บทที่ 20 นี่มันผู้ฝึกปราณขั้นสองจริง ๆ รึ?

จากแสงกลมขาวสามดวงที่เหลือ ลู่เซวียนได้รับวิชากระบี่กั่งจินสองครั้งและยันต์ระดับหนึ่งอีกหนึ่งใบ เป็นยันต์กำแพงดิน

เมื่อใช้แล้วจะสร้างกำแพงดินสูงประมาณหนึ่งจั้ง (3 เมตร) มีความแข็งแรงอย่างมากและใช้เป็นการป้องกันได้ดี

ลู่เซวียนซึมซับวิชากระบี่กั่งจินที่ได้มาในจิตใจ เขาเริ่มเข้าใจความลึกซึ้งของวิชานี้มากขึ้น

เมื่อเขาเร่งพลังวิญญาณ เส้นแสงสีทองปรากฏขึ้นแทบจะทันที พุ่งผ่านหินขนาดใหญ่ไปอย่างรวดเร็ว

เขารู้สึกว่าตอนนี้ตนเองเริ่มเข้าสู่ระดับ "เชี่ยวชาญ" ในการใช้วิชากระบี่นี้แล้ว การใช้พลังวิญญาณในการกระตุ้นกระบี่ก็ลดลง ความเร็วในการปล่อยกระบี่เพิ่มขึ้น และพลังทำลายก็เพิ่มมากขึ้นเช่นกัน

การเก็บเกี่ยวหญ้าวิญญาณหกต้นที่สุกเต็มที่ ทำให้พลังต่อสู้ของลู่เซวียนเพิ่มขึ้นอย่างมาก

เขาแทบจะหวังให้ฉินหมิงมาหาเขาช้ากว่านี้ รอจนหญ้าวิญญาณเก็บเกี่ยวจนหมด หรือแม้แต่รอจนต้นสนเมฆแดงหรือหญ้ากระบี่เก็บเกี่ยวแล้วก็ดี

แต่เขาก็รู้ว่านั่นเป็นแค่ความฝัน เมื่อฝ่ายตรงข้ามรู้แผนการของเขาและกฎเกณฑ์การกระทำแล้ว ก็คงไม่รอช้าที่จะลงมือ

ในค่ำคืนหนึ่ง เมื่อทุกสิ่งสงบเงียบ ร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบเชียบนอกสวนของลู่เซวียน โดยไม่ส่งเสียงใด ๆ

“เจ้าเด็กนั่นช่างเจ้าเล่ห์นัก หลบอยู่แต่ในบ้านไม่ยอมออกมาเลย”

“แต่ถ้าเจ้าคิดว่าหลบอยู่ในบ้านแล้วจะปลอดภัย นั่นคงจะไร้เดียงสาเกินไปหน่อย”

ฉินหมิงยืนอยู่ด้านนอกสวน เขาจ้องมองกำแพงหินที่ปกคลุมด้วยหนามสีดำ ใบหน้าฉายแววเย้ยหยัน

ด้วยระดับพลังที่สูงกว่าลู่เซวียนถึงสองขั้น ฉินหมิงรู้สึกมั่นใจ เขาคิดว่าเกมนี้เหมือนแมวที่กำลังไล่จับหนู จึงตั้งใจมาหาลู่เซวียนด้วยตัวเอง

แต่เจ้าเด็กฝึกปราณขั้นสองคนนี้กลับระมัดระวังมาก หลบอยู่แต่ในบ้าน ไม่ออกมารับงานกำจัดแมลงอีกเลยตลอดหลายวันที่ผ่านมา

เขาเฝ้ารออยู่หลายวันแล้ว แต่เมื่อเห็นว่าเป้าหมายไม่ออกมา ฉินหมิงจึงตัดสินใจลงมือ

“แค่ค่ายกลป้องกันขั้นพื้นฐาน ถ้ามันเป็นค่ายกลระดับหนึ่งยังพอมีประโยชน์ แต่แบบนี้ แค่ทำลายมันก็พอ”

ฉินหมิงยกมือขึ้นตรงหน้าค่ายกลป้องกัน เขาปล่อยให้หอกน้ำแข็งบางเล่มพุ่งเข้าปะทะกับเกราะป้องกันที่บางเบา หอกน้ำแข็งหมุนวนด้วยเสียงลมหวีดหวิวแล้วทำลายค่ายกลป้องกันในทันที

เมื่อเขามาถึงหน้าต่าง เขาก็ใช้พลังวิญญาณตรวจสอบภายในบ้าน ซึ่งไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ ดูเหมือนว่าการทำลายค่ายกลป้องกันจะไม่ทำให้เจ้าของบ้านรู้ตัว

“ความรู้สึกในการรับรู้แย่มาก หลับสนิทเกินไป พอดี ข้าจะทำให้เจ้าตายในความฝัน ไม่ต้องทนทุกข์”

ฉินหมิงคิดในใจ ก่อนที่หอกน้ำแข็งยาวกว่าครึ่งจั้งจะปรากฏขึ้นบนหัวของเขา ปลายหอกสั่นเบา ๆ พร้อมกับปล่อยไอเย็นแผ่ออกมา

หอกน้ำแข็งส่งเสียงเบา ๆ ก่อนพุ่งไปยังเตียงที่มีผู้ฝึกปราณนอนอยู่

“หืม?”

หอกน้ำแข็งทะลุเตียงไปทั้งอัน แต่ฉินหมิงกลับรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ เขาจึงเดินเข้าไปหาเตียง พร้อมกับใช้คาถาเกราะน้ำแข็งห่อหุ้มตัวเองอย่างระมัดระวัง

ขณะที่เขาเพิ่งก้าวเข้าไปในห้อง เส้นแสงสีทองก็พุ่งมาที่ศีรษะของเขาด้วยความเร็วสูง

เกราะน้ำแข็งที่เขาเพิ่งร่ายป้องกันไว้ถูกเจาะทะลุอย่างง่ายดาย และเส้นแสงสีทองกำลังจะแทงทะลุศีรษะของเขา

ในชั่วพริบตาที่ฉินหมิงรับรู้ถึงอันตรายร้ายแรงนี้ จี้หยกที่เอวของเขาก็แตกเป็นเสี่ยง ๆ สร้างแสงสีมรกตบาง ๆ ที่ห่อหุ้มร่างกายของเขาไว้ ทำให้เส้นแสงสีทองไม่สามารถทะลุผ่านเข้าไปได้

“ช่างกล้านัก!”

ฉินหมิงจ้องมองวิชากระบี่กั่งจินที่เริ่มสลายหายไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัว

แม้ว่าเขาจะระมัดระวังมากแล้ว และร่ายคาถาป้องกันด้วยคาถาเกราะน้ำแข็ง แต่กลับคาดไม่ถึงว่าวิชากระบี่ของผู้ฝึกปราณขั้นสองที่เขาคิดว่าธรรมดานี้จะมีพลังทำลายล้างสูงขนาดนี้

คาถาเกราะน้ำแข็งที่เคยช่วยชีวิตเขามาหลายครั้งกลับถูกเจาะทะลุอย่างง่ายดาย!

หากไม่ใช่เพราะจี้หยกที่เขาสวมติดตัว ซึ่งเป็นอาวุธเวทที่คอยปกป้องเขาในยามฉุกเฉิน เขาอาจจะตายเพราะวิชากระบี่นี้แล้วก็ได้

หลังจากความรู้สึกหวาดกลัวผ่านไป ก็มีความรู้สึกเสียดายเข้ามาแทน

จี้หยกชิ้นนี้ที่ช่วยชีวิตเขาไว้นั้นหายากมาก เขาใช้เงินเกือบสองร้อยหินวิญญาณเพื่อซื้อมา และพกติดตัวไว้เพื่อป้องกันตัวตลอดเวลา

ไม่น่าเชื่อว่าอาวุธเวทที่ล้ำค่านี้ต้องมาใช้กับผู้ฝึกปราณขั้นสองที่เป็นเพียงผู้ปลูกพืชธรรมดา!

“ดี เจ้ามีความสามารถในวิชากระบี่เกินกว่าที่ข้าคาดไว้ แต่ข้าคิดว่านี่คือจุดจบของเจ้าแล้ว”

“เสียของล้ำค่าเพื่อป้องกันตัว ข้าจะทำให้เจ้าต้องเสียใจ!”

ฉินหมิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา มองไปที่ลู่เซวียนที่เดินออกมาจากมุมมืด

“ข้าเป็นเพียงนักปลูกพืชธรรมดา ท่านผู้ฝึกปราณระดับกลางที่ทรงเกียรติ จะต้องมากำจัดข้าทำไมกัน?”

ลู่เซวียนถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ความผิดของเจ้าคือการทำลายตัวอ่อนแมลงของข้า และแย่งหินวิญญาณที่ควรเป็นของข้า”

“และความผิดที่ใหญ่ที่สุดของเจ้าคือ เจ้าคือผู้ฝึกปราณขั้นสอง นั่นแหละที่เจ้าควรรู้ไว้!”

ลู่เซวียนไม่พูดอะไรมาก เขาแค่โบกมือเรียกให้ฉินหมิงเข้ามา

“ฮึ!”

ฉินหมิงโกรธจัดเมื่อถูกผู้ฝึกปราณขั้นสองเยาะเย้ย เขาปล่อยพลังวิญญาณออกมา

แท่งน้ำแข็งนับสิบอันปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา เตรียมพุ่งโจมตีลู่เซวียนจากทุกทิศทาง

แต่ลู่เซวียนยังคงไร้อารมณ์ เขาสะบัดมือและปล่อยยันต์ระดับหนึ่งออกมาพร้อมกันถึงสิบใบ

ทันใดนั้น กระบี่พลังนับร้อยเล่มพุ่งเข้าใส่ฉินหมิงราวกับฝนธนู พร้อมกับลูกไฟสีแดงและหนามไม้สีเทาที่พุ่งตามมา

"หินวิญญาณทั้งนั้นเลย..."

ลู่เซวียนคิดในใจขณะปล่อยพลังที่เก็บสะสมไว้ในช่วงที่ผ่านมาออกไปทั้งหมด

ในเวลาเดียวกัน กระบี่เงินเล่มหนึ่งก็พุ่งตามกระบี่พลังเข้าไป โดยไม่มีใครสังเกตเห็น

เมื่อเห็นกระบี่พลังมากมายพุ่งเข้าใส่ ฉินหมิงก็สบถออกมาในใจ เขายกมือขึ้นกดลงไปที่พื้น ทันใดนั้นกำแพงน้ำแข็งหนา ๆ ก็ผุดขึ้นมา

เขาเชี่ยวชาญในวิชาน้ำแข็งอย่างมาก คาถาเกราะน้ำแข็งที่สามารถใช้แช่แข็งตัวอ่อนของหนอนเมล็ดดำได้ก็สามารถสร้างกำแพงน้ำแข็งที่แข็งแรงขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วเช่นกัน

เสียงปะทะของกระบี่พลังดังก้องขึ้นมาไม่หยุด รอยร้าวเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นบนกำแพงน้ำแข็ง และเมื่อกระบี่พลังยังคงโจมตีต่อ รอยร้าวเหล่านั้นก็ขยายตัวอย่างรวดเร็ว ทำให้ชิ้นส่วนของกำแพงน้ำแข็งเริ่มหลุดออกมา

จากนั้นลูกไฟสีแดงก็พุ่งเข้าปะทะกับรอยร้าว ทำให้เกิดการระเบิดอย่างรุนแรง

กำแพงน้ำแข็งเกิดรูโหว่ขนาดใหญ่

ทันใดนั้น กระบี่สีเงินก็พุ่งผ่านรูนั้นไปและพุ่งตรงไปที่ศีรษะของฉินหมิง

"มาได้ดี!"

ฉินหมิงปล่อยกระบี่บินออกมาเพื่อรับมือกับกระบี่สีเงิน

แต่ในเสี้ยววินาทีที่กระบี่ทั้งสองกำลังจะปะทะกัน กระบี่สีเงินก็แตกออกเป็นชิ้นบาง ๆ นับสิบชิ้น

ชิ้นส่วนกระบี่บาง ๆ เหล่านี้พุ่งเข้าโจมตีร่างกายของฉินหมิงทุกส่วน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ

ชิ้นส่วนที่ใหญ่ที่สุดของกระบี่พุ่งอ้อมไปทางด้านหลังของฉินหมิง และกรีดผ่านคอของเขาอย่างแผ่วเบา เกิดเป็นรอยแผลเล็ก ๆ ก่อนที่เลือดจะพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว

ในชั่วพริบตาที่หัวของฉินหมิงหลุดจากคอ เขาก็ยังคงเห็นร่างกายของตัวเองถูกกระบี่บาง ๆ ปักอยู่ที่แขน ขา และอวัยวะสำคัญอื่น ๆ หลายชิ้น

“นี่มันผู้ฝึกปราณขั้นสองรึ?”

ความเสียใจอย่างใหญ่หลวงเกิดขึ้นในใจของเขา ก่อนที่จิตสำนึกของเขาจะจมหายไปในความมืด