บทที่ 25 กลุ่มสิ่งมีชีวิตในห้วงลึก - แมงกะพรุน
บทที่ 25 กลุ่มสิ่งมีชีวิตในห้วงลึก - แมงกะพรุน
เย่เหรินแสยะยิ้มมุมปากอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเผชิญกับการหยอกล้อไม่หยุดหย่อนของอวี้หลิงหลง ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจลงมือ!
ชอบเล่นนักใช่มั้ย?
ได้!
เย่เหรินหรี่ตาลงเล็กน้อย ร่างกายพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แขนข้างหนึ่งยันกับกำแพงอย่างแรง กักยวี้หลิงหลงไว้ระหว่างแขนของตัวเองกับกำแพง
‘ท่านี้...นี่มันท่าคาเบะด้งนี่นา!’
แววตาของยวี้หลิงหลงฉายแววตกใจเล็กน้อย เธอไม่ได้คาดคิดว่าเย่เหรินจะกล้าทำอะไรแบบนี้
แก้มที่งดงามของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อโดยไม่รู้ตัว รอยยิ้มบนริมฝีปากก็แข็งค้างไปทันที
"น้องเย่ นี่น้องกำลังทำอะไรน่ะ?"
เย่เหรินไม่ตอบ มืออีกข้างเรียกคมดาบโลหิตออกมา
คมดาบโลหิตที่แผ่รังสีอัปมงคลสั่นเบาๆ อุณหภูมิโดยรอบดูเหมือนจะลดลงเพราะการปรากฏตัวของมัน
มลทินแห่งความหวาดกลัวที่ติดตัวดาบโลหิตเริ่มแผ่ขยาย ร่างกายของยวี้หลิงหลงแข็งค้างโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเธอเผยความตื่นตระหนกอย่างแท้จริง
"พี่สาว...เล่นกับไฟ ระวังจะโดนไฟคลอกนะครับ"
เย่เหรินจงใจลดเสียงลงให้ทุ้มและเย้ายวน ดวงตาจับจ้องไปที่ยวี้หลิงหลง
ริมฝีปากของยวี้หลิงหลงสั่นเล็กน้อย
"พอ...พอก่อน น้องเย่ น้องชนะแล้ว พี่สาวขอยอมแพ้ รีบปล่อยพี่ไปเถอะนะ~"
ภายใต้มลทินแห่งความหวาดกลัวในระดับจิต ยวี้หลิงหลงตกใจจนพูดจาไม่รู้เรื่อง
เย่เหรินก็แค่ตั้งใจจะขู่เธอเท่านั้น
เขาเห็นว่าได้ผลแล้ว จึงเก็บดาบโลหิต ถอยหลังหนึ่งก้าว ให้อิสระแก่ยวี้หลิงหลง
ยวี้หลิงหลงรีบหนีออกจากวงล้อมของเย่เหริน หัวใจของเธอเต้นแรง รอยแดงบนแก้มยังไม่จางหายไป
"ฮึ น้องชายบ้า!"
ยวี้หลิงหลงพูดทิ้งท้าย แล้วรีบหันหลังผลักประตูอพาร์ตเมนต์ออกไป
ยวี้หลิงหลงวิ่งหนีไปจนถึงทางเลี้ยวของระเบียง แล้วก็หยุดฝีเท้าลง มือบางแตะที่อกเบาๆ รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นระรัว เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน มันเป็นความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปด้วยความกลัว ตื่นเต้น และความคาดหวังอย่างบอกไม่ถูก!
"ตายแล้ว นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย?" เธอพึมพำกับตัวเอง มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว ลมหายใจเริ่มถี่ขึ้น
"เจ้าเด็กนี่ จริง ๆ เลยน้า..." ยวี้หลิงหลงพูดเสียงเบา ในน้ำเสียงมีแรงสั่นไหวอย่างแผ่วเบา
รุ่งเช้า แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านช่องว่างของผ้าม่าน ตกลงบนใบหน้าของเย่เหริน เขาขยี้ตา ลุกขึ้นจากเตียง วันนี้ เขาและเจียงซุ่ยจะไปพบกับลู่โหยว ผู้ตรวจการ เพื่อเดินทางไปยังเมืองหลวง เริ่มต้นการฝึกอบรมผู้ถือโคมอย่างเป็นทางการ!
ณ สถานที่นัดพบ เย่เหรินและเจียงซุ่ยได้พบกับลู่โหยวที่รออยู่ก่อนแล้ว เขาพาทั้งสองคนไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ รถมุ่งหน้าไปยังสนามบิน ระหว่างทาง ลู่โหยวเริ่มแนะนำเย่เหรินเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำเมื่อไปถึงเมืองหลวง
"พวกเธอจะไปรายงานตัวที่ฐานลับก่อน จากนั้นก็จะเริ่มการฝึกอบรมผู้ถือโคมเป็นเวลาสามเดือน" น้ำเสียงของลู่โหยวมีความคิดถึงแฝงอยู่ "การฝึกอบรมมีจุดประสงค์เพื่อให้พวกเธอเชี่ยวชาญในการควบคุมปรากฏการณ์ และเพิ่มพูนประสบการณ์และความสามารถในการต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตจากห้วงลึก"
เย่เหรินและเจียงซุ่ยตั้งใจฟังอย่างละเอียด
ลู่โหยวพูดต่อ "หน่วยที่พวกเธอจะเข้าไปนั้น รวบรวมผู้ถือโคมหน้าใหม่ที่เก่งที่สุดจากทั่วประเทศ ทุกคนล้วนเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากยิ่ง"
เจียงซุ่ยเหลือบมองเย่เหรินโดยไม่รู้ตัว
ลู่โหยวเข้าใจสายตาของเธอ “พี่เย่ไม่ใช่อัจฉริยะ พี่เป็นตัวประหลาด ในอนาคตอันใกล้นี้ ความสามารถของพี่อาจจะไม่มีใครเหมือนและไม่มีใครเทียบได้เลยสักคนหรอก”
ลู่โหยวมองเย่เหริน แล้วเสริมว่า "คุณเย่ คุณไม่เหมือนคนอื่น ขอแค่คุณเอ่ยปาก ความต้องการใดๆก็สามารถทำให้เป็นจริงได้"
"ผู้ตรวจการลู่ ว่าแต่คนในหน่วยนั้นจะเข้าใจยากไหมคะ?" เจียงซุ่ยถามด้วยความกังวล
ลู่โหยวหัวเราะเบาๆ "อัจฉริยะมักจะมีนิสัยเฉพาะตัว แต่ไม่ต้องกังวล หากเจอพวกที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ก็สามารถรายงานผู้ฝึกสอนได้โดยตรง ผู้มีอำนาจจะไม่มีทางปล่อยให้ใครมารังแกพวกเธอหรอก"
เย่เหรินเป็นใคร?
สมบัติล้ำค่าของชาติ!
จริงๆแล้วเบื้องบนเตรียมการฝึกพิเศษให้เขาและเจียงซุ่ยโดยเฉพาะ แต่ตอนนี้ผู้ฝึกสอนกำลังขาดแคลน พวกเขาถูกส่งไปปฏิบัติภารกิจลับ
ด้วยเหตุนี้ เย่เหรินจึงถูกจัดเข้ากลุ่มฝึกหลายคน
แต่ลองมองในแง่ดี ผู้ถือโคมเป็นกลุ่มคนที่สามัคคีกันมาตลอด ไม่มีที่ว่างสำหรับพวกฉายเดี่ยว มีเพียงความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันเท่านั้นที่เป็นวิธีรับมือกับห้วงลึกได้อย่างมีประสิทธิภาพ
รถมาถึงสนามบินอย่างรวดเร็ว เครื่องบินขนส่งขนาดมหึมาจอดรออยู่บนรันเวย์ มีเครื่องบินรบรุ่นล่าสุดอีกหกลำคอยคุ้มกัน
"ครืนๆๆๆ..."
เครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าสีคราม แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องโดยสาร ทุกสิ่งดูสงบและเงียบสงบ
เย่เหริน เจียงซุ่ย และ...
ยวี้หลิงหลง ผู้ขึ้นเครื่องเพื่อปกป้องเย่เหรินก็อยู่ในห้องโดยสารเดียวกัน ขณะที่ลู่โหยวอธิบายรายละเอียดการฝึกที่จะเกิดขึ้น
ทันใดนั้น เครื่องบินก็สั่นอย่างรุนแรง ดึงความสนใจของทุกคน
"เกิดอะไรขึ้น?" เจียงซุ่ยจับราวอย่างกังวล สายตาเธอจับจ้องไปนอกหน้าต่าง
เย่เหรินมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นท้องฟ้าที่เคยสดใสกลับขุ่นมัว มีแมงกะพรุนจากห้วงลึกจำนวนมากลอยอยู่รอบๆ!
[ข้อมูลแฟ้มแมงกะพรุนห้วงลึก]
[หมายเลขแฟ้ม B-1000]
[ระดับแฟ้ม อันตราย]
[คำอธิบาย B-1000 เป็นสัตว์น้ำขนาดใหญ่ มีลักษณะคล้ายแมงกะพรุนบนโลก แต่มีขนาดใหญ่กว่ามาก โดยเฉลี่ยมีเส้นผ่านศูนย์กลางถึง 10 เมตร หนวดของ B-1000 มีความแข็งแรงและยืดหยุ่นสูง มีความสามารถในการโจมตี นอกจากนี้ B-1000 ยังเป็นสัตว์ที่อยู่รวมกันเป็นฝูง โดยปกติจะมีจำนวนมากกว่า 100 ตัว]
ลักษณะผิดปกติที่สุดของ B-1000 คือมันสามารถหลั่งสารกัดกร่อนออกมาจากหนวดของมันได้ จากข้อมูลที่เรารู้ในตอนนี้ ไม่มีวัสดุใดบนโลกที่ B-1000 ไม่สามารถละลายได้ แต่ความเร็วในการกัดกร่อนจะแตกต่างกันไปตามวัสดุ
ภาคผนวก-1 B-1000 ปรากฏตัวครั้งแรกเมื่อวันที่ 5 เมษายน 2017 ที่ความสูง 500 เมตรเหนือเมืองคุนหมิง มันสร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงต่ออาคารและมีผู้เสียชีวิตจำนวนมาก หลังจากที่ผู้ถือโคม 151 คนเสียชีวิต B-1000 ก็ถูกกำจัดจนหมดสิ้น
ภาคผนวก-2 แม้ว่า B-1000 จะแสดงความเป็นศัตรูต่อมนุษย์และสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ แต่การวิจัยแสดงให้เห็นว่า B-1000 อาจเป็นสิ่งมีชีวิตทรงภูมิปัญญา ผู้ถือโคมระดับสูง [ข้อมูลถูกลบ] เคยพยายามสื่อสารกับ B-1000 แต่ [ข้อมูลถูกลบ]
แม้ว่าเย่เหรินจะไม่รู้จักพวกมัน แต่ลู่โหย่วและยวี้หลิงหลงรู้จัก พวกเขาทั้งสองนึกถึงข้อมูลเกี่ยวกับแมงกะพรุนห้วงลึก สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปทันที
"ซวยแล้ว! ทำไมเราต้องมาเจอพวกมันด้วย?" ลู่โหย่วกัดฟัน ขณะที่สมองของเขาคิดอย่างรวดเร็ว ‘ดันมาเจอพวกมันบนเครื่องบิน... โธ่เอ๊ย...’
เครื่องบินสั่นสะเทือนรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ผิวของเครื่องบินเริ่มเสียหายจากการกัดกร่อนของแมงกะพรุนห้วงลึก ความรู้สึกไม่ปลอดภัยแพร่กระจายไปทั่วทุกคน
ยวี้หลิงหลงหลับตาลงเบาๆ จากนั้นรัศมีสีชมพูจางๆก็แผ่ออกมาจากเธอ เธอพยายามควบคุมแมงกะพรุนห้วงลึก
อย่างไรก็ตาม สิ่งมีชีวิตเหล่านี้มีจิตสำนึกรวม ควบคุมโดยราชินีเพียงตัวเดียว พลังของยวี้หลิงหลงไม่สามารถต้านทานได้
ทันใดนั้น ร่างกายของยวี้หลิงหลงก็สั่นสะท้าน ใบหน้าของเธอซีดเผือด เมื่อเธอเปิดตาขึ้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยเส้นเลือด
เธอพลาดท่า แถมยังเกือบถูกจิตใจของราชินีแมงกะพรุนห้วงลึกเล่นงาน
"พี่สาว...ไม่เป็นไรนะครับ?" เย่เหรินรีบลุกขึ้นประคองยวี้หลิงหลงที่กำลังจะล้ม
ยวี้หลิงหลงส่ายหัว เธอบังคับให้ตัวเองยิ้มออกมา
"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แต่สถานการณ์ของเราตอนนี้แย่มากเลย..."
เจียงซุ่ยยังค่อนข้างใจเย็น เธอคิดถึงเครื่องบินรบอีกหกเครื่องที่ข้างในยังมีผู้มีพลังคนอื่นๆอยู่ บางทีพวกเขาอาจจะมีวิธีแก้ไขปัญหาตอนนี้หรือเปล่า?
