บทที่ 6: ความเห็นต่างและการทดสอบ
เมื่อพูดถึง "เจ้าสิ่งนั้น" ที่อยู่เบื้องหลังวิหารกระจก กู่ซีสังเกตเห็นว่าดวงตาของทุกคน รวมถึงแจ็ค ต่างเต็มไปด้วยประกายตื่นเต้น
เจ้าสิ่งนั้นแม้จะถูกหลอก แต่ก็ทรงพลังจริงๆ
เจมส์ที่หนึ่งเป็นกษัตริย์คนแรกที่ได้ขึ้นครองราชบัลลังก์ของบริเตนจากเอดินบะระ(เมืองหลวงของอาณาจักร)
ตอนนั้น เขาเรียกร้องสิ่งที่สูงส่งมาก แต่สิ่งที่เขาสังเวยก็เพียงเมืองเดียว
ถ้าพวกเขาเรียกร้องน้อยลงหน่อยล่ะ? มันหมายความว่าค่าตอบแทนที่ต้องจ่ายก็อาจจะน้อยลง
พูดได้ว่าผู้คนในวิคตอเรียจะมีความรู้สึกเหมือนคนอาหรับที่ได้ยินข่าวว่าตนมีโอกาสได้รับตะเกียงวิเศษ
ทุกคนต่างไม่สามารถควบคุมความโลภของตนเองได้
รวมถึงคนเหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้ากู่ซี
พวกเขาทิ้งโอกาสในการหลบหนีไปเพียงเพื่อไล่ตามฝันลมๆ แล้งๆ ในการค้นหาวิหารกระจก
แต่กู่ซีไม่รู้ว่าคนเหล่านี้จะมีใครรอดชีวิตออกไปได้สักกี่คน
แจ็คไม่รู้ความคิดของกู่ซี หลังจากอธิบายเกี่ยวกับวิหารกระจกเสร็จ เขาก็พูดต่อเกี่ยวกับหัวข้อที่คุยกันตั้งแต่แรก
“ท่านนักเวท ข้ารู้ข้อมูลจากช่างก่อสร้างคนนั้นว่า ในวิหารกระจกที่ตรงข้ามกับหอคอยวิคตอเรียนั้น มีประตูทั้งหมดหกบาน ตำนานกล่าวว่าหากเปิดประตูทั้งหกพร้อมกัน เมืองที่ถูกเนรเทศจะกลับมา”
“การจะเปิดประตูเหล่านั้นต้องทำพิธีบูชายัญด้วยเลือด”
“สำหรับแต่ละประตู บูชายัญต้องมีหัวของจักรพรรดิและจักรพรรดินีแห่งบริเตน เจ้าหญิงหนึ่งคนและทายาทบัลลังก์หนึ่งคน โลหิตของเจ้าชายและคู่ครองของราชา”
“นอกจากนี้ยังต้องมีชีวิตของประชาชนธรรมดาอีกหนึ่งพันถึงห้าพันคนเพื่อทำบูชายัญ และคนเหล่านั้นต้องมีคุณสมบัติเฉพาะ”
“เราก็เป็นหนึ่งในคนที่จะถูกสังเวยไปพร้อมๆ กัน”
กู่ซีกระตุกตาเล็กน้อย ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมเขาถึงถูกจับมาที่นี่
“ใช้ข้าเป็นเหยื่อบูชายัญ? พวกนั้นมันช่างคิดได้ ข้ารับไม่ได้”
เมื่อฟังคำของกู่ซี ทุกคนรอบๆ ก็พยักหน้าตาม พวกเขาล้วนถูกจับมาที่นี่เพื่อเป็นเหยื่อบูชายัญ ไม่มีใครอยากจะถูกใช้เป็นเหยื่อโดยไร้ค่า
ไม่ใช่แค่กู่ซีที่รับไม่ได้ ใครๆ ก็ไม่ยอมรับได้เช่นกัน
เมื่อคิดเช่นนั้น กู่ซีกล่าวอย่างโกรธเคือง “เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆ พวกมันคิดจะเปิดประตูใช่ไหม? ข้าจะทำให้มันเปิดไม่สำเร็จ ให้แผนที่กับข้า ข้าจะหาทางทำลายประตูนั้นเอง”
“ไม่ได้!”
เมื่อกู่ซีพูดจบ ทุกคนรวมถึงแจ็คก็ร้องขึ้นพร้อมกัน
กู่ซีมองพวกเขาด้วยความสงสัย พบว่าพวกเขามีสีหน้าอึดอัดเล็กน้อย
ในตอนนั้น แจ็คจึงอธิบายต่อให้กู่ซีฟัง “ท่านนักเวท ข้าไม่ได้คิดจะหยุดท่านในการทำลายประตู แต่…แต่ว่า ประตูนั้นไม่ใช่สิ่งที่วิหารกระจกสร้างขึ้น มันถูกปล่อยออกมาจากเมืองปลอมวิคตอเรียโดยเจ้าสิ่งนั้น”
“แม้ว่าท่านจะทำลายมันลง มันก็จะสร้างใหม่ขึ้นมา และพวกผู้คลั่งไคล้ก็ยังสามารถทำพิธีบูชายัญได้อยู่ดี เพียงแต่ว่าจะมีผู้บริสุทธิ์ต้องตายเพิ่มขึ้นอีก”
“ท่านนักเวท ท่านคงไม่อยากให้ผู้บริสุทธิ์ตายเพราะท่านหรอกใช่ไหม?”
“ผู้บริสุทธิ์? ข้านี่แหละผู้บริสุทธิ์ ท่านคิดถึงพวกนั้น ข้าก็ต้องคิดถึงตัวข้าเอง ถ้าไม่ทำลายประตู ข้าก็ไม่พอใจ”
ในขณะนั้น หญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่มุมห้องก็ลุกขึ้นยืน ขณะลุกขึ้น เธอเอามือจับผมที่ใบหูด้วย
เมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้กู่ซี หญิงสาวพูดเบาๆ ว่า “ท่านนักเวท เราเข้าใจความรู้สึกของท่าน เราเองก็ต้องการแก้แค้นพวกผู้คลั่งไคล้ แต่เราต้องหาวิธีที่ถูกต้องใช่ไหม?”
“เราควรจะมุ่งเป้าหมายไปที่พวกผู้คลั่งไคล้ลัทธิเหล่านั้นใช่ไหม?”
กู่ซีมองคนในห้องทุกคนแวบหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมา เมื่อเห็นใบหน้าที่เห็นด้วยของทุกคน กู่ซีก็เข้าใจความคิดของพวกเขา
พวกเขาดูเหมือนจะต้องการแก้แค้นผู้คลั่งไคล้ลัทธิ แต่ในความเป็นจริงแล้ว พวกเขาต่างก็หวังจะได้ประโยชน์จากเจ้าสิ่งนั้นที่ถูกเนรเทศเช่นกัน
ความโลภเขียนอยู่บนใบหน้าของพวกเขา
คนพวกนี้ไม่มีค่าพอที่จะเป็นพันธมิตร
สมองของพวกเขายังไม่กระจ่างเท่ากับพวกประชาชนที่หนีออกไปได้เมื่อก่อนนี้
กู่ซีส่ายหัว "ตามใจพวกเจ้าเถอะ ข้ามีแผนการและวิธีดำเนินการของข้าเอง ขอแค่อย่ามาขัดขวางแผนของข้าก็พอ อีกอย่าง ตอนนี้ข้าต้องการพักผ่อน ขอให้พวกเจ้าทำตัวเงียบๆ ด้วย"
"ท่านนักเวท พูดแบบนั้นไม่ได้ พวกเราตอนนี้อยู่ในเรือลำเดียวกัน..."
ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบ ลูน่าก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเธอ สายตาว่างเปล่าของลูน่าจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของหญิงสาว ทำให้เธอไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก
"เวลาพูดควรคิดก่อนว่าตัวเองมีความสามารถหรือเปล่า ถ้าไม่มี ก็หุบปากซะ"
คำพูดของกู่ซีทำให้ทุกคนในห้องตกใจและหวาดกลัว
แต่กู่ซีก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาลำบากไปกว่านี้ เพราะถึงอย่างไร พวกเขาก็ได้ให้ข้อมูลที่มีประโยชน์กับเขา
อีกทั้งตอนนี้พวกเขาก็ยังถือว่าเป็นเพื่อนร่วมศึก
หลังจากขู่พวกนั้นเล็กน้อย กู่ซีก็นั่งลงที่มุมหนึ่ง หลับตา และเริ่มฟื้นฟูพลังเวทของตน
เมื่อกู่ซีหลับตาลง ลูน่าก็ถอยกลับมายืนข้างกู่ซี โดยไม่สนใจคนอื่นๆ ในห้อง แต่เพียงการมีอยู่ของลูน่าก็ทำให้ทุกคนไม่กล้าขยับตัว
อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาก็เริ่มคิดแผนใหม่
พวกเขาเห็นว่ากู่ซีหลับไปแล้ว สองชายวัยกลางคนที่ผอมแห้งมองหน้ากัน หนึ่งในนั้นค่อยๆ ลุกขึ้นและเดินเข้าไปหากู่ซีอย่างเงียบๆ อีกคนหนึ่งนั่งอยู่กับพื้นและขยับตัวเข้ามาใกล้
พวกเขาวางแผนให้คนหนึ่งเบนความสนใจลูน่า ในขณะที่อีกคนจะลอบโจมตีกู่ซี
ตามความคิดของพวกเขา นักเวทมักจะไม่เก่งในการต่อสู้ระยะประชิด ถ้าพวกเขาสามารถจับกู่ซีได้ พวกเขาก็จะควบคุมสถานการณ์ได้ทันที นักเวทมือใหม่ ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยเจอ
แผนของพวกเขาก็ถูกต้องอยู่ในแง่หนึ่ง เพราะในสถานการณ์แบบนี้ คนที่ไม่ใจแข็งพอก็ไม่รอด
แต่พวกเขาไม่รู้ว่า ลูน่าในฐานะวิญญาณ มีทักษะการเฝ้าระวังเป็นธรรมชาติ
ร่างกายของเธอไม่มีตัวตนจริงๆ ดังนั้นเมื่อศัตรูพยายามลอบโจมตีจากข้างหลัง แท้จริงแล้วพวกเขากำลังอยู่ต่อหน้าเธอ
เธอไม่มีทางถูกลอบโจมตีจากข้างหลังได้
ทันทีที่ชายวัยกลางคนคนหนึ่งลุกขึ้นและพุ่งเข้าหากู่ซี หนวดน้ำแข็งของลูน่าก็ฟาดใส่เขาทันที
ร่างของชายคนนั้นถูกแช่แข็งและล้มลงบนพื้นอย่างแรง
【ลูน่า (วิญญาณพันธสัญญา) สังหารประชาชน (ระดับ 0), คุณได้รับประสบการณ์ 2 แต้ม, วิญญาณพันธสัญญาได้รับประสบการณ์ 4 แต้ม】
ในตอนนั้นกู่ซีก็ลืมตาขึ้นมา เขามองข้อความที่ปรากฏขึ้นและถอนหายใจเบาๆ
"พวกเจ้าทำแบบนี้ทำไม? อยู่ให้ดีๆ ไม่ดีกว่าเหรอ?"
เมื่อเห็นกู่ซีลุกขึ้น แจ็คก็รีบพูดทันที
"ท่านนักเวท ได้โปรดอย่าโกรธ พวกเขาไม่ได้มีเจตนาร้าย"
"ใช่แล้ว ท่านนักเวท เราไม่รู้อะไรเลย"
"ใช่ๆ ข้าก็หลับไปเหมือนกัน"
คนอื่นๆ ก็รีบพยายามแก้ตัว พวกเขาดูเหมือนพยายามปัดความรับผิดชอบออกไปให้หมด
กู่ซีมองพวกเขาหนึ่งรอบ ก่อนจะยื่นมือไปที่ร่างของชายวัยกลางคนที่เสียชีวิต แสงสว่างบางส่วนก็ถูกดูดออกมาจากศพของเขา
จากนั้นกู่ซีกลับด้านมือ แสงสว่างเหล่านั้นก็กลายเป็นแสงขนาดใหญ่ขึ้นและกลับไปที่ร่างของชายคนนั้นอีกครั้ง
ในขณะที่เสียงกรอบแกรบดังขึ้น ชายคนนั้นก็กลายเป็นโครงกระดูกเปล่าๆ ที่ไม่มีอาวุธ
กู่ซีชี้ไปที่โครงกระดูกที่ยืนอยู่ข้างๆ และพูดอย่างนิ่งๆ
"อย่าคิดว่าข้าต้องการพวกเจ้า แต่เป็นพวกเจ้าที่ต้องการความช่วยเหลือจากข้า ถ้าไม่อยากตาย ก็ทำตัวดีๆ ถ้าไม่ ข้าจะทำให้พวกเจ้าเป็นทหารโครงกระดูกทั้งหมด"
ช่วยสนับสนุนให้ดาวเพื่อเป็นกำลังใจ
ในบทต่อๆไปด้วยน้า
(Next Ep..7)
