บทที่ 8: ภรรยาและลูก
บทที่ 8: ภรรยาและลูก
ตอนบ่ายสี่โมง เฉินอวี่ตื่นนอนและจัดแจงตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะรีบไปที่โรงเรียน
เช้านี้ตอนที่เขาขอให้จางฟานช่วยพาถวนถวนไปโรงเรียน เฉินอวี่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ จึงตัดสินใจมารับลูกสาวด้วยตัวเองตอนเลิกเรียน
เมื่อมาถึงโรงเรียนและเห็นรถบ้านหลายคันจอดเรียงรายกันอยู่ เขาก็เริ่มคิดว่าจะซื้อรถสักคัน แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้เขามีแค่รถอาหารคันเดียว ไม่มีที่จอดรถ เขาจึงตัดสินใจเก็บเงินไว้ซื้อบ้านก่อน
ขณะที่กำลังวางแผนการใช้เงินอย่างละเอียด เสียงกริ่งเลิกเรียนก็ดังขึ้น
เฉินอวี่ทำตัวตามปกติด้วยการเลี่ยงไปยืนที่ต้นไม้ข้างๆ และรออยู่เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงถวนถวนตะโกนเรียก "พ่อ" จากนั้นเขาก็เห็นถวนถวนจูงมือคุณครูถงหย่าเดินมาหาอย่างร่าเริง
วันนี้คุณครูถงหย่าแต่งตัวเรียบง่ายมาก เสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยเสื้อเชิ้ตที่มีระบาย ข้างล่างเป็นกางเกงยีนส์เข้ารูป ทำให้เธอดูสวยบริสุทธิ์แบบไม่ต้องพยายาม
ผู้ปกครองที่มารับลูกคนอื่นๆ ต่างมองมาที่เธออย่างไม่สามารถห้ามตัวเองได้ แต่เพราะมีลูกๆ อยู่ด้วย จึงไม่กล้าทำอะไรเกินเลย
“ต้องขอโทษจริงๆ นะครับ คุณครูถงหย่า ที่ต้องลำบากคุณครูพาถวนถวนออกมาส่งทุกครั้ง” เฉินอวี่กล่าวขอโทษ
ถงหย่าหน้าแดงขึ้นมาทันที เธอกำลังจะอธิบายอะไรสักอย่าง แต่ถวนถวนก็โผเข้ามากอดขาเฉินอวี่เสียก่อน
“ครั้งนี้ไม่ใช่คุณครูถงหย่าที่พาหนูออกมานะคะ แต่หนูพาคุณครูออกมาต่างหาก”
เฉินอวี่เลิกคิ้วขึ้น “หนูนี่พูดอะไรอีกแล้วนะ?”
“หนูไม่ได้พูดเล่นนะคะ หนูบอกคุณครูถงหย่าแล้ว ว่าจะชวนเธอไปกินปาท่องโก๋ที่รถอาหารของเรา”
เฉินอวี่หยุดนิ่งไปชั่วขณะ “ปาท่องโก๋ของเรามันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ? อีกอย่าง คุณครูถงหย่าเป็นครูสอนเต้น จะมากินของมันๆ แบบนี้ได้ยังไง”
“ฉันกินได้ค่ะ!” ถงหย่าตอบกลับทันทีโดยไม่รู้ตัว และดูเหมือนเธอจะมีท่าทีเร่งรีบเล็กน้อยด้วย
ดูเหมือนเธอจะรู้ตัวว่าพูดออกไปแปลกๆ เธอจึงไอกลบเกลื่อนเล็กน้อย
“เช้านี้ฉันเกี่ยวก้อยกับถวนถวนไว้ว่าหลังเลิกเรียนจะไปกินปาท่องโก๋ด้วยกัน ฉันเป็นครูยังไงก็ต้องรักษาสัญญา เป็นตัวอย่างที่ดีให้เด็กๆ นะค่ะ”
คำอธิบายนั้นฟังดูขัดๆ เพราะครูที่ไหนจะทำตามสัญญาทุกอย่างกับนักเรียนจริงๆ ขนาดนี้
อีกอย่าง เฉินอวี่เคยได้ยินมาว่าถงหย่าเป็นคนแบบไหน
เธอเป็นคนที่มีชื่อเสียงว่าเป็น “หญิงงามน้ำแข็ง” และมีนิสัยเคร่งครัด เคยมีผู้ปกครองนักเรียนพยายามเชิญเธอไปทานข้าว แต่เธอไม่เพียงแต่ปฏิเสธ ยังย้ายเด็กคนนั้นไปอีกห้องเรียนหนึ่งด้วย
คนที่มีหลักการขนาดนี้จะยอมรับคำเชิญจากถวนถวนและไปกินปาท่องโก๋ที่รถอาหารของเขาได้ยังไง? เฉินอวี่ไม่อยากจะเชื่อ
แต่พอคิดอีกที หรือว่านี่จะเป็นการเยี่ยมบ้านของคุณครู?
เฉินอวี่ยกถวนถวนขึ้นมากอดแล้วหยิกจมูกเธอเบาๆ
“หนูทำอะไรผิดที่โรงเรียนหรือเปล่า? คุณครูถงหย่าถึงต้องมาตรวจบ้าน แล้วหนูเลยชวนเธอไปที่รถอาหารของเราใช่ไหม?”
ถงหย่าดูเหมือนจะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอไม่คิดว่าเฉินอวี่จะเข้าใจแบบนี้
“ไม่ใช่นะคะ! ฉันได้ยินมาว่าปาท่องโก๋ของคุณอร่อยมาก เลยอยากไปลองชิมดูค่ะ ไม่เกี่ยวกับเด็กเลย”
เฉินอวี่ไม่พูดอะไรต่อ เพราะยังไงปาท่องโก๋ของเขาก็ถูกทำขึ้นด้วยความช่วยเหลือของระบบ จะไม่อร่อยได้ยังไง?
“ถ้างั้นก็ได้ครับ ถ้าคุณครูถงหย่าไม่รังเกียจนะครับ”
“ไม่รังเกียจค่ะ!”
เฉินอวี่วางถวนถวนลงแล้วจูงมือลูกสาว ถวนถวนก็รีบคว้ามือถงหย่าไปด้วย
และดูเหมือนว่าถงหย่าจะไม่รู้สึกว่าแปลกอะไร เธอกลับขยับเข้ามาใกล้เฉินอวี่มากขึ้นด้วยซ้ำ
ถ้ามองจากไกลๆ สามคนนี้ดูเหมือนครอบครัวเล็กๆ เลยทีเดียว
“ว้าว นั่นใครน่ะ? ทำไมคุณครูถงหย่าถึงสนิทกับเขาขนาดนั้น?”
“เรื่องของเขาเถอะ! ผู้หญิงสวยๆ ก็ชอบผู้ชายหล่อๆ กันทั้งนั้นแหละ!”
“น่าโมโหชะมัด หล่อแล้วทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ?”
...
โรงเรียนอนุบาลอยู่ไม่ไกลจากรถอาหารนัก แม้จะเดินเท้าก็ใช้เวลาแค่ 10 นาที
แต่ตอนนี้ รถอาหารของเฉินอวี่ถูกกลุ่มผู้สูงอายุที่มักเต้นแอโรบิกมารุมล้อมจนแน่นไปหมดแล้ว
“โอ้ หนุ่มน้อย พวกเรานึกว่านายจะเลิกขายแล้วเสียอีก!”
“มาๆ พวกเรารออยู่นานแล้วนะ!”
“หลานที่บ้านอยากกินมาก เอามาให้ฉัน 50 ชิ้นด่วน!”
...
เมื่อเห็นว่ามีลูกค้ามารอซื้อของ เฉินอวี่ก็รีบปล่อยมือจากถวนถวน เปิดประตูรถ และเตรียมตัวขายทันที
วันนี้งานเบากว่าเมื่อวานมาก แค่ตั้งน้ำมันให้ร้อน ทอดปาท่องโก๋ ไม่นาน ปาท่องโก๋ชุดแรกก็ทอดเสร็จภายใน 5 นาที
ถงหย่าไม่คาดคิดว่าแค่รถอาหารเล็กๆ ของเฉินอวี่จะได้รับความนิยมมากขนาดนี้
ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายสี่โมง แต่มีคนมาต่อคิวรอซื้อกันแล้ว
นี่เป็นเพียงวันแรกที่เฉินอวี่มีรถอาหารเท่านั้น!
“คุณครู พ่อยุ่งมากเลย อาจจะไม่มีเวลามาต้อนรับ...” ถวนถวนพูดไม่ทันจบ ก็มีผู้สูงอายุหลายคนเดินเข้ามา
“หนูน้อย วันนี้ยังรับเงินที่เธออยู่ใช่ไหม?”
ถวนถวนพยักหน้า แล้วหยิบ QR Code สำหรับรับเงินออกมาจากกระเป๋าสะพาย แล้วยื่นให้ถงหย่า
“สแกนที่นี่เลยค่ะ!”
หลังจากตอบคำถามเสร็จ ถวนถวนก็เข้าไปในรถอาหารเพื่อหยิบโต๊ะเล็กและเก้าอี้เล็กสองตัวออกมา จากนั้นก็จูงมือถงหย่าให้นั่งด้วยกัน
“โอ้โห เจ้าของร้าน! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงแค่พาลูกออกมา คิดว่าภรรยาสวยขนาดนี้ กลัวคนแย่งไปล่ะสิ!”
“ดูแม่ลูกคู่นี้สิ หน้าตาคล้ายกันมาก น่ารักทั้งคู่เลย!”
“เจ้าของร้านก็หล่อ ครอบครัวนี้สวยหล่อกันทั้งบ้าน!”
ถงหย่าถึงกับหายใจไม่ทัน เธอไม่รู้จะพูดอะไร แต่รู้สึกแปลกๆ ที่เธอกลับรู้สึกชอบที่ถูกเข้าใจผิดแบบนี้
เฉินอวี่เริ่มตกใจ “คุณป้าครับ อย่าพูดแบบนั้นเลย นี่คือครูของลูกสาวผม ไม่ใช่ภรรยาของผม”
“อ้าว เป็นครูเหรอ ขอโทษทีนะจ๊ะ”
ถงหย่าไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่หน้าแดงแล้วตอบกลับไปเบาๆ ว่า “ไม่เป็นไรค่ะ”
“แล้วภรรยาคุณล่ะ? น่าจะสวยมากเลยสิ ถึงได้มีลูกสาวน่ารักขนาดนี้”
เฉินอวี่ตอบโดยไม่ปิดบัง “ผมเพิ่งหย่าเมื่อวานนี้เองครับ”
เมื่อคำพูดนั้นหลุดออกมา เหล่าลุงๆ ป้าๆ ที่อยู่ที่นั่นก็เหมือนฝูงหมาป่าที่เจอเหยื่อ ทุกคนต่างเข้ามาหาเฉินอวี่ทันที
“โอ้ย หย่าแล้วเหรอ! หล่อขนาดนี้ ทำอาหารเก่งขนาดนี้ น่าเสียดายจริงๆ คิดจะหาคนใหม่ไหม?”
“ฉันมีหลานสาวอยู่คนหนึ่ง อายุ 22 เพิ่งจบมหาวิทยาลัยไปไม่นาน อยากเจอไหม?”
“หลานสาวฉันอายุ 24 ทำงานในราชการ ตำแหน่งมั่นคง ลองคิดดูไหม?”
“อย่าแย่งกันสิ! ฉันมีลูกสาว เรียนจบปริญญาโท เป็นผู้บริหารบริษัท รับรองว่าสมกับคนหนุ่มคนนี้แน่นอน”
...
สถานการณ์ที่เกิดขึ้นทันทีนี้ทำให้ถงหย่ารู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที
เธอไม่คิดว่าเฉินอวี่จะเป็นที่ต้องการมากขนาดนี้
แต่เธอก็ไม่รู้จะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้าอย่างไร จะให้เธอเดินเข้าไปบอกเฉินอวี่ว่าเธอชอบเขาก็คงไม่ใช่แน่ๆ!
(จบบท)
