บทที่ 503 ครึ่งๆ กลางๆ

"ตุบ ตุบ!"

"ตุบ ตุบ ตุบ..."

หลังจากหยูซินซีออกมาจากห้องของถังหยวน เธอเดินลงบันไดเหมือนกับขโมย หันมองซ้ายขวาตลอดเวลา กลัวว่าใครจะเห็นเธอลงมาจากชั้นสาม

แม้บันไดจะมีแค่สิบกว่าขั้น แต่หยูซินซีก็เดินด้วยความระแวดระวังอย่างยิ่ง และบางครั้ง ยิ่งเรากลัวอะไร ก็ยิ่งเจอสิ่งนั้น เมื่อเธอเดินลงมาถึงชั้นสองได้ไม่นาน ยังไม่ทันได้ถอนหายใจ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง พร้อมด้วยน้ำเสียงแปลกใจเล็กน้อย

"ซินซี?"

เสียงนั้นเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ ทำให้หยูซินซีที่ตั้งใจจะเดินกลับห้องด้วยความเงียบสงบ ต้องหยุดชะงักในทันที

‘แย่แล้ว!’

หยูซินซีรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังลงมา เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอทำได้เพียงหันกลับไปอย่างจำใจ และพบว่าคนที่เจอเธอคือ จางเก๋อเก๋อ เพื่อนสนิทที่สุดของเธอ

"ซินซี นี่เธอจริงๆ ด้วย?"

จางเก๋อเก๋อที่ยังมีผมเปียกเล็กน้อย และสวมเสื้อผ้าสบายๆ พร้อมถือแก้วกาแฟ มองหยูซินซีที่ผมยาวเปียกชื้นเล็กน้อยด้วยความสงสัย "เช้าแบบนี้ ทำไมเธอลงมาจากชั้นสามล่ะ?"

"ฉัน..."

"ฉันเพิ่งไปนั่งเล่นบนสะพานบินมาน่ะ กำลังชมวิวอยู่"

หยูซินซีมีท่าทางลนลานเล็กน้อยก่อนจะคิดคำโกหกออกมาทันที

แต่ด้วยความสนิทสนมกันมากว่า 10 ปี จางเก๋อเก๋อก็รู้จักหยูซินซีดีเกินไป พอเห็นท่าทีหลบตาของเพื่อนสนิท ก็รู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังโกหก จางเก๋อเก๋อมองไปที่ทิศทางที่หยูซินซีเดินลงมา ก่อนจะมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ มากขึ้น

"พี่เก๋อเก๋อ มองฉันทำไมแบบนี้ล่ะ?"

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะกลับห้องนะ"

หยูซินซีรู้สึกประหม่าเมื่อถูกมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย จึงพยายามทำตัวปกติและถามกลับ

จางเก๋อเก๋อเห็นท่าทางที่ดูไม่เป็นธรรมชาติของหยูซินซี ก็ยิ่งมั่นใจว่าเธอกำลังปิดบังอะไรอยู่ จึงค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ แล้วจ้องตาเธอพร้อมกับถามว่า "ซินซี เมื่อคืนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่ห้องตัวเองใช่ไหม?"

"ห๊ะ?"

"จะเป็นไปได้ยังไง?"

"ฉันไม่ได้อยู่ห้องตัวเองแล้วจะไปนอนที่ไหนได้ล่ะ?"

คำถามนั้นทำให้หยูซินซีรู้สึกตื่นเต้นจนหัวใจแทบหยุดเต้น เธอรีบตอบด้วยท่าทางสงสัยปลอมๆ

"เมื่อคืนฉันกลัวว่าเธอจะเมามากเกินไป เลยไปเคาะประตูห้องเธอ เพื่อจะเอายาแก้เมาให้ แต่ไม่ว่าเคาะยังไง เธอก็ไม่ตอบ ฉันเลยให้บอดี้การ์ดของถังหยวนนำกุญแจสำรองมาเปิดประตู"

“ตอนนั้นประมาณตีหนึ่งกว่าๆ ฉันเข้าไปเห็นว่าที่นอนของเธอยังเรียบกริบ เหมือนไม่มีใครนอนเลย เธอจะบอกว่าเธอออกไปนั่งดูวิวบนสะพานเรือตั้งแต่ตอนนั้นเหรอ?”

จางเก๋อเก๋อกับหยูซินซีอยู่ห่างกันเพียงหนึ่งกำปั้นเท่านั้น สายตาที่เหมือนรู้ทันทุกอย่างของจางเก๋อเก๋อทำให้หยูซินซีรู้สึกสับสน จนในที่สุด เธอก็ยอมรับความจริง

"พี่เก๋อเก๋อ เมื่อคืนฉันเมามาก เลยเดินเข้าห้องผิด ฉันนอนกับถังหยวนเมื่อคืน แต่เขาก็เมามากเหมือนกัน เราไม่ได้ทำอะไรกัน แค่นอนด้วยกันเฉยๆ"

จางเก๋อเก๋อไม่เคยคาดคิดว่าจะสามารถเค้นความจริงจากหยูซินซีได้แบบนี้ เธอรู้สึกตื่นเต้น แต่ก็พยายามเก็บอาการไว้

"ผู้หญิงผู้ชายที่อยู่กันตามลำพัง ทั้งคู่ก็เมาด้วยกัน เธอจะบอกว่าพวกเธอไม่ได้ทำอะไรเลยเหรอ? แค่นอนอย่างเดียวเหรอ?"

จางเก๋อเก๋อมองหยูซินซีด้วยสายตาเหมือนมองทะลุทุกอย่าง หยูซินซีหน้าแดงจนเหมือนจะระเบิดออกมาเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

"กะ...กึ่งๆ..."

หยูซินซีพูดด้วยเสียงเบาเหมือนกระซิบจนแทบจะไม่ได้ยิน

กึ่งๆ?

หยูซินซีอาจจะเป็นมือใหม่ แต่จางเก๋อเก๋อไม่ใช่ การที่หยูซินซีบอกว่า "กึ่งๆ" นั้นเปิดโอกาสให้จางเก๋อเก๋อจินตนาการไปไกล

การจับก็ถือว่า "กึ่งๆ" การจูบก็ถือว่า "กึ่งๆ" การกัดก็ถือว่า "กึ่งๆ" ได้ทั้งนั้น

ข้อมูลที่รู้คือตอนนี้ทั้งสองยังไม่ก้าวไปถึงขั้นสุดท้าย แต่สิ่งที่ไม่รู้คือพวกเขาทำอะไรกันบ้างก่อนหน้านั้น

ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยจากจางเก๋อเก๋อ หยูซินซีรู้ว่าจางเก๋อเก๋อคงกำลังคิดภาพที่ไม่เหมาะสมอยู่ในหัว แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง จะให้บอกไปเหรอว่าถังหยวนแค่บีบหน้าอกของเธอ แล้วเธอก็แค่ใช้ขาหนีบของถังหยวนจนเขาถึงกับแพ้?

แค่คิดเรื่องนี้หยูซินซีก็รู้สึกอายจนอยากมุดดินหนีไปแล้ว จะให้เล่าให้คนอื่นฟังยิ่งไม่ต้องพูดถึง

“เฮ้อ… เธอกับถังหยวนทะเลาะกันมาตั้งแต่จงไห่ยันหยางเฉิง แล้วยังต่อมาถึงจูไห่ แต่ฉันไม่คิดเลยว่าพวกเธอจะจบด้วยการทะเลาะกันบนเตียงแบบนี้”

จางเก๋อเก๋อพูดขึ้นพร้อมมองหยูซินซีที่กำลังอายด้วยความรู้สึกประหลาดใจ

"พี่เก๋อเก๋อ เรื่องเมื่อคืนมันเป็นอุบัติเหตุ"

"เขาก็คือเขา ฉันก็คือฉัน เมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น"

"มีแค่เราสามคนที่รู้เรื่องนี้ พี่ต้องเก็บเป็นความลับนะ ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไป ฉันคงอยู่ในชมรมไม่ได้อีกแล้ว"

หยูซินซีจับมือจางเก๋อเก๋อพร้อมทำหน้าลำบากใจ

"อะไรนะ?"

“ที่เธอพูดแบบนี้ เธอคิดจะทำเหมือนเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเหรอ?”

"หรือว่าเธอจะยอมให้ถังหยวนได้ประโยชน์ไปฟรีๆ?"

จางเก๋อเก๋อขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย

หยูซินซีถอนหายใจเบาๆ แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ “ฉันเดินเข้าห้องผิดเอง ปีนขึ้นเตียงเขาเอง เขาไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วก็ไม่ได้ฉวยโอกาสอะไรกับฉัน นอกจากได้ประโยชน์ไปนิดหน่อย ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ?”

“เฮ้อ...”

"เธอนี่นะ ดื่มไม่เก่งยังจะฝืนอีก สุดท้ายคนที่เสียหายไม่ใช่ถังหยวน แต่เป็นตัวเธอเอง”

จางเก๋อเก๋อส่ายหัว “เอาเถอะ ฉันจะไม่ยุ่งกับเรื่องของพวกเธอแล้ว แต่ฉันจะเตือนเธอไว้อย่างหนึ่ง ถังหยวนไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น ใบหน้า รูปร่าง และครอบครัวของเธออาจจะเป็นของหายากสำหรับคนอื่น แต่ไม่ใช่สำหรับเขา เธอจะคาดหวังความรักที่บริสุทธิ์จากเขาไม่ได้หรอก”

"ถ้าเธอรับได้กับความเจ้าชู้ของเขา ก็ไปต่อ แต่ถ้าเธอรับไม่ได้ ก็รีบตัดใจซะ อย่าให้เรื่องนี้ทำให้เธอต้องทุกข์ใจไปมากกว่านี้"

คำพูดของจางเก๋อเก๋อทำให้หยูซินซีรับฟังอย่างจริงจัง แต่ด้วยนิสัยที่หยิ่งในตัวเอง เธอก็ยังคงเถียงกลับไปว่า “ใครบอกว่าฉันชอบเขา? ฉันไม่ได้ชอบเขาซะหน่อย!”

"หึหึ..."

“พูดแบบนี้กล้าไหม ถ้าโกหกจะอ้วนขึ้น 40 กิโลนะ”

จางเก๋อเก๋อยิ้มก่อนจะพูดออกมาอย่างเจ็บแสบ

หยูซินซีที่พยายามจะเถียงกลับแต่ก็พูดไม่ออก สุดท้ายก็ยอมแพ้

“ก็ได้...”

"ฉันยอมรับแล้วว่าฉันชอบเขา..."