ตอนที่ 91 หม้อร้อน(ฟรี)
“ฆ่า!”
“ตามข้าไปโจมตีฐานที่มั่น!”
ตอนกลางคืน เสียงฆ่าฟันดังกึกก้องในฐานที่มั่นของเหยียนไป๋หู่
จูล่งกับเตียนอุยนำทหารบุกฐานที่มั่น
มีทหารนับหมื่นตามมา ทำให้ฐานที่มั่นดูเหมือนจะถล่มลงมา
ในความโกลาหล แสงเทียนส่องสว่าง ไม่นาน ไฟก็ลุกโชนในฐานที่มั่นภูเขาไป๋หู่
เปลวไฟ ทำให้ภูเขาไป๋หู่กลายเป็นนรกบนดิน
เสียงและไฟมาถึงจุดซุ่มโจมตีของกองทัพซุนเกี๋ยน
“ท่านกุนซือ ดูสิ!” ซุนเซ็กชี้ไปทางเหนือ
“กองทัพเราสำเร็จแล้ว!”
จิวยี่กับคนอื่นๆ นั่งอยู่กับซุนเกี๋ยน พวกเขามองเหตุการณ์บนภูเขาและดีใจ
“ถ้าหากไม่มีแผนของท่านกุนซือ พวกเราก็คงลำบาก!”
“ตอนนี้ พวกเราบุกเข้าไปได้ง่ายๆ กองทัพเหยียนไป๋หู่แพ้แล้ว!”
“อยากจะขอบคุณก็ขอบคุณซูกงในกองทัพศัตรูเถอะ!”
“ถ้าหากมันไม่ฉลาด ไปร่วมมือกับโจร พวกเราก็คงชนะไม่ได้ง่ายขนาดนี้!”
“เฮ้! ยังไงซูกงก็เป็นศัตรู มันฆ่าตัวตาย พวกเราก็ไม่สน!”
“แต่ถ้าหากท่านกุนซือไม่มองแผนของศัตรูออก กองทัพเราก็คงบุกเข้าไปง่ายๆ ไม่ได้!”
“ท่านกุนซือ อย่าถ่อมตัวเลย!”
“นายท่านพูดถูก!”
“ท่านกุนซือ ท่านเก่งมาก!”
“แต่ตอนนี้ พวกเราบุกฐานที่มั่นเหยียนไป๋หู่ได้แล้ว ซูกงก็น่าจะมา!”
“น่าจะใช่!”
ซุนเกี๋ยนหรี่ตา มองไปทางอู๋จวิ้น
“ข้าคิดว่าซูกงกับเซิ่งเซียนในอู๋จวิ้นคงร้อนใจมาก!”
“หรัวจง การรบครั้งนี้ กองทัพเราวางกำลังซุ่มโจมตี แต่ถ้าหากซูกงมา พวกเราควรจะรบยังไง?”
ทุกคนมองไป๋หลี่หมิง อยากรู้ว่าจะรบยังไง
แต่ต่อหน้าสายตา ไป๋หลี่หมิงกลับส่ายหัวและยิ้ม
“นายท่านรู้วิธีรบ ทำไมถึงถามข้า?”
ซุนเกี๋ยนพบว่ามันสำคัญจริงๆและรีบถาม
“มีแค่เรื่องเดียวที่นายท่านต้องใส่ใจ!”
“ท่านกุนซือ บอกข้ามา!”
“เรื่องนี้ ไม่ง่าย แต่ก็ไม่ยาก!”
“สำคัญที่สุดคือ พวกเราต้องจับซูกงเป็นๆ!”
“ต้องจับเป็นๆ เหรอ?”
ซุนเกี๋ยนกับคนอื่นตกตะลึงตอนได้ยิน มีเพียงจิวยี่ครุ่นคิดสักพักและรีบพูด
“ท่านกุนซือ ท่านหมายความว่าเก็บมันไว้ มันมีประโยชน์?”
“ใช่!”
“ตอนนี้ ซูกงยังมีประโยชน์!”
“ในเมื่อพวกเรารู้ว่ามันกำลังขอความช่วยเหลือ พวกเราก็ต้องรู้ว่ามันขอความช่วยเหลือจากใคร!”
“และพวกเราก็ต้องแน่ใจว่าจดหมายที่มันส่งไปถึงหรือยัง!”
“ถ้าหากยังไม่ถึงก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าหากถึงแล้ว พวกเราก็ต้องให้มันไปเอาจดหมายคืนมา!”
“จริงด้วย! ถ้าท่านกุนซือไม่พูด ข้าก็ลืมไปแล้ว!”
“ถ้าอย่างนั้น ก็ต้องจับซูกงเป็นๆ!”
แม่ทัพทุกคนขมวดคิ้ว
ฆ่าแม่ทัพศัตรูไม่ยาก
แต่จะจับเป็นๆ ต้องเก่งมาก!
ตอนนี้ จูล่งกับเตียนอุยไปภูเขาไป๋หู่แล้ว ใครจะทำได้?
ซุนเกี๋ยนลังเลและหันไปพูดกับซุนเซ็ก
“เซ็ก เจ้ามั่นใจไหมว่าจะจับมันเป็นๆ ได้?”
“ท่านพ่อ วางใจได้ ข้าจะทำงานนี้ให้สำเร็จ!”
เขามั่นใจในฝีมือตัวเอง!
“ดี!”
พอเห็นแบบนี้ ซุนเกี๋ยนก็พยักหน้าและยิ้ม หันไปมองไป๋หลี่หมิง
“หรัวจง เจ้าว่าเซ็กทำได้ไหม?”
“ปั๋วฟู ทำได้แน่นอน!”
“แต่ข้าจะให้คนไปช่วยปั๋วฟูอีกคน!”
“ไป เรียกกานซิ่งปามาหาข้า!”
“กานหนิง?”
ทุกคนตกใจตอนได้ยิน
ท่านกุนซือเรียกกานหนิงมาทำไม?
หรือว่ากานหนิงไม่เพียงแต่เก่งการรบทางน้ำ แต่ยังเก่งเรื่องการรบทางบกอีก?
ขณะที่พวกเขากำลังตกใจ ก็เห็นกานหนิงเดินออกมาจากป่าด้วยสีหน้ากังวล
ตั้งแต่เข้าร่วมกองทัพซุนเกี๋ยน กานหนิงก็กลายเป็นรองแม่ทัพเรือ
น่าเสียดายที่ตอนนี้ มีแต่การรบทางบก เขาจึงไม่ได้ทำอะไร
ตอนนี้ พอได้ยินไป๋หลี่หมิงเรียก เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ
เห็นได้ชัดว่าเขายังเศร้าใจเรื่องที่ผ่านมา
ดังนั้น พอเดินออกมา เขาก็ตรงไปหาทุกคน และคารวะ
“กานหนิง คารวะนายท่าน คารวะท่านกุนซือ คารวะทุกท่าน!”
“ท่านกุนซือ ท่านมีอะไรจะถมข้า?”
า
“แน่นอน ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า!”
พอเห็นแบบนี้ ไป๋หลี่หมิงก็ยิ้ม
“ถ้าไม่มีเรื่องอะไร ข้าคงไม่เรียกเจ้ามาหรอก!”
“ข้ามีงานสำคัญจะให้เจ้าทำ เจ้าเต็มใจไหม?”
“งานสำคัญ?”
กานหนิงตกใจตอนได้ยิน มองไป๋หลี่หมิงอย่างเหลือเชื่อ
ท่านกุนซือ ท่านจะใช้ข้าเหรอ?
หลังจากประหลาดใจ เขาก็รู้สึกดีใจ
เขารู้ว่าไป๋หลี่หมิงไม่เคยพูดเล่น ถ้าหากตอนนี้บอกว่างานสำคัญ ก็ต้องเป็นงานสำคัญจริงๆ
“ข้าเต็มใจ!”
“ท่านกุนซือ บอกข้ามา ไม่ว่าจะเป็นอะไร ข้ากานหนิงไม่กลัว!”
พอพูดจบ เขาก็ตบหน้าอก
แม่ทัพทุกคนประหลาดใจ
ไม่คิดว่าหัวหน้าโจรคนนี้จะมีความกล้าหาญขนาดนี้
“ดี! แบบนี้สิถึงจะเป็นเจ้า!”
“เจ้าก็น่าจะรู้ว่ากองทัพเราจะซุ่มโจมตีกองทัพอู๋เซียน!”
“ข้าอยากให้เจ้ากับปั๋วฟู ไปจับแม่ทัพศัตรูมาให้ข้า!”
“อ๊ะ?”
“แค่นี้เอง?”
“ข้าก็นึกว่าอะไร เรื่องแค่นี้ ข้าทำได้คนเดียว!”
“ข้าเก่งเรื่องจับคน!”
แต่แม่ทัพคนอื่นๆ กลับตกใจ แม้แต่ซุนเซ็กก็ยังตกใจ
กานซิ่งปา มันมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ?!
เหมือนกับว่าแม่ทัพศัตรูจับได้ง่ายๆ!
ไป๋หลี่หมิงหัวเราะ
เพราะกานหนิงไม่ได้แสดงฝีมือ ทุกคนจึงคิดว่าเขาเป็นแค่หัวหน้าโจร
แต่จริงๆ แล้ว เขารู้ดีว่าในเรื่องของกำลังรบ กานหนิงติด 5 อันดับแรกในกองทัพ
เสียดายถ้าใช้คนแบบนี้แค่ในการรบทางน้ำ!
การบุกตะลุยก็เป็นจุดเด่นของกานหนิง!
“ในเมื่อเจ้าเต็มใจนำทัพ ก็ไปเตรียมตัวเถอะ ข้าบอกได้เลยว่าถ้าหากเจ้าจับแม่ทัพศัตรูได้ จะเป็นความดีความชอบอันดับหนึ่ง!”
“ความดีความชอบอันดับหนึ่ง?”
“ใช่แล้ว!”
“ท่านกุนซือ รอเดี๋ยว ข้าจะจับแม่ทัพศัตรูมาให้!”
“งั้น ข้าขอตัวก่อน!”
“นายท่าน ทุกท่าน ข้าขอตัวก่อน!”
กานหนิงรีบเดินเข้าไปในป่า...
“หรัวจง กานซิ่งปา ทำได้จริงเหรอ?”
ซุนเกี๋ยนยังไม่เห็นฝีมือของกานหนิง พอเห็นแบบนี้ เขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้
ยังไง เขาก็อยากจะใช้คนนี้ฝึกกองทัพเรือ อย่าให้มันตายในสนามรบเพราะความบุ่มบ่าม!
“นายท่านวางใจได้ กานซิ่งปาทำได้ คอยดูเถอะ!”
“ก็ได้!”
ซุนเกี๋ยนมองกานหนิง
“งั้น ข้าจะรอดู!”
ถ้าหากกานหนิงเก่งอย่างที่พูด ก็แสดงว่าเขามีแม่ทัพที่เก่งกาจอีกคนนอกจากเตียนอุยกับจูล่ง!
นอกจากนี้ เขายังเป็นแม่ทัพที่รบได้ทั้งทางบกและทางน้ำ!
พอคิดแบบนี้ ซุนเกี๋ยนก็เลิกคิดและเริ่มจัดทัพ
ขณะที่ซุนเกี๋ยนกำลังเตรียมการ เซิ่งเซียนกับซูกงในอู๋จวิ้นก็ร้อนใจเหมือนมดบนกระทะร้อน
ตอนนั้น ทั้งสองมาถึงกำแพงเมือง มองไฟที่ลุกโชนทางภูเขาไป๋หู่
“ทำไมภูเขาไป๋หู่ถึงไฟไหม้?!”
“ตอนกลางวัน ไม่ใช่ว่าไม่มีอะไรเหรอ?!”
“บอกข้ามา เกิดอะไรขึ้น?!”
“นี่... ข้าก็ไม่รู้!”
ซูกงก็งง ทำไมภูเขาไป๋หู่ถึงไฟไหม้?!
เกิดอะไรขึ้น?!
เหยียนไป๋หู่ มันทำอะไร?!
แต่ถึงแม้ว่าเขาจะงง แต่ก็ตอบเซิ่งเซียนว่าไม่รู้ไม่ได้
“ท่านเจ้าเมือง ไม่ต้องห่วง ข้าจะนำทหารไปดู!”
“ไม่ต้องห่วง?”
“เจ้ายังบอกให้ข้าไม่ต้องห่วงอีกเหรอ?!”
“วันนี้เจ้าเพิ่งบอกว่าจะส่งทหารไปช่วยภูเขาไป๋หู่ แต่กลางคืนก็ไฟไหม้!”
“พวกมันกำลังทำอะไร?”
“พวกมันกำลังก่อกบฏเหรอ?”
“ข้าขอบอกเจ้าเอาไว้ ถ้าหากเหยียนไป๋หู่คิดคด ข้าจะเอาเรื่องเจ้าเป็นคนแรก!”
“ขอรับ!”
ซูกงฟังและกัดฟัน
“ข้าจะไปดูเดียวนี้เลย!”
“ถ้าหากมันกล้าคิดคด คืนนี้ ข้าจะตัดหัวมันมาให้ท่านเจ้าเมือง!”
“มา รวมพล ออกจากเมือง!”
ซูกงไม่รอให้เซิ่งเซียนตอบ ก็รีบไปที่หอคอย
พอเซิ่งเซียนเห็นแบบนี้ ก็มองไปทางภูเขาไป๋หู่อย่างร้อนใจ และรู้สึกเสียใจ
ทำไมเขาถึงฟังคำยุยงของซูกง?!
ถ้าหากรู้ เขาคงยอมแพ้ซุนเกี๋ยนตั้งนานแล้ว!
ทำไมต้องมาเดือดร้อนแบบนี้!
ยิ่งคิด เขาก็ยิ่งหดหู่ใจ มองไปทางภูเขาไป๋หู่ และรู้สึกเศร้าใจมาก
