ก้าวข้ามความว่างเปล่า (12)

[แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]

[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]

[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ100คน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบไม่มีการแก้คำผิด และยิบย่อยมากมาย ไปนั่นแหละ]

<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 50>

6. ก้าวข้ามความว่างเปล่า (12)

*****

การต่อสู้ระหว่างเด็กชายและอารอนเริ่มต้นขึ้น

วิถีหอกของอารอนไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย

ปัง!

ชิ้นส่วนเนื้อและเลือดของเด็กชายแตกกระจายและปลิวว่อน

'เจ็บ…'

แต่อารอนไม่ลังเล

แสงสว่างจากหอกฉายชัดขึ้น แทงทะลุร่างของเด็กชายหลายแห่ง

การฟื้นฟูร่างกายที่ถูกทำลายและฉีกขาดอย่างไม่ปราณีนั้นต้องใช้ความเจ็บปวดและความพยายามอย่างมาก

"หุบปาก!"

ทันใดนั้น อารอนก็ตะโกนออกมา

เขากำลังโต้เถียงกับใครบางคนในจินตนาการ

เด็กชายอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

'อ่า ใช่แล้ว'

ทุกครั้งที่ร่างกายแตกสลาย

ทุกครั้งที่กระดูกและเลือดถูกเฉือนและฉีกขาด

ความรู้สึกอื่นก็ผุดขึ้นมาจากความเจ็บปวดทางกาย

'ความเศร้า'

ต่อสถานการณ์ที่ต้องเป็นเช่นนี้

'โล่งอก'

ความรู้สึกที่ว่ายังไม่สายเกินไป

'ความหวัง'

โผล่!

ร่างกายของเด็กชายแตกเป็นเสี่ยงๆ กระจัดกระจายไปทั่ว

เจ็บ

เจ็บปวดมาก

แต่เขาก็หัวเราะ

รอยยิ้มผุดขึ้นมาเองโดยธรรมชาติ

'เป็นแบบนี้นี่เอง'

คอถูกเฉือน

ลำตัวถูกแทงทะลุ

ขาถูกตัดขาดเป็นชิ้น ๆ

เลือดและเนื้อกระเด็น

ทุกครั้งที่เกิดขึ้น เขาก็รู้สึกได้

ความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้ผลิบานขึ้นมาจากความเจ็บปวด

มันไม่ได้เกิดจากร่างกาย

'นี่คือสิ่งที่เรียกว่าหัวใจเหรอ?'

ผืนผ้าใบสีเทาถูกเติมเต็มด้วยสีสันสดใส

ความสุข ความเศร้า ความโล่งอก ความหวัง ความสิ้นหวัง และสีสันอื่นๆ อีกมากมายที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ผสมปนเปกันและส่องประกาย

เข้าใจแล้ว

ในที่สุดเขาก็สามารถเข้าใจพวกเขาได้

ทำไมพวกเขาถึงขอโทษเขา

เขาควรจะพูดอะไรกับพวกเขา

"ไม่เป็นไร"

เด็กชายพูด

"ทุกอย่างจะไม่เป็นไร"

เด็กชายคิด

'เขาอยากมีชีวิตอยู่'

เขายังไม่อยากตายเลย

เขาอยากมีชีวิตอยู่ต่อ

อยากรู้สึกและเข้าใจจิตใจมากขึ้น

ละทิ้งความเป็นสัตว์ประหลาดและกลายเป็นมนุษย์

แล้วจะตายได้ยังไง?

'ไม่เอา'

เพื่อนร่วมทีมและเพื่อนในห้องรอเริ่มผุดขึ้นมาในความคิด

เขาไม่อยากถูกลืม

การจากไปโดยที่ไม่มีใครรู้

มันไม่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายหรือเปล่า

'โอ้ พระเจ้า'

มนุษย์ช่างเข้าใจยากจริงๆ

เด็กชายตั้งท่าถือหอกและรวบรวมพลัง

อารอนก็ดูเหมือนจะเข้าใจความตั้งใจของเด็กชาย เขาเริ่มรวบรวมเงาไว้ที่ปลายหอก

'จบด้วยสิ่งนี้'

ทุกอย่างจะถูกตัดสินด้วยการปะทะเพียงครั้งเดียว

เด็กชายมองไปที่มือของตัวเอง

มือของเขามันกำลังสั่นเทา

'เขากลัวงั้นเหรอ?'

เพราะเขาไม่อยากตาย

เพราะอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป

'สิ่งที่เรียกว่าหัวใจเปราะบางขนาดนี้เลยเหรอ?'

เหมือนดอกแดนดิไลออนที่หายไปเมื่อถูกเป่า มันสั่นไหวและโอนเอนไปตามสายลมที่ไม่เป็นใจ

เด็กชายย่ำเท้าลงบนพื้นและพุ่งไปข้างหน้า

อารอนก็วิ่งเข้ามาหาเช่นกัน

หอกสองเล่มปะทะกัน

เด็กชายมองภาพนั้นราวกับแสงแดดจ้า

ดูเหมือนจะสูสีกัน แต่ความสมดุลกำลังพังทลาย

แพ้ชนะได้ถูกตัดสินแล้ว

ใครจะเป็นผู้ที่รับชัยชนะ?

เด็กชายจึงตัดสินใจที่จะเชื่อ

มีบางครั้งที่ลูกศิษย์จะเหนือกว่าอาจารย์

หมอนั่นมีความเข้าใจผิดที่น่าสงสารจนถึงวินาทีสุดท้าย

ระหว่างตัวเองที่สวมเกราะหนาไว้รอบใจและหลีกเลี่ยงความเสี่ยงจากความแค้น กับอารอนที่ยอมรับมันและต่อสู้มาจนถึงที่สุด

อารอนบอกว่าเจ้าไม่มีทางแข็งแกร่งกว่าเขา แต่นั่นเป็นเพียงความเข้าใจผิดที่น่าเวทนา

การต่อสู้ระหว่างวิถีที่ถูกต้องและวิถีที่ชั่วร้าย

ใครแข็งแกร่งกว่ากัน ใครจะแข็งแกร่งขึ้นในอนาคต ดังนั้นผลลัพธ์จึงถูกกำหนดไว้แล้ว

ดังนั้น

มันกำลังมา

ความมืดที่ปกคลุมหอกสีเงินของอารอน ซึ่งทำลายเงาสีแดง พุ่งเข้าใส่เพื่อเจาะทะลุหัวใจของเด็กชาย

และ

"..."

เด็กชายหรี่ตาลง

เลือดไหลออกมาจากหอกสีเงินที่แทงเข้าที่หน้าอก

ชึ้ก!

ขณะที่หอกเริ่มบิดเบี้ยว  เงาเริ่มกัดกินและกลืนกินตัวตนของเด็กชาย

"น่าทึ่งจริงๆ"

เด็กชายพูด

"ไอ้ที่เรียกว่าหัวใจนี่มันช่างแปลกประหลาดจริงๆ ว่าไหม?"

"..."

"ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่ ไม่อยากตายเลย….ฉันยังไม่อยากตาย ไม่อยากถูกลืม….อ่า…มันน่ากลัวจริงๆ"

เข้าใจแล้ว

ในที่สุด เด็กชายก็ยอมรับตอนจบนี้ได้

เลือดไหลออกมาจากมุมปากของเด็กชาย

"ฮึๆ มันอย่างนั้นสินะ"

"..."

"ความรู้สึกนี้... คือความรู้สึกเสียใจสินะ"

อารอนสบตากับเด็กชาย

แสงสีแดงในดวงตาของเขากำลังจางหายไป

อารอนกำลังกลืนกินตัวตนของเด็กชายเพื่อวิวัฒนาการไปเป็นความแค้นที่สมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น

"..."

ไม่ได้ยิน…

ไม่ว่าจะพูดอะไร อารอนก็ไม่ได้ยิน

อย่างมากก็คงได้ยินเป็นเพียงคำสาปแช่ง

แต่ถึงอย่างนั้น เด็กชายก็ยังพูด

"อารอน"

นั่นคือใจของเด็กชาย

"อย่าลืมความตั้งใจของนายในตอนนี้"

"..."

"จงปรารถนาความฝันอันบริสุทธิ์ และแสวงหาจิตใจแห่งความเมตตา"

"..."

"ฉันจะอวยพรให้นาย"

เด็กชายหลับตาลง

ได้ยินแล้ว

เสียงของลูกศิษย์ที่จากไปเรียกอาจารย์

'ใช่แล้ว'

เด็กชายตอบคำถามตัวเอง

เขาสามารถปกป้องได้แล้ว

ลูกศิษย์คนสุดท้าย….เขาทำได้สำเร็จแล้ว

ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:ยักษาแปร , ลงแบบราคาถูกแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับ หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิก กระซิก ;-;