มันคือนักเรียนหญิงที่สวมชุดนักเรียนเก่าๆ เธอนั่งอยู่ที่นั่งด้านหลังสุดของตู้โดยสาร เธอเงียบตลอดทาง ไม่พูดคุยกับเพื่อนร่วมชั้น เธอดูเหมือนจะเป็นคนเก็บตัว

แต่พรสวรรค์ของเธอนั้นพิเศษมาก

[พรสวรรค์รวมโชค: พรสวรรค์ลี้ลับระดับ S สามารถรวบรวมโชคลาภของผู้อื่น สะสมเอาไว้จนถึงระดับหนึ่ง และปลดปล่อยพลังออกมาได้]

"นี่มันพรสวรรค์ระดับ S! เหมือนกับเราเลย แถมยังเป็นพรสวรรค์ลี้ลับ และยังเกี่ยวข้องกับโชคลาภอีกด้วย”

“นักเรียนคนนี้มีศักยภาพไม่ธรรมดาเลยจริงๆ”

ดวงตาของไป๋จื่ออันเป็นประกาย

นี่เป็นพรสวรรค์ระดับ S อย่างที่สองที่เขาได้เห็น

พรสวรรค์ที่เคยเห็นมาก่อนก็คือพรสวรรค์ของเฟิ่งเชียนหวี่

ส่วน “พรสวรรค์ระดับ S” ของเขาเอง ไม่ถูกนับ

นี่แสดงให้เห็นว่าการจะหาพรสวรรค์ระดับ S นั้นหายากเพียงใด

นี่คืออัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ!

ยิ่งไปกว่านั้น พรสวรรค์ของนักเรียนหญิงคนนี้ยังเป็นพรสวรรค์ลี้ลับอีกด้วย

ในมุมมองของไป๋จื่ออันแล้ว พรสวรรค์ลี้ลับนั้น มีค่ามากกว่าพรสวรรค์ระดับ S ซะอีก

เพราะ [เนตรหยั่งรู้] ของเขาก็เป็นพรสวรรค์ลี้ลับเช่นเดียวกัน

เพียงแค่นี้ก็พอจะรู้ถึงความพิเศษของมันได้

ที่สำคัญที่สุดก็คือ พรสวรรค์ของเธอเกี่ยวข้องกับ “โชคลาภ” !

นี่มันน่าเหลือเชื่อจริงๆ

โชคลาภ เป็นสิ่งที่มองไม่เห็นและจับต้องไม่ได้

ตราบใดที่พรสวรรค์เกี่ยวข้องกับโชคลาภ มันย่อมต้องเป็นพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

เขาไม่คิดเลยว่า นักเรียนธรรมดาๆ จากเมืองเหมืองแร่ จะมีพรสวรรค์ที่น่าทึ่งแบบนี้!

ในความคิดของไป๋จื่ออัน ถ้าหากใช้พรสวรรค์นี้ให้เป็นประโยชน์ มันอาจจะทรงพลังยิ่งกว่าพรสวรรค์ระดับ S ก็เป็นได้

บางทีมันอาจเทียบเท่ากับพรสวรรค์ระดับ SS!

เรียกได้ว่าพรสวรรค์ของนักเรียนหญิงคนนี้ สูงส่งมาก!

ไป๋จื่ออันเริ่มสนใจนักเรียนหญิงคนนี้ขึ้นมาทันที

แต่ดูจากสถานการณ์ของเธอ ดูเหมือนว่าชีวิตจะไม่ได้สวยหรูสักเท่าไหร่

เพื่อนร่วมชั้นดูเหมือนจะพยายามตีตัวออกห่างจากเธอ

โดยปกติแล้ว การปลุกพรสวรรค์ระดับ S ได้สำเร็จ จะต้องทำให้เมืองต่างๆ ต้องสั่นสะเทือน

เป็นไปไม่ได้เลยที่เมืองไป๋หลินจะไม่รู้เรื่องนี้

ถ้าหากไป๋จิ้งฉงรู้ว่ามีอัจฉริยะแบบนี้ปรากฏตัวขึ้นในเมืองที่เป็นเมืองบริวาร

เขาย่อมต้องรีบพาเธอมาที่เมืองไป๋หลิน และฝึกฝนเธอเป็นอย่างดี

ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้เธอเติบโตแบบตามมีตามเกิดที่เมืองเหมืองแร่

ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะมีอะไรแอบแฝงอยู่

ไป๋จื่ออันยิ่งรู้สึกสนใจมากขึ้น

"น้องชาย นายมาจากไหนกันน่ะ? ทำไมถึงเดินทางมาเมืองเทียนคนเดียวล่ะ?"

"ใช่ๆ ดินแดนภายนอกมันอันตรายมาก ถึงแม้ว่าจะมีรถไฟตะขาบพันคมก็เถอะ แต่นายไม่กลัวเลยเหรอ?"

ในขณะที่ไป๋จื่ออันกำลังครุ่นคิด อยู่ๆ ก็มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งเข้ามาทักเขา

มันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

เพราะไป๋จื่ออันดูแตกต่างจากคนอื่น เขากำลังเดินทางคนเดียว!

ถึงแม้ว่าจะเป็นนักเรียนมัธยมปลาย แต่พวกเขาก็ยังต้องมีอาจารย์คอยดูแลอยู่ดี

ยิ่งไปกว่านั้น หน้าตาของไป๋จื่ออันยังหล่อเหลามาก ทำให้พวกเธออดใจไม่ไหว ก่อนจะเข้ามาทักทาย

ถ้าหากพวกเธอสามารถเป็นเพื่อนกับเขาได้ หรืออาจจะพัฒนาความสัมพันธ์ หรือ… ขอเบอร์ติดต่อได้… ก็คงจะดีไม่น้อย

เพราะแบบนั้น พวกเธอจึงรวบรวมความกล้า ก่อนจะตัดสินใจเข้ามาทักทาย

ไป๋จื่ออันได้แต่กลอกตา

นี่มันมาถามเพราะความสงสัยจริงๆ น่ะเหรอ? หรือว่ากำลังจะจีบฉัน?

เขาไม่คิดเลยว่าจะโดนนักเรียนหญิงรุมล้อม

แน่นอนว่า เขาจะไม่ให้เบอร์ติดต่อกับเด็กพวกนี้หรอกนะ

แต่ไป๋จื่ออันก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะพูดคุยกับพวกเธอ

เขาจะใช้โอกาสนี้ สอบถามเรื่องนักเรียนหญิงพรสวรรค์ระดับ S

เหล่านักเรียนหญิงต่างพากันรุมล้อมไป๋จื่ออัน พวกเธอกำลังพูดคุยกับเขาอย่างสนุกสนาน

ส่วนนักเรียนชายที่มากับพวกเธอ กลับถูกเมินเฉยอย่างไม่ไยดี

เรื่องนี้ทำให้นักเรียนชายมองมาที่ไป๋จื่ออันด้วยสายตาเคียดแค้น

ไป๋จื่ออันได้แต่ยิ้มแห้งๆ เขาเลือกที่จะไม่สนใจ

“เฉียว กู่ไป๋ ชื่อเพราะจังเลยนะ”

ไม่นาน ไป๋จื่ออันก็รู้จักชื่อของนักเรียนหญิงพรสวรรค์ระดับ S

แต่เขาไม่ได้ถามอะไรต่อ

เพราะถ้าถามมากเกินไป อาจจะทำให้พวกเธอจับได้

ในที่สุด รถไฟตะขาบพันคมก็มาถึงเมืองเทียน

ไป๋จื่ออันเดินออกจากสถานีรถไฟ เขาออกมาจากท่ามกลางสายตาอาลัยอาวรณ์ของเหล่านักเรียนหญิง

“พี่ไป๋เส้า ออกมาหน่อย ผมมีเรื่องจะให้ช่วย”

พอถึงที่เปลี่ยว ไป๋จื่ออันก็เรียกหาองครักษ์อีกคนทันที

ไม่นานนัก หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่ง ผมยาวสีม่วง หน้าตาสะสวยก็ปรากฏตัวขึ้น

เธอคือ ไป๋เส้า องครักษ์อีกคนที่คอยคุ้มกันเขา เธอเป็นถึงผู้ใช้สัตว์วิญญาณระดับทอง

ถ้าหากไป๋จือเป็นสาวงามน้ำแข็ง ไป๋เส้าก็คือ… สาวสวยร้อนแรง!

เธอมีบุคลิกที่สดใส แถมยังดูองอาจราวกับแม่ทัพหญิง!

“เสี่ยวอัน มีอะไรให้พี่ช่วยเหรอ?”

ไป๋เส้าเดินมาหาไป๋จื่ออัน เธอถามด้วยรอยยิ้ม

ไป๋เส้าแตกต่างจากไป๋จือที่ดูเย็นชา เธอดูร่าเริงกว่ามาก

ยิ่งไปกว่านั้น ไป๋เส้ายังเรียกไป๋จื่ออันว่า “เสี่ยวอัน” เหมือนกับเป็นคนในครอบครัว

แน่นอนว่าไป๋จื่ออันไม่ได้คิดอะไร

“พี่ไป๋เส้า ช่วยผมตามหาคนคนหนึ่งหน่อย เธอชื่อ”เฉียว กู่ไป๋“นักเรียนจากโรงเรียนมัธยมปลายฝึกสัตว์วิญญาณเหมืองแร่”

"เธอคนนี้พิเศษหน่อย ผมอยากรู้ข้อมูลของเธอ"

ไป๋จื่ออันพูดอย่างรวดเร็ว

สาเหตุที่เรียกไป๋เส้าออกมา ก็เพื่อสืบเรื่องนักเรียนหญิงพรสวรรค์ลี้ลับระดับ S นั่นแหละ

การสืบหาข้อมูลแบบนี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา

เพราะตระกูลไป๋เป็นตระกูลใหญ่ที่สุดในเมืองไป๋หลิน

ยิ่งไปกว่านั้น เมืองเหมืองแร่ยังเป็นเมืองบริวารของเมืองไป๋หลินอีกด้วย

ด้วยเส้นสายของตระกูลไป๋ การสืบประวัตินักเรียนคนหนึ่ง ง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปาก!

5 1 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด