ตอนที่ 39 คุณชายจอมเอาแต่ใจปะทะคุณชายจอมเอาแต่ใจ!
ตอนที่ 39 คุณชายจอมเอาแต่ใจปะทะคุณชายจอมเอาแต่ใจ!
จวนเจ้าเมืองเทียน
ชายชรารีบพาผู้ใช้สัตว์วิญญาณร่างผอมแห้งมาที่นี่
ชายผอมแห้งคนนี้ก็คือคนที่แย่งแกนพลังกับไป๋จื่ออัน
“ลุงหลี่ ลุงเรียกผมมาทำไมครับ?”
ชายผอมแห้งถามพ่อบ้านของเจ้าเมืองด้วยความสงสัย
เมื่อครู่นี้พ่อบ้านมาหาเขา บอกให้เขารีบไปที่จวนเจ้าเมืองทันที
เรื่องนี้ทำให้ชายผอมแห้งรู้สึกงุนงงและไม่พอใจเล็กน้อย
เพราะตอนนี้เขากำลังคิดจะไปตามหาสาวสวยคนนั้น
อยู่ๆ ลุงก็เรียกตัวกลับมา แถมยังไม่ให้รอ?
เรื่องนี้ทำให้เขารู้สึกหดหู่ใจ
แต่เขาไม่คิดเลยว่า ลุงจะส่งคนมาตามเขา
ชายผอมแห้งรู้สึกหดหู่ใจเป็นอย่างมาก
“คุณชายเปียว พอไปถึงก็รู้เองแหละครับ”
พ่อบ้านรีบตอบ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น?
เขารู้แค่ตอนที่ท่านเจ้าเมืองสั่งการ สีหน้าของเขาดูน่ากลัวมาก
ดูเหมือนว่าคุณชายเปียวจะต้องซวยแน่ๆ
ไม่นาน ชายผอมแห้งก็มาถึงจวนเจ้าเมือง
พอเดินเข้ามาในห้องโถง เขาก็เห็นชายหนุ่มที่แย่งแกนพลังกับเขาเมื่อครู่นี้นั่งอยู่ในนั้น!
ชายผอมแห้งดีใจมาก
ไม่ต้องออกแรงตามหา แต่อีกฝ่ายก็มาหาถึงที่!
แบบนี้เขาก็มีโอกาสได้เจอสาวสวยอีกครั้ง
แต่ในวินาทีต่อมาเขาก็ถึงกับชะงัก
เพราะสถานการณ์ตรงหน้ามันผิดปกติ!
ทำไมชายหนุ่มคนนั้นถึงได้นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวแรก?
ส่วนลุงของเขา?ท่านเจ้าเมืองผู้ยิ่งใหญ่ กลับยืนอยู่ข้างๆ! แถมยังไม่กล้านั่ง!
“ซวยแล้ว! เจอของแข็งเข้าให้แล้ว!”
สีหน้าของชายผอมแห้งซีดเผือด
เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้เขาตั้งตัวไม่ทัน
ภูมิหลังของชายคนนั้นต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ
ถ้าไม่ใช่แบบนั้นลุงของเขาคงไม่แสดงท่าทางแบบนี้
ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเพิ่งไปหาเรื่องชายคนนั้นมา!
ไม่ต้องสงสัยเลย ชายหนุ่มคนนั้นต้องมาหาเรื่องเขาแน่!
เขาซวยแล้วจริงๆ!
“ไอ้สารเลว! แกกล้าเอาชื่อของฉันไปข่มขู่คนอื่นงั้นเหรอ?!”
“วันนี้ฉันจะสั่งสอนแกแทนแม่ของแกเอง!”
เจ้าเมืองเทียนหยิบหวายที่ไหนมาก็ไม่รู้ออกมาก่อนจะฟาดเข้าที่หลังของชายผอมแห้งอย่างแรง
จริงๆ แล้ว ไป๋จื่ออันไม่ได้สั่งให้ทำแบบนี้ แต่เป็นเจ้าเมืองเทียนที่บอกว่าจะสั่งสอนหลานชายด้วยตัวเอง
เพราะเจ้าเด็กนี่ดันเอาชื่อของเขาไปข่มขู่คนอื่น!
ถ้าเป็นคนอื่นเขาก็พอจะช่วยได้
แต่เด็กนี่ดันไปหาเรื่องไป๋จื่ออันก่อน!
เด็กคนนั้นเป็นใคร?เป็นคนที่เขาหาเรื่องได้ง่ายๆ งั้นเหรอ?
เขาเป็นถึงหลานชายของไป๋จิ้งฉง! ท่านเจ้าเมืองไป๋หลิน! ผู้ใช้สัตว์วิญญาณระดับเพชร!
เมืองเทียนเป็นเมืองที่ขึ้นตรงกับเมืองไป๋หลิน การดำรงอยู่ของเมืองแห่งนี้ ต้องพึ่งพาเมืองไป๋หลิน
ถ้าหากไป๋จิ้งฉงไม่พอใจเมืองเทียนก็คงไม่สงบสุข
ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งนี้ไป๋จื่ออันไม่ได้เป็นฝ่ายหาเรื่อง แต่เป็นหลานชายของเขาต่างหาก!
นี่มันหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ!
ยิ่งคิดเจ้าเมืองเทียนก็ยิ่งโกรธ
เขาจึงออกแรงฟาดหวายอย่างไม่ยั้ง!
เสียงกรีดร้องดังลั่น!
ไป๋จื่ออันทำสีหน้าเรียบเฉย เขามองทุกอย่างเงียบๆ
สักพัก เจ้าเมืองเทียนก็หยุดลง เขานำแกนพลังสีทองที่แตกหักออกมาจากตัวหลานชาย
“คุณชายไป๋ ดูซิครับว่าใช่ก้อนนี้ไหม?”
เจ้าเมืองเทียนนำแกนพลังไปมอบให้กับไป๋จื่ออันด้วยท่าทางเคารพ
“ใช่แล้ว”
ไป๋จื่ออันพยักหน้า เขามองไปที่ชายผอมแห้งที่นอนร้องโอดครวญอยู่บนพื้น
“ฉันเคยบอกแล้ว ว่านายจะต้องเอามันมาให้ฉันด้วยตัวเอง”
ไป๋จื่ออันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เขารับแกนพลังมา
ตอนแรกเขาคิดจะจ่ายเงิน แต่ตอนนี้… ไม่ต้องเสียเงินสักบาท!
“ฉันจะไปแล้ว”
ไป๋จื่ออันลุกขึ้นยืน เขากำลังจะออกจากจวนเจ้าเมือง
เขาเดินทางมาที่นี่ก็เพื่อเรื่องแกนพลัง และสั่งสอนเด็กคนนั้น
ในเมื่อทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ก็ถึงเวลาต้องกลับ
“คุณชายไป๋ เดี๋ยวผมไปส่ง!”
“เอ่อ… เด็กคนนั้นมันไม่รักดี ผมจะเป็นคนสั่งสอนมันเอง คุณชายอย่าถือสาเลยนะครับ…”
เจ้าเมืองเทียนรีบพูด เขายังส่งกระเป๋าเป้ใบหนึ่งให้กับไป๋จื่ออัน
จากช่องว่างของกระเป๋า ไป๋จื่ออันเห็นแกนพลังและวัสดุของสัตว์วิญญาณอยู่ภายในนั้น
เห็นได้ชัดว่า นี่คือของที่เจ้าเมืองเทียนมอบให้เพื่อเป็นการขอขมา
เขาหวังว่าไป๋จื่ออันจะไม่โกรธเขา
ไป๋จื่ออันไม่ได้เกรงใจ เขารับกระเป๋าเป้ใบนั้นมา
เพราะครั้งนี้เขามาที่นี่… ก็เพื่อแสดงความเอาแต่ใจ!
การรับสินบนเล็กๆ น้อยๆ … ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร
ไป๋จื่ออันเดินออกจากจวนเจ้าเมือง ภายใต้การส่งของเจ้าเมืองเทียน
หลังจากที่ไป๋จื่ออันจากไป เจ้าเมืองเทียนก็เดินกลับเข้าไปในห้องโถง
ตอนนี้ชายผอมแห้งยังคงนอนร้องโอดครวญอยู่บนพื้น
การลงโทษเมื่อครู่นี้มันเจ็บมากจริงๆ
“ที่ผ่านมา ข้าตามใจแกมากเกินไป แกถึงได้เป็นแบบนี้!”
“ครั้งนี้… จำเอาไว้ให้ดี!”
เจ้าเมืองเทียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ลุงครับ… ไอ้หมอนั่น… มันเป็นใครกันแน่ครับ?”
ชายผอมแห้งอดถามไม่ได้
“จำเอาไว้ อย่าคิดแก้แค้นเขาเด็ดขาด! เขาไม่ใช่คนที่แกจะไปยุ่งด้วยได้!”
“ถ้าหากแกคิดจะแก้แค้นจริงๆ ล่ะก็ ฉันนี่แหละที่จะ… ฆ่าแกเอง!”
เมื่อได้ยินหลานชายถามถึงตัวตนของไป๋จื่ออัน เจ้าเมืองเทียนก็นึกขึ้นได้… หรือว่า… เด็กคนนี้กำลังคิดจะแก้แค้น?
ถ้าเป็นแบบนั้น… ก็แย่แล้ว!
เขาจะไม่มีทางยอมให้เป็นแบบนั้นเด็ดขาด!
ถ้าหากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป วันหนึ่งอาจจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นก็ได้!
“ไอ้เด็กบ้า! พอหายดีแล้ว ก็ไปฝึกที่ค่ายทหารซะ!”
“ไม่มีคำสั่งจากฉัน ห้ามก้าวขาออกจากค่ายทหารเด็ดขาด!”
เจ้าเมืองเทียนสั่งการ
สีหน้าของชายผอมแห้งซีดเผือด!
ค่ายทหาร?!ที่นั่นมัน… ไม่ใช่ที่สำหรับคนอย่างเขา!
ด้วยร่างกายแบบนี้… เขาคงทนการฝึกฝนที่นั่นไม่ไหว!
เขาไม่คิดเลยว่า… คำถามของเขาจะนำมาซึ่งผลลัพธ์แบบนี้
เขาจึงรีบขอร้องลุง หวังว่าลุงจะเปลี่ยนใจ
แต่เจ้าเมืองเทียนกลับยืนกราน!
ดังนั้นภายในค่ายทหารของเมืองเทียน… จึงได้สมาชิกใหม่อีกหนึ่งคน!
