บทที่ 5 ถ้ายังพูดไร้สาระอีก ฉันจะฆ่าพวกนายให้หมด
บทที่ 5 ถ้ายังพูดไร้สาระอีก ฉันจะฆ่าพวกนายให้หมด**
“ที่นี่ค่ะ เย่หนิง รีบเข้ามาเร็ว” หญิงสาวคนหนึ่งตะโกนด้วยความตื่นเต้น ราวกับต้อนรับแฟนของตัวเองอย่างอบอุ่น
คนอื่นๆ ต่างก็ร้องตะโกนด้วยความยินดี แต่สีหน้าของพวกเขาแสดงความรู้สึกที่ซับซ้อน
เย่หนิงก้มหน้าก้มตาเก็บกวาดสนามรบ โดยไม่สนใจเสียงเรียกของพวกเธอ เขากำลังเก็บรวบรวมผลึกเลือด ซึ่งในฝูงซอมบี้นี้มีผลึกเลือดถึงสิบเอ็ดชิ้น นับว่าเป็นผลลัพธ์ที่ดีทีเดียว
ช่วยพวกเธอหรือ? เป็นไปไม่ได้! ที่เขามาที่นี่ก็เพื่อฆ่าซอมบี้และเก็บผลึกเลือดเท่านั้น ซึ่งจำนวนซอมบี้ที่นี่ก็พอเหมาะพอดีกับการฆ่าอย่างปลอดภัย
ทันใดนั้นเอง ตาขวาของเย่หนิงก็ปรากฏข้อความขึ้น
【ตาขวาของคุณสามารถวิวัฒนาการความสามารถใหม่ได้โดยการกลืนผลึกเลือดสิบชิ้น - พื้นที่จัดเก็บ】
【พื้นที่จัดเก็บ: ตาขวาของคุณสามารถเปิดพื้นที่หนึ่งเพื่อเก็บวัตถุได้】
ตาขวาของเย่หนิงยังสามารถวิวัฒนาการได้อีกหรือ?
เย่หนิงหยิบผลึกเลือดสิบชิ้นขึ้นมา หันหลังให้กลุ่มคนเหล่านั้น แล้วรวบรวมพลังจิตไปที่ตาขวา มองจ้องผลึกเลือดตรงหน้า
ในชั่วพริบตา ผลึกเลือดเปลี่ยนเป็นพลังงานสีแดงและซึมเข้าไปในตาของเขา
เย่หนิงรู้สึกถึงความเย็นสบายในตา และรู้สึกเหมือนว่ามีอีกโลกหนึ่งอยู่ในตาของเขา
เขาลองแตะมีดโค้งที่ติดอยู่ที่เอว แล้วใช้พลังของตาขวา ทันใดนั้นมีดโค้งในมือเขาก็หายไป!
จากนั้นเขาก็เห็นที่มุมล่างของวิสัยทัศน์ตาขวา ปรากฏกล่องเล็กๆ ที่มีมีดโค้งของเขาอยู่ในนั้น
เย่หนิงไม่สามารถซ่อนความดีใจในใจได้ “ฮ่าฮ่าฮ่า”
ทันใดนั้น เย่หนิงได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากด้านหลัง เขาหันตัวด้วยมือเดียวและเหวี่ยงขวานออกไปอย่างรวดเร็ว
“อ๊า!” เสียงกรีดร้องของสาวๆ ดังขึ้นด้วยความกลัว
เย่หนิงเห็นว่าคือฉินรั่วเสวี่ย เขาจึงลดแรงลงทันทีในจังหวะสุดท้าย “มีอะไร?”
ขณะนี้เย่หนิงทั้งตัวเปื้อนเลือด มือถือขวานดับเพลิง ในขณะที่รอบตัวเต็มไปด้วยศพซอมบี้หลายสิบตัว ทำให้ทุกคนหวาดกลัวจนไม่กล้ามองหน้าเขา
ฉินรั่วเสวี่ยเชิดคางขึ้น มือทั้งสองข้างกอดอก “นายเพิ่งเก็บอะไรขึ้นมาน่ะ?”
“ทำไมต้องบอกเธอด้วย” เย่หนิงตอบอย่างไม่แยแส
สำหรับผู้หญิงที่หยิ่งผยองเพียงเพราะความสวยอย่างเธอ เย่หนิงไม่มีความสนใจเลยแม้แต่น้อย
“เย่หนิง นายไม่ชอบฉันแล้วเหรอ?” ฉินรั่วเสวี่ยพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงหวานฉ่ำ ดวงตาเปล่งประกายจ้องมองเย่หนิง
“หึ” เย่หนิงเยาะเย้ยเสียงหนึ่ง ดวงตาเย็นชาส่องประกายความหนาวเย็น จนทำให้ใจฉินรั่วเสวี่ยสะท้าน
เธอปล่อยมือที่กอดอกออก เดินเข้ามาหา และยิ้มอย่างฝืนๆ ใบหน้าของเธอซีดขาวจนทำให้รอยยิ้มนั้นดูไม่เป็นธรรมชาติ
เมื่อเธอจับแขนของเย่หนิงแล้วพยายามวางบนหน้าอกของเธอ เย่หนิงก็ดึงมือของเธอออกอย่างรวดเร็ว
“ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เลิกฝันกลางวันซะเถอะ” เย่หนิงพูดพร้อมกับหัวเราะ
เมื่อเห็นสายตาเย็นชาของเย่หนิง เธอพยายามรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองและถอนมือออกมากอดอกอีกครั้ง แล้วพูดอย่างสงบว่า “ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรนายหรอก”
ขณะนั้นเอง หญิงสาวอีกคนเดินเข้ามาหาและพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “พี่หนิง นายไม่อยากอยู่ช่วยพวกเราเหรอ ในวันสิ้นโลกนี้เราต้องร่วมมือกัน พูดถูกไหม? อยู่คนเดียวมันอันตรายและเหงาไม่ใช่เหรอ? ฉันช่วยนายได้นะ นายเข้าใจใช่ไหม?”
“ใช่แล้ว นายแข็งแกร่งขนาดนี้ อยู่ช่วยเราดีกว่า พวกเราจะดูแลนายอย่างใกล้ชิด”
“ใช่ นายเก็บผลึกคริสตัลสีแดงเมื่อกี้ไปใช่ไหม มันเกี่ยวกับการได้พลังพิเศษหรือเปล่า? นายได้พลังพิเศษจากการนี้ใช่ไหม? ฉันก็อยากมีพลังพิเศษ ช่วยพวกเราหาผลึกเลือดบ้างสิ”
“จริงเหรอ? เย่หนิง รีบไปล่าซอมบี้แล้วหาผลึกเลือดมาให้พวกเราเร็ว พวกเราจะได้มีพลังพิเศษ แล้วไปผจญภัยด้วยกัน!” ชายคนหนึ่งพูดด้วยความตื่นเต้น ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความฝันของวัยรุ่น
“ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้นด้วย!”
เย่หนิงเยาะเย้ยออกมา เหล่านักศึกษาพวกนี้ก็ไม่โง่ คาดเดาได้ว่าผลึกเลือดนั้นเกี่ยวข้องกับการได้พลังพิเศษ
“พวกเราก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกันมา 3 ปีแล้วนะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ”
“ใช่แล้ว เพื่อนก็ต้องช่วยเหลือกันในวันสิ้นโลกนี้ พวกเราเป็นผู้รอดชีวิต ควรจะอยู่ร่วมกันอย่างสามัคคี”
“อย่าเห็นแก่ตัวนักเลย นายอยู่กับพวกเรา ในอนาคตพวกเราก็ดูแลกันได้”
นักเรียนทุกคนต่างพูดคุยกันเสียงดัง
เย่หนิงหัวเราะลั่น ดวงตาแดงก่ำ
“เพื่อน? ตอนนี้พวกนายถึงมาคุยเรื่องเพื่อนกับฉัน? ตอนที่ฉันโดนจางหลงรังแก พวกนายทำไมไม่พูดว่าเป็นเพื่อนฉันล่ะ?
ตอนที่ฉันโดนตี พวกนายอยู่ที่ไหน?
ตอนที่ฉันอยู่ในอันตราย พวกนายทำอะไรบ้าง? พวกนายไม่ได้ทำอะไรเลย
เพื่อน? อย่ามาทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง การเป็นเพื่อนกับพวกนายมันเป็นการดูถูกตัวเองของฉัน”
“นาย... คนแบบนาย...” ชายคนหนึ่งยังพยายามจะพูดอะไรอีก แต่เย่หนิงจ้องมองเขาจนทำให้เขาต้องเงียบลง
ทุกคนเงียบสนิท ใช่ พวกเขาไม่เคยช่วยเหลือเย่หนิงเลย ทำไมเขาถึงต้องช่วยพวกเขาด้วย?
แต่ยังมีบางคนที่คิดว่าตัวเองสำคัญ
ชายคนหนึ่งที่ดูรีบร้อน พวกเขาไม่กล้าที่จะต่อสู้กับซอมบี้ จึงพูดว่า “นายไม่ชอบรั่วเสวี่ยเหรอ? เธอเป็นของนาย เราจะมัดเธอแล้วส่งให้เธอเอง แค่ให้นายหาผลึกเลือดมาให้พวกเรา พอพวกเรามีพลังพิเศษแล้ว เราก็ไม่ต้องให้นายปกป้องอีกต่อไป เป็นไง?”
“ใช่แล้ว”
ฉินรั่วเสวี่ยรู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว ท่ามกลางแสงแดดจ้า คนพวกนี้กลับคิดจะขายเธอเพื่อเอาตัวรอด “พวกสัตว์เดรัจฉาน”
“ใช่แล้ว พวกนายมันพวกทรยศ รั่วเสวี่ยเป็นคนให้พวกนายเข้ามา แล้วพวกนายกลับทำแบบนี้กับเธอ วันพรุ่งนี้พวกนายก็คงทำแบบนี้กับพวกเราด้วย!” หญิงสาวคนอื่นๆ ต่างพากันตอบรับ พวกเธอรู้ดีว่าถ้าหญิงสาวไม่สามัคคีกัน พวกเธอจะถูกใช้เป็นสินค้า ซึ่งพวกเธอไม่ยอมให้เกิดขึ้น
“เราไม่สามารถอยู่กับพวกเขาได้”
“ใช่”
เย่หนิงหัวเราะเยาะ “ถ้าไม่อยากตายก็หุบปาก ถ้ายังพูดไร้สาระอีก ฉันจะฆ่าพวกนายให้หมด”
เย่หนิงเงยหน้าขึ้น สีหน้าโหดเหี้ยมและกระหายเลือดทำให้ทุกคนแทบจะปัสสาวะราด
นักศึกษาพวกนี้ไม่เคยเผชิญสถานการณ์แบบนี้มาก่อน ทุกคนต่างตัวสั่นเหมือนนกกระทา
มีบางคนที่ขี้ขลาดถึงขั้นปัสสาวะราดไปจริงๆ
