บทที่ 33 สมาคมโจรในโรงเตี๊ยม

คนที่เข้ามาขัดจังหวะทั้งหมดเป็นพนักงานบริการของโรงเตี๊ยมคนหนึ่ง ซึ่งมีรูปร่างผอมสูง ถึงแม้ว่าโรงเตี๊ยมจะดูทรุดโทรม แต่เขากลับแต่งตัวเหมือนพ่อบ้านในปราสาทโบราณ ชุดสูทเล็กของเขามีร่องรอยการแก้ไขที่เห็นได้ชัด

ลักษณะเช่นนี้เหมือนกับการแก้ไขเพื่อให้สะดวกต่อการเคลื่อนไหวและการต่อสู้

ในขณะที่เขาทำท่าเชิญ เขามักจะซ่อนมือข้างหนึ่งไว้ด้านหลัง กู่ซีรู้สึกได้ว่าหากเขาทำอะไรที่เป็นอันตราย มีดคงจะถูกจ่อที่คอของเขาทันที

นี่มันเข้าถ้ำโจรหรือเปล่า?

กู่ซีย่นคิ้ว คิดจะออกจากที่นี่ แต่ก็พบว่าพนักงานบริการคนนี้ดันปิดทางออกของเขาเสียแล้ว

กู่ซีที่จนปัญญาจึงได้แต่ตามพนักงานบริการขึ้นไปยังชั้นสอง

เมื่อขึ้นไปถึงชั้นสอง กู่ซีก็สังเกตเห็นว่าโรงเตี๊ยมที่ดูไม่ใหญ่นักนี้ กลับมีความลับซ่อนอยู่ ชั้นสองเต็มไปด้วยห้องเล็กๆ มากมาย

แม้ว่าแต่ละห้องจะมีขนาดพอแค่ใส่เตียงและโต๊ะข้างเตียง แต่ก็เป็นสิ่งที่ดูไม่ออกจากภายนอกเลย

พนักงานบริการเปิดประตูห้องบานหนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “โปรดรอสักครู่ น้ำร้อนจะถูกนำขึ้นมาทันที”

พูดจบเขาก็ถอยออกไปและหายไปจากหน้าประตู

หลังจากที่พนักงานบริการออกไป กู่ซีก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ทุกการเคลื่อนไหวของพนักงานบริการเมื่อครู่ ทำให้กู่ซีรู้สึกว่าเขาเป็นนักฆ่าที่มีฝีมือ

แต่การที่นักฆ่ามาเปิดโรงเตี๊ยมนี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย

กู่ซีคิดไปพลางตรวจดูรอบๆ ห้อง

เขาสังเกตว่าห้องนี้แม้จะสะอาด แต่กลับไม่มีความสดชื่นใดๆ เหมือนกับห้องนี้ถูกทิ้งร้างมาเป็นเวลานาน มีกลิ่นอับชื้นเล็กน้อยในอากาศ

กู่ซีเดินสำรวจห้องสักครู่ ลังเลเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจไม่ขึ้นไปนั่งบนเตียง

ในขณะนั้นเอง ชาเอ๋อ สาวรับแขกที่เพิ่งเกือบทะเลาะกับกู่ซี ก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถังน้ำใหญ่ที่เต็มไปด้วยน้ำร้อน แต่ในมือของเธอกลับดูเหมือนกำลังถือขวดน้ำเล็กๆ อย่างง่ายดาย

เธอขนถังน้ำเข้าไปในห้อง พยายามยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก

“แขกต้องการให้ข้าช่วยอาบน้ำให้ไหม”

“ไม่ต้อง ข้าขอเพียงอาหารหน่อย ข้าไม่สามารถกินของแข็งได้ ขออาหารนุ่มๆ หน่อย”

“ได้ รอแป๊บนะ แขกท่านรอได้เลย”

ชาเอ๋อพูดก่อนจะถอยออกจากห้อง พร้อมปิดประตูตามหลัง

หลังจากที่เธอออกไป กู่ซีก็ล็อกประตูและถอดเสื้อผ้าที่เหม็นออก ก่อนจะใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัว แล้วกระโดดลงไปในถังน้ำ

น้ำอุ่นทำให้กู่ซีรู้สึกดีมากจนเกือบร้องออกมา

แต่กู่ซีก็รู้ดีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะเพลิดเพลิน เขารีบล้างคราบสกปรกออกจากร่างกายและทำความสะอาดเส้นผม ให้ดูและมีกลิ่นดีขึ้นกว่าเดิม

เมื่อทำความสะอาดเสร็จแล้ว กู่ซีก็ปีนออกจากถังน้ำ

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ที่ห้องครัวของโรงเตี๊ยม ชาเอ๋อก็กำลังพูดคุยกับพนักงานบริการเกี่ยวกับกู่ซี

“หมอนั่นบอกว่ากระเพาะเขาไม่ดี ต้องการอาหารนุ่มๆ นี่เป็นรหัสลับจากที่ไหนกัน?”

พนักงานบริการที่กำลังต้มซุป หั่นเนื้อใส่ลงในหม้อพร้อมกับเหล้าแดง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบชาเอ๋อ

“เจ้าคิดไหมว่า เขาอาจจะไม่ได้พูดรหัสลับ แต่เขากำลังพูดถึงสภาพของตัวเองจริงๆ”

“จะเป็นไปได้ยังไง!”

ชาเอ๋อพูดด้วยความไม่เชื่อ

“จะเป็นไปไม่ได้อะไร ข้างมืดด้านนอกอาจจะรู้ว่าเราคือสมาคมโจร แต่คนธรรมดาบางคนก็ไม่รู้ มีบ้างที่มีคนเข้ามากินดื่มนิดหน่อย มันก็ปกตินะ”

“ไม่เห็นปกติเลย ข้าอยู่ที่นี่มาตั้งสามปี ยังไม่เคยเจอแบบนี้เลยสักครั้ง”

“ตอนนี้เจ้าก็เจอแล้วล่ะ เอาล่ะ ซุปเสร็จแล้ว เจ้าหยิบขนมปังไปเสิร์ฟด้วย ให้เขากินแล้วรีบไปเสีย ตอนนี้ยังเป็นกลางวันอยู่ แต่พอถึงกลางคืนเราคงปกป้องเขาไม่ไหว”

พนักงานบริการพูดพร้อมกับเทซุปใส่ชาม

ชาเอ๋อยังคงไม่ค่อยเชื่อ แต่เธอก็ไม่ได้เถียงต่อ หลังจากที่ซุปพร้อมแล้ว เธอก็วางซุปและขนมปังขาวลงบนถาด ก่อนที่จะยกถาดขึ้นอย่างง่ายดายและเดินออกจากครัวไป

เธอบ่นพึมพำขณะเดิน “นี่มันน่าแปลกจริงๆ ฝึกมาตั้งนาน ในที่สุดข้าก็ได้เสิร์ฟอาหารจริงๆ สักที”

กู่ซีไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นด้านล่างเลย เขาใช้โอกาสที่มีซักเสื้อผ้าที่มีกลิ่นเหม็นอยู่ในน้ำ เมื่อดมแล้วไม่มีกลิ่นแปลกๆ เขาก็แขวนเสื้อผ้าเปียกไว้บนหัวเตียง

กู่ซีวางแผนไว้ว่าทันทีที่เสื้อผ้าแห้ง เขาจะรีบออกจากที่นี่โดยเร็ว

โรงเตี๊ยมนี้ดูเหมือนไม่ใช่สถานที่ที่มีความเป็นมิตรสักเท่าไร

แต่ขณะที่กู่ซีกำลังวางเสื้อผ้าทั้งหมดลงให้แห้ง ประตูห้องก็ถูกเปิดออกทันที

กู่ซีหันไปมองและเห็นชาเอ๋อถือถาดอาหารเข้ามา

“ข้าจำได้ว่าข้าล็อกประตูแล้ว”

“ล็อกแล้วล่ะ แต่ล็อกแบบนี้สำหรับพวกเราไม่มีความหมายหรอก นี่คืออาหารของท่าน ว่าแต่ ท่านมาที่นี่ทำอะไร?”

“ข้าตกลงไปในแม่น้ำอีซิสแล้วต้องหาที่อาบน้ำ ถ้าเหม็นแบบนี้ข้าจะออกไปข้างนอกได้ยังไง”

“ตกลงไปในแม่น้ำอีซิส? ท่านไม่รู้หรือว่าที่นี่ห่างจากแม่น้ำอีซิสตั้งสามช่วงตึก”

“รู้ ข้าเดินมานี่แหละ ข้าไม่เจอสถานที่ที่เหมาะสำหรับอาบน้ำเลย”

เมื่อเห็นว่าชาเอ๋อทำท่าจะโกรธ กู่ซีก็รีบพูดต่ออย่างหมดหวัง

“แต่โรงเตี๊ยมฝั่งตรงข้ามก็มี ท่านทำไมถึงเลือกที่นี่ล่ะ?” ชาเอ๋อยังคงไม่เชื่อในเหตุผลของกู่ซี เธอคิดว่ากู่ซีต้องมีแผนบางอย่างที่ทำให้เข้ามาที่นี่

กู่ซีไม่รู้จะตอบยังไง สุดท้ายเขาพูดว่า “ข้าเห็นป้ายร้านนี้คุ้นตาดี เลยเข้ามา มีปัญหาอะไรหรือ?”

“ไม่มีปัญหา” ชาเอ๋อเชื่อคำพูดของกู่ซีในที่สุด

เธอพูดอย่างท้อแท้ “อาหารของท่านวางไว้ตรงนี้แล้ว ไม่มีเรื่องอะไรก็รีบออกไปก่อนจะดีกว่า ถ้าถึงตอนกลางคืนท่านจะไปไหนไม่ได้แล้ว”

ชาเอ๋อพูดพลางวางอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะเตรียมถอยออกไป

เมื่อเดินมาถึงประตู กู่ซีเรียกเธอไว้

“เดี๋ยวก่อน เจ้าทำงานที่นี่ เจ้าพอรู้ไหมว่าที่นี่มีบริการอื่นอีกไหม?”

ชาเอ๋อมองไปที่เอวของกู่ซี ก่อนตอบกลับว่า “มีสิ แต่ว่าข้าไม่ทำ ถ้าเจ้าอยาก ข้าจะเรียกคนอื่นมาให้”

“ไม่ใช่เรื่องนั้น ข้าหมายถึง ข้าได้ยินมาว่าที่นี่คือสมาคมโจรหรือสถานที่เก็บข้อมูลอะไรทำนองนั้นหรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ดวงตาของชาเอ๋อก็สว่างขึ้นทันที

“สมาคมโจร? เจ้าตั้งใจจะขโมยของหรือไง?”

“ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้ามีงานอยู่ เจ้าบอกมาเลย ข้าจะลดราคาให้ 20%”

เมื่อเห็นชาเอ๋อดูตื่นเต้น กู่ซีกลับเริ่มลังเล

ชาเอ๋อก้าวเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว หน้าของเธอเกือบจะชนกับหน้าของเขา

“ข้าพูดตรงๆ นะ เจ้าทำตัวลังเลแบบนี้จะทำงานได้หรือเปล่า ถ้าไม่ได้ก็อย่าเสียเวลาบ่นอยู่ตรงนี้”

กู่ซีถอนหายใจ “ข้าไม่ได้จะขโมยอะไร ข้าแค่อยากหาคนมาทำบางอย่างให้ข้า”

ช่วยสนับสนุนให้ดาวเพื่อเป็นกำลังใจ

ในบทต่อๆไปด้วยน้า

 

(Next Ep...34)