ตอนที่ 36 การประยุกต์ใช้พรสวรรค์โชคลาภ!
ตอนที่ 36 การประยุกต์ใช้พรสวรรค์โชคลาภ!
เป้าหมายในการเดินทางครั้งนี้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ถึงเวลาที่พวกเขาจะต้องกลับไปที่เมืองไป๋หลินแล้ว
ไป๋จื่ออันพาเฉียว กู่ไป๋ออกจากภูเขาไฟ
ไป๋จื่ออันเป็นคนที่มีความจำเรื่องเส้นทางที่ดี
หลังจากใช้เวลาสักพัก พวกเขาก็กลับมาถึงตีนเขา
คนในเมืองเทียนให้ความสำคัญกับผู้ใช้สัตว์วิญญาณที่กำลังจะเข้าไปในภูเขาไฟ
แต่พวกเขาไม่ได้สนใจผู้ใช้สัตว์วิญญาณที่กำลังจะออกจากภูเขาไฟ
ดังนั้น ไป๋จื่ออันและเฉียว กู่ไป๋จึงสามารถผ่านจุดตรวจและเดินเข้ามาในเมืองเทียนได้อย่างง่ายดาย
“ตอนนี้ เธอได้เข้าร่วมกับฉันอย่างเป็นทางการแล้ว”
“ต่อไป ฉันจะพาเธอไปที่เมืองไป๋หลินเอง”
“ส่วนเรื่องที่เมืองเหมืองแร่ ยังมีอะไรที่เธอต้องจัดการอีกไหม?”
ไป๋จื่ออันถาม
ถึงแม้ว่าเขาจะสั่งให้ไป๋จือส่งคนไปจัดการเรื่องของเฉียว กู่ไป๋ที่เมืองเหมืองแร่แล้วก็ตาม
แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกไปตรงๆ เขาเลือกที่จะถามเฉียว กู่ไป๋ก่อน
“ฉันมีหนี้สินบางอย่างที่ต้องไปจัดการก่อนน่ะ…”
เฉียว กู่ไป๋พูดอย่างระมัดระวัง
“เรื่องเล็กน้อย ตระกูลไป๋จะจัดการให้เอง แล้วเธอคิดจะกลับไปบอกลาญาติพี่น้องหรือเพื่อนๆ ไหม?”
ไป๋จื่ออันพูดขัดจังหวะ
“จริงเหรอ?หนี้สินของฉัน… จะจัดการได้หมดเลยเหรอ?เยี่ยมไปเลย!”
“ส่วนเรื่องอื่นๆ ก็ช่างเถอะ ฉันจะไปเมืองไป๋หลินกับนาย”
เมื่อได้ยินว่าหนี้สินของเธอจะได้รับการจัดการ เฉียว กู่ไป๋ก็ดีใจจนเนื้อเต้น
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นหนี้สินที่พ่อแม่ทิ้งเอาไว้ แต่มันก็เป็นภาระสำหรับเธอ
เธอไม่คิดเลยว่าไป๋จื่ออันจะช่วยเธอจัดการเรื่องนี้ได้
เฉียว กู่ไป๋รู้สึกขอบคุณไป๋จื่ออันมาก
ยิ่งคิดดู เฉียว กู่ไป๋ก็ยิ่งรู้สึกว่าไป๋จื่ออันนั้นทำอะไรหลายอย่างก็เพื่อเธอ
ไม่ว่าจะเป็นการช่วยเธอออกจากภูเขาไฟ มอบไข่สัตว์วิญญาณ แถมยังช่วยเธอจัดการเรื่องหนี้สินอีกต่างหาก
เธอเข้าร่วมกับไป๋จื่ออัน แต่กลับไม่ได้ทำอะไรให้เขาเลย
แต่เขากลับทำดีกับเธอไว้มากมาย!
เฉียว กู่ไป๋รู้สึกซาบซึ้งใจมาก
เธอตัดสินใจแล้ว พอเธอแข็งแกร่งขึ้น เธอจะต้องตอบแทนบุญคุณไป๋จื่ออัน!
ไป๋จื่ออันมองเห็นทุกอย่าง เขายิ้มออกมาอย่างพอใจ
เขาพอจะเดาออกว่าเฉียว กู่ไป๋กำลังคิดอะไรอยู่
และนี่คือ… สิ่งที่เขาต้องการ!
สำหรับไป๋จื่ออัน ปัญหาของเฉียว กู่ไป๋ไม่ใช่เรื่องใหญ่
ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่จำเป็นต้องทำอะไรมาก แค่สั่งการไปก็พอ
การใช้พลังเล็กๆ น้อยๆ สามารถทำให้เขาได้รับผู้มีพรสวรรค์ระดับ S มาร่วมงานด้วยได้
บนโลกใบนี้ก็คงไม่มีธุรกิจไหนที่จะคุ้มค่าไปกว่านี้อีกแล้ว
แน่นอนว่า เฉียว กู่ไป๋ไม่รู้ว่าไป๋จื่ออันกำลังคิดอะไรอยู่ เธอรู้สึกขอบคุณเขาจากใจจริง
ส่วนเรื่องกลับไปบอกลาญาติพี่น้องและเพื่อนๆ …
เพราะพรสวรรค์พิเศษของเธอ ทำให้คนรอบข้างพากันตีตัวออกห่างจากเธอ ทำให้เธอกลายเป็นคนเก็บตัว
ดังนั้นเธอจึงไม่มีเพื่อนให้บอกลา
เฉียว กู่ไป๋จึงตัดสินใจ
เธอจะไม่กลับไปยังเมืองเหมืองแร่อีกต่อไป
เธอตัดสินใจที่จะติดตามไป๋จื่ออันไปยังเมืองไป๋หลิน
แน่นอน ไป๋จื่ออันไม่ได้ขัดข้องอะไร
เรื่องนี้จึงเป็นอันตกลง
ไป๋จื่ออันให้ไป๋จือไปจัดการเรื่องตั๋วรถไฟกลับเมืองไป๋หลิน
เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องยาก
ไม่นานไป๋จือก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อย
อีกสามวันจะมีรถไฟตะขาบพันคมที่มุ่งหน้าสู่เมืองไป๋หลินเดินทางมาถึงเมืองเทียน
เมื่อถึงเวลานั้น พวกเขาก็จะสามารถขึ้นรถไฟกลับไป๋หลินได้
ไป๋จื่ออันไม่ได้ขัดอะไร
ส่วนเวลา 3 วันที่เหลือ เขาจะใช้เวลาเดินเล่นในเมืองเทียน
จริงๆ แล้ว ไป๋จื่ออันมาที่เมืองเทียนสักพักแล้ว
แต่ตอนที่มาถึง เขาตรงดิ่งไปยังภูเขาไฟทันที ไป๋จื่ออันไม่ได้พักผ่อนหรือว่าเที่ยวเล่นเลย
ดังนั้นเขาจึงคิดจะใช้โอกาสนี้ เดินชมเมืองสักหน่อย
แต่หลังจากที่เดินชมเมืองรอบหนึ่ง ไป๋จื่ออันก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
ในฐานะที่เป็นแค่เมืองบริวาร ความเจริญรุ่งเรืองของเมืองเทียนย่อมเทียบไม่ได้กับเมืองไป๋หลิน
สิ่งเดียวที่พิเศษก็คือ… ตลาดของเมืองเทียนมีทรัพยากรธาตุไฟระดับต่ำวางขายอยู่เต็มไปหมด
นี่อาจเป็นเพราะว่าข้างๆ เมืองแห่งนี้มีภูเขาไฟตั้งอยู่
แต่สำหรับไป๋จื่ออัน ของพวกนี้ไม่มีค่าอะไรเลย
เพราะเขาเพิ่งจะเก็บเกี่ยวของมาจากรังแมงมุม
ยิ่งไปกว่านั้น ของที่เขาเก็บมา มันยังมีคุณภาพดีกว่าของที่วางขายในตลาด
ดังนั้นไป๋จื่ออันจึงไม่ค่อยสนใจ
แต่เขาก็ยังคงเดินเล่นไปตามตลาดต่างๆ
เพราะไป๋จื่ออันยังคงมีความหวัง เขาหวังว่าจะเจอ “ของดีราคาถูก”
เขามีพรสวรรค์ [เนตรหยั่งรู้] เชียวนะ!
ตราบใดที่สมบัติล้ำค่าปรากฏขึ้นตรงหน้า ไม่มีทางที่มันจะรอดพ้นจากสายตาของเขาไปได้
เขาอาจจะใช้พรสวรรค์นี้ค้นพบสมบัติล้ำค่าอะไรบางอย่างก็ได้
นี่เป็นความคิดของไป๋จื่ออัน
ดังนั้น เขาจึงพาเฉียว กู่ไป๋เดินเล่นไปทั่วตลาดต่างๆ ภายในเมืองเทียน
แต่ดูเหมือนว่าโชคของเขาจะไม่ค่อยดี ตลอดสองวันที่ผ่านมา เขาไม่ได้อะไรกลับมาเลย
เรื่องนี้ทำให้ไป๋จื่ออันรู้สึกจนใจ
ตลาดใหญ่โตขนาดนี้ กลับไม่มีสมบัติล้ำค่าซ่อนอยู่เลย?
หรือว่าเขาจะโชคร้ายขนาดนั้น?
“เดี๋ยวนะ… โชคงั้นเหรอ?”
ทันใดนั้น ไป๋จื่ออันก็นึกอะไรบางอย่างออก เขามองไปที่เฉียว กู่ไป๋
ใช่แล้ว เขาเกือบลืมไป ข้างๆ ตัวเขามีผู้หญิงที่มีพรสวรรค์ “โชคลาภ”!
ไม่ต้องสงสัยเลย… ต้องเป็นเพราะเฉียว กู่ไป๋!
ตราบใดที่มีเธออยู่ข้างๆ เขาก็ไม่มีทางเจอของดีๆ แน่นอน!
นี่เป็นปัญหาใหญ่!
“เฉียว กู่ไป๋ ต่อไปนี้เธอเป็นคนนำทาง เดินไปตามที่เธอต้องการได้เลย ฉันจะเดินตามเธอเอง”
ไป๋จื่ออันพูดกับเฉียว กู่ไป๋
ถึงแม้ว่าจะมีปัญหา แต่ก็สามารถแก้ไขได้ แค่เปลี่ยนวิธีคิดเท่านั้นเอง
ในเมื่อโชคลาภของเขาถูกเฉียว กู่ไป๋ดูดไปหมด งั้นก็ให้เธอเป็นคนนำทาง ปล่อยให้เธอเลือกเส้นทางเองก็สิ้นเรื่อง
ด้วยโชคลาภของเธอ บางทีอาจจะเจออะไรดีๆ ก็ได้
นี่คือสิ่งที่ไป๋จื่ออันคิด
เฉียว กู่ไป๋รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้ขัดคำสั่ง
ไป๋จื่ออันและเฉียว กู่ไป๋เดินเล่นไปตามตลาดต่างๆ ภายในเมืองเทียนอีกครั้ง
แต่คราวนี้เฉียว กู่ไป๋เป็นคนนำทาง
ดูเหมือนว่าไป๋จื่ออันจะคิดถูกจริงๆ
พวกเขาเพิ่งจะเดินเล่นมาได้ไม่นาน ก็เจอของดีเข้าให้แล้ว!