บทที่ 472: สวยเกิน! มีมารยาท มีความยุติธรรม และมีความละอายใจ!
ทำไมถึงเรียกมันว่าต้นไม้เรือนกระจก หลังจากที่ตกใจเสร็จแล้ว หลินหานยังคงเชื่อในสายตาของตัวเอง เธอเป็นนักออกแบบภายในอาวุโสคนหนึ่ง หากเธอไม่สามารถเชื่อใจตัวเองในการตัดสินนี้ได้ก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะอยู่ในวงการนี้อีกต่อไปแล้ว ดูแล้วส่วนลำต้นยังอัดกันหนาแน่นและและปกคลุมไปด้วยใบไม้สีเขียว ดังนั้นต่อให้เป็น...
