บทที่ 17 ออกจากบ้าน

บทที่ 17 ออกจากบ้าน

โลกแห่งรัตติกาล

หลี่ชิงอยู่ในโลกนี้มาเป็นเวลาสองเดือนแล้ว เขาใช้เวลาทั้งหมดในการฝึกฝนวิทยายุทธ์อย่างไม่หยุดยั้ง พยายามเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับร่างกายตนเอง

ปัจจุบัน เขาได้เริ่มฝึกวิทยายุทธ์สี่แบบไปพร้อมๆ กัน โดยที่คัมภีร์ค้อนโบราณมีความก้าวหน้ามากที่สุด รองลงมาคือย่างก้าวพิชิตฟ้า ส่วนวิชาลมปราณเต่าและวิชาพยัคฆ์ดุยังคงอยู่ในช่วงเริ่มต้น

การฝึกวิชาลมปราณเต่าต้องใช้เวลานาน ส่วนวิชาพยัคฆ์ดุเขาเพิ่งเริ่มฝึกได้ไม่นาน จึงยังไม่สามารถให้ความสำคัญกับทุกวิชาได้ครบถ้วน

แม้จะฝึกวิทยายุทธ์สี่แบบพร้อมกัน แต่หลี่ชิงไม่กังวลว่าจะฝึกไม่ไหว เพราะเขามีอายุยืนยาว สามารถทำทุกอย่างได้อย่างค่อยเป็นค่อยไป

**ตู้ม!**

ในลานฝึกที่เงียบสงบ หลี่ชิงที่ถอดเสื้อออกฟาดหมัดออกไปอย่างรุนแรง โลหิตในร่างของเขาเริ่มพลุ่งพล่าน แรงหมัดทรงพลังยิ่งนัก

**พุ่งลงเขาเหมือนเสือโคร่ง!**

หลี่ชิงกระโดดขึ้นอย่างว่องไว ท่าทางสง่างามและเต็มไปด้วยพลัง ดูเหมือนเสือโคร่งที่กำลังลงเขา

"คำนวณเวลาดู ตอนนี้โลกนู้นก็คงผ่านไปประมาณยี่สิบวันแล้ว ไม่รู้ว่าสถานการณ์ชายแดนเป็นอย่างไรบ้าง" หลี่ชิงพึมพำกับตัวเอง

ช่วงเวลานี้ เขาใช้เวลาอยู่แต่ในบ้าน ยังไม่เคยออกจากลานไปแม้แต่ครั้งเดียว

มีเพียงบางครั้งที่มีคนมาหาเขาให้ตีเหล็ก เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย เขารับงานทั้งหมดและได้รับค่าตอบแทนเป็นเห็ดดำ

ถึงแม้ว่าเขาจะมีร่างกายแข็งแรงกว่าตอนสองเดือนก่อนมาก แต่ยังไม่ได้ฝึกถึงขั้นพลังภายนอก เขาจึงไม่ต้องการให้คนอื่นสงสัยหรือสนใจในตัวเขามากเกินไป

หลี่ชิงเริ่มฝึกวิชาพยัคฆ์ดุ ตอนนี้เขากำลังมุ่งมั่นกับวิทยายุทธ์ ดวงตาของเขาเป็นประกาย ร่างกายมีกล้ามเนื้อที่ชัดเจนเต็มไปด้วยพลัง

ตอนนี้เขาไม่เหมือนกับคนในโลกนี้เลย

ผู้คนที่เดินอยู่บนถนน ดูอ่อนแอและขาดสารอาหาร ไม่มีใครมีลักษณะเหมือนหลี่ชิง ที่มีใบหน้าอิ่มเอิบ ดูไม่เหมือนคนที่กินแต่เห็ดดำทุกวัน

แน่นอนว่า ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเขาได้ย้ายเสบียงและเนื้อแห้งจากโกดังในค่ายทหาร

ทุกวันเขากินอิ่มแล้วก็ฝึกวิทยายุทธ์ นอกจากนั้นยังได้นอนพักผ่อนเพียงพอ

"ถึงเวลาที่ควรจะออกไปดูอาณาจักรราตรีบ้างแล้ว จะอยู่ในบ้านตลอดไปไม่ได้" หลี่ชิงถอนหายใจยาว อากาศร้อนภายในร่างกายทำให้เกิดลมหายใจยาวเหยียดเหมือนงูขาว

แม้ว่าเขายังไม่ได้ก้าวเข้าสู่ขั้นพลังภายนอก แต่เขารู้สึกว่าไม่ไกลเกินไป จนสามารถก้าวข้ามขั้นนี้ได้

ดังนั้นเขาจึงกล้าออกไปสำรวจเมืองที่ไร้กฏหมายนี้ โดยไม่กลัวว่าจะมีอันตรายจากคนบนถนน

นี่คือความมั่นใจที่เกิดจากการฝึกวิทยายุทธ์!

"หากมีใครมาหาเรื่อง ข้าจะไม่ลังเลที่จะให้พวกเขาลองลิ้มรสหมัดพยัคฆ์ดุของข้า!"

หลี่ชิงหัวเราะขึ้น พร้อมกับพูดต่อขณะสวมเสื้อกันหนาวตัวหนาที่ปกปิดกล้ามเนื้อที่แข็งแรงของเขาไว้

"สุภาพบุรุษซ่อนอาวุธในตัว รอเวลาที่เหมาะสม!"

ตอนนี้หลี่ชิงสามารถทำให้คนธรรมดาหลายคนเจ็บปวดได้ด้วยหมัดเดียว แต่เขาไม่ต้องการอวดความแข็งแกร่งในโลกที่ไม่คุ้นเคย

สองเดือนที่ผ่านมา เขาช่วยเพื่อนบ้านตีเหล็กและซ่อมแซมอุปกรณ์ในชีวิตประจำวันจำนวนมาก

ถึงแม้จะไม่สามารถเพิ่มอายุให้กับตนเองได้มากนัก แต่ก็แลกกับเห็ดดำมาได้จำนวนมาก

เห็ดดำในอาณาจักรราตรีเป็นสินค้าที่มีมูลค่าสูง หากมีเพียงพอ ก็สามารถแลกเปลี่ยนกับสิ่งของทุกอย่างได้

ใช่แล้ว ทุกอย่าง!

ในช่วงที่ผลผลิตเห็ดดำภายนอกเมืองไม่ดี คนที่อดอยากจนหิวโหยมักจะยอมแลกเห็ดดำกับอะไรก็ได้ รวมถึงชีวิตของพวกเขาเอง

แน่นอนว่าหลี่ชิงที่มีเสบียงอาหารเพียงพอไม่จำเป็นต้องกินเห็ดดำ และเขาไม่สนใจที่จะแลกชีวิตใครมาด้วยเห็ดเหล่านี้

หลี่ชิงหยิบตะกร้ามาใส่เห็ดดำที่สะสมไว้ตลอดเวลาสองเดือน ซึ่งมีน้ำหนักถึงยี่สิบกว่าจิน (ประมาณ 10 กิโลกรัม)

"อืม วันนี้เป็นวันที่ดีที่จะออกไปทำการค้า!"

น้ำหนักยี่สิบกว่าจินไม่ได้ทำให้เขารู้สึกหนักหน่วงเลย มันเบาหวิวจนเหมือนว่าไม่มีอะไรอยู่บนหลัง

อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้ผลผลิตเห็ดดำเพิ่มขึ้น ทำให้มีคนมากมายออกมาทำการค้ามากขึ้น ทุกคนบนถนนมีรอยยิ้มบนใบหน้า

ระหว่างที่เดินไปยังตลาด หลี่ชิงเห็นคนจำนวนมากที่นำสิ่งของต่างๆ ออกมาแลกเปลี่ยน

สิ่งที่ดึงดูดสายตาหลี่ชิงมากที่สุดคือเครื่องหยกที่ดูสวยงาม หากนำกลับไปโลกเดิม ราคาของมันย่อมสูงลิบลิ่ว!

ในตลาดที่ดูไม่โดดเด่นนี้ เครื่องหยกเหล่านี้สามารถแลกกับเห็ดดำได้ แทบไม่น่าเชื่อเลย

เมื่อคิดถึงชีวิตที่อาจจะต้องเผชิญกับความยากลำบากในโลกเดิมหลังจากกลับไป หลี่ชิงจึงคิดว่าจะแลกหยกบางส่วนกลับไปขาย

‘ทำไมไม่แลกกลับไปบ้าง? เมื่อนำกลับไปแล้วจะไม่ต้องกังวลเรื่องการทำมาหากิน’

การฝึกวิทยายุทธ์ต้องใช้เงินจำนวนมาก โดยเฉพาะเรื่องอาหาร

หากไม่มีอาหารที่เพียงพอ การฝึกวิทยายุทธ์อาจจะทำให้ร่างกายบาดเจ็บ และอาจถึงขั้นเสียชีวิตได้ในวันหนึ่ง

แต่หากสามารถกินดีอยู่ดี โดยที่อาหารทุกมื้อเป็นปลาเนื้อ การฝึกวิทยายุทธ์ก็จะมีผลลัพธ์ที่ดีขึ้นมาก!

หลี่ชิงเคยได้ยินมาว่าในบางโรงฝึกวิทยายุทธ์ พวกเขายังปรุงเหล้ายาที่มีสูตรลับพิเศษดื่มเพิ่มพลังอีกด้วย

เมื่อดื่มเข้าไป โลหิตจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก ทำให้ความก้าวหน้าในวิทยายุทธ์เป็นไปได้รวดเร็ว

หลี่ชิงตัดสินใจในทันที เขาเดินตรงไปยังแผงขายหยก พลางถามว่า "ท่านลุง หยกพวกนี้ราคาเท่าไร?"

ในยุคที่แม้แต่การหาอาหารยังยาก เครื่องหยกจึงกลายเป็นสิ่งที่ไม่ค่อยมีค่า

คนขายหยกเป็นชายชรา แผงของเขาแทบจะไม่มีลูกค้าเลย เมื่อเห็นหลี่ชิงเข้ามาถามราคา เขารีบพูดขึ้นว่า "หยกพวกนี้สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ โดยเฉพาะหยกสิงห์นี้ ท่านดูสิ ช่างสวยงามแค่ไหน!"

เขาพูดโอ้อวดหยกของเขาหลายประโยค แค่ต้องการเพิ่มราคาหยกแลกเห็ดดำให้มากขึ้น

หลี่ชิงรู้ทันจึงไม่สนใจฟังต่อ ได้แต่ยิ้มเล็กน้อยแล้วฟังชายชราพูดต่อ

เมื่อเห็นหลี่ชิงมีท่าทางแบบนี้ ชายชราก็เริ่มเหนื่อยที่จะพูดต่อ จึงโบกมือเบาๆ พร้อมกล่าวอย่างเหนื่อยล้า "เห็ดดำสิบจิน ท่านก็เอาหยกทั้งหมดไปเลย"

สิบจิน?

ถึงแม้ว่าหลี่ชิงจะไม่ค่อยรู้เรื่องราคาของที่นี่ แต่เขาก็รู้ว่าชายชรากำลังตั้งราคาสูงเกินไป!

‘ข้าเหน็ดเหนื่อยทำงานหนักตลอดเวลานานจนได้เห็ดดำมาแค่ยี่สิบจิน แล้วชายชรานี่กล้าตั้งราคานี้!’

หลี่ชิงไม่พูดอะไรแล้วเดินออกจากแผงพร้อมเตรียมไปดูแผงอื่น

แต่ชายชรากลับคว้าแขนเสื้อของเขาไว้ พลางพูดอย่างเหนื่อยล้า "หนุ่มน้อย ท่านไม่คิดจะต่อรองราคาหน่อยหรือ ทำไมท่านไม่มีความจริงใจเลย!"

"การค้าขายต้องอาศัยโชคชะตา การซื้อหยกก็เช่นกัน หนุ่มน้อยใจร้อนแบบนี้ไม่ดีเลย!"

หลี่ชิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ พร้อมกล่าวว่า "สามจินเห็ดดำ"

"ตกลง!"

ชายชราตอบรับทันทีอย่างรวดเร็ว เขาเริ่มช่วยหลี่ชิงห่อหยกด้วยตัวเองโดยไม่สนใจที่จะเพิ่มราคาเลย

หลี่ชิงได้แต่คิดในใจว่า 'น่าจะต่อรองได้อีก'

**ขอให้ติดตามต่อไป!**