บทที่ 39 หานชิงหยวน
“หลี่มามา”
หัวหน้าห้องเย็บปักถักร้อยกำลังทำงานยุ่งอยู่ เมื่อเห็นหลี่มามาเดินเข้ามา ก็รีบวางมือจากงานแล้วก้าวเข้ามาต้อนรับ
“เสื้อผ้าที่นายหญิงสั่งไว้ เรากำลังเร่งเย็บอยู่ รับรองว่าจะทันส่งให้นายท่านและคุณหนูรองก่อนงานเลี้ยงฤดูใบไม้ผลินี้แน่นอนเจ้าค่ะ”
หลี่มามามองไปรอบๆ ห้องด้วยสายตาตรวจสอบ ก่อนจะถามขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ “ช่วงนี้มีการรับช่างปักคนหม่เข้ามาไหม?”
หัวหน้าห้องเย็บปักถักร้อยมองตามสายตาของหลี่มามา แล้วส่ายหัวตอบ “มามาก็รู้ดีว่าบ้านเรามีเจ้านายไม่กี่คน และเสื้อผ้ารองเท้าของท่านโหวก็เป็นงานที่ฟูเหรินทำด้วยตัวเองมาตลอด ช่วงหลายปีนี้ไม่ได้มีการรับคนใหม่เข้ามาเลย”
“มีใครที่ปักผ้าสไตล์ซูได้บ้างหรือ?”
“ปักผ้าซู? เท่าที่ข้ารู้ ไม่มีใครที่เชี่ยวชาญในการปักซูเจ้าค่ะ หรือว่าฟูเหรินต้องการช่างปักสไตล์ซูเจ้าคะ”
หลี่มามาหน้าตึงขึ้นเล็กน้อย “ไม่มีอะไรมาก หากไม่มี ก็ไม่ต้องหาคนใหม่ พวกเจ้าไปทำงานต่อเถอะ”
หลังออกจากห้องเย็บปัก ความหนาวเย็นแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของหลี่มามา นางสะบัดตัวเล็กน้อย ไม่แน่ใจว่าเพราะความหนาวหรือเพราะอะไรบางอย่างที่ทำให้นางรู้สึกเย็นยะเยือกเช่นนี้
.........................................................
ณ เฉาหัวเสี่ยวจู้
เสียงของ พีเถา ดังขึ้นจากหน้าห้อง "เจ้าคือใคร มาทำอะไรที่หน้าห้องของคุณหนู"
เสียงนั้นลอยเข้าไปในห้อง ขณะที่ 'ซูเล่าหยุนอวิ๋น' กำลังเพ่งมองต้นเหมย ที่หน้าต่างอย่างตั้งใจ 'ชุ่ยหลิว' จึงรีบออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ที่หน้าห้อง
พีเถาถือของบางอย่างไว้ในมือ มองชายหนุ่มที่สวมชุดของข้ารับใช้อย่างระมัดระวัง
“มีอะไรทำให้เจ้าตกใจเช่นนี้?” ชุ่ยหลิวถามขึ้น
“พี่สาวชุ่ยหลิว คนผู้นี้ไม่ใช่ข้ารับใช้ในเรือนของเรา” พีเถาตอบอย่างรวดเร็ว
ชุ่ยหลิวมองชายหนุ่มที่มีผ้าพันแผลบนศีรษะ และเริ่มคาดเดาในใจ 'นี่มันขันทีที่คุณหนูนำออกจากวังกลับมาด้วยเมื่อคืนนี้ใช่หรือไม่'
"เจ้าใช่ขันทีที่คุณหนูพามาจากวังเมื่อวานหรือไม่"
"ข้าชื่อ หานชิงหยวน ขอเข้าพบคุณหนูซู"
หานชิงหยวนโค้งตัวลงอย่างนอบน้อม แต่ขาของเขายังคงยืนตรง แสดงท่าทางที่ไม่ต่างจากบุตรหลานตระกูลสูงศักดิ์
เมื่อได้ยินเสียงนี้ ซูเล่าหยุนอวิ๋นละสายตาจากต้นเหมยแล้วหันกลับมา
"ชุ่ยหลิว ให้หานชิงหยวนเข้ามาเถอะ"
“เจ้าค่ะ” ชุ่ยหลิวรับคำพร้อมรับของจากมือพีเถาแล้วหันไปบอก “พีเถา เจ้าออกไปก่อน หานกงกง ตามข้ามาเถิด”
หานชิงหยวนเดินตามหลังชุ่ยหลิวเข้าไปในห้องของซูเล่าหยุนอวิ๋น เมื่อเข้ามา ชุ่ยหลิวก็จัดการวางถาดลงข้างฉากบังลม
“คุณหนู ข้าได้นำสิ่งที่ท่านสั่งไว้มาแล้ว”
ซูเล่าหยุนอวิ๋นเพียงตอบรับเบาๆ และทันใดนั้น เสียงคุกเข่าดังมาจากด้านนอกฉากบังลม
"ข้าน้อย หานชิงหยวนไม่มีวันลืมบุญคุณที่คุณหนูซูช่วยชีวิตข้าไว้"
หานชิงหยวนคุกเข่าอยู่บนพื้น เพียงชั่วครู่ เขาเห็นรองเท้าปักอันประณีตปรากฏตรงหน้า เขารีบก้มศีรษะลงต่ำ ไม่กล้าสบตามากไปกว่านี้
“ท่านหานชิงหยวนพูดเร็วเกินไป หากต้นดอกเหมยนี้ไม่รอด เจ้าอาจจะยังต้องสูญเสียชีวิตอยู่ดี”
ซูเล่าหยุนอวิ๋นนั่งลงบนเก้าอี้ไม้แดง พลางจิบชาช้าๆ สายตานางเธอจับจ้องไปที่หลังของหานชิงหยวนที่ก้มคำนับ
ขันทีอย่างหานชิงหยวนที่นางเห็นตอนนี้ ไม่เหมือนกับใครที่เธอเคยเจอในชีวิตก่อนหน้าเลย
“ถึงจะเป็นเช่นนั้น หากข้าได้มีชีวิตอยู่เพิ่มอีกห้าวัน ก็ถือเป็นบุญของข้าน้อยแล้ว”
"หานกงกงช่างรู้จักพูด แต่เมื่อวานทำไมเจ้าถึงทำงานอย่างซุ่มซ่ามเช่นนั้น?" ซูเล่าหยุนอวิ๋นวางถ้วยชาลงบนโต๊ะ เสียงของถ้วยกระทบกับโต๊ะไม้ดังขึ้นเบาๆ
มือของหานชิงหยวนที่กดอยู่บนพื้นซีดขาว เขาก้มลงตอบด้วยเสียงอ่อน
“ทุกคำที่ข้าพูดล้วนมาจากใจจริง ส่วนเรื่องเมื่อวานนั้น...ข้าผิดพลาดเองที่ประมาท”
ซูเล่าหยุนอวิ๋นจ้องมองหานชิงหยวน สายตาของนางฉายแววลึกซึ้ง การตอบที่ไม่ขาดตกบกพร่องเช่นนี้ แสดงถึงความสามารถของชายที่อาจจะกลายเป็นขันทีที่มีอำนาจในอนาคต แต่ถึงอย่างนั้น ตอนที่นางตายไป นางยังไม่รู้เลยว่าหานชิงหยวนจะมีจุดจบเช่นไร
ซูเล่าหยุนอวิ๋นรู้เพียงว่า 'หานชิงหยวน' ไม่ได้เป็นคนของ 'อวี่หวาง' ผู้ที่ได้ขึ้นครองบัลลังก์ในภายหลัง
“ข้าเกือบลืมไปว่า หานกงกงยังคุกเข่าอยู่ ลุกขึ้นเถิด”
ซูเล่าหยุนอวิ๋นทำท่าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ และส่งสัญญาณให้ 'ชุ่ยหลิว' เข้าไปช่วยพยุงหานชิงหยวนขึ้น
แต่หานชิงหยวนหลีกเลี่ยงการสัมผัสของชุ่ยหลิว และยืนขึ้นเองอย่างเงียบๆ โดยยืนอยู่ตรงหน้าซูเล่าหยุนอวิ๋นด้วยความเรียบร้อย
“คุณหนู ข้านำสมุนไพรที่ท่านต้องการมาครบแล้ว” 'เหลียนซิน' เดินเข้ามาจากด้านนอก ถือถุงสมุนไพรหลายถุงในมือ
ซูเล่าหยุนอวิ๋นเลิกคิ้วเล็กน้อย “มาก็ดีแล้ว ชุ่ยหลิว เอาเครื่องมือพวกนั้นมาให้ข้า”
พูดจบ ซูเล่าหยุนอวิ๋นก็ลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก หานชิงหยวนหยุดชั่วครู่ก่อนจะรีบเดินตามไป
ในลานบ้าน มีโต๊ะตั้งไว้แล้ว ชุ่ยหลิวจัดเรียงเครื่องมือต่างๆ ขณะที่เหลียนซินนำสมุนไพรออกจากถุง
ซูเล่าหยุนอวิ๋นตรวจสอบสมุนไพรพร้อมกับพูดว่า “สมุนไพรบางชนิดต้องบดให้เป็นผง...”
นางสั่งวิธีการเตรียมสมุนไพรอย่างละเอียด และทันทีที่หันกลับมา นางก็เห็นหานชิงหยวนเริ่มเข้ามาช่วยทำงานโดยไม่ต้องบอก
