บทที่ 91 ยังคิดว่าจะบอกว่าคิดถึงฉัน

บทที่ 91 ยังคิดว่าจะบอกว่าคิดถึงฉัน

เจียงฟางพูดแบบนี้ แต่ในน้ำเสียงกลับไม่มีความรู้สึกตำหนิเลย ฟังเหมือนเขายังสนุกอยู่

น้ำเสียงต่ำแหบของเขาเหมือนกับกัดที่หูของเธอผ่านทางโทรศัพท์ ทำให้รู้สึกคันและเย้ายวนใจ

ฉินหว่านไม่รู้จะตอบรับยังไง แก้มของเธอร้อนและแดง แทบลืมบอกลาเลย วางสายไปเลย

มันแปลกจริงๆ แม้จะอยู่ห่างไกลกันขนาดนั้น แต่เหมือนว่าพวกเขากลับรู้สึกใกล้ชิดกันมาก

สภาพเช่นนี้ทำให้ฉินหว่านรู้สึกทรมานมากในวันถัดมา ตอนอยู่ที่โรงเรียนก็ยังพอทนได้ แต่พอถึงบ้าน เผชิญกับความเงียบเหงาในห้อง เธอก็รู้สึกคิดถึงเจียงฟางมาก

เจียงฟางเคยไปทำงานนอกเมืองบ่อยๆ เธอไม่เคยใส่ใจมากขนาดนี้ แต่ครั้งนี้รู้สึกเหมือนขาดวิญญาณไป

เธอคิดถึงเขาตลอดเวลาขณะกินอาหาร ตอนไปช็อปปิ้งเสื้อผ้า และแม้แต่ตอนนอนก็พลิกไปพลิกมา จนสุดท้ายไม่ได้นอน

เธอเอาผ้าห่มและหมอนไปนอนในห้องของเจียงฟาง กลิ่นบุหรี่อ่อนๆ จากหมอนทำให้ฉินหว่านรู้สึกสบายขึ้นและหลับไปจนถึงเช้า

ฉินหว่านคิดถึงเขา แต่เธอแค่ต้องการซ่อนความรู้สึกของตัวเองอย่างระมัดระวัง ไม่อยากให้ใครรู้

จนถึงตอนที่รู้สึกว่าทนไม่ไหวแล้ว ฉินหว่านเปิดโทรศัพท์ดูแชทของพวกเขาที่มีอยู่ไม่กี่ข้อความ แต่ไม่คิดจะเริ่มพูดคุยกับเขา

กลัวรบกวนเขาในเวลาทำงาน กลัวตัวเองจะมีความคิดเกินไป

กลัวจะคาดหวังมากเกินไป จนทำให้ตัวเองเจ็บปวดในอนาคต

วันหยุดสุดสัปดาห์ ฉินเหยาเดินเข้ามาด้วยความกระตือรือร้น เปิดประตูไม่เรียกพี่สาวเลย แต่บอกว่าอยากกินซุปฟอดจ้าวเฉียง

“งั้นคุณมาพลาดเวลาแล้ว เจียงฟางออกไปทำงานนอกเมือง ไม่มีใครทำให้คุณได้”

“อะไร?!” ฉินเหยาได้ยินข่าวนี้เหมือนเจอพายุฟ้าผ่า

แต่เธอก็เปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็ว ทำท่าทางไม่พอใจ “พี่ค่ะ อย่างไรก็ต้องทำให้ฉันกินอะไรบ้าง ไม่งั้นจะให้ฉันมาเปล่าหรือ?”

ฉินหว่านยิ้มให้กับเธอ “คุณยังคาดหวังให้ฉันทำอาหารให้เหรอ? ไม่กลัวอาหารที่ไม่อร่อยหรือ?”

“...” ฉินเหยาสงบลงสั้นๆ “สั่งอาหารจากข้างนอกก็ได้ เพราะมาถึงแล้ว ต้องกินอะไรบางอย่างก่อนกลับ”

ตอนแรกฉินหว่านวางแผนจะทานอาหารเย็นแบบง่ายๆ แต่เห็นเธอมาที่นี่ก็ไม่สะดวกที่จะทำอาหารไม่ดี

ทั้งสองคนจึงไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตและซื้อของ

ฉินหว่านรู้จักฝีมือการทำอาหารของตัวเองดี ไม่ทำอาหารที่ซับซ้อน ซื้อเนื้อวัวมาเตรียมไว้สำหรับการต้ม และทำผักง่ายๆ

ฉินเหยาแค่ดูพี่สาวทำอาหารในครัว เพราะไม่มั่นใจเลยอาสาช่วย

ฉินหว่านให้เธอล้างผักก่อน เธอจัดการเนื้อวัวได้ แต่ไม่พบหม้อที่เหมาะสม

ก่อนหน้านี้ของในครัวทั้งหมดเจียงฟางจัดการไว้ เขาเท่านั้นที่รู้ว่าของต่างๆ วางไว้ที่ไหน

“หาของไม่เจอเหรอ? จะถามพี่เขาไหม?” ฉินเหยาถาม

ฉินหว่านเช็ดมือและเปิดแชทในโทรศัพท์ ส่งข้อความไปหาเขา

ในขณะที่ส่งข้อความ เธอคิดว่านี่ไม่ถือเป็นการเริ่มต้นบทสนทนา เป็นแค่การติดต่อเพื่อขอความช่วยเหลือ

เหมือนกับครั้งก่อนที่เจียงฟางบอกว่าเขาหาเนคไทไม่เจอ ไม่ใช่เรื่องไร้สาระ

เธอรอข้อความตอบกลับ แต่ไม่คิดว่าเจียงฟางจะโทรกลับ

“หว่านหว่าน”

ไม่ได้ยินเสียงเขามาหลายวันแล้ว ฉินหว่านรู้สึกคิดถึง แต่เธอก็ระมัดระวังที่จะไม่แสดงอารมณ์ “ไม่ใช่บอกว่าจะประชุมเหรอ ทำไมถึงโทรกลับมา”

“เรื่องของคุณสำคัญกว่า”

ฟังดูเหมือนเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากห้องประชุม

มีเจียงฟางช่วย, ฉินหว่านหาของเจออย่างรวดเร็ว แต่เธอไม่กล้าคุยมาก กลัวจะรบกวนเขาในการทำงาน

เหมือนกับเป็นคนที่ทำงานแบบเฉพาะเจาะจง ทิ้งเขาไว้ข้างๆ หลังใช้เขา

“ยังคิดว่าคุณจะบอกว่าคิดถึงผม” เจียงฟางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

แต่ไม่รู้ทำไม ฟังเหมือนเขามีความรู้สึกผิดหวัง