บทที่ 34 พลังสามฝ่ายหลอมรวมเป็นหนึ่ง

เซิ่งอี้หราน  เหลียงฉี  และเหลียงอวี้  นั่งอยู่ในห้องหนังสือ พวกเขากำลังหารือเรื่องราวต่างๆ ที่ต้องพิจารณา ความจริงแล้ว

เหลียงอวี้ มาในครั้งนี้เหมือนที่ ชิงฮวน  เคยบอกไว้ จุดประสงค์หลักไม่ใช่การปรึกษาหารือเรื่องงาน แต่เพราะตอนนี้เขาบรรลุเป้าหมายของตัวเองแล้ว และเมื่อ เหลียงฉี มาถึงที่นี่พอดี เขาก็ทำเป็นว่ากำลังปรึกษาเรื่องงานอย่างจริงจัง

“อีกเจ็ดวัน ซั่วอัน  จะมาถึงเมือง ผิงเฉิง แต่ข้าได้รับข่าวว่า ซั่วอัน มาครั้งนี้ นอกจากจะเข้ามาเฝ้าฝ่าบาทแล้ว ยังมีจุดประสงค์อีกอย่างคือการขอเจ้าหญิงจาก ต้าหลียง เพื่อกระชับความสัมพันธ์ระหว่างสองฝ่าย” เหลียงฉี พูด

เหลียงอวี้ และ เซิ่งอี้หราน สบตากัน ทั้งสองมีความคิดและการพิจารณาในใจ เหลียงอวี้ กล่าวว่า “ช่วงนี้ข้าก็พยายามตามหาที่อยู่ของเจ้าหญิงอยู่ แต่ก็ยังไม่มีข่าวที่เป็นรูปธรรม ซั่วอันตอนนี้ต้องพึ่งพา ต้าหลียง เท่านั้นถึงจะสามารถต้านทานพวกผู้อาวุโสในเผ่าได้ การขอเจ้าหญิงก็เป็นแผนการหนึ่ง”

เซิ่งอี้ หรานกล่าวว่า “หากเขาต้องการเพียงเพื่อเสริมความมั่นคงในตำแหน่งของเขาเอง ฝ่าบาทก็คงไม่ปฏิเสธที่จะยกเจ้าหญิงให้เพื่อแลกกับความจงรักภักดีของ ซั่วอัน” เซิ่งอี้หราน หยุดพูดครึ่งหนึ่ง เหลียงฉีก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ เหลียงอวี้ กลับสังเกตเห็นสีหน้าของ เซิ่งอี้หราน และรู้ว่าในใจเขายังมีบางอย่างที่ยังไม่ได้พูดออกมา

เซิ่งอี้หราน ที่คร่ำหวอดในวงการนี้มานาน มักถูกเรียกว่า "จิ้งจอกเฒ่า" ความคิดของเขานั้นละเอียดอ่อนยิ่งกว่าคนอื่นเป็นหมื่นเท่า ไม่เช่นนั้น เหลียงอวี้คงไม่ต้องเสียแรงพยายามที่จะได้พันธมิตรเช่น เซิ่งอี้หราน

แต่ตอนนี้เหลียงอวี้ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงกล่าวว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็ให้ทุกอย่างเป็นไปตามสถานการณ์ ตอนนี้ในราชสำนักมีเจ้าหญิงที่เหมาะสมอยู่สองคน คือ เหอหนิง และ เหออัน  เหอหนิง มีสถานะพิเศษ ถ้าจะเลือกเจ้าหญิงไปแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์จริงๆ เหออัน มีโอกาสมากกว่า”

เหลียงฉี เห็นด้วยกับ เหลียงอวี้ เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็ไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไรเพิ่มเติมอีก

“ถ้าเช่นนั้น ข้าคงต้องไปทำธุระอื่นก่อน” เหลียงฉีกล่าว

เซิ่งอี้หราน ยกมือทำความเคารพกล่าวว่า “รัชทายาท  มีธุระมากมาย เชิญท่านกลับก่อนเถิด”

เหลียงฉี พยักหน้าและเดินออกไป ขณะที่ เหลียงอวี้ ยังคงอยู่ในห้องหนังสือของ เซิ่งอี้หราน

ขณะ เหลียงฉี เดินผ่านทางเดินในลานหลังเห็น ชิงเกอ  กำลังนั่งคุยกับ ชิงฮวน

“รัชทายาทมาแล้ว” ชิงฮวน กล่าวพร้อมกับลุกขึ้นและทำความเคารพ เหลียงฉี

ชิงเกอ ได้ยิน ชิงฮวน พูดเช่นนั้นก็รีบลุกขึ้นเช่นกัน เมื่อหันไปก็เห็นเขาสวมชุดสีขาวธรรมดาและยิ้มให้

“ชิงเกอ ขอคารวะรัชทายาท”

เหลียงฉี ยกมือขึ้นทำท่าให้ ชิงเกอ ลุกขึ้นพร้อมพูดว่า “คุณหนูไม่ต้องเกรงใจ พวกเราเป็นเพื่อนกัน ไม่มีพิธีการมากนัก”

ชิงเกอ  ดูแปลกใจแต่เมื่อเห็นแววตาที่จริงใจของ เหลียงฉี ก็ไม่ได้ปฏิเสธและกล่าวอย่างมีมิตรภาพว่า “ถ้ารัชทายาทถือว่า

ชิงเกอ เป็นเพื่อน ชิงเกอ ก็ไม่อาจปฏิเสธได้”

เหลียงฉี ยิ้มพร้อมกล่าวว่า “ดีแล้ว ข้ายังมีงานที่ต้องจัดการ ขอตัวก่อน แล้ววันหน้าจะเชิญคุณหนูมาพบกันใหม่”

ชิงเกอ ตอบรับอย่างไม่รู้ตัว มองตาม เหลียงฉี ที่จากไป เธอไม่ได้รู้สึกถึงความแตกต่างใดๆ แต่ ชิงฮวน ที่อยู่ข้างๆ

กลับเห็นได้ชัด เธอดึงแขน ชิงเกอ พร้อมพูดว่า “ชิงเกอ เจ้ากับรัชทายาท…”

“เจ้าคิดมากไปแล้ว ข้ากับเขาเป็นแค่เพื่อน ไม่มีความรู้สึกเชิงชู้สาว” ชิงเกอ กล่าวด้วยรอยยิ้ม

ในขณะที่ เหลียงอวี้ ยังคงอยู่ในห้องหนังสือของ เซิ่งอี้หราน เขาถามว่า “ท่านยังมีคำสั่งใดหรือไม่?”

เหลียงอวี้ ยิ้มกล่าวว่า “ข้าไม่กล้าสั่งท่านหรอก มีเพียงเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากขอคำปรึกษา ไม่ทราบว่าท่านจะตอบให้ข้าได้หรือไม่”

“ว่ามาเถอะ” เซิ่งอี้หราน ตอบ

“ท่านเคยส่งคนไปสืบเรื่องของตระกูลโม่ หรือไม่?” เหลียงอวี้ มอง เซิ่งอี้หราน ด้วยความแน่วแน่

เซิ่งอี้หราน เห็นเช่นนั้นก็ไม่ได้ปิดบังอะไร “ใช่ ข้ามีความสัมพันธ์กับ โม่ซ่างเฉิน บิดาของ โม่หลิงจี๋  เมื่อบุตรชายเขาหายตัวไป ข้าจึงต้องหาความจริง”

เหลียงอวี้ รู้คำตอบนี้อยู่แล้ว เขาจึงกล่าวว่า “ตอนนี้ โม่หลิงจี๋ ได้ติดต่อข้าแล้ว”

เซิ่งอี้หราน ดูตกใจและกล่าวว่า “แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”

“เขาสบายดี และกลับไปยัง ตระกูลโม่ เพื่อทวงสิทธิ์ในฐานะและตำแหน่งของเขา” เหลียงอวี้ กล่าว “ข้าอยากรู้ว่าท่านจะยินดีช่วยเขาหรือไม่?”

เซิ่งอี้หราน คิดสักพัก ก่อนจะกล่าวว่า “หาก โม่หลิงจี๋ ได้กลับมาคุมอำนาจ ข้าก็หวังว่าเขาจะช่วยปกป้อง ชิงฮวน ได้”

“ขอบคุณท่านมาก” เหลียงอวี้ กล่าว และมองไปยังอนาคตที่จะร่วมมือกันต่อไป

(จบบท)