ตอนที่ 322 พลังชาติทะลุสี่หมื่น(ฟรี)

ในเวลานั้นเอง ประเทศต่างๆ รอบต้าเซี่ยที่ได้เห็นการกระทำของยามาโตะก็เริ่มกระสับกระส่าย

หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว พวกเขาก็พบว่าการสู้รบกับต้าเซี่ยนั้นมีผลลัพธ์เพียงสามอย่างเท่านั้น

หนึ่ง พ่ายแพ้ต่อต้าเซี่ย ราชวงศ์และขุนนางทั้งหมดถูกสังหาร

สอง พ่ายแพ้ต่อต้าเซี่ย ราชวงศ์และขุนนางถูกจับกุม แม้จะไม่ตาย แต่ก็ต้องสูญเสียอิสรภาพ

สาม พ่ายแพ้ต่อต้าเซี่ย ต้องใช้ชีวิตอย่างหลบซ่อน ถูกต้าเซี่ยไล่ล่าไปตลอดชีวิต ไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบสุข สุดท้ายก็ต้องตายอยู่ดี

ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน พวกเขาก็รับไม่ได้

แต่ตอนนี้ ยามาโตะได้มอบทางเลือกที่สี่ให้กับพวกเขา นั่นคือ ‘การยอมแพ้’

ถึงแม้ว่าจะสูญเสียอำนาจสูงสุด แต่ก็สามารถรักษาชีวิตไว้ได้ แถมยังมีชีวิตที่สุขสบาย ไม่ดีกว่าผลลัพธ์สามอย่างก่อนหน้านี้หรอกหรือ?

ในเมื่อสู้ไม่ได้ ก็ยอมแพ้ซะ!

“ในเมื่อยามาโตะยอมแพ้ได้ ทำไมเราจะยอมแพ้ไม่ได้?”

ดังนั้น ประเทศต่างๆ จึงร้องขอยอมแพ้

หลินเป่ยฟานมองดูจดหมายยอมแพ้ที่ส่งมาจากประเทศต่างๆ เขาตกตะลึง

บัดซบ! ทหารของข้ายังไม่ออกไป พวกเจ้าก็ส่งจดหมายยอมแพ้มาแล้ว!

ยิ่งไปกว่านั้น ทุกประเทศต่างก็ยอมแพ้โดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ ทำให้เขาไม่มีโอกาสโกรธเลยสักนิด น่าเจ็บใจจริงๆ!

หลินเป่ยฟานมองดูทูตจากประเทศต่างๆ ด้านล่าง แล้วพูดอย่างจนใจ “พวกเจ้าทำให้ข้าลำบากใจจริงๆ! ทหาร เสบียง และอาวุธของข้าเตรียมพร้อมหมดแล้ว อีกสองวันก็จะออกเดินทางแล้ว แต่พวกเจ้ากลับยอมแพ้!”

“พวกเจ้าสบายใจ แต่ข้ารู้สึกอึดอัด! ไม่ได้สู้รบก็ไม่สนุก… พวกเจ้าจงใจทำให้ข้าขายหน้าใช่หรือไม่?”

เหล่าทูตต่างก็หวาดกลัว “ฝ่าบาท! โปรดอภัยให้กับพวกเราด้วย! พวกเราไม่ได้ตั้งใจ!”

หลินเป่ยฟานพูดว่า “เอาแบบนี้ดีไหม… ข้าคืนจดหมายยอมแพ้ให้ พวกเรามาสู้รบกันดีๆ สักตั้ง?”

เหล่าทูตยิ่งหวาดกลัว “ฝ่าบาท! ไม่ได้เด็ดขาด!”

“เฮ้อ!” หลินเป่ยฟานถอนหายใจ

ถึงแม้ว่าเขาจะพิชิตประเทศต่างๆ โดยไม่ต้องส่งทหารออกไป แต่เขาก็ไม่ได้ต่อสู้จริงๆ ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยดีนัก

เขาต้องการสิ่งเร้าเล็กน้อย

ดังนั้น เขาจึงคิดหาข้อผิดพลาดในจดหมายยอมแพ้

“หือ? จดหมายยอมแพ้ของต้าลู่ดูไม่จริงใจเลยสักนิด! พวกเจ้าสมควรโดนสั่งสอน!”

ทูตของต้าลู่รีบลุกขึ้นยืน พูดอย่างหวาดกลัว “ฝ่าบาท! จดหมายยอมแพ้ของพวกเราจริงใจที่สุดแล้ว!”

“ว่าอย่างไร?” หลินเป่ยฟานถาม

“ตอนนั้น ฝ่าบาทของพวกข้าไม่เห็นด้วย เหล่าขุนนางจึงก่อกบฏ ล้อมวัง ขังฝ่าบาทไว้สามวันสามคืน ไม่ให้อาหารและน้ำ จนกระทั่งฝ่าบาทยอมแพ้! เขียนคำหนึ่งคำ พวกเราก็ป้อนข้าวให้คำหนึ่ง! ด้วยเหตุนี้ จดหมายยอมแพ้จึงเสร็จสมบูรณ์!”

“ในจดหมายยอมแพ้ฉบับนี้ ทุกคำล้วนเต็มไปด้วยเลือดและน้ำตาของฝ่าบาท รวมถึงความคาดหวังของเหล่าขุนนาง มันเป็นจดหมายยอมแพ้ที่จริงใจที่สุดในประวัติศาสตร์!”

หลินเป่ยฟานพยักหน้า “เข้าใจแล้ว! มิน่า ตัวหนังสือถึงได้บิดเบี้ยว อ่อนแรง ไร้พลัง ที่แท้ก็เป็นเพราะหิวข้าว! ต้าลู่ช่างจริงใจ ข้ารับไว้!”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!” ทูตของต้าลู่ดีใจมาก

ในเวลานั้นเอง หลินเป่ยฟานก็หยิบจดหมายยอมแพ้ฉบับหนึ่งขึ้นมา แล้วพูดด้วยความรังเกียจ “จดหมายยอมแพ้ของต้าเทียนยับยู่ยี่ แถมยังมีกลิ่นเหม็น! พวกเจ้าจงใจยื่นจดหมายแบบนี้ให้ข้า? คิดจะยั่วยุข้า?”

“ฝ่าบาท! พวกข้าไม่ได้ตั้งใจ!” ทูตของต้าเทียนลุกขึ้นยืน

หลินเป่ยฟานโกรธมาก “ยังกล้าพูดอีก! ดูสิ! จดหมายยอมแพ้ฉบับนี้ยับยู่ยี่ แถมยังมีกลิ่นเหม็น!”

“ฝ่าบาท! ท่านไม่รู้เรื่องอะไร!” ทูตของต้าเทียนพูดอย่างขมขื่น “ตอนนั้น ฝ่าบาทของพวกข้าไม่เห็นด้วย แต่เหล่าขุนนางก็คะยั้นคะยอให้ฝ่าบาทลงนามในจดหมายยอมแพ้! ดูสิ จดหมายยอมแพ้ฉบับนี้ยับยู่ยี่ แถมยังมีกลิ่นเหม็น ก็เพราะมันเปื้อนน้ำตาของฝ่าบาท!”

หลินเป่ยฟานพยักหน้าด้วยความเห็นใจ “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ มิน่าล่ะ ข้าถึงได้เห็นความเศร้าโศกและความสิ้นหวังในจดหมายยอมแพ้ฉบับนี้! มันเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความขมขื่น! จดหมายยอมแพ้ฉบับนี้จริงใจมาก ข้ารับไว้!”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!” ทูตของต้าเทียนดีใจมาก

ไม่นาน หลินเป่ยฟานก็หยิบจดหมายยอมแพ้ฉบับหนึ่งขึ้นมา

“ดูจดหมายยอมแพ้ของต้าอวี่สิ! ไม่มีความจริงใจเลยสักนิด! ข้าขอสั่งประหารพวกเจ้า!”

ทูตของต้าอวี่รีบลุกขึ้นยืน ถามว่า “จดหมายยอมแพ้ฉบับนี้ไม่น่าจะมีปัญหา ทำไมฝ่าบาทถึงโกรธ?”

“ยังกล้าพูดอีกว่าไม่มีปัญหา? ปัญหาใหญ่เลยล่ะ!” หลินเป่ยฟานพูดอย่างโกรธเคือง “ดูจดหมายยอมแพ้ฉบับนี้สิ! ทุกคำล้วนเขียนอย่างมีชีวิตชีวา เต็มไปด้วยความสุข!”

“ดูเหมือนกับว่าไม่ได้สูญเสียประเทศเลย! ต้องมีแผนการร้ายซ่อนอยู่! บางทีพวกเจ้าอาจจะแสร้งยอมแพ้! แบบนี้ ข้าจะไม่โจมตีพวกเจ้าได้อย่างไร?”

“ฝ่าบาท! ท่านไม่รู้เรื่องอะไร!”

ทูตของต้าอวี่ยิ้มอย่างขมขื่น “จักรพรรดิของพวกเรานับถือต้าเซี่ยมาโดยตลอด พอรู้ว่าจะได้สวามิภักดิ์ต้าเซี่ย ก็ดีใจจนนอนไม่หลับ!”

“ดังนั้น ทุกคำในจดหมายฉบับนี้ จึงเต็มไปด้วยความสุข! จดหมายยอมแพ้ของพวกเราจริงใจยิ่งกว่าต้าหลู่และต้าเทียน! เพราะพวกเขาถูกบังคับ แต่พวกเราเต็มใจ!”

หลินเป่ยฟานพยักหน้าอย่างมีความสุข “เข้าใจแล้ว! ดูเหมือนว่าข้าจะเข้าใจพวกเจ้าผิดไป ข้ายอมรับจดหมายยอมแพ้ฉบับนี้!”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!” ทูตของต้าอวี่ยิ้มร่า

หลินเป่ยฟานยังคงหาข้อผิดพลาดต่อไป แต่น่าเสียดายที่เหล่าทูตพูดเก่งเกินไป ทำให้เขาไม่มีโอกาสโกรธเลย

ในเวลานั้นเอง หลินเป่ยฟานก็พบว่า ในบรรดาจดหมายยอมแพ้ มีสิ่งแปลกประหลาดปะปนอยู่

“จดหมายยอมแพ้ของเฮยกั๋ว? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?”

ทูตของเฮยกั๋วรีบลุกขึ้นยืน พูดเสียงดัง “ฝ่าบาท! เฮยกั๋วของพวกเรายินดียอมสวามิภักดิ์ต้าเซี่ย!”

หลินเป่ยฟานนิ่ง “เท่าที่ข้ารู้ เฮยกั๋วไม่ได้อยู่ติดกับต้าเซี่ย! ยิ่งไปกว่านั้น เฮยกั๋วยังอยู่ห่างจากต้าเซี่ยตั้งพันห้าร้อยลี้! พวกเจ้าจะมาสวามิภักดิ์อะไร?”

“ถึงแม้ว่าภูเขาลูกใหญ่และแม่น้ำสายยาวจะขวางกั้น แต่พวกเราก็ยังยินดียอมสวามิภักดิ์ต้าเซี่ย!” ทูตของเฮยกั๋วพูดเสียงดัง

หลินเป่ยฟานซาบซึ้งมาก “ข้าเห็นถึงความจริงใจของพวกเจ้าแล้ว แต่ไม่จำเป็นต้องมาไกลถึงขนาดนี้! ถึงแม้ว่าข้าจะต้องการดินแดน แต่ข้าก็ไม่ได้ต้องการดินแดนทุกประเภท! ดินแดนของพวกเจ้ามัน…”

ทูตของเฮยกั๋ว “…”

สุดท้าย นอกจากเฮยกั๋วแล้ว หลินเป่ยฟานก็รับประเทศอื่นๆ ไว้ทั้งหมดโดยไม่ต้องทำสงคราม

เนื่องจากทุกคนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี หลินเป่ยฟานจึงปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างดี

จักรพรรดิของราชวงศ์ต่างๆ ได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋อง สามารถรักษาทรัพย์สมบัติไว้ได้

จักรพรรดิของประเทศใหญ่ๆ ได้รับการแต่งตั้งเป็นโหว สามารถรักษาทรัพย์สมบัติไว้ได้

ขุนนางคนอื่นๆ จะได้รับการแต่งตั้งตามความสามารถและนิสัย

ผลก็คือ โต๊ะทรายจักรวรรดิก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

[โต๊ะทรายจักรวรรดิ (ขั้นสุดยอด)]

[พื้นที่ : 32.5 ล้านตารางกิโลเมตร (พื้นที่เพาะปลูก 18.2 ล้านตารางกิโลเมตร)]

[ทรัพยากร : 5.85 พันล้านตำลึง (เหมืองทองคำ 14 แห่ง เหมืองเงิน 25 แห่ง เหมืองทองแดง 40 แห่ง เหมืองเหล็ก 70 แห่ง…)]

[ประชากร : 360 ล้านคน (คนรวย 1% คนธรรมดา 32% คนจน 67%)]

[กองกำลังทหาร : 8.1 ล้านคน (สุดยอดปรมาจารย์ 7 คน ปรมาจารย์ก่อกำเนิด 167 คน นักรบ 38,600 คน…)]

[พลังของชาติ : 47,800 (ระดับกึ่งจักรวรรดิสวรรค์)]

ข้อมูลทุกอย่างล้วนเปลี่ยนแปลงอย่างมาก

พื้นที่เพิ่มขึ้นแปดล้านตารางกิโลเมตร เทียบเท่ากับดินแดนของราชวงศ์หนึ่ง

ยิ่งไปกว่านั้น พื้นที่ยังเกินสามสิบล้านตารางกิโลเมตรแล้ว บรรลุเป้าหมายที่หลินเป่ยฟานตั้งไว้

ทรัพยากรเพิ่มขึ้นเกือบ 1.3 พันล้านตำลึง เป็นทรัพย์สมบัติที่น่าอิจฉา

ประชากรเพิ่มขึ้นกว่าร้อยล้านคน รวมเป็น 360 ล้านคน

ถึงแม้ว่าประชากรจะเพิ่มขึ้นมาก แต่ต้าเซี่ยก็มีเสบียงเพียงพอ

กองกำลังทหารเพิ่มขึ้นสองล้านคน

ทหารเหล่านี้มาจากประเทศที่ยอมแพ้ พวกเขาทั้งหมดเป็นทหารชั้นยอด หลินเป่ยฟานไม่อยากเสียคน ดังนั้นจึงส่งพวกเขาไปเป็นทหารของต้าเซี่ย

ส่วนปรมาจารย์ก่อกำเนิดและนักรบขั้นหนึ่งก็เพิ่มขึ้นมากเช่นกัน พวกเขาทั้งหมดมาจากประเทศที่ยอมแพ้

ด้วยเหตุนี้ พลังของชาติต้าเซี่ยจึงเพิ่มขึ้นกว่าหมื่น ทะลุสี่หมื่น และกำลังเข้าใกล้ห้าหมื่น!

พลังของชาติระดับนี้ไร้ผู้ต่อต้านอย่างไม่ต้องสงสัย!

[ติ๊ง! เนื่องจากพลังของชาติเพิ่มขึ้น พลังของท่านจึงเพิ่มขึ้นตาม ได้รับ ‘วิชาต่อสู้ศักดิ์สิทธิ์’!]

[วิชาต่อสู้ศักดิ์สิทธิ์เป็นหนึ่งในเก้าวิชาต้องห้ามของโลกใบหนึ่ง เป็นวิชาต่อสู้ขั้นสูงสุด สามารถเลียนแบบวิชาโจมตีทุกชนิด!]

หลินเป่ยฟานรีบเรียนรู้วิชานี้ทันที

วิชานี้เหมาะกับเขามาก เพราะเขาเองก็เชี่ยวชาญวิชาต่างๆ มากมาย เมื่อนำวิชาต่างๆ มาผสานกับวิชาต่อสู้ศักดิ์สิทธิ์ มันจะต้องทรงพลังอย่างมาก

หลินเป่ยฟานพอใจกับรางวัลนี้มาก “การขยายดินแดนเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการเพิ่มพลัง! เมื่อใดที่ข้าผสานดินแดนเหล่านี้ทั้งหมดแล้ว ข้าจะขยายดินแดนต่อไป!”

ในเวลานั้นเอง โลกภายนอกก็วุ่นวายเพราะการยอมแพ้ของประเทศต่างๆ

บางคนก็ตกใจ บางคนก็อิจฉา

“บัดซบ! พวกเขายอมแพ้กันหมดเลยรึ?”

“ยังไม่ทันได้สู้รบ พวกเขาก็ยอมแพ้กันหมดแล้ว! ประเทศเหล่านี้ไร้ยางอายจริงๆ!”

“ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าสู้ไม่ได้ แต่ก็ต้องต่อสู้บ้างสิ? พวกเขาไม่มีความละอายใจบ้างรึไง?”

“ต้าเซี่ยบรรลุเป้าหมายในการขยายดินแดนโดยไม่ต้องทำสงคราม! ตอนนี้ ต้าเซี่ยเป็นอันดับหนึ่งของโลก ทั้งด้านดินแดน ประชากร และทรัพยากร!”

“อย่าพึ่งดีใจไป! บางทีพวกเขาอาจจะควบคุมดินแดนเหล่านั้นไม่ได้! หากมันง่ายขนาดนั้น ราชวงศ์อื่นๆ คงทำไปนานแล้ว! ยิ่งดินแดนกว้างใหญ่เท่าไหร่ ยิ่งปกครองยากเท่านั้น!”

“ถูกต้อง! ตีเมืองย่อมง่ายกว่ารักษาเมือง! มาดูกันว่าต้าเซี่ยจะโอหังได้นานแค่ไหน?”