บทที่ 484 ขอความช่วยเหลือจากเล่ยเชี่ยน
บทที่ 484 ขอความช่วยเหลือจากเล่ยเชี่ยน
เฟยผิง พูดด้วยท่าทีลำบากใจว่า “ในระยะเวลาสั้น ๆ คงยากหน่อยนะ!”
เฉินเฉิง เข้าใจดี พวกเขาสามารถครอบครองตลาดในมณฑลได้ในระยะเวลาอันสั้นก็ถือว่าไม่ง่ายแล้ว การจะไปครอบครองตลาดต่างถิ่นอีกก็คงเป็นเรื่องยากมากจริงๆ
“งั้นก็ดี ผมเข้าใจแล้ว!”
เฉินเฉิง พยักหน้า
หลังจากพูดคุยกันอีกสักพัก เฟยผิง ก็เดินจากไป
“ต่อไปจะทำยังไงดี?”
“ตลาดที่เราสามารถพัฒนาได้ที่นี่ก็พัฒนาหมดแล้ว...” เฉินเฉิง คิดอยู่สักพักก่อนจะพูดกับ ผู้อำนวยการโรงงานเฉา ว่า “ดังนั้นถ้าจะทำอะไรอีก เราต้องทำให้มันใหญ่”
“จะทำยังไงให้ใหญ่?”
“ลงโฆษณา!”
“และต้องลงโฆษณาในโทรทัศน์ช่องกลางด้วย!”
ผู้อำนวยการโรงงานเฉา คิดอยู่สักพักแล้วพูดว่า “แน่ใจนะ? ฉันได้ยินมาว่าต้องใช้เงินเยอะเลยนะ”
“ใช้เงินไม่ใช่ปัญหา!” เฉินเฉิง หัวเราะ “เงินที่เราลงไปกับการโฆษณา มันจะกลับมาเป็นกำไรหลายเท่าตัว ดังนั้นเรื่องค่าโฆษณาไม่ใช่ปัญหา”
ผู้อำนวยการโรงงานเฉา โอ้ขึ้นมาหนึ่งคำ
“ตอนนี้หน้าร้อนกำลังจะมาถึงแล้ว ผลิตภัณฑ์พัดลมของเราก็พร้อมแล้ว ดังนั้นเราสามารถเริ่มโปรโมทได้ ลงโฆษณาหน่อย ยอดขายของเราก็จะเพิ่มขึ้น”
“ฉันไม่ขัดข้องอยู่แล้ว!” ผู้อำนวยการโรงงานเฉา หัวเราะและพูด “นายไปคุยเลย ฉันดูแลแค่การผลิตเท่านั้น”
“โอเค งั้นตามนี้นะ!”
หลังจากออกมาจากที่นั่น เฉินเฉิง ก็เริ่มคิดเรื่องการทำโฆษณา
การลงโฆษณาทางโทรทัศน์เขาเคยทำมาแล้ว แต่การลงโฆษณาทางสถานีโทรทัศน์กลางเป็นครั้งแรก
สำหรับเรื่องนี้ เฉินเฉิง ยังไม่ค่อยเข้าใจนัก คิดไปคิดมา สุดท้ายก็ตัดสินใจไปหาคนที่รู้จักจะดีกว่า
คิดไปคิดมา ก็นึกถึง เล่ยเชี่ยน
ฝ่ายนั้นเป็นทนายความ น่าจะรู้จักคนบ้าง
ดังนั้น เฉินเฉิง จึงโทรหา เล่ยเชี่ยน
“ได้ นายมาที่หยางเฉิงสิ!” เล่ยเชี่ยน ตอบตกลงอย่างรวดเร็ว
บ่ายวันนั้น เฉินเฉิง ก็ไปถึงหยางเฉิงแล้ว
“ลงโฆษณาที่สถานีโทรทัศน์กลางเหรอ!” เล่ยเชี่ยน พยักหน้า “ผลลัพธ์ดีกว่าสถานีอื่นแน่นอน แต่ก็แพงกว่าด้วย แต่แน่นอนว่า เฉินเฉิง ที่ทำเงินได้เยอะก็ไม่ใส่ใจเรื่องเงินเล็กน้อยนี้ ฉันเข้าใจ”
เฉินเฉิง พูดด้วยความรู้สึกอายเล็กน้อยว่า “ทนายเล่ย ที่จริงผมก็ไม่ได้มีเงินมากมาย ลงโฆษณาเพราะว่าเงินไม่พอใช้ต่างหาก”
เล่ยเชี่ยน หัวเราะ “เอาอย่างนี้ ฉันจะลองติดต่อคนทางนั้นให้”
“ขอบคุณทนายเล่ยมาก!”
“ไม่เป็นไร!” เล่ยเชี่ยน พูดอย่างใจเย็น “ยังไงตอนนี้ฉันก็เป็นทนายของบริษัทคุณ คุณจ่ายเงินเดือนให้ฉัน ฉันก็ต้องช่วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ให้คุณบ้าง ไม่อย่างนั้นจะดูไม่ดี”
“ทนายก็มีเรื่องความสัมพันธ์ด้วยเหรอ?” เฉินเฉิง พูดเล่น ๆ
“แน่นอนสิ!” เล่ยเชี่ยน หัวเราะตอบ “ทนายก็เป็นคนนะ กฎหมายไม่สามารถแก้ปัญหาได้ทุกเรื่อง”
“จะยุ่งยากไหม?”
เล่ยเชี่ยน ยิ้มโดยไม่พูดอะไร แค่มองมาที่ เฉินเฉิง
เฉินเฉิง หัวเราะอย่างกระอักกระอ่วนแล้วพูดว่า “ทนายเล่ยอย่ามองผมแบบนี้ ผมอยากรู้จริงๆ ว่าจะยุ่งยากไหม”
“ไม่ยุ่งยาก!” เล่ยเชี่ยน พูดอย่างใจเย็น “ฉันมีเพื่อนที่รู้จักกันสมัยเรียน ทำงานอยู่ที่นั่นพอดี ฉันจะให้เขาช่วยถามให้”
“ขอบคุณมาก!” เฉินเฉิง พูดด้วยใบหน้าขอบคุณ “การได้เรียนมหาวิทยาลัยนี่ดีจริง ๆ ไปเรียนมหาวิทยาลัย ต่อให้แค่สร้างความสัมพันธ์ก็ถือว่าคุ้มแล้ว”
เล่ยเชี่ยน คิดอยู่สักพักแล้วพูดว่า “เฉิน คุณทำงาน...แบบนี้เป็นปกติเลยเหรอ?”
เฉินเฉิง ทำหน้าเคร่งเครียดแล้วพูดว่า “ทนายเล่ย คำพูดแบบนี้พูดไม่ได้นะ”
เล่ยเชี่ยน หัวเราะแล้วยังไม่พูดอะไรอีก
หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้ว เฉินเฉิง ก็ออกมา
คิดอยู่สักพัก เขาก็โทรหา จางหงปิง นัด จางหงปิง ออกมากินข้าวเย็นด้วยกัน
เมื่อ เฉินเฉิง เชิญมา จางหงปิง ก็ต้องมาด้วย
“คุณจาง ขอบคุณสำหรับเรื่องคราวก่อน!” เฉินเฉิง พูดขึ้น “วันนี้ผมมาเชิญคุณทานข้าว เพื่อขอบคุณคุณ”
จางหงปิง หัวเราะและมองดู เฉินเฉิง อย่างมีความหมาย “นายตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงได้สุภาพแบบนี้?”
“พูดอะไรอย่างนั้น ผมสุภาพตลอดเวลาอยู่แล้วนะ” เฉินเฉิง ส่ายหัว “มาๆ มาดื่มกันหน่อย”
“ฉันได้ยินทนายเล่ยบอกว่า นายฟันพวกเขาไปก้อนใหญ่เลยเหรอ?” จางหงปิง ถาม
เฉินเฉิง พยักหน้า “ใช่ ตอนแรกฉันอยากคุยกับพวกเขาดี ๆ นะ แต่พวกนั้นมันไม่ยอมกันจริง ๆ เลยต้องให้ทนายเล่ยเข้ามาจัดการ คุณว่ามันจำเป็นไหม?”
จางหงปิง อดที่จะสงสารคู่ต่อสู้ของ เฉินเฉิง ไม่ได้
พวกคุณทำบาปอะไรไว้มากถึงได้เจอ เฉินเฉิง เนี่ย
เฉินเฉิง วางหลุมพรางเอาไว้โดยที่ไม่มีใครรู้ตัวเลย
ตอนที่พวกคุณกำลังดีใจ เฉินเฉิง ก็เตรียมปิดหลุมแล้ว
น่าสงสารจริงๆ!
กินไปสักพัก ดื่มไปสักพัก ทั้งสองคนก็เริ่มเมาขึ้นมาหน่อย
ทั้งสองคนก็รู้จักกันมานานพอสมควรแล้ว ตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงตอนนี้ผ่านอะไรมามากมาย ทำให้สนิทกันมากขึ้นเรื่อย ๆ
“เออ คุณจาง พี่มีทรัพยากรอะไรช่วยหาหน้าร้านให้ผมหน่อยได้ไหม?”
“ร้านอะไร?”
“ร้านที่มีคนผ่านเยอะ ๆ ก็พอ!” เฉินเฉิง พูด “ผมจะเปิดร้านเสื้อผ้า”
“ร้านเสื้อผ้า? ขายเสื้อผ้า?”
“ใช่แล้ว ขายเสื้อผ้า!”
“ได้ เดี๋ยวฉันจะลองหาดู ถ้ามีฉันจะติดต่อไป”
“ตกลง!”
หลังจากกินอิ่มดื่มเต็มที่ ทั้งสองคนก็แยกย้ายกันไป
อย่างไรก็ตาม เฉินเฉิง ไม่ได้ออกไปทันที แต่ขับรถไปที่ตลาดค้าส่งใกล้ ๆ กับ เฟยผิง เพื่อไปหาดู
“อ้าว คุณเฉิน!” พอเห็น เฉินเฉิง มาถึง เฟยผิง ก็ดีใจมาก
สองคนนี้เจอกันที่เมืองหรงเฉิงตอนกลางวัน ไม่คิดว่าจะได้เจอกันที่หยางเฉิงตอนเย็นอีก
“นายมาได้ยังไง?” เฟยผิง ถาม
“มาตั้งใจมาหานาย อยากมาดูว่างานที่นี่เป็นยังไงบ้าง!”
“ดีอยู่!” เฟยผิง เอาเก้าอี้มาให้ เฉินเฉิง แล้วพูดว่า “ตอนนี้คนมารับสินค้าจากเรามีเยอะมาก ฉันเกือบจะเปิดช่องทางที่นี่ได้หมดแล้ว”
“ว่าแต่ ก่อนหน้านี้...ไม่ใช่ว่ามีคนแย่งช่องทางกับนายเหรอ?”
“แย่ง?” เฟยผิง หัวเราะเย็น ๆ “ตอนนี้พวกเขาไม่กล้าสู้ราคากับฉันอีกแล้ว ได้แต่ถอยไป”
เฉินเฉิง หัวเราะออกมา
“นายเก่งจริง ๆ นะ พอลงมือครั้งเดียวก็ทำให้โรงงานเครื่องใช้ไฟฟ้าชางเซิ่งล้มไปได้!” เฟยผิง เอ่ยชม “ตอนนี้พวกนั้นจะมีหน้ามาสู้กับเราได้ยังไง?”
เฉินเฉิง พยักหน้าอย่างพอใจ
“เออ ไปกินมื้อดึกกันไหม?” เฟยผิง ลุกขึ้นมาเชิญ
เฉินเฉิง ส่ายหน้า “ไม่ไปแล้ว ฉันเพิ่งทานข้าวเย็นมา แค่แวะมาดูนายนิดหน่อย”
เห็นว่า เฉินเฉิง มีกลิ่นเหล้า เฟยผิง ก็ไม่ชวนอีก ให้คนไปซื้อขวดน้ำมาให้ เฉินเฉิง ขวดหนึ่งแล้วพูดว่า “นายวันนี้ไม่กลับเหรอ ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือ?”
“มี พรุ่งนี้อาจจะต้องจัดการอะไรอีกหน่อย”
เฟยผิง ไม่ได้พูดอะไรต่อ เมื่อคนอื่นไม่อยากพูด ก็ปิดปากเงียบ
ที่ได้จาก เฉินเฉิง จนถึงตอนนี้ก็ถือว่าเยอะมากแล้ว
ไม่จำเป็นต้องโลภเกินไป เพราะจะทำให้ เฉินเฉิง ทิ้งความประทับใจไม่ดีไว้
คุยกันอีกสองสามคำ เฉินเฉิง ก็รู้สึกง่วงแล้ว เลยบอกลา เฟยผิง และไปหาที่พักในโรงแรมเพื่อขึ้นไปนอน
