บทที่ 96 ข่าวดีและข่าวร้าย

บทที่ 96 ข่าวดีและข่าวร้าย

เสียงคำรามที่ดังมาจากทุกทิศทาง ทำให้ ซ่งอวี้  ขนลุกซู่

ภูมิประเทศของ ภูเขาฝูเฟิง  สูงชันอยู่แล้ว และยังตั้งอยู่กลางป่าเขา

ตอนนี้ ทุกทิศทุกทางมีแต่เสียงร้องโหยหวน

ลู่เฉาเฉา  ยิ้มจนเห็นฟันพลางหัวเราะ "พวกมัน สนุกกันใหญ่เลยนะ..." ลู่เฉาเฉา ตบมือป้อม ๆ ของตน

ซ่งอวี้ รู้สึกหนาวสะท้านในหัวใจ

“เฉาเฉา พวกนี้ เป็นสิ่งที่เจ้าชวนมารึเปล่า?” ซ่งอวี้ ย่อตัวลงถามเบา ๆ

เฉาเฉา กระพริบตาอย่างไร้เดียงสา "เพื่อน เพื่อนของข้า"

“วันเกิด ของข้า!” เฉาเฉา ตบที่ตัวเอง

ซ่งอวี้ ไม่พูดอะไรต่อ แค่กอด เฉาเฉา แล้วเดินกลับ

ตอนมาเจอยังมีสัตว์ร้ายโจมตีเขา แต่เมื่ออุ้ม เฉาเฉา กลับมา แม้จะมีสัตว์ร้ายก็เลี่ยงไปหมด แถมยังเหมือนจะยอมสยบ

หัวใจของ ซ่งอวี้ ดิ่งลงไปถึงก้นบึ้ง

"หัวหน้า เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ทหารของราชสำนักก็มาปราบพวกเราด้วย ตอนนี้ถึงตีนเขาแล้ว"

คนพูดหอบหายใจหนัก ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

ข้างในมีสัตว์ร้ายระบาด ข้างนอกมีทหารราชสำนักมาปราบ แล้วจะทำอย่างไรดี?

"หัวหน้า คนของเราที่อยู่ในเมืองหลวงติดต่อไม่ได้แล้ว!"

ซ่งอวี้ ขมวดคิ้วแน่น

เขาลูบแหวนหยกที่นิ้วมือ คอแห้งผาก

“คนในของเราถูกจับได้รึ?” มีคนถาม

คนที่มารายงานลังเลชั่วครู่ “ยังไม่ถูก เขาเหมือนจะตัดการติดต่อกับ ภูเขาฝูเฟิง  ไปเอง”

“ครั้งก่อนที่ปราบขุนนางชั้นสอง เขายังไม่ยอมปริปาก ครั้งนี้เขากลัวแล้วงั้นรึ?”

ทุกคนเงียบ

ภูเขาฝูเฟิง ก่อเรื่องใหญ่ขนาดไหนกันแน่?

หัวใจของทุกคนเต้นระรัว

“พวกนี้เป็นคนที่นำเรื่องมาใช่ไหม? ข้าว่า ฆ่าพวกมันให้หมด!” หัวหน้าคนที่สาม ตาจ้อง ลู่เฉาเฉา อย่างเหี้ยมเกรียม

“พวกนางตอนขึ้นเขา ก็เจอสัตว์ร้ายคลุ้มคลั่งอยู่แล้ว ตอนนี้สัตว์ทั้งฝูงลงเขา แถมยังติดต่อกับเมืองหลวงไม่ได้อีก ต้องเป็นพวกนางที่นำเรื่องมาแน่!”

ตอนนี้ หยวนม่าน กับสาวใช้สามคนก็ถูกจับตัวมาแล้ว

เสวียนอิน  สงบนิ่งเล็กน้อย ยืนอยู่ข้าง ๆ ลู่เฉาเฉา โดยไม่พูดอะไร

“ฆ่า? ฆ่ายังไง? ใครจะรู้ว่าฆ่าพวกนางแล้วจะทำให้สัตว์พวกนั้นโกรธหรือเปล่า? แล้วจะเกิดสงครามกับราชสำนักไหม?”

ทุกคนเงียบกันหมด

ซ่งอวี้ มอง ลู่เฉาเฉา “เด็กน้อย เจ้ามีคนหนุนหลังหรือ?”

ลู่เฉาเฉา เงยหน้ามองฟ้า ส่ายหัวอย่างมึนงง “ไม่มีใครเลย”

“ข้าไม่มีใครหนุนหลัง”

ภูเขาฝูเฟิง อยู่ภายใต้การดูแลของ อำเภออันหนิง

นายอำเภอที่นี่ พวกเขาก็ติดต่อไว้แล้ว แถมยังเป็นพวกเดียวกันด้วย

แต่ครั้งนี้ นายอำเภอส่งคำสั่งด่วนมาแค่คำเดียว ว่า “อันตราย!”

ซ่งอวี้ ลูบแหวนหยก พลางถามว่า “เฉาเฉา ตระกูล สวี่  ของเจ้าเป็นอะไรกัน?”

ลู่เฉาเฉา ตอบตามตรงว่า “ตา” เสียงนุ่มนิ่ม

เขาได้ส่งคนกลับเมืองหลวงเพื่อตรวจสอบแล้ว และสิ่งที่ ลู่เฉาเฉา พูดก็ไม่ผิด

แล้วผิดตรงไหนกัน?

“ไม่นึกเลยว่าเด็กน้อยอย่างเจ้าจะก่อเรื่องมากมายขนาดนี้” ซ่งอวี้ ถึงกับงงไปหมด

ลู่เฉาเฉา คิดว่าฝ่ายตรงข้ามชมว่าตัวเองเก่ง ก็เลยยิ้มเขิน ๆ

น่าโมโหจริง ๆ

“เจ้ามีความเกี่ยวข้องกับราชวงศ์จริง ๆ ทำให้ข้าประหลาดใจ” ซ่งอวี้ พึมพำเบา ๆ แสดงว่าราชวงศ์ให้ความสำคัญกับเธอมาก

ลู่เฉาเฉา ตาเป็นประกาย “ลุงฮ่องเต้...”

ซ่งอวี้ ???

ลุงอะไร?

ฮ่องเต้อะไร??

“ลุง ให้หยก” ลู่เฉาเฉา ตาเป็นประกาย

“ถ้าตีกัน เรียกคนได้เยอะแยะเลย...”

ซ่งอวี้ หน้าชะงัก หยกที่เป็นตัวแทนของฮ่องเต้??

“ป้าองค์หญิง หยก!”

“พี่ท่าน... หยก!”

“ไทเฮา หยก!”

เธอทำมือประกอบใหญ่โต ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “หยกเยอะแยะไปหมด…”

“ไม่ชอบ เฉาเฉาไม่ชอบ...” เธอยังโบกมืออย่างรังเกียจ

ซ่งอวี้...

หัวหน้าหลายคนมองหน้ากัน

“ภรรยาของ ตงเหนียงจื่อ ไปพาอะไรมากันแน่? กลัวว่าแม้แต่เจ้าหญิง ยังไม่รักเท่าเธออีก” หัวหน้าคนที่สอง ถึงกับร้องออกมา

“ทหารมาอยู่ที่เชิงเขาแล้ว รีบส่งเธอกลับไปเถอะ” หัวหน้าคนที่สาม หน้าดำคล้ำ

หยวนม่าน ใบหน้าเปี่ยมด้วยความยินดี ก็เห็น ลู่เฉาเฉา พูดว่า “ไม่กลับไม่กลับ ข้าไม่กลับบ้าน!”

“ข้าไม่กลับ ไม่กลับ ไม่อยากกลับ!” ลู่เฉาเฉา โกรธจนตาแดง เธอยังฉลองวันเกิดไม่เสร็จเลย

น่าเกลียด น่าเกลียด น่าเกลียด!

ลู่เฉาเฉา น้ำตาคลอ

เธอเกือบจะร้องไห้แล้ว

ซ่งอวี้ ก็เกือบจะร้องไห้เช่นกัน

แต่ตอนนี้ถูกโจมตีทั้งสองด้าน เขาเหนื่อยใจเหลือเกิน

ใช้ความพยายามสุดกำลัง จึงขับไล่สัตว์ร้ายออกไปจากค่ายได้ แต่ที่เชิงเขายังมีทหารมารวมตัวกันอยู่

ซ่งอวี้ สั่งให้จัดอาหารมื้อหนึ่ง

เป็นอาหารที่เด็ก ๆ ชอบกินทั้งนั้น

ซ่งอวี้ ส่ายหน้าให้ทุกคน ทุกคนก็ได้แต่ข่มอารมณ์ไว้

มองดู ซ่งอวี้ ค่อย ๆ ป้อนข้าวเธอทีละคำ

เห็นเธอกินด้วยความสนุกสนาน

ไม่นาน...

เด็กสาวก็รู้สึกมึนหัว ง่วงนอน หนังตาตีกัน พูดอ้อแอ้ว่า “ง่วง...ง่วงมาก”

ยังไม่ทันพูดจบ ก็ฟุบหลับบนโต๊ะแล้วกรนเบา ๆ

“เร่งรีบพาเธอกลับไปที่ประตูเมือง”

ซ่งอวี้ เหลือบมองคนในกระโจมหลายคน “ส่งออกไปพร้อมกันเลย” เห็นแล้วหงุดหงิด

ซ่งอวี้ รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน จึงเลือกคนที่ไว้ใจได้ ให้พา ลู่เฉาเฉา ออกไป

“ทิ้งไว้ที่ประตูเมือง แล้วกลับมาให้เร็วที่สุด” เพราะมีหลายฝ่ายที่ตามหาตัวเธออยู่ แค่ปรากฏตัวก็คงจะถูกพากลับบ้านแล้ว

เสวียนอิน มองดู เฉาเฉา ถูกพาหามลงเขาไป ด้วยความกังวลเล็กน้อย

“พวกเจ้าพวกสาวน้อยนี่โชคดีจริง ๆ ขึ้น ภูเขาฝูเฟิง   มาได้ แล้วยังรอดไปได้อีก” ชายคนหนึ่งพูดพร้อมกับถุยน้ำลาย

ถ้าไม่ติดว่าที่เชิงเขายังมีทหารคอยอยู่ พวกเขาคงจัดการสามคนนี้ไปนานแล้ว

เสวียนอิน ใจเต้นไม่เป็นส่ำ

โชคดีที่สถานการณ์เร่งด่วน พวกเขาไม่ได้ทำอะไร เพียงแค่ผลักดันและส่งพวกเธอลงเขา

ส่วน ลู่เฉาเฉา

ถูกส่งกลับไปที่เมืองทางลัดตั้งแต่เช้าตรู่

เธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองฝันไป ฝันที่ลำบากมาก เหมือนโยกเยกทั้งคืน

พอลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอก็ตื่นเพราะหนาว

“โอ๊ย...หนาวจัง เฉาเฉา หนาวมาก” เด็กน้อยกอดแขนตัวเอง พบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นเย็นเฉียบ

ข้างหน้าคือประตูเมืองสูงใหญ่

“พี่สาว เสวียนอิน ?” เธอนอนหลับตากะพริบ ๆ ใบหน้ายังมีรอยน้ำลาย

ในกระเป๋านมก็หายไปแล้ว

รอบข้างมืดสนิท แต่ในประตูเมืองกลับมีแสงไฟส่องสว่างรำไร

ลู่เฉาเฉา ใช้มือเท้าพยุงตัวขึ้นมา หัวมึน ๆ การตอบสนองช้าไปเล็กน้อย

เธอกำลังจะเดินไปที่ประตูเมือง

ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งถามว่า “เด็กน้อย นี่หลงทางรึเปล่า?”

“อากาศเย็นขนาดนี้ ใครกันนะช่างไม่เอาใจใส่”

“ไป ไปกับป้าเถอะ ป้าจะให้ความอบอุ่น ไม่ต้องกลัวนะ ป้าจะพากลับบ้านเอง”

ผู้หญิงคนนั้นเดินออกมาจากความมืด และอุ้ม ลู่เฉาเฉา ขึ้น

เธอพินิจดู ลู่เฉาเฉา อย่างละเอียด เห็นหน้าตาของเธอแล้วก็ยิ้มกว้างขึ้น

หน้าตาดีแบบนี้ คงขายได้ราคางาม

เธอปิดปาก ลู่เฉาเฉา เบา ๆ และรีบขึ้นเกวียนวัวไป

ลู่เฉาเฉา สะอึกสะอื้น ตอบสนองไม่ทัน

เกวียนวัววิ่งเร็วมาก ออกไปนอกเมืองเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด ยิ่งไปข้างหน้า ทางยิ่งชันมากขึ้น ยิ่งมองไป ภาพที่เห็นก็ยิ่งคุ้นตา

ลู่เฉาเฉา หน้าหงอย

ข่าวร้าย: เธอถูกลักพาตัวอีกแล้ว

ข่าวร้าย: ลักพาตัวกลับไปที่ หมู่บ้านฝูเฟิง  อีก

ซ่งอวี้ นอนอยู่บนเตียง: ฟ้าใกล้จะสว่างแล้ว ภูเขาฝูเฟิง  ก็คงจะกลับมาเงียบสงบเหมือนเดิมได้ไหมนะ?