บทที่ 173 ข้าคือ "โมจวินชิง"
เมื่อโมจวินชิงก้าวเข้าไปในมหาวิหารของปรมาจารย์ เขาก็ได้กลิ่นเน่าเหม็นอย่างไม่อาจบรรยายได้ท่ามกลางความมืดมิด เขาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ไม่ได้หยุดก้าวเดิน ยิ่งเดินลึกเข้าไป กลิ่นนี้ยิ่งเข้มข้นมากขึ้นเรื่อยๆ และในตอนนั้นเอง เสียงแหบพร่าและแก่ชราก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ไม่เลวเลย ไม่เลวจริงๆ!” ท่ามกลางความ...
