บทที่ 488 ขอร่วมมือ

บทที่ 488 ขอร่วมมือ

เฉินเฉิง  เข้าใจทันที

“ป้า คุณนี่เกรงใจเกินไปแล้ว!” เฉินเฉิงส่ายหน้า แล้วดันเงินกลับไปให้ “กุ้งเครย์ฟิชที่พวกเราก็ได้กินไปไม่น้อยนะครับ”

“พี่ พวกเรากินแค่ไม่กี่ชั่งเองค่ะ” เฉินเจียเจีย   ที่อยู่ข้าง ๆ พูดขึ้นมา

“หา?” เฉินเฉิงจ้องเธอ “พวกเราไม่ได้กินเลยหรือไง ผมกินไปตั้งเยอะเลยนะ”

“นั่นเป็นเรื่องของคุณ แต่เงินนี้ผมไม่ให้คุณจ่ายแน่…” ลุงหก   ยืนยันอย่างหนักแน่น

เฉินเฉิงคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “งั้นเอาแบบนี้ดีกว่าลุง ถ้าคุณจะยืนยันจะจ่ายเงินก็ได้ แต่ตอนนี้คุณเพิ่งเริ่มทำได้ไม่นาน เงินในมือก็ไม่ได้มาก รอให้ธุรกิจเรานิ่งแล้ว ค่อยจ่ายผมก็ได้ ผมสัญญาว่าจะไม่ปฏิเสธ คุณว่าดีไหม?”

ลุงหกมองหน้าเฉินเฉิงที่ดูจริงใจ คิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ตกลง แต่ตอนนั้นคุณอย่ามาปฏิเสธแล้วกัน”

“ไม่มีทางแน่นอน!” เฉินเฉิงหัวเราะ

“ใช่แล้วพี่ กุ้งเครย์ฟิชน่าจะต้องเติมสต็อกแล้วนะคะ!” เฉินเจียเจียพูดขึ้น

“ไม่มีปัญหา!” เฉินเฉิงพยักหน้า “ผมจะให้เขาส่งมา เงินนี้คุณค่อยจ่ายเองก็ได้”

“ตกลง ให้ส่งมาเลย!” ลุงหกพูดด้วยความยินดี “ตอนนี้กุ้งเครย์ฟิชขายดีที่สุดเลย คนที่มาทานอาหารมื้อดึกที่ร้านเราส่วนใหญ่ก็เริ่มต้นที่หลายชั่งกันทั้งนั้น ทุกคนไม่คิดว่าแพงหรอก รสชาติอร่อย อีกอย่างเราก็มีแค่ที่นี่ที่เดียว”

“มีคนเริ่มจ้องร้านเราแล้ว!” ป้าหก  พูดขึ้น “บางคนฉลาดมาก เข้ามาถามว่าจะรับคนไหม ฉันก็บอกว่าไม่ต้อง เขาก็บอกว่าเงินเดือนน้อยหน่อยก็ไม่เป็นไร ฉันคิดว่าน่าจะอยากรู้วิธีทำกุ้งเครย์ฟิชจากเรา”

เฉินเฉิงหัวเราะ “เรื่องนี้เป็นเรื่องปกติ ตอนนี้เราถือว่าดังแล้ว เรื่องการทำอาหารพวกนี้ จริง ๆ แล้วมันไม่ได้มีเคล็ดลับอะไรหรอก สุดท้ายพวกเขาก็จะลองเองอยู่ดี อาจจะได้รสชาติที่ต่างออกไป เราไม่ต้องสนใจ พอใจทำของเราไปเถอะ”

“ฉันก็คิดแบบนั้น!”

“งั้นตอนนี้จะให้ผมเอามากี่ชั่งดีครับ?” เฉินเฉิงมองดูพวกเขา “เอามาเยอะหน่อยดีไหม?”

“เอามาเยอะ ๆ!” ป้าหกพยักหน้าไม่หยุด “ตอนนี้ซื้อได้เยอะแล้ว ธุรกิจเราดีมากเลย”

เฉินเฉิงมีแผนในใจอีกอย่าง

เจ้าเถ้าแก่จูไห่หมิง  มาครั้งหนึ่งไม่ง่ายเลย ถ้าเอามาน้อยก็จะรู้สึกเหมือนว่าไม่ได้ให้เกียรติเขา

“โอเค ผมจะโทรหาเขาเดี๋ยวนี้ล่ะ”

พูดจบเฉินเฉิงก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ทางนั้นก็รับสายอย่างรวดเร็ว

“เถ้าแก่จู ผมเอง เฉินเฉิงครับ!”

“คุณเฉิน สวัสดีครับ!”

“คือแบบนี้นะครับ กุ้งเครย์ฟิชของคุณไม่เลว เราอยากได้เพิ่มอีก”

การร่วมมือครั้งที่แล้วกับเฉินเฉิงเป็นไปได้ด้วยดี เฉินเฉิงยังได้เลี้ยงข้าวเขาและเปิดโรงแรมให้เขาพักอีก ทำให้จูไห่หมิงประทับใจในตัวเฉินเฉิงมาก

“คุณเฉิน จะเอาเท่าไหร่ครับ?”

“คุณ... รถคันหนึ่งบรรทุกได้เท่าไหร่?”

“รถคันหนึ่งเหรอครับ ขึ้นอยู่กับขนาด ถ้าเล็กหน่อยก็สองสามตัน ถ้าใหญ่หน่อยก็อาจจะบรรทุกได้หลายตัน สิบตันก็ได้”

“งั้นเอาแบบนี้ คุณมาเที่ยวหนึ่งก็ไม่ง่ายเลย เอามาสักสิบตันแล้วกัน”

“คุณขายได้หมดจริง ๆ เหรอครับ?” จูไห่หมิงตกใจ

“คุณขนมาเถอะ!” เฉินเฉิงหัวเราะ “สิบตันก็สองหมื่นชั่ง คุณก็จะได้กำไรมากขึ้นไง ไม่งั้นมารอบหนึ่งได้กำไรแค่นิดเดียว เสียเวลาผมก็ไม่สบายใจให้คุณมา”

“ได้ครับ ได้ครับ!” จูไห่หมิงพูดด้วยความดีใจ “ร่วมงานกับคุณเฉินนี่สบายใจดีจริง ๆ ผมจะให้คนเตรียมรถทันที ช้าสุดก็พรุ่งนี้ออกเดินทาง”

“โอเค เจอกันที่ที่เดิมนะครับ! ถึงแล้วค่อยว่ากัน โชคดีนะครับ เดินทางปลอดภัย!”  

“ทราบแล้วครับ!”

หลังจากวางสาย เฉินเฉิงก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้พวกเขาฟัง

“สองหมื่นชั่งเชียว!” ลุงหกเริ่มรู้สึกกดดัน

“กลัวอะไร!” ป้าหกกลับไม่ใส่ใจ “หนุ่มเฉินไม่ได้บอกแล้วเหรอ กุ้งเครย์ฟิชของมณฑลเอ๋อ  พวกเขามาเที่ยวหนึ่งไม่ง่าย เราซื้อเยอะหน่อย เขาก็ไม่ต้องมาบ่อย ๆ อีกอย่างธุรกิจเราตอนนี้ก็ดีมาก ขายออกได้แน่นอน”

“ลุง ตอนนี้ใกล้จะเข้าหน้าร้อนแล้วนะครับ ช่วงนี้คนกินกุ้งเครย์ฟิชกับเบียร์กันเยอะ!” เฉินเฉิงพูด “ไม่มีปัญหาหรอกครับ สินค้าเราขายหมดแน่นอน สบายใจได้เลย”

ลุงหกคิดถึงภาพของร้านที่มีคนเยอะ ก็เห็นด้วยกับเฉินเฉิง เลยไม่ได้พูดอะไรอีก

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ พวกเขาก็ไปซื้อวัตถุดิบที่ต้องการในวันนี้

ส่วนเฉินเฉิงก็ไปที่โรงงานเครื่องใช้ไฟฟ้าใหญ่ต้า

แต่พอเขาเพิ่งเข้าไป ก็เห็นคนหลายคนนั่งอยู่ที่นั่น

“มาแล้ว ท่านเฉินของเรามาแล้ว!” ผู้อำนวยการโรงงานเฉา  ยิ้มแนะนำพวกเขา “เรื่องที่พวกคุณบอกผม ผมตัดสินใจเองไม่ได้ เอาแบบนี้แล้วกัน คุณไปคุยกับคุณเฉินเถอะ ถ้าคุณเฉินตกลง ผมก็ไม่มีปัญหาอะไร ยังไงผมก็ทำงานให้คุณเฉินอยู่แล้ว”

เฉินเฉิงมองดูพวกเขา “สวัสดีครับ พวกคุณมาหาผมมีธุระอะไรครับ?”

“คุณเฉิน ชื่อเสียงของคุณดังมานาน!” คนหนึ่งเข้ามาจุดบุหรี่ให้พร้อมกับยิ้ม

“สวัสดีครับ!” เฉินเฉิงรับบุหรี่

“คือแบบนี้ครับ พวกเราก็อยากทำ ‘ฮอตสปอต’ เหมือนกัน” คนหนึ่งพูดขึ้น

เฉินเฉิงเข้าใจทันที ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง

แต่เขาไม่พูดอะไร

พวกเขามองหน้ากันแล้วคนหนึ่งก็พูดต่อ “พวกเรารู้เรื่องของพวกคุณกับโรงงานเครื่องใช้ไฟฟ้าชังเซิ่ง  แล้ว เจ้าเถ้าแก่ติง  ทำเกินไปจริง ๆ และก็สมควรถูกจัดการ พวกเราไม่ใช่พวกที่ไม่เกรงใจกันแบบเจ้าเถ้าแก่ติงหรอกครับ พวกเราก็เลยอยากมาคุยเรื่องค่าลิขสิทธิ์กับคุณหน่อย”

เฉินเฉิงหัวเราะในใจ

พวกคุณพูดตอนนี้ก็เหมือนกับเจ้าเถ้าแก่ติงไม่มีอะไรต่างกัน ใคร ๆ ก็รู้ว่าพวกคุณเหมือนกันหมด

เหตุผลที่ผมต้องลงมือกับติงชาง  ก็เพราะเขาทำตัวเด่นเกินไป แถมยังกล้าร่วมมือกับโจวเฉียง  เพื่อมากวนใจผม อีกด้านหนึ่งก็เพราะผมอยากจะฆ่าไก่ให้ลิงดู

ดูเหมือนว่า ผลที่ได้ไม่เลวเลยทีเดียว

ถ้าเฉินเฉิงไม่จัดการติงชางให้อยู่หมัด คนพวกนี้ไม่มีทางมาคุยเรื่องร่วมมือกับเขาแน่ แต่จะลอกเลียนแบบผลิตภัณฑ์ไปเลย

“อยากได้ลิขสิทธิ์เหรอ?” เฉินเฉิงถาม

“ใช่ ๆ ๆ!”

“ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้!” เฉินเฉิงพูดขึ้น “ค่าธรรมเนียมฝั่งผมอยู่ที่ชิ้นละเจ็ดเหมา  พอไหวไหม?”

ทุกคนทำหน้าเคร่งเครียด

“คุณเฉิน ราคาต้นทุนมันก็แค่ประมาณสองหยวนสามเหมา   เท่านั้นเองนะครับ คุณคิดเจ็ดเหมา   มันแพงไปหน่อยไหม?”

“นี่ก็แพงแล้วเหรอ?” เฉินเฉิงส่ายหน้า “ไม่แพงแล้ว ผมกับเจ้าเถ้าแก่ติงก็ตกลงกันราคานี้ ผมจะไปคิดถูกกว่านี้กับพวกคุณลับหลังเขาได้ยังไง? แต่เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความผิดของผมหรอก ตอนแรกก่อนที่ผมจะฟ้องเจ้าเถ้าแก่ติง ผมเสนอกับเขาไว้ที่ราคาห้าเหมา   แต่เขาไม่เชื่อ คิดว่าผมจะทำอะไรเขาไม่ได้ แล้วก็พูดกับผมอย่างไม่สุภาพอีก ผมก็เลยไปฟ้องเขา แล้วพวกคุณก็เห็นแล้ว ผมก็เป็นคนแบบนี้ ใครมาทำให้ผมหงุดหงิด ผมก็ต้องเอาคืนหน่อย ดังนั้นผมก็เลยขึ้นราคาเป็นเจ็ดเหมา”

ทุกคนด่าในใจเจ้าเถ้าแก่ติงว่าไอ้โง่

“คุณเฉิน กำไรคุณนี่บีบต่ำเกินไปแล้ว ถ้าพวกเราจะทำเหมือนกัน กำไร…มันก็น้อยเกินไปนะครับ” เจ้าเถ้าแก่คนหนึ่งทำหน้าคร่ำครวญ “พวกเรารู้ต้นทุนดี กำไรสุทธิก็อยู่ที่ประมาณเก้าเหมา   ให้คุณเจ็ดเหมา   พวกเราเหลือแค่สองเหมา   แถมบางทีอาจจะต้องลดราคาอีก เท่ากับว่าไม่ได้กำไรอะไรเลย!”