บทที่ 7: ไม่พอขายแล้ว
บทที่ 7: ไม่พอขายแล้ว
คุณครูถงหย่ารีบหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของถวนถวน
“โอ๊ะ เกิดอะไรขึ้นจ๊ะ? เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย ทำไมจู่ๆ กลายเป็นเด็กขี้แยไปได้?”
ถวนถวนทำท่าทางเหมือนเสียใจแล้วขยี้ตาตัวเอง
“พ่อของหนูตอนนี้เป็นแค่คนขายปาท่องโก๋ คุณครูจะไม่ดูถูกพ่อใช่ไหมคะ?”
“ทำไมจะดูถูกล่ะ? ในสายตาครู พ่อของหนูเป็นคนที่มีความรับผิดชอบมากเลยนะ!”
“งั้นครูถงหย่าคะ เราตกลงกันแล้วนะคะ ตอนบ่ายหลังเลิกเรียนครูจะไปกับหนู มันใกล้มากเลยค่ะ แค่สองช่วงตึกเอง!”
พูดจบ ถวนถวนก็ยื่นนิ้วก้อยของเธอออกมาเพื่อเกี่ยวสัญญากับถงหย่า
ถงหย่ายิ้มเบาๆ แล้วเกี่ยวก้อยกับถวนถวนโดยไม่ลังเล
“ตกลงจ้ะ ตอนนี้ไปฝึกซ้อมได้แล้ว วันนี้ท่าทางนี้ยากมากเลยนะ”
“ทราบแล้วค่ะ ครู!”
ถวนถวนยิ้มอย่างร่าเริง เธอหมุนตัวอย่างเบาๆ แล้ววิ่งไปยังพื้นที่ฝึกเต้น ท่าทางของเธอราวกับว่ามีแผนการบางอย่างที่สำเร็จแล้ว
วันนี้พวกเด็กๆ ฝึกซ้อมการเต้นบัลเลต์เพลง "Swan Lake" ซึ่งเป็นเพลงที่ยากมากสำหรับผู้เริ่มต้น แต่สำหรับถวนถวนที่เป็นอัจฉริยะแล้ว มันเป็นเรื่องง่าย เธอยังเต้นพร้อมกับดนตรี นำพาเด็กคนอื่นๆ ให้เต้นตามไปด้วย
เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน หลังจากดูแลเด็กๆ ในคลาสเต้นเสร็จ ถงหย่าก็หยิบข้าวมากินที่มุมหนึ่งของห้องพร้อมกับกดโทรศัพท์โทรหาใครบางคน
“เสี่ยวเว่ย วันนี้ที่นัดไปกินหม้อไฟกัน ฉันคงไปไม่ได้แล้วนะ ฉันอาจจะกลับบ้านช้าหน่อย”
เสียงจากปลายสายดูเหมือนยังไม่ตื่น “ทำไมล่ะ? เธอมีธุระเหรอ?”
“นัดกับคนอื่นไว้ จะไปกินปาท่องโก๋น่ะ”
“อะไรนะ? ทิ้งหม้อไฟดีๆ ไว้ แล้วไปกินปาท่องโก๋แทน? หรือว่าเธอมีแฟนแล้ว?”
ถงหย่าตอบเสียงกระซิบ “ยังไม่มีหรอก ยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำ”
“คนที่ทำให้ถงหย่าคนสวยต้องสนใจขนาดนี้เป็นใครกันแน่! เธอไม่เคยออกไปกินข้าวกับใครง่ายๆ เลยนะ”
พูดมาถึงตรงนี้ เสี่ยวเว่ยก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ “อย่าบอกนะว่าเป็นผู้ชายที่เธอแอบชอบตอนมหาวิทยาลัยคนนั้นน่ะ?”
“รู้แล้วจะถามทำไม!”
ถงหย่าพูดเสียงอายๆ “ถ้าเธออยากกินหม้อไฟก็ไปกินคนเดียวเถอะ ไม่ต้องรอฉัน”
“โอ้ย! หย่า เธอต้องใจเย็นๆ นะ หลายปีที่ผ่านมาเธอแอบชอบเขาอยู่ฝ่ายเดียว เขาไม่เคยเห็นเธอเลยด้วยซ้ำ! แล้วอีกอย่าง เขาแต่งงานไปแล้วไม่ใช่เหรอ? นี่เธอคิดจะไปเป็นมือที่สามเหรอ? ถ้าผู้ใหญ่ในบ้านรู้เข้า จะว่ายังไง?”
“พูดอะไรน่ะ!”
ถงหย่ารีบอธิบาย “เขาเพิ่งหย่าเมื่อวานนี้เอง!”
“โอ้โห เป็นไปได้ยังไง! หรือว่าเธอเป็นต้นเหตุ? อย่าลืมนะว่าเราหนีออกมาเอง อย่าก่อเรื่องเยอะนัก!”
ถงหย่าพูดพลางกุมขมับ “ฉันดูเหมือนคนแบบนั้นเหรอ?”
เสี่ยวเว่ยถอนหายใจด้วยความโล่งใจ “งั้นก็ดี แต่เธอชอบเขามากจริงๆ นะ แค่เจอกันครั้งเดียวในงานเลี้ยงต้อนรับตอนนั้น ก็ยังชอบมาถึงตอนนี้เลย ถึงขั้นจะยอมเป็นแม่เลี้ยง!”
“สนใจเรื่องของเธอเองเถอะ! ฉันรู้ว่าฉันทำอะไรอยู่!”
หลังจากวางสาย ถงหย่าก็เริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมา เธอคิดถึงเรื่องนัดคืนนี้และกังวลว่าจะใส่ชุดอะไรดี
ในขณะนั้น เฉินอวี่กำลังยุ่งอยู่ในรถอาหาร
ตั้งแต่เมื่อคืนและเช้าวันนี้ เขาต้องเร่งเตรียมวัตถุดิบและขายปาท่องโก๋ไปพร้อมๆ กัน แม้ว่าระบบจะช่วยให้ทำงานได้เร็วขึ้น แต่ก็ยังทำให้เขายุ่งมาก
ช่วงเที่ยงเป็นเวลาที่ว่างพอดี เขาจึงสามารถเตรียมวัตถุดิบเป็นกึ่งสำเร็จรูปไว้ให้พร้อม สำหรับตอนบ่ายที่จะขายต่อไปได้อย่างรวดเร็ว
การเตรียมวัตถุดิบกึ่งสำเร็จรูปนี้ทำให้เขาทำงานได้เร็วขึ้นมาก เพียงชั่วโมงครึ่ง เฉินอวี่ก็ทำปาท่องโก๋กึ่งสำเร็จรูปไว้ได้ถึง 800 ชิ้นใน 5 รสชาติ
ถ้าคิดคร่าวๆ แล้ว เขาสามารถทำปาท่องโก๋กึ่งสำเร็จรูปได้เกือบหนึ่งชิ้นครึ่งต่อวินาที
เมื่อคำนวณในใจอย่างคร่าวๆ ถ้าขายปาท่องโก๋รสละ 800 ชิ้น ก็จะทำเงินได้ถึง 5,600 หยวน และเป็นกำไรล้วนๆ!
แต่การทำปาท่องโก๋กึ่งสำเร็จรูปด้วยความเร็วสูงขนาดนี้ก็ทำให้เฉินอวี่เหนื่อยถึงขีดสุด
ตั้งแต่เช้าตรู่ถึงเที่ยงวัน เขาแทบไม่ได้หยุดพักเลย
พอเขาเก็บวัตถุดิบกึ่งสำเร็จรูปเรียบร้อยและเตรียมตัวจะพักผ่อน ก็มีเด็กสาวสิบกว่าคนเดินมาที่รถอาหาร
“ใช่ที่นี่แน่เลย! ปาท่องโก๋ที่เจ้าของร้านทำ อร่อยสุดๆ!”
เด็กสาวคนหนึ่งชมเชยก่อนจะเอนตัวพิงเคาน์เตอร์ของรถอาหาร
“เจ้าของร้านยังจำฉันได้ไหม? เมื่อคืนตอนทำงาน ฉันซื้อมาปาท่องโก๋ไปกินหลายชิ้นเลย! พวกเราเพิ่งเลิกงาน หิวกันมาก ช่วยทอดให้หน่อยได้ไหมคะ?”
ตอนแรกเฉินอวี่ตั้งใจจะปฏิเสธ เพราะเขารู้สึกเหนื่อยมาก แต่เมื่อเห็นสาวๆ จากโรงงานกลุ่มนี้ ที่ดูอ่อนล้าจากการทำงานหนัก เขาก็รู้สึกสงสาร
เขาเคยใช้ชีวิตแบบคนงานในโรงงานมาก่อน รู้ดีว่ามันเหนื่อยแค่ไหน จะไม่ใจอ่อนก็ไม่ได้
“ได้สิ อยากได้รสไหนล่ะ?”
เฉินอวี่ลุกขึ้นยืน ทำเอากลุ่มสาวๆ ส่งเสียงกรี๊ด
“ว้าว เจ้าของร้านหล่อมาก! เธอพาเรามาซื้อปาท่องโก๋ที่นี่ จะเป็นข้ออ้างเพื่อแอบมองเจ้าของร้านใช่ไหมเนี่ย?”
“ไม่ใช่นะ เมื่อคืนตอนทำงานมืดมาก มองไม่เห็นหน้าเจ้าของร้านเลย ปาท่องโก๋นี่อร่อยจริงๆ เดี๋ยวทอดเสร็จแล้วเธอจะรู้เอง”
“ช่างปาท่องโก๋เถอะ เจ้าของร้านหล่อจริงๆ นี่สิเรื่องสำคัญ”
ขณะที่สาวๆ พูดคุยกัน เฉินอวี่ก็ทอดปาท่องโก๋ 20 ชิ้นใน 5 รสชาติ
ทันทีที่สาวๆ ได้ลองกัดปาท่องโก๋ คำพูดของพวกเธอก็เงียบไปทันที
“โอ้ พระเจ้า หอมจริงๆ!”
“เจ้าของร้านหล่อ แถมยังมีฝีมืออีก ฉันอยากมีลูกกับเขาเลย!”
“เลิกฝันเถอะ เจ้าของร้านเขามีลูกสาวอายุ 5 ขวบแล้ว น่ารักมากด้วย!”
ตอนนั้นเอง จางฟานก็วิ่งมาที่รถอาหารอย่างรีบร้อน
“เฉิน! ฉันออกแบบเสร็จแล้ว ใช้พื้นที่ในรถอย่างเต็มที่ แถมยังติดตั้งตู้เย็นเป็นที่เก็บของด้วยนะ! แล้วถ้าเธอขับรถไปไหน รถต่อท้ายก็ลากไปด้วยได้!”
พูดจบ จางฟานก็กางแบบแปลนออกให้เฉินอวี่ดู
ต้องยอมรับว่าจางฟานเป็นมืออาชีพในการดัดแปลงรถ เพียงไม่กี่ชั่วโมงก็ออกแบบเสร็จแล้ว
“ไม่เป็นไร ทำไปตามแบบที่คุณเห็นว่าเหมาะสมเลย”
หลังจากตกลงรายละเอียดบางอย่าง จางฟานก็เก็บแบบแปลนกลับไปที่อู่ซ่อมรถและเริ่มลงมือทำงานทันที
หลังจากส่งสาวๆ จากโรงงานกลับไป เฉินอวี่ก็รีบปิดหน้าต่างของรถอาหารทันที
ถ้ามีลูกค้ามาอีก ปาท่องโก๋ตอนเย็นคงไม่พอขายแน่ๆ
แต่ถ้าดูจากสถานการณ์ตอนนี้ วัตถุดิบที่สั่งสำหรับพรุ่งนี้เช้าอาจจะต้องเพิ่มเป็นสองเท่า
หลังจากทำความสะอาดรถอาหารอย่างละเอียด เฉินอวี่ก็สั่งข้าวหน้าไก่ตุ๋นจากร้านข้างๆ มากิน
เมื่ออิ่มแล้ว เขาก็ตั้งนาฬิกาปลุกไว้สองชั่วโมงและเอนกายนอนในห้องคนขับจนหลับไป
ในความฝัน เขากำลังนับเงิน...
(จบบท)
