บทที่ 212 ฆ่าข้าเถอะ
ด้านหลังพวกเขาเห็นศิษย์สำนักเสินหนงที่ไม่รู้จักกำลังเดินมาช้าๆ เขาเดินอย่างไม่เร่งรีบ แต่ทุกย่างก้าวของเขาดูเหมือนจะกระแทกกับหัวใจของทุกคนเหมือนเสียงกลองรบ เขายิ้มเยาะเหมือนแมวที่กำลังเล่นกับหนู ซึ่งเมื่อใดที่มีคนหลงเข้ามาในขอบเขตค่ายกลลวงตาของเขา ถ้าไม่ใช่ผู้ที่มีพลังเหนือกว่า ก็ไม่มีทางออกไปได้ เห...
