ตอนที่ 36 ผีออกมา

เงาหัวเล็กๆ  นั้นอยู่ที่มุมตลอดเวลา

ไฟในทางเดินสว่างขึ้นส่องไปที่เธอ  แต่ไม่มีเงา

เธอยืนพิงกำแพง  อยู่ไกลเกินกว่าจะเห็นว่าเธอต้องการแสดงออกอะไร

แต่ดูจากท่าทางแล้ว  ไม่ใช่ว่าเธออยากจะแอบดู  แต่เธอต้องการบางอย่าง

ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดเห็นภาพนี้ถึงกับตะลึง แม้ว่าจะไม่มีใครเรียนการตีความภาษากายได้

แต่เมื่อเป้าหมายเป็นเด็ก ทุกอย่างก็ดูง่ายขึ้นมาก

เธอดูเหมือนเด็กที่อยากเข้าร่วมกลุ่ม แต่ไม่กล้า

การเต้ของป้าแม่บ้านกับเจียงห่าวดูแล้วตลกมาก โดยเฉพาะเจียงห่าว เต้นไม่เก่งเท่าป้า

แต่บางทีอาจเป็นเพราะการเต้ที่ตลก จึงทำให้เด็กหัวเราะคิกคักที่มุมทางเดิน

"เจียงห่าว เปิดเสียงโทรศัพท์ของเจิ้งเจ๋อให้ดังที่สุด ให้เธอได้ยินเสียงของฉัน"

"ผู้ดำเนินรายการ เธอไม่มีเงา เธอคือเด็กคนนั้น!" เจียงห่าวประหม่ามาก

เจียงเย่ยังคงใจเย็น  "ผมรู้ ทำตามที่ผมบอก"

เจียงห่าวเปิดเสียงดังที่สุด ถึงแม้ว่าไมโครโฟนของโทรศัพท์จะรับเสียงได้ไม่ดีเท่าไหร่  แต่เจียงเย่ก็ปิดเพลง

"น้องสาว ได้ยินพี่ไหม?"

เจียงเย่ตะโกนไปที่ปลายทางเดิน เด็กคนนั้นก็รีบหดหัวกลับไป

"อยากเต้นกับคุณยายกับคุณลุงคนนั้นไหม?เธอน่าจะชอบเล่นเกม งั้นเราเล่นเกมกันไหม?"

เจียงเย่พูดเหมือนกับกำลังปลอบเด็ก เงาเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

"มานี่ มาเล่นเกมด้วยกัน ตกลงไหม?"

เจียงเย่ยิ้มให้เธอ แล้วก็พูดอีกครั้ง เด็กน้อยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เดินเข้ามาช้าๆ

เจียงห่าวกับป้าแม่บ้านมองดูเงาเล็กๆ นั้นด้วยแววตาหวาดกลัว

โดยเฉพาะเมื่อเงาเล็กๆ นั้นเดินเข้ามาใกล้  อุณหภูมิรอบๆ ก็ลดลง

แต่เด็กคนนั้นไม่ได้มองพวกเขา เธอมองดูโทรศัพท์ในมือของเจียงห่าว เธอกำลังมองดูเจียงเย่

เจียงเย่ยิ้ม เอื้อมมือออกไป ทำท่าจะลูบหัวเธอ

แต่ไม่มีใครคิดเลยว่า เด็กคนนั้นดันเอาหัวเข้าไปในโทรศัพท์

เธอทำได้ยังไง?

ใครจะไปรู้ว่าเธอทำได้ยังไง

เจียงห่าวกับป้าแม่บ้านเห็นกับตาว่าหัวของเด็กคนนั้นหายไป พวกเขาใจหาย

แต่ไม่นาน เธอก็เอาหัวออกมา เบะปาก พูดพึมพำว่า  "จับไม่ได้ โกหก"

"แบบนี้จับไม่ได้แน่นอน  แต่ให้คุณยายคนนั้นลูบหัวแทนพี่ไหม?"

เจียงเย่ถามด้วยรอยยิ้ม  เด็กคนนั้นเอาหัวถูมือของป้าแม่บ้าน  "หนูชอบให้คนลูบหัวที่สุด  เมื่อก่อน  พ่อชอบลูบหัวหนูเวลาชมว่าหนูเก่ง คุณยาย  คุณยายไม่เคยลูบหัวหนูเลย"

ป้าแม่บ้านอึ้งไป  ในความคิดของเธอ  เด็กคนนี้เป็นฝันร้าย  เป็นปีศาจ

เป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอและครอบครัวต้องทนทุกข์ทรมาน

แต่พอได้ยินคำพูดแบบนี้  เธอก็รู้สึกว่าเด็กคนนี้ไม่ต่างจากเด็กคนอื่นๆ

"คุณยาย  คุณยายไม่เคยเล่นกับหนู มีหลายคนไม่ยอมเล่นกับหนู  แต่หนูเก่งนะ ทำไมทุกคนถึงไม่ชอบหนู?"

เด็กคนนั้นเห็นว่าแม่บ้านไม่ขยับก็พูดเบาๆ

เจียงเย่พูดกับป้าแม่บ้าน  "สิ่งที่เด็กต้องการมากที่สุดคือความรัก ลองปลอบเธอเหมือนกับที่คุณปลอบหลานสาวของคุณ บางที หลายๆ อย่างอาจจะไม่เหมือนที่เราคิด"

เด็กคนนั้นขมวดคิ้ว ดูเหมือนเธอจะไม่เข้าใจคำพูดของเจียงเย่

แต่ป้าแม่บ้านก็ทำตามที่เจียงเย่บอก วางมือบนหัวของเด็กคนนั้น  ลูบเบาๆ

"หนูน้อย  ดูเหมือนว่ายายจะยังไม่เคยถามชื่อหนู  หนูบอกยายหน่อยได้ไหมว่าหนูชื่ออะไร?"

"เสี่ยวหยู"

"เอ่อ..  หนูคุยกับพี่ชายในโทรศัพท์คนนั้นหน่อยได้ไหม?"

ป้าแม่บ้านฉลาดมาก เธอโยนปัญหาให้เจียงเย่

ร่างที่ไม่มีเงาของเสี่ยวหยูขยับ มองดูเจียงเย่  "พี่จะเล่นเกมกับหนูจริงๆเหรอ?"

"อืม..   ซ่อนหาเป็นไง?"

"ค่ะ พ่อบอกว่า  ถ้าหนูหาเขาไม่เจอ  ก็ให้หนูซ่อน  แบบนี้เขาจะต้องหาหนูเจอ แต่พ่อโกหก หนูไม่เจอพ่อนานแล้ว มันแปลกมาก  มีหลายคนที่มองไม่เห็นหนู แล้วก็พ่อกับแม่ คนในอ้อมกอดของพวกเขาไม่ใช่หนู  หนูยืนอยู่ข้างๆ พวกเขา ตะโกนเรียก แต่พวกเขาไม่ได้ยิน!"

เสี่ยวหยูพูดพลางร้องไห้  เจียงเย่เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง  ถามว่า  "เกิดขึ้นเมื่อไหร่?"

"นานมากแล้ว วันนั้น หนูเห็นพ่อเอาเด็กผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนหนูออกมาจากเสา เขาร้องไห้หนัก ดูเสียใจมาก แต่ตอนนั้น หนูยืนอยู่ตรงหน้าเขา หนูตะโกนบอกเขาว่าไม่ใช่หนู แต่เขาไม่ได้ยิน หลังจากนั้น หนูเห็นพ่อพาหนูไปที่ที่หนึ่ง ที่นั่นน่ากลัวมาก มีคนแปลกๆ เยอะแยะ พวกเขารวมตัวกันอยู่ในลาน แต่ญาติของพวกเขากลับมองไม่เห็นพวกเขา"

"หนูอยากรู้อยากเห็น แต่ไม่กล้าถาม ไม่กล้าพูด เห็นแค่พ่ออุ้มเด็กผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนหนูเข้าไปในห้อง  ข้างในมีลุงคนหนึ่ง ลุงคนนั้นน่ากลัวมาก เขาเอาเด็กคนนั้นโยนเข้าไปในเตาแล้วก็จุดไฟ!"

"เธอโง่จริงๆ ไฟแรงขนาดนั้น ทำไมเธอยังนอนหลับอยู่?เธอไม่เจ็บเหรอ?แต่เธอนอนนิ่ง ทำไมหนูถึงรู้สึกเจ็บ? หนูร้องไห้ บอกพ่อว่าพ่อขาหนูเจ็บ หนูรู้สึกไม่สบายตัวเลย ช่วยหนูด้วย แต่พ่อเอาแต่มองดูเตาในห้องนั้น  สุดท้าย พ่อก็เอาขี้เถ้าใส่กล่องโดยที่ไม่มองหนูเลย พ่อไม่ต้องการหนูแล้ว..  พ่อไม่ต้องการหนูแล้ว.. ฮือ…”