บทที่ 5: กำไรสุทธิอย่างแท้จริง

บทที่ 5: กำไรสุทธิอย่างแท้จริง

เฉินอวี่ลูบหัวถวนถวนเบาๆ แล้วพูดว่า

“ถวนถวน วันนี้หนูช่วยพ่อได้เยอะเลยนะ! ไม่ใช่หนูอยากกินไก่เผ็ดร้านมุมถนนฝั่งตะวันออกอยู่เหรอ? เดี๋ยวเราไปกันเลย!”

“เย้! พ่อสุดยอด!”

ถวนถวนร้องด้วยความดีใจแล้วเริ่มช่วยเฉินอวี่เก็บกวาดรถอาหารอย่างว่าง่าย นี่แทบจะเป็นนิสัยที่ถวนถวนทำประจำ ฟางหยวนที่ยุ่งอยู่กับการถ่ายละครมาตลอดหลายปี ทำให้เฉินอวี่ต้องดูแลทุกอย่างในบ้าน

เวลาที่เฉินอวี่ทำงานบ้าน ถวนถวนก็มักจะเข้ามาช่วยเสมอ จนกลายเป็นนิสัยไปแล้ว

หลังจากกรองน้ำมันที่ใช้แล้ว เช็ดทำความสะอาดพื้นที่ทำงาน และทำความสะอาดรถอาหารอย่างละเอียดจนเรียบร้อย เฉินอวี่ก็ถอดถุงมือยางออกอย่างพอใจ

【ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ปิดการขายได้อย่างสมบูรณ์ ระบบมอบข้อมูลติดต่อของร้านค้าวัตถุดิบทั้งหมดให้เป็นรางวัล】

เฉินอวี่ตกใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าถ้าเขาไม่ทำความสะอาดรถอาหารให้เรียบร้อย เขาจะไม่ได้ข้อมูลติดต่อของร้านค้าวัตถุดิบ

วัตถุดิบที่ใช้ในวันนี้เป็นของคุณภาพสูงมาก ถ้าให้เขาหาวัตถุดิบเอง คงหาไม่ได้ดีขนาดนี้

โทรศัพท์ของเขามีหมายเลขโทรศัพท์ใหม่ปรากฏขึ้นหลายเบอร์

“รีบไปกันเถอะพ่อ ถ้าช้ากว่านี้ร้านอาจจะปิดแล้ว! แล้วพวกเรายังต้องพิมพ์ QR Code สำหรับรับเงินออกมาด้วยนะคะ ใช้โทรศัพท์รับเงินทั้งวันจนเหนื่อยเลย!”

ตอนนี้เป็นเวลา 4 ทุ่มแล้ว ถนนแทบจะไม่มีร้านค้าเปิดอยู่เลย ยกเว้นร้านอาหารจานด่วนที่เปิด 24 ชั่วโมง แต่โชคดีที่ไม่ไกลจากที่นั่นมีร้านพิมพ์งานที่ยังไม่ปิด

หลังจากพิมพ์ QR Code สำหรับรับเงินแล้ว เฉินอวี่ก็พาถวนถวนไปที่ร้านอาหารเสฉวนเล็กๆ แห่งหนึ่ง

หลังจากสั่งข้าวหน้าไก่เผ็ดสองที่ เฉินอวี่ก็เริ่มโทรสั่งของ

“แป้งสามหยวนต่อกิโลกรัม บรรจุถุงละ 100 กิโลกรัม ใช่ไหม? พรุ่งนี้เช้าตี 4 ส่งมาให้ผม 10 ถุง”

“มันเทศและมันม่วงผสมกัน กิโลกรัมละ 5 หยวน พรุ่งนี้เช้าตี 4 ส่งมา 200 กิโลกรัม”

“งาดำแท้ กิโลกรัมละ 10 หยวน พรุ่งนี้เช้าตี 4 ส่งมา 100 กิโลกรัม”

“น้ำตาลขาวและน้ำตาลแดง กิโลกรัมละ 2 หยวน พรุ่งนี้เช้าตี 4 ส่งมาอย่างละ 100 กิโลกรัม”

“น้ำแร่บริสุทธิ์ถังละ 10 หยวน พรุ่งนี้เช้าตี 4 ส่งมา 10 ถัง”

วัตถุดิบที่เฉินอวี่สั่งซื้อในวันนี้เป็นสองเท่าของที่ระบบให้ในวันแรก เนื่องจากวัตถุดิบที่ใช้ในวันแรกหมดลงภายในครึ่งวัน

ในเวลานั้นร้านอาหารเสฉวนไม่ค่อยมีคน เฉินอวี่พูดเสียงไม่ดังนัก แต่คนอื่นก็ได้ยินชัดเจน

เจ้าของร้านที่มาเสิร์ฟอาหารวางข้าวบนโต๊ะและนั่งลงข้างๆ อย่างเป็นกันเอง

“พี่ชาย ขายปาท่องโก๋ ตอนเช้าใช่ไหม? วัตถุดิบของคุณแพงเกินไป ผมบอกที่หนึ่งให้ แป้งกิโลกรัมละหยวนเดียว ทำให้คุณได้กำไรเท่าตัว!”

เฉินอวี่เพียงยิ้มและไม่ตอบสนองอะไร แป้งกิโลกรัมละหยวน คุณภาพคงไม่ดีนัก ถ้าเขาซื้อไปใช้คงทำให้ปาท่องโก๋ ของเขาเสียคุณภาพ

“คุณลุงเจ้าของร้าน พ่อหนูขายปาท่องโก๋ ที่ไม่ธรรมดานะคะ ในการเลือกวัตถุดิบ พวกเราจะไม่เลือกแบบลวกๆ แป้งถูกขนาดนั้นคงจะเป็นของปลอมแน่ๆ”

ถ้าเป็นคนอื่นพูดแบบนี้ เจ้าของร้านคงจะโกรธ เพราะร้านของเขาใช้แป้งแบบนั้น แต่เสียงของถวนถวนหวานและน่ารักมาก แถมตัวก็ยังน่ารัก ต่อให้คนดุดันแค่ไหนก็คงใจอ่อน

“เอาน่า ทำธุรกิจต้องคิดถึงกำไรก่อนนะ! ปาท่องโก๋ จะทำดีแค่ไหนก็คงไม่ต่างกันมากหรอก”

เจ้าของร้านเพิ่งพูดจบ ถวนถวนก็ทำท่าจะคายข้าวหน้าไก่ออกมา

“ไม่อร่อยเลย! ไม่เท่าปาท่องโก๋ ของพ่อสักนิด! เมื่อก่อนไม่เคยรู้สึกว่าไม่อร่อยขนาดนี้”

เจ้าของร้านไม่พอใจทันที

“หนูน้อยอย่าพูดเล่นสิ ข้าวหน้าไก่เผ็ดของร้านฉันเป็นที่รู้จักที่สุดในถนนนี้!”

ถวนถวนยู่ปาก “ไม่เท่าปาท่องโก๋ ของพ่อแน่นอน ถ้าคุณไม่เชื่อ พรุ่งนี้เช้าไปลองที่รถอาหารเคลื่อนที่ที่ถนนข้างๆ ก็ได้!”

“พอแล้วถวนถวน! ไม่มีมารยาทเลย รีบกินให้เสร็จแล้วกลับบ้าน พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนด้วย!” เฉินอวี่พูดตักเตือนเบาๆ และรีบกินข้าวในจานจนหมด วันนี้เขาเหนื่อยมากจริงๆ

ถวนถวนไม่พูดอะไรต่อ แต่ข้าวหน้าไก่เผ็ดนั้นเธอกินไม่หมด จึงเรียกให้เจ้าของร้านห่อกลับบ้าน

การเติบโตมากับความลำบากทำให้ถวนถวนไม่กล้าทิ้งของกินง่ายๆ

“เหอะ! ดูถูกข้าวหน้าของฉัน แต่กลับห่อกลับบ้าน ไม่ใช่แค่ขายปาท่องโก๋ เหรอ? มีอะไรดีนักหนา พรุ่งนี้ฉันจะไปลองดู ถ้าไม่อร่อย ฉันจะพังร้านแกให้หมด!”

เฉินอวี่ไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงแค่พาถวนถวนกลับไปที่รถอาหาร

หลังจากจัดเตรียมถวนถวนให้อยู่ในห้องเดียวในรถแล้ว เฉินอวี่ก็จัดเก็บห้องคนขับเล็กน้อยและนอนลง

ช่องว่างระหว่างห้องคนขับและห้องนอนนั้นไม่หนามาก มีการเจาะหน้าต่างเล็กๆ ขนาดพอดีหัว ทำให้ได้ยินเสียงชัดเจน

“ถวนถวน คิดถึงแม่ไหม?” เฉินอวี่ถามขึ้นทันที

“ไม่คิดถึงหรอกค่ะ หนูแทบไม่เคยเห็นเธอเลย”

เฉินอวี่ไม่รู้จะพูดอะไรดี ยังไงเธอก็เป็นแม่ของเด็ก

“พ่อคะ หนูยังคิดว่าคุณครูถงหย่าน่าจะดี พ่อก็หล่อขนาดนี้ ตอนนี้เราก็มีธุรกิจของเราเองแล้ว พ่ออาจจะจีบเธอได้สำเร็จก็ได้นะ!”

“ยัยตัวแสบ! รีบเข้านอนได้แล้ว พรุ่งนี้หนูต้องไปโรงเรียนนะ!”

...

เวลา 4 โมงเช้า มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นที่ด้านนอกของรถอาหาร

รถหลายคันจอดอยู่หน้ารถอาหารของเฉินอวี่เหมือนกับว่าได้นัดกันไว้

“พี่ชาย ของที่คุณสั่งมาถึงแล้ว เตรียมขนลงเลย!”

เฉินอวี่รีบลงจากรถและจัดการให้พ่อค้านำของลงในที่เรียบร้อย จากนั้นก็ล้างหน้าล้างตาและเตรียมพร้อมทำงานต่อ

แต่เสียงการเคลื่อนไหวทำให้ถวนถวนตื่นขึ้นมา

“พ่อ ตื่นเช้าจัง หนูจะมาช่วยพ่อนะ!”

เฉินอวี่ไม่อยากบังคับให้ถวนถวนกลับไปนอนต่อ เพราะยังไงเธอก็คงตื่นอยู่ดี

“พี่ชาย เปิดร้านแล้วเหรอ? รอทั้งคืนเลยนะ เอามาให้ฉัน 100 ชิ้นก่อน!”

เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เพิ่งเล่นเกมมาทั้งคืน เดินมาหาที่รถอาหารของเฉินอวี่ด้วยความเหนื่อยล้า

“ได้เลย แต่ว่าร้านพึ่งเปิด คุณอาจต้องรอสัก 20 นาที!”

“อะไรนะ! นานขนาดนั้นเลยเหรอ? เสียเวลาเล่นเกมไปหนึ่งรอบเลยนะ!”

เด็กหนุ่มคิดอยู่สักพักก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก

“พวกนายเล่นไปก่อนเลย! ไม่ต้องรอฉัน ฉันจะรอปาท่องโก๋ ที่นี่!”

“อะไรนะ? ปาท่องโก๋ เมื่อวานเหรอ? งั้นฉันก็ไม่เล่นแล้ว รออยู่ตรงนั้นแหละ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”

ไม่นานนัก กลุ่มเด็กหนุ่มจากอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ก็แห่กันมาที่นี่ จนเจ้าของร้านถึงกับคิดว่ามีคนมาแย่งธุรกิจ เขาจึงรีบตามมา

“โอ้โห เจ้าของร้าน ปาท่องโก๋ ของคุณหอมมาก ไม่น่าแปลกใจเลยที่พวกเด็กๆ ไม่ยอมเล่นเกมเลย เอามาให้ฉัน 50 ชิ้นด้วย!”

เมื่อเห็นว่าร้านเปิดทำการแล้วก็มีลูกค้าเข้ามามากมาย ถวนถวนก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที รีบหยิบ QR Code สำหรับรับเงินที่พิมพ์ไว้ออกมาจากรถ

“สแกนจ่ายเงิน บอกรสชาติได้เลยค่ะ!”

(จบบท)