บทที่ 90 ขอโทษ
บทที่ 90 ขอโทษ
หลี่หมิงชวนเจ้าเด็กคนนี้ ชอบเข้าร่วมวงสนุกมากที่สุด พอได้ยินพี่ใหญ่พูดอะไรขึ้นมา ก็รีบตะโกนเข้ามาในโทรศัพท์ทันที “พี่สะใภ้ ผมหลี่หมิงชวนเอง!”
เสียงของฉินหว่านตึงขึ้น เธอทักทายทุกคนในสำนักงานของเจียงฟางทีละคนอย่างสุภาพ
เพียงแค่ได้ยินเสียงที่นุ่มนวลไพเราะขนาดนี้ ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องเป็นคนสวยแน่นอน ไม่แปลกใจที่เจ้านายของพวกเขาชอบปกปิดไม่ให้ใครเห็น
“พี่สะใภ้ สบายใจได้เลยนะครับ ในงานนี้ไม่มีผู้หญิงสักคน พี่เจียงของพวกเรายังรักษาความดี ขนาดเหล้ายังไม่กล้าดื่ม เราต้องคะยั้นคะยออยู่นาน เขายังดื่มแค่น้ำแทนเหล้าเลยครับ”
เพียงไม่กี่คำ หลี่หมิงชวนก็เล่าให้ฉินหว่านฟังทุกอย่างที่เธออยากรู้
แต่บรรยากาศแบบนี้ ทำให้ดูเหมือนเธอควบคุมเจียงฟางอย่างเข้มงวดในเรื่องส่วนตัว ฉินหว่านไม่รู้จะตอบยังไง จึงพูดเสียงอ่อนว่า “ฉันไม่ได้ห้ามเขาดื่มหรอกค่ะ พวกคุณสนุกกันให้เต็มที่ก็พอแล้ว…”
พอพูดออกไป เธอก็รู้สึกผิดจนหมดความมั่นใจ
เจียงฟางได้ยินแล้วก็หัวเราะเบาๆ แต่ก็ไม่พูดอะไรเพิ่มเติม
ทุกคนกินดื่มกันอีกพักใหญ่ แล้วก็ค่อยๆ เลิกราไป
ดึกแล้ว เจียงฟางกลับมาที่โรงแรม มองออกไปเห็นหิมะตก เขานึกถึงตอนที่ฉินหว่านบอกว่าเธอชอบบรรยากาศหิมะ จึงถ่ายรูปส่งไปให้เธอดู
ฉินหว่านตอบกลับมาเร็วมาก แต่ไม่ได้สนใจหิมะ กลับถามเขาว่าหนาวหรือเปล่า
“นี่คุณเป็นห่วงผมหรือเปล่า?”
“...เห็นคุณตอนเช้าตอนเก็บกระเป๋า ไม่ได้เอาเสื้อหนาไปด้วย” ฉินหว่านพูดต่อ “ตอนที่ส่งของ ฉันก็ส่งเสื้อหนาไปให้หลายตัว คุณต้องอยู่จนสิ้นเดือน พยากรณ์อากาศบอกว่าช่วงนี้จะหนาวลงอีก”
น้ำเสียงของเธอฟังดูเป็นปกติ ไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดแปลกในคำพูด
แต่สำหรับเจียงฟางแล้ว รู้สึกเหมือนเธอห่วงใยเขาอย่างกับภรรยาที่ดูแลสามี ความสัมพันธ์นี้ดูจะเกินกว่าที่ควรจะเป็น
ฉินหว่านเป็นคนดีทุกอย่าง ยกเว้นปากแข็ง ต่อให้เป็นห่วงและใส่ใจเขามากแค่ไหน เธอก็ไม่ยอมรับออกมา
เมื่อไรนะที่เขาจะสามารถเปิดใจเธอได้ ให้เธอเห็นความรู้สึกตัวเองสักที
เจียงฟางเล่นไฟแช็กในมือ หมุนมันไปมา แล้วพูดปลอบเธอก่อน “หว่านหว่าน ตอนเช้าผมพูดแรงไป อย่าโกรธผมนะ”
ฉินหว่านเงียบไป “คุณดื่มเหล้าไปเท่าไหร่แล้วเนี่ย?”
“ไม่ได้ดื่มจริงๆ คำพูดของคุณผมจำได้หมด”
“งั้นทำไมต้องขอโทษฉันด้วย” เสียงของฉินหว่านเบาลง “จริงๆ แล้วเช้าก็เป็นฉันเองที่ทำตัวไม่ดี”
เจียงฟางหัวเราะ “ทำไมแย่งกันขอโทษแบบนี้ล่ะ?”
“ถ้าฉันผิดก็คือผิด ถ้าฉันไม่ผิด ยังไงก็ไม่มีทางยอมรับหรอก” ฉินหว่านพูดพร้อมกับฮึดฮัดเบาๆ
“เอาล่ะ งั้นเราทั้งคู่ผิด ต่อไปคุยกันดีๆ ไม่ทะเลาะกันแล้วนะ” เจียงฟางพูดปลอบเธออย่างอ่อนโยน
ฉินหว่านถือโทรศัพท์ไว้ ใจของเธอที่ขึ้นๆ ลงๆ มาตลอดทั้งวัน สุดท้ายก็สงบลงเมื่อเขาพูดแบบนั้น “อืม ไม่ทะเลาะแล้ว”
“นอนเร็วๆ หน่อยนะ พรุ่งนี้ตื่นไม่ทัน ไม่มีใครไปเคาะประตูปลุกเธอแล้ว”
“รู้แล้วค่ะ ฉันก็ไม่ได้ตื่นสายบ่อยขนาดนั้น” ฉินหว่านตอบอย่างเชื่อฟัง “งั้นราตรีสวัสดิ์...”
“ราตรีสวัสดิ์”
ทั้งสองคนต่างถือโทรศัพท์ไว้อย่างเงียบๆ เหมือนต่างฝ่ายต่างรอให้คนหนึ่งวางก่อน
“ทำไมยังไม่วางอีกล่ะ?”
“ฉันกำลังจะวางแล้ว” ฉินหว่านรีบตอบ
“หว่านหว่าน”
“คะ?”
“ต่อไปคงควบคุมพวกในสำนักงานไม่อยู่แล้วล่ะ” เจียงฟางหัวเราะ “พวกเขาพูดกันว่าผมเป็นสามีที่ภรรยาคุมเข้มแล้วนะ”
