นอนว่าได้ ทั้งสามเขตมีเพียงครอบครัวเราที่ร้องเพลงละครได้ เมื่อถึงเวลานายก็สวมชุดของนาย แต่งหน้า แล้วใช้เสียงของนาย พวกนักเรียนจะต้องตกใจแน่นอน" เฉินหลิงหัวเราะเบาๆ

“เขายังอยากไปโรงเรียน?” ฉู่มู่อวิ๋นถามด้วยความประหลาดใจ

“ถูกต้อง” เฉินหลิงพยักหน้า “เขาเพิ่งเข้าชั้นมัธยมศึกษาปีแรก…แต่เขาดันล้มป่วยหลังจากเข้าโรงเรียนได้ไม่กี่วัน ตอนนี้เขาหายดีแล้ว เขาน่าจะลงทะเบียนกับนักเรียนปีถัดไปได้”

"พี่ครับ แล้วผมควรจะร้องเพลงอะไรดีล่ะ?”

“ถ้าร้องคนเดียว”ซีฟาน“คงจะดี...”

“ถ้าอย่างนั้นผมจะฝึกอีกรอบ!”

ดวงตาของเฉินเยี่ยนเป็นประกาย เขาลุกขึ้นสวมชุดคลุมงิ้วสีแดง จากนั้นวิ่งเสียงตึงตังกลับไปที่ห้องนอน เพื่อเริ่มฝึกซ้อมอีกครั้ง

ท้ายที่สุดแล้วเฉินเยี่ยน ยังเป็นเพียงเด็กอายุ 15 ปีเท่านั้น นี่คือวัยที่เขาโหยหาเพื่อนฝูงและความสนใจ... ตอนสมัยที่เฉินหลิงอยู่ในโรงเรียน เขาเองก็เคยจินตนาการนับครั้งไม่ถ้วนว่าเขาหยิบกีตาร์เดินขึ้นเวที และแสดงต่อหน้าคนมากมายเพื่อแสดงทักษะให้เห็น

น่าเสียดาย...เขาไม่เคยทำเลย

แต่สำหรับเฉินเยี่ยน ความสามารถของซึ่งผสมผสานความเข้าใจตนเองเข้ากับการแสดงได้ มันเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นมาก

“ไม่ต้องรีบ” เฉินหลิงพูดด้วยรอยยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “มาช่วยพี่เตรียมอาหารเย็นก่อน ค่อยซ้อมทีหลังนะ”

เมื่อเห็นแบบนี้ เฉินเยี่ยนก็มาช่วยเฉินหลิงอย่างเชื่อฟัง หางตาเขาเหลือบไปเห็นรูขาดสองรูบนเสื้อคลุมผ้าฝ้ายของเฉินหลิง ม่านตาพลันหดตัวลง

“พี่เกิดอะไรขึ้นกับเสื้อผ้าพี่?” จู่ๆ น้ำเสียงของเขาก็จริงจังขึ้น

“ไม่เป็นไร มันเป็นแค่รอยขีดข่วนน่ะ”

ฉู่มู่อวิ๋นที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ได้ยินบทสนทนา ดวงตาหลังเลนส์หรี่ลงทันที...

"คุณถูกยิงเหรอ?"

เฉินเยี่ยนเงยหน้าขึ้นทันที

“ไม่ พวกเขายิงไม่โดน” เฉินหลิงรู้สึกถึงการจ้องมองของเฉินเยี่ยน จึงอธิบายทันทีว่า

"พวกเขาช้าเกินไป ผมหลบได้...เลยไม่ได้รับบาดเจ็บ"

ฉู่มู่อวิ๋นมองเขาแล้วพยักหน้าเล็กน้อย "เป็นเรื่องจริงที่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ"

"พี่ ใครเป็นคนยิงพี่" เฉินเยี่ยนถามอย่างเย็นชา

“คือ...”

เฉินหลิงกำลังคิดจะพูดถึงถนนปิงฉวน แต่เมื่อเขาเห็นดวงตาของเฉินเยี่ยนฉายแววเย็นชาเสียดกระดูก เขาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า

“ก็แค่พวกอันธพาลสองสามคน...ตอนนี้ถูกผู้คุมกฎจับกุมแล้ว”

เขารู้ว่าเฉินเยี่ยนได้หลอมรวม และรู้ด้วยว่าคืนนั้น ที่ถนนปิงฉวนเฉินเยี่ยนฆ่าคนไปอย่างสนุกสนาน...ถ้าเขาพูดคำว่าถนนปิงฉวนอีกครั้ง เขาก็กังวลว่าเฉินเยี่ยน...คืนนี้จะไปสังหารหมู่ที่ถนนนั่นอีกครั้ง

ต้องรู้ว่า ตอนนี้ถนนเส้นนั้นถูกครอบครองโดยผู้คุมกฎ เมื่อเฉินเยี่ยนไปที่นั่นอีกครั้ง เป็นไปได้มากว่าเขาจะได้พบกับเจ้าหน้าที่สอบสวน

หลังจากได้ยินดังนั้น สีหน้าของเฉินเยี่ยนก็สงบลง เขาหยิบเสื้อคลุมผ้าฝ้ายที่ฉีกขาดขึ้นมาอย่างเงียบๆ แล้วพูดว่า

"...ผมจะเย็บมันให้พี่นะ"

เสื้อคลุมงิ้วของเฉินเยี่ยนก็เป็นเขาลงมือทำด้วยตนเองทั้งหมด สำหรับเขา การซ่อมเสื้อผ้าจึงไม่ใช่เรื่องยาก

“พวกเขามีปืน...แล้วคุณชนะได้ยังไง?” ฉู่มู่อวิ๋นมองเข้าไปในดวงตาเฉินหลิงพยายามมองผ่านหัวใจของเขา

“พวกเขามีปืนแต่ใช้ไม่เป็น ยิงไปหลายนัดก็แค่ถากๆ เสื้อผ้าผม...คุณถามทำไม?”

แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่เฉินหลิงจะบอกว่าเขาใช้ 'ระบำสังหาร' แถมเรื่องนี้ยังเกี่ยวข้องโรงละครและการมีอยู่ของ "ผู้ชม"

“...ไม่มีอะไร”

ฉู่มู่อวิ๋นถอนสายตาแล้วกลับไปจ้องมองหน้าปกหนังสือ ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่

หลังจากทั้งสามทานอาหารเย็นเสร็จ ต่างกลับห้องตนเอง รัตติกาลปกคลุมท้องฟ้า มีเพียงแสงออโรร่าสีฟ้าที่ลอยอยู่อย่างเงียบๆ

เฉินหลิงหลับไป จิตสำนึกของเขาล่องลอยเข้าไปในโรงละคร

ในห้องอันเงียบสงัดและมืดมิด

มีร่างหนึ่งเดินมาหาเขาอย่างเงียบเชียบ

ฉู่มู่อวิ๋น

เลนส์สะท้อนแสงระยิบระยับสีซีดภายใต้แสงออโรร่า ดวงตาเย็นชาจ้องมองไปที่เฉินหลิงซึ่งกำลังหลับใหลด้วยเจตนาฆ่า

เขาถือกริชเหมือนพระจันทร์เย็นเฉียบไว้มือขวา ค่อยๆ ยกมันขึ้น...

.

.