บรรลุมรรคาด้วยวิชาบำเพ็ญคู่ ตอนที่ 14 [18+]

บรรลุมรรคาด้วยวิชาบำเพ็ญคู่ ตอนที่ 14 [18+]

ยามเช้าตรู่ที่ท้องฟ้ายังมืดอยู่ หลี่เหลียนตื่นขึ้นมาและเริ่มมองดูเสี่ยวฟางที่กำลังหลับใหล นางจำได้ว่าเมื่อวันก่อน ตอนที่น้องชายของเขาตั้งโด่ในยามเช้า มันช่างดูงดงามนัก แต่เมื่อนางสัมผัสกับน้องชายของเขา นางก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ามันขยายใหญ่ราวกับในยามนั้น

“เขาคงกำลังคิดถึงสตรีอื่นอยู่แน่ๆ” นางคิดในใจ นางเริ่มขมวดคิ้วขณะจ้องมองเขา

ในขณะเดียวกัน เสี่ยวฟางที่ตื่นขึ้นจากการสัมผัสของนางยังคงหลับตาเมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของนาง เขาจึงเริ่มพึมพำชื่อของนางคล้ายกับกำลังกำลังฝันถึงนาง

“...เหลียนเอ๋อ เหลียนเอ๋อร์ ข้ารักเจ้า”

“ขะ—เขาฝันถึงข้างั้นเหรอ?” นางคิด

เสี่ยวฟางเริ่มเคลื่อนไหวราวกับว่าเขาเพิ่งตื่น เมื่อนางเห็นเช่นนั้น นางจึงรีบหลับตาและพลิกตัวกลับไป นางไม่เข้าใจว่าทำไมนางถึงทำเช่นนั้น แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง นางรู้สึกผิดที่แอบดูตอนเขาหลับและได้ยินบางอย่างที่นางไม่ควรได้ยิน

เมื่อเสี่ยวฟาง 'ตื่น' เขาก็ขยับเข้าไปใกล้หลี่เหลียน หน้าอกของเขาสัมผัสหลังของนาง และแขนของเขาก็โอบเข้าที่เอวของนาง

“เหลียนเอ๋อร์ ทุกครั้งที่ข้าตื่นขึ้นมา ความฝันของข้าก็เป็นจริง”

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ นางก็เริ่มหน้าแดงราวกับลูกพีช นางรู้สึกโล่งใจที่เขาไม่เห็นว่าใบหน้าของนางแดงปานใด ไม่เช่นนั้นเขาคงจะรู้ว่านางตื่นแล้ว แต่อันที่จริง เขารู้ตั้งนานแล้ว

เมื่อนึกถึงน้องชายที่ตั้งโด่ของเขา นางก็เริ่มบิดเอวของนาง ชุดนอนผ้าไหมของหลี่เหลียนบางจนนางรู้สึกว่าแก้มก้นของนางเสียดสีกับน้องชายของเขาราวกับว่าไม่มีเสื้อผ้าขวางกั้นอยู่ น้องชายของเขานอนพักอยู่ระหว่างต้นขาของนางและกดทับถ้ำสวรรค์ที่เปลือยเปล่าของนางขณะที่เอวของนางเคลื่อนไหว เสี่ยวฟางก็ไม่อาจทนได้อีกต่อไป ดังนั้นแขนของเขาที่โอบกอดนางอยู่จึงรัดเอวของนางไว้แน่น

หลี่เหลียนยิ้มเพราะคิดว่านางเกือบจะทำให้เขาถึงจุดสุดยอดได้อย่างง่ายดาย นางรู้สึกขบขันที่เสี่ยวฟางพยายามทำให้นางหยุด นั่นทำให้นางอยากทำมันอีกครั้ง นางใช้ก้นบีบอัดน้องชายของเขาไว้

เสี่ยวฟางคิด "แกล้งหลับงั้นเหรอ มาดูกันว่าเจ้าจะทนกระบี่เนื้อของข้าได้นานปานใด"

กระบี่เนื้อของเขาแทงทะลุช่องแยกต้นขาของนางและถูปากถ้ำของนางจนชื้น

“เจ้าเดรัจฉาน! แม้แต่ตอนหลับก็ยังทำได้!” หลี่เหลียนคิด

มือของเสี่ยวฟางกางๆหุบๆขณะบีบเค้นภูเขาแฝดลูกหนึ่งของนางอย่างสบายอารมณ์ เขาเริ่มติดใจกับความรู้สึกนั้น และนางก็เริ่มเพลิดเพลินไปกับวิธีที่เขาสัมผัสร่างกายของนาง

นางกลั้นเสียงครางและลมหายใจกระเส่าเอาไว้ นางไม่อยากพ่ายแพ้ในเกมนี้ แขนของเสี่ยวฟางคลายออก ทำให้นางมีโอกาสสู้กลับ นางเริ่มขยับก้นอีกครั้ง ลมหายใจกระเส่าเล็ดรอดจากปากนาง แต่ถึงอย่างนั้น นางก็นิ่งเงียบไม่ไหวติงคล้ายกับว่านางกำลังหลับใหลอยู่จริงๆ

เขาจูบนางจนไปถึงหลังหู เมื่อเขาเริ่มขบใบหูของนาง ในที่สุดนางก็ครางออกมาด้วยความพ่ายแพ้

“เสี่ยวฟาง ทำไมเจ้าไม่ใส่มันเข้ามาล่ะ?”

“ข้านึกว่าเจ้าหลับอยู่ซะอีก ในสายตาเจ้า ข้าดูเหมือนเดรัจฉานขนาดนั้นเลย?” เขายิ้มอย่างมีเสน่ห์

“ฝันไปเถอะ”

เสี่ยวฟางจูบท้ายทอยของนาง จากนั้นนำริมฝีปากของเขามาไว้ข้างๆหูของนาง "ฟู่"

นางรู้สึกว่าเขากำลังเลียคอนางราวกับสุนัข จากนั้นก็ค่อยๆสอดกระบี่เนื้อของเขาเข้าไปในผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ของนาง

ไม่มีการต่อต้านใดๆ มีเพียงการต้อนรับสหายเก่าอย่างอบอุ่นเท่านั้น ในการแทงครั้งแรก เขาก็เข้าไปสุดทางแล้ว เขาหยุดเมื่อเข้าไปข้างในถ้ำของนาง ขณะที่นิ้วของเขายังคงหยอกล้อกับภูเขาแฝดของนาง นางเริ่มขยับเอวก่อน จากนั้นเสี่ยวฟางก็เริ่มขยับเอวตาม

พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างไหลลื่น หัวใจ จิตใจ และร่างกายของพวกเขาสอดประสานกัน ไม่ว่าร่างกายของพวกเขาจะร้อนระอุเพียงใดก็ไม่มีใครถึงจุดสุดยอด แต่กลับอยู่ในสถานะที่เหนือกว่ามาก

การใช้เคล็ดวิชาไม่เคยผุดขึ้นในใจของเสี่ยวฟางเลย เพราะนี่ไม่ใช่การต่อสู้ แต่เป็นการร่ายรำ พวกเขาไม่ได้กำลังร่ายรำ แต่กลายเป็นการร่ายรำ พวกเขาไม่ทราบว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด มีเพียงการแสดงออกและความรู้สึกของความสุขอันไร้ที่สิ้นสุด

เมื่อท่วงทำนองสิ้นสุดลง ร่างกายของพวกเขาก็หมดแรง พวกเขาจบลงด้วยการถึงจุดสุดยอดพร้อมกัน ราวกับเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วในยามเช้า พวกเขาเป็นสองร่าง สองการเคลื่อนไหว แต่เป็นสอดรับกันเป็นหนึ่งเดียว

“ฮ๊า มันสุดยอดมาก” นางกล่าวเบาๆขณะที่หอบหายใจ

“ใช่” ดวงตาของพวกเขาประสานกัน เสี่ยวฟางอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะสามารถทำแบบนั้นได้อีกครั้งหรือไม่ โดยที่ไม่รู้ตัว เขาได้ทะลวงขั้นสู่ระดับ 7 ของขอบเขตจิตรองรับแล้ว

ยังเหลือเวลากว่าดวงอาทิตย์จะขึ้น ดังนั้นพวกเขาจึงสนทนากันในความมืดเกี่ยวกับชีวิตของพวกเขาภายนอกนิกาย เมื่อเสี่ยวฟางบอกนางเกี่ยวกับการบ่มเพาะของเขา มันทำให้นางตกใจจนพูดไม่ออก ในที่สุดนางก็สามารถระงับสีหน้าตกใจของนางได้ แต่เมื่อเขาบอกนางว่าเขามีแต้มผลงานอยู่เท่าไร ในที่สุดนางก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้และอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อถึงตอนจบ พวกเขาต่างก็รู้สึกราวกับผูกพันกันมานาน

เมื่อแสงตะวันในยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง ในที่สุดนางก็ลุกขึ้นแต่งตัว ขณะที่เสี่ยวฟางชื่นชมร่างกายเปลือยเปล่าของนางภายใต้แสงตะวัน ก่อนที่นางจะจากไป นางหันไปมองเสี่ยวฟางที่คล้ายภรรยากำลังมองส่งสามีออกจากบ้าน

“กลับมาอย่างปลอดภัย” เขาอวยพร

"อย่าคิดถึงข้ามากนักล่ะ" นางกล่าวด้วยรอยยิ้มสดใสแล้วจึงจากไป

เสี่ยวฟางอดรู้สึกว่าบทบาทมันสลับกันอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อนางจากไปแล้ว เขาเอนตัวลงบนเตียงแล้วนึกถึงช่วงเวลาที่ใกล้ชิดกันของพวกเขา มุมปากเผยยิ้มราวกับคนโง่ ในที่สุด ประกายแห่งความใคร่ก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาอีกครั้ง

“ถึงเวลาที่ข้าจะต้องไปเยี่ยมศิษย์พี่แล้ว” เขายิ้ม

-

-

-

ก่อนที่จะมีใครมาถึง เสี่ยวฟางได้เคาะประตูร้านหนังสือ และในที่สุดชุนฮวาก็มาปลดกลอนให้

“เสี่ยวฟาง เจ้ามาที่นี่แต่เช้าเลยนะ แม้แต่ซุนเว่ยก็ยังมาไม่ถึงเลย”

“อรุณสวัสดิ์ศิษย์พี่ชุน หรือข้าควรกลับมาในเวลาอื่น?”

“ไม่ต้อง ดีใจที่ได้เจอเจ้าอีกครั้ง ลมอะไรพัดเจ้ามาที่นี่?”

“มีของบางอย่างที่อยากจะให้ท่าน ท่านมีเวลาว่างไหม?”

“มี ข้ากำลังว่าง เจ้าอยากให้อะไรข้า?”