บทที่ 19 การปล้น

บทที่ 19 การปล้น

หลี่ชิงแบกแผ่นเหล็กหนักกว่าสามร้อยจินไว้บนหลัง แม้จะเดินช้าลงบ้าง แต่ก็ไม่ได้เป็นภาระใหญ่หลวงมากนัก

หลังจากฝึกยุทธ์ เขามีพลังร่างกายแข็งแกร่งขึ้นมาก แถมยังมีหูตาที่ไวขึ้นด้วย ความเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ รอบตัวเขารับรู้ได้อย่างชัดเจน

เมื่อหลี่ชิงแบกตะกร้าที่บรรจุแผ่นเหล็กออกมาจากตลาดที่คึกคัก เขาก็ถอนหายใจเบาๆ

“ตามมาตั้งนาน ออกมาเถอะ” หลี่ชิงหยุดเดิน กล้ามเนื้อทั่วร่างเริ่มตึงเครียด เตรียมพร้อมรับมือกับทุกสิ่งรอบตัว

ถนนนอกตลาดคนบางตาลงมาก ประตูบ้านทุกหลังปิดสนิท ไม่มีร่องรอยของผู้คน เมื่อหลี่ชิงพูดจบ ไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากทั้งสองข้างทาง

ไม่ได้มีเพียงคนเดียว...

เขาคิดในใจ จากนั้นค่อยๆ หมุนตัวกลับมาเห็นเงาคนสามคนปรากฏตัวจากสองข้างถนน

สามคนนี้สวมเสื้อผ้าเก่าโทรม แถมยังมีรอยปะอีกหลายจุด ชัดเจนว่าชีวิตคงไม่สู้ดีนัก

คนที่สูงและผอมบางในกลุ่มดูเหมือนจะเป็นหัวหน้า ใบหน้าของเขาผอมแห้ง ดวงตาแฝงความหม่นหมอง

“พวกข้าสามคนไม่ได้กินข้าวมานานแล้ว พวกข้าขอข้าวสักหน่อยได้ไหม?” เสียงของเขาแหบแห้งแฝงความอ่อนล้า ดูเหมือนจะหิวมานานจริงๆ

แต่หลี่ชิงไม่ได้ลดความระวังลงเลย คนที่อดอยากจนอ่อนแรงขนาดนี้ยังกล้าออกมาปล้น แน่นอนว่าต้องมีอะไรบางอย่างหนุนหลัง

และก็เป็นอย่างที่คิด หนึ่งในสามคนที่ดูเตี้ยที่สุดพูดขึ้นว่า

“พี่ใหญ่ พูดมากไปทำไม ฆ่ามันเถอะ ให้มันพาพวกเราไปหาอาหารก็พอ”

คนที่สามก็ตอบรับด้วยเสียงทุ้ม “ใช่ เมื่อกี้ข้าเห็นชัดๆ ในตลาด ในกระบุงของเขามีเห็ดดำอย่างน้อยยี่สิบถึงสามสิบจิน!”

“แผล่บ!”

เมื่อพูดจบ เขาก็กลืนน้ำลายแล้วดึงมีดออกมา ยกเว้นส่วนหลังมีดที่ขึ้นสนิมเล็กน้อย มันก็ดูน่าเกรงขามไม่น้อย

เพราะข้าแสดงความมั่งคั่งในตลาดแน่ๆ หลี่ชิงคิด เขาไม่คาดคิดเลยว่าเห็ดดำเพียงยี่สิบจินก็จะเป็นที่หมายตา

“เห็นไหม พวกข้าไม่ได้กินข้าวมานานแล้ว จะไม่ให้ความร่วมมือหน่อยเหรอ?” คนสูงก็ดึงไม้ยาวออกมาจากตัวเขา

ทันใดนั้น สามคนก็ล้อมหลี่ชิงไว้เป็นสามเหลี่ยม เตรียมพร้อมที่จะลงมือทันที

หลี่ชิงอยากจะโต้แย้งว่าตนเองขายเห็ดดำไปหมดแล้ว แต่เขารู้ดีว่าคนพวกนี้ไม่ใช่พวกที่จะยอมละความตั้งใจง่ายๆ

เมื่อถูกจับตามอง จะต้องเสียบางอย่างไปแน่นอน

แต่หลี่ชิงกลับไม่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม ในใจเขากลับมีความตื่นเต้นเล็กๆ ผุดขึ้นมา

ฝึกยุทธ์มานาน ฝึกแต่ท่าทางเปล่าๆ การได้สู้กับพวกอ่อนแอบ้างก็ดีเหมือนกัน

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ความร้อนในอกของเขาก็เริ่มปะทุขึ้นเล็กน้อย

“ดูเหมือนว่าคงต้องสู้กันสักตั้งแล้วสินะ” หลี่ชิงยิ้มเบาๆ

ทันทีที่พูดจบ เขาก็ถอดเสื้อคลุมหนาหนักออก รวมถึงกระบุงหนักอึ้งที่แบกไว้

**ปัง!**

แผ่นเหล็กหนักกว่าสามร้อยจินกระแทกพื้น ส่งเสียงดังหนักแน่น

หน้าของคนผอมสูงที่เป็นหัวหน้าเปลี่ยนสีทันที เขามองดูหลี่ชิงที่ถอดเสื้อคลุมจนเหลือแต่ท่อนบน ร่างกายที่มีกล้ามเนื้อชัดเจนแข็งแกร่ง!

แย่แล้ว เจอของแข็งเข้าให้แล้ว!

เขาไม่คาดคิดเลยว่า ใบหน้าที่ดูซื่อๆ ของหลี่ชิง เมื่อถอดเสื้อคลุมออกจะกลับกลายเป็นร่างที่แข็งแกร่งเหมือนวัว

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ หลี่ชิงที่สลัดพันธนาการทิ้งไปก็พุ่งออกไปเหมือนลูกธนูที่ถูกยิงออกไป ความเร็วที่เขาใช้เพียงไม่กี่ลมหายใจ หลี่ชิงก็เข้าประชิดตัวหัวหน้าคนผอมสูง

ด้วยความแรงเหมือนพยัคฆ์ตะครุบเหยื่อ!

หลี่ชิงกระโดดสูงขึ้นแล้วใช้ฝ่ามือกระแทกลงไปยังหัวหน้าคนนั้น

“อยากตายหรือไง!” คนสูงกวาดไม้ยาวในมือใส่หลี่ชิงทันที

**เคร้ง!**

หลี่ชิงยกแขนเดียวปัดป้องไม้ยาวนั้นได้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะเปลี่ยนฝ่ามือเป็นหมัด ทุบออกไปด้วยแรงลม

**ปัง!**

คนผอมสูงไม่สามารถต้านทานหมัดเต็มแรงของหลี่ชิงได้ ไหล่ผอมบางนั้นเกือบจะหัก ทำให้เขากระเด็นไปไกล

“ฮู้!” หลี่ชิงสลัดมือเล็กน้อย ไม้ยาวที่ฟาดใส่มือของเขาทำให้เกิดรอยแดง แต่ไม่ได้สร้างบาดแผลมากนัก

“พี่ใหญ่!” คนเตี้ยก็ถึงกับอึ้ง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป เขายังไม่ทันได้ตั้งตัว พี่ใหญ่ของเขาก็ถูกทุบจนล้ม

“จะกลัวอะไร พวกเรามีมีด!” โจรคนที่สามก็เป็นคนที่ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ถือมีดในมือพุ่งเข้าใส่หลี่ชิงทันที

มีด?

หลี่ชิงหัวเราะเยาะในใจ เขายืนมั่นบนพื้น

เขาใช้คัมภีร์ค้อนโบราณเป็นพื้นฐาน รากฐานมั่นคงมาก

เมื่อโจรคนที่สามที่วิ่งเข้ามาใกล้ หลี่ชิงก็เหวี่ยงขาซ้ายเหมือนแส้ออกไป

**ย่างก้าวพิชิตฟ้า!**

นี่คือวิชาฝึกขา แม้จะเบาบาง แต่สามารถเปลี่ยนขาเป็นแส้ ทำลายล้างได้

ขาซ้ายของหลี่ชิงวาดไปเป็นเงา ด้วยการฝึกยืนสมาธิมานาน ความแรงในขานั้นน่าทึ่งมาก

**ปัง!**

โจรคนที่สามซึ่งร่างกายค่อนข้างหนาแน่น ถูกถีบจนกระเด็นไปทั้งคนทั้งมีด ไม่ทันได้โจมตีออกมาเลย

หลี่ชิงดึงขาซ้ายกลับมา เขาไม่ปล่อยโอกาสนั้นหลุดมือ รีบตามเข้าไปโจมตีต่อ

**ปัง!**

อีกหนึ่งหมัดหนักพุ่งเข้าใส่โจรคนที่สาม ทำให้เขาหมดสติไป

**เคร้ง!**

โจรคนที่สองเห็นเช่นนั้น ไม่คิดอะไรเลย ทิ้งมีดที่ขึ้นสนิมลง ไม่คิดที่จะต่อต้านอีกต่อไป

แข็งแกร่งเกินไป สู้ไม่ได้

“ยอมแพ้แล้ว จะฆ่าจะแกงยังไงก็แล้วแต่เจ้าเถอะ” โจรคนที่สองที่ทิ้งมีดลงนั้นก็มีความใจกล้า ยอมให้จัดการตามใจ

ทำให้หลี่ชิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เขาเพิ่งเริ่มสนุกแท้ๆ แต่กลับจบเร็วขนาดนี้ น่าผิดหวังจริงๆ

“มีแค่นี้ก็กล้าออกมาปล้นคนอื่น?” หลี่ชิงหัวเราะเบาๆ แล้วหันกลับไปหยิบเสื้อคลุมที่อยู่บนพื้นมาใส่ใหม่ กล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งถูกปกปิดอีกครั้ง

เมื่อเห็นการกระทำตรงหน้า มุมปากของโจรคนที่สองก็กระตุก

เพราะรูปลักษณ์แบบนี้ พวกเขาถึงถูกหลี่ชิงที่มีหน้าตาเรียบร้อยหลอกเอาได้ ใครจะคิดว่าใต้เสื้อคลุมธรรมดานั้นจะมีพยัคฆ์ที่ดุร้ายซ่อนอยู่

“พวกเจ้า เก็บแผ่นเหล็กบนพื้นนี้ แล้วแบกตามข้ามา!”

หลี่ชิงพูดน้ำเสียงเยือกเย็น แฝงด้วยพลังที่น่าเกรงขาม

“ข้าบอกให้เก็บมันขึ้นมา เก็บมันขึ้นมา!!!”

สุดท้ายแล้ว ทั้งสามคนที่ถูกหลี่ชิงสั่งสอนมา และไม่กล้าขัดขืนอีกต่อไป

(จบบทนี้)