ตอนที่ 38 ให้นายได้เห็น… การเอาเปรียบที่แท้จริงมันเป็นยังไง!

ตอนที่ 38 ให้นายได้เห็น… การเอาเปรียบที่แท้จริงมันเป็นยังไง!

“เดี๋ยวก่อน! แกนพลังนี่ฉันก็สนใจ!”

“พี่ชาย ขายแกนพลังนี้ให้ฉันเถอะ ฉันให้ 200,000 เหรียญ!”

ในขณะที่ไป๋จื่ออันกำลังจะจ่ายเงิน

ก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง

ไป๋จื่ออันขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตาของเขาดูเย็นชา

ในที่สุดเขาก็จะได้แกนพลังของนกกระจอกเพลิงแล้ว แต่กลับมีคนมาขัดจังหวะซะได้!

เจ้านี่มัน...อวดดีซะจริง!

ไป๋จื่ออันหันกลับไปมอง

เขาเห็นคนที่พูดประโยคนั้นแล้ว

เขาคนนั้นก็คือชายร่างผอมอายุราวๆ 20 กว่าๆ ท่าทางของเขาดูอ่อนแอ ดูเหมือนจะเป็นคนที่ใช้ชีวิตเหลวแหลก!

แต่ชายผอมแห้งคนนี้กลับมีออร่าของผู้ใช้สัตว์วิญญาณระดับเหล็กดำขั้นต้นแผ่ออกมา

นี่คือผู้ใช้สัตว์วิญญาณระดับเหล็กดำขั้นต้น!

อายุแค่ 20 กว่าๆ ก็ทะลวงขีดจำกัดระดับเหล็กดำได้สำเร็จแล้ว พรสวรรค์ของเขาคงจะไม่เลว

แต่การที่เขามาพูดแบบนี้ในจังหวะที่กำลังจะซื้อขาย มัน… เกินไปแล้ว!

“เพื่อน นี่นาย… ทำแบบนี้มันเกินไปหน่อยรึเปล่า?”

ไป๋จื่ออันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เกินไปงั้นเหรอ?ฉันว่ามันก็ไม่นะ ในเมื่อพ่อค้ายังไม่ได้ขายให้นายฉันก็มีสิทธิ์ที่จะซื้อ”

“อีกอย่าง นายเป็นถึงผู้ใช้สัตว์วิญญาณ ทำไมถึงไม่มีเงิน 200,000 เหรียญล่ะ?”

“ฉันเป็นหลานชายท่านเจ้าเมือง ฉันเป็นห่วงชาวเมืองทุกคน”

“ถ้าหากนายไม่มีเงิน ฉันสามารถหางานให้ทำก็ได้นะ”

ชายผอมแสยะยิ้ม เขาแกล้งทำเป็นคนดี

แต่สายตาของเขา… กลับมองไปที่เฉียว กู่ไป๋ที่อยู่ด้านหลังของไป๋จื่ออัน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยมีสมาธิสักเท่าไหร่

ไป๋จื่ออันมองเห็นเป้าหมายของชายคนนี้ได้อย่างชัดเจน

ตอนนี้เขาคงไม่โง่จนดูไม่ออกหรอกนะ

ชายผอมคนนี้ไม่ได้อยากได้แกนพลัง แต่เขา… สนใจเฉียว กู่ไป๋!

เขาจงใจทำแบบนี้ก็เพื่อดึงดูดความสนใจจากเฉียว กู่ไป๋

วิธีการแบบนี้มันไม่ต่างอะไรกับวิธีการของเด็กน้อยเลยจริงๆ ไป๋จื่ออันได้แต่ส่ายหน้า

เขาไม่คิดเลยว่าจะมีคนมาแย่งผู้หญิงกับตัวเขาเอง

แต่ไป๋จื่ออันก็รู้สึกโกรธ

เมื่อไป๋จื่ออันโกรธ ผลที่ตามมามันคงไม่สวย

“เมื่อกี้นายบอกว่า… ตัวเองเป็นหลานชายของท่านเจ้าเมืองสินะ?”

ไป๋จื่ออันถาม แววตาของเขาเปลี่ยนไปดูเย็นชา

ไป๋จื่ออันกำลังโกรธ ใครบางคนต้องชดใช้ให้กับเรื่องในครั้งนี้!

แต่ถ้าหากอยากจะให้ใครบางคนชดใช้ เขาจะต้องรู้ให้ได้ก่อนว่าอีกฝ่ายเป็นใคร?

ถ้าไม่รู้จักหน้าค่าตา… แล้วจะไปแก้แค้นยังไง?

แต่ดูเหมือนว่า… อีกฝ่ายจะไม่ฉลาดเท่าไหร่ เขาดันเผยตัวตนออกมาซะเอง

ไม่น่าแปลกใจเลยจริงๆ ที่หลานชายของท่านเจ้าเมือง… จะช่างหยิ่งยโสแบบนี้!

“ใช่ ท่านเจ้าเมืองเป็นลุงของฉัน”

“แน่นอน ฉันจะไม่เอาเปรียบใครหรอก พวกเรามาแข่งขันกันอย่างยุติธรรมดีกว่า ถ้าหากนายให้ราคาสูงกว่าฉันได้ แกนพลังนี้ก็จะเป็นของนาย”

ชายผอมแกล้งทำเป็นพูด เขาจงใจเปิดเผยตัวตนให้เฉียว กู่ไป๋ได้ยิน

เขาเป็นถึงหลานชายของท่านเจ้าเมือง!

ด้วยฐานะนี้ภายในเมืองเทียนแห่งนี้เป็นธรรมดาที่จะไม่มีใครกล้าทำอะไรเขา!

และก็เพื่อสร้างภาพลักษณ์ที่ดีต่อหน้าสาวสวย เขาจะไม่ทำตัวกร่างจนเกินไป

“ดีมาก งั้นแกนพลังนี้… ฉันจะยกให้นายก็แล้วกัน”

“แต่ฉันเชื่อว่า… สักวันนายจะต้องนำแกนพลังนี้มาให้ฉันด้วยตัวเอง!”

ไป๋จื่ออันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เขาไม่ได้คิดจะแย่งกับชายผอมคนนั้น

ไป๋จื่ออันพาเฉียว กู่ไป๋เดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง

ชายผอมถึงกับยืนงง

“อะไรกัน?ไอ้หมอนั่น… ไม่คิดจะแย่งคืนเลยเหรอเนี่ย?”

ชายผอมรู้สึกสับสน

ตามปกติแล้ว ไป๋จื่ออันควรจะแย่งกับเขานี่?

หนุ่มน้อยหน้าใสแบบนั้น จะยอมให้ใครมาเอาเปรียบได้ยังไง?

ยิ่งไปกว่านั้น… ชายหนุ่มคนนั้นควรจะพ่ายแพ้ให้กับเขา แล้วยัง… โกรธจนลงมือทำร้ายเขาด้วย!

แบบนี้เขาก็จะได้แสดงพลังต่อหน้าสาวสวย ให้เด็กคนนั้นรู้ว่าไม่ควรมาหาเรื่องเขา!

จากนั้นเขาก็จะมอบแกนพลังให้กับสาวสวย ก่อนจะชวนเธอไปเที่ยว

นี่แหละคือแผนการที่วางเอาไว้!

ไม่คิดเลยว่า… ไป๋จื่ออันจะไม่แม้แต่จะคิดแย่ง เขาเดินจากไปเฉยๆ

ชายผอมถึงกับพูดไม่ออก

จริงๆ แล้ว ไป๋จื่ออันไม่ได้สนใจวิธีการเด็กๆ แบบนี้

ต่อราคาเพื่ออวดรวยงั้นเหรอ?

หรือว่า… ทะเลาะกันกลางตลาดมืดเพื่อสั่งสอนอีกฝ่ายงั้นเหรอ?

ไป๋จื่ออันไม่สนใจ!

การทำแบบนั้นมันลดระดับตัวเองจนเกินไป!

ถ้าหากอยากจะสั่งสอนใครสักคนไม่จำเป็นต้องลงมือเองเสมอไป

ไป๋จื่ออันมีวิธีที่ดีกว่านั้น

นั่นก็คือ การใช้ “ภูมิหลัง”!

ภายในเขตแดนของเมืองไป๋หลิน ภูมิหลังของเขานั้นแข็งแกร่งที่สุด!

เพราะปู่ของเขาคือท่านเจ้าเมืองไป๋หลิน! ผู้ใช้สัตว์วิญญาณระดับเพชร!

หลานชายของท่านเจ้าเมืองเทียน?มันเทียบกับเขาไม่ได้หรอก!

ดังนั้นไป๋จื่ออันจึงเลือกที่จะใช้วิธีที่ง่ายกว่า เขาจะไปที่… จวนเจ้าเมือง!

เขาจะถามท่านเจ้าเมือง…

ว่าหลานชายของเขากล้าดียังไงถึงมาแย่งของๆ เขา!

ผู้ใช้สัตว์วิญญาณระดับเหล็กดำตัวผอมๆ นั่น กล้าดียังไงมาข่มขู่เขาโดยใช้ชื่อของท่านเจ้าเมือง?!

ดีมาก!

ในฐานะทายาทผู้ใช้สัตว์วิญญาณรุ่นที่ 3 ของเมืองไป๋หลิน เขาจะให้อีกฝ่ายได้รู้จักการเอาเปรียบที่แท้จริงเอง!

นี่คือสิ่งที่ไป๋จื่ออันคิด

ไม่นานนัก ไป๋จื่ออันก็มาถึงจวนเจ้าเมืองเทียน

แต่คราวนี้ ข้างๆ ตัวเขามีหญิงสาวผู้เย็นชาสวมหน้ากากยืนอยู่

เธอก็คือไป๋จือ!

ไป๋จื่ออันมาที่จวนเจ้าเมืองก็เพื่อหาเรื่อง เขาจึงพาไป๋จือมาด้วย

ไม่นาน ไป๋จื่ออันก็ได้เจอกับท่านเจ้าเมืองเทียน ชายวัยกลางคนรูปร่างท้วม

“คุณชายไป๋! ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอท่านที่เมืองเทียน”

ในฐานะเจ้าเมืองของเมืองเล็กๆ ที่ขึ้นตรงกับเมืองไป๋หลิน เขาย่อมต้องรู้จักตระกูลไป๋เป็นอย่างดี

ก่อนหน้านี้ตอนที่ไป๋จื่ออันไปที่เมืองไป๋หลิน เขาก็เคยเจอกับเจ้าเมืองเทียน

ดังนั้น การที่อีกฝ่ายจำเขาได้จึงไม่ใช่เรื่องแปลก

แต่ตอนนี้สีหน้าของไป๋จื่ออันกลับดูเย็นชา เขามองเจ้าเมืองเทียนด้วยแววตาไม่พอใจ

เพราะครั้งนี้เขามาเพื่อหาเรื่อง!

ในฐานะคุณชายเอาแต่ใจ เขาต้องแสดงออกให้สมบทบาท!

“ท่านเจ้าเมืองเทียน ไม่เจอกันนานแต่ท่านเปลี่ยนไปมากเลยนะครับ แม้แต่หลานชายของท่านก็ยังกล้ามาหาเรื่องผม?”

ไป๋จื่ออันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ทันใดนั้น สีหน้าของเจ้าเมืองเทียนก็เปลี่ยนไป เขาดูตกใจมาก!