บทที่ 4: ขายหมดเกลี้ยงในคืนเดียว
บทที่ 4: ขายหมดเกลี้ยงในคืนเดียว
เวลา 19:00 น.
ปกติแล้วที่ลานกว้างของสนามกีฬามักจะคึกคักไปด้วยผู้คน แต่วันนี้กลับเงียบเหงา เพราะกลุ่มผู้สูงอายุที่ปกติจะมาเต้นแอโรบิกต่างพากันไปยืนรวมตัวกันอยู่ที่หน้ารถอาหารของเฉินอวี่
“โอ้โห อร่อยมาก! นี่มันทำยังไงกันเนี่ย?”
“ไม่น่าแปลกใจเลยที่กลุ่มผู้สูงอายุไม่มาเต้นแล้ว!”
“เจ้าของร้าน ขออีก 30 ชิ้น รสงาดำ!”
“ทางนี้อีก 60 ชิ้น! มันเทศกับมันม่วงอย่างละ 30 ชิ้น!”
...
ผู้คนต่างซื้อทั้งกินที่นี่และซื้อกลับบ้าน จนวัตถุดิบที่ระบบให้มาเริ่มลดลงไปครึ่งหนึ่งแล้ว โชคดีที่เฉินอวี่เริ่มคุ้นเคยกับทุกขั้นตอน ทำให้การทำขนมเร็วขึ้นมาก แต่การที่ผู้คนแห่กันมาซื้อเยอะขนาดนี้ทำให้เขาไม่ทันตั้งตัว
โชคดีที่ถวนถวนย้ายโต๊ะและเก้าอี้ออกมานั่งจดบันทึกและรับเงินอยู่นอกรถอาหาร ทำให้เฉินอวี่ทำงานได้ง่ายขึ้น
“รีบทำให้พวกเราสัก 100 ชิ้น เราจะไปเล่นเกมที่อินเทอร์เน็ตคาเฟ่ทั้งคืน!” เด็กหนุ่มห้าคนเดินเข้ามา พวกเขาดูซอมซ่อ เห็นได้ชัดว่าเป็นกลุ่มวัยรุ่นที่ติดเกมและใช้ชีวิตในอินเทอร์เน็ตคาเฟ่
“พี่ชายทั้งห้า รบกวนรอสักครู่นะคะ วันนี้คนเยอะมากเลย! ช่วยชำระเงินก่อนและบอกหนูว่าจะเอารสไหนบ้างค่ะ” เสียงเรียกพี่ชายของถวนถวนทำให้หนุ่มๆ ห้าคนนั้นใจละลาย
พวกเขาที่มักจะถูกคนอื่นดูถูกเพราะติดเกมและใช้ชีวิตอยู่ในอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ แต่ตอนนี้เด็กน้อยที่น่ารักคนหนึ่งกลับมายืนเรียกพวกเขาว่าพี่ชาย ทำให้พวกเขารู้สึกมีศักดิ์ศรีขึ้นมาทันที
“ไม่เป็นไร เรารอได้!”
...
หญิงชราคนแรกที่ซื้อปาท่องโก๋ กลับมาถึงบ้านแล้ว แต่หลานชายของเธอกำลังนอนกลิ้งบนพื้นร้องไห้ไม่ยอมกินข้าว แถมยังทำข้าวกับซุปหกเลอะเทอะไปหมด ลูกชายและลูกสะใภ้ของเธอก็ไม่รู้จะทำยังไงดี
หญิงชรารีบเข้าไปปลอบ แต่กลิ่นหอมจากปาท่องโก๋ ในมือของเธอกลับทำให้หลานชายหยุดร้องไห้ในทันที
“คุณย่า นี่มันอะไรครับ?”
หญิงชราจึงรีบยื่นปาท่องโก๋ ให้หลานชาย “ของอร่อยไง ลองชิมดูสิ!”
กลิ่นหอมนั้นทำให้หลานชายรีบหยิบขนมขึ้นมากินทันที และภายในเวลาไม่นาน หลานชายก็จัดการปาท่องโก๋ ทั้ง 20 ชิ้นจนหมด
“คุณย่า ผมอยากกินอีก!”
“ได้เลยจ้ะ เดี๋ยวย่าจะพาไปซื้อ หวังว่าร้านเขายังไม่ปิดนะ”
ลูกชายและลูกสะใภ้ถึงกับกลืนน้ำลาย เพราะกลิ่นหอมนั้นทำให้พวกเขาประทับใจเช่นกัน
...
กลุ่มวัยรุ่นที่กำลังจะไปเล่นเกมที่อินเทอร์เน็ตคาเฟ่ เดินเข้ามาพร้อมกับปาท่องโก๋ ในมือ กลิ่นหอมทำให้คนในคาเฟ่สนใจ
“เพื่อน นี่มันอะไรเนี่ย ซื้อจากที่ไหน หอมจัง!”
“ของแบบนี้ถ้าได้กินสักคำ คงตื่นทั้งคืนเลยนะ อาจจะทำให้ได้คะแนนสูงสุดในเกมด้วยซ้ำ”
...
ไม่นานนัก ปาท่องโก๋ ของเฉินอวี่ก็กลายเป็นที่รู้จักในย่านนั้น คนที่เคยซื้อขนมไปก็นำครอบครัวและเพื่อนๆ กลับมาซื้ออีก ทำให้รถอาหารของเฉินอวี่ยิ่งคึกคักขึ้น
เวลา 21:00 น. จำนวนคนที่รอซื้อขนมที่รถอาหารก็เริ่มน้อยลง
“โอ้โห เจ้าของร้าน นี่มันหอมมาก พวกเราทำงานทั้งวัน แถมตอนนี้หาของกินยากด้วย เอาปาท่องโก๋ สักสองสามชิ้นสิ”
“แหม เด็กน้อยคนนี้น่ารักจริงๆ เจ้าของร้าน ลูกสาวคุณใช่ไหม?”
เฉินอวี่ยกถาดปาท่องโก๋ มาวางบนโต๊ะ
“ใช่ครับ ลูกสาวผมเอง!”
“โอ้โห เจ้าของร้านทั้งหล่อ ทั้งทำขนมเก่ง แถมลูกสาวก็น่ารักเชื่อฟัง คุณนี่เป็นตัวอย่างที่ดีเลยนะ ไม่เหมือนพวกเราที่ทำงานหนักจนเหนื่อยเป็นหมา แต่ยังหาเมียไม่ได้เลย”
“เฮอะ! สินสอดหลายแสน ไหนจะรถ ไหนจะบ้าน คนโง่เท่านั้นแหละที่จะแต่งงาน”
“จริงด้วย! โสดดีที่สุด!”
...
เฉินอวี่ถึงกับทำหน้าเหนื่อยใจ
“ผมเพิ่งหย่าครับ!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็แสดงความเสียใจ
“ไม่เป็นไรหรอก เพื่อน หน้าตาดีแบบคุณ แถมมีฝีมือทำขนมแบบนี้ ไม่ต้องห่วงว่าจะหาเมียใหม่ไม่ได้”
“ว่าแต่เพื่อน ปาท่องโก๋ ของคุณนี่มีสูตรลับอะไรหรือเปล่า ทำไมมันถึงหอมขนาดนี้?”
“ไม่เลี่ยนเลย ต้องมีสูตรลับแน่ๆ!”
เฉินอวี่ส่ายหน้า “ก็แค่ใช้วัตถุดิบดีเท่านั้นเอง!”
“ไม่ไหวแล้ว เอางาดำอีก 20 ชิ้น!”
“โอ้พระเจ้า อร่อยเกินไปแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันติดใจขนมที่มีน้ำมันเยอะแบบนี้ เอามาอีก 100 ชิ้นเลย!”
เฉินอวี่ยักไหล่ “พวกคุณอาจต้องรอสักสิบกว่านาที”
“เฮ้ อย่าว่าแต่สิบกว่านาทีเลย สิบชั่วโมงเราก็รอ!”
เฉินอวี่ยิ้มอย่างพอใจและเริ่มทำปาท่องโก๋ อย่างคล่องแคล่ว
ไม่นานนัก วัตถุดิบที่เหลือทั้งหมดก็ถูกนำมาทอด เมื่อถวนถวนยกปาท่องโก๋ ไปเสิร์ฟให้พวกคนทำงานที่เพิ่งมา เธอก็ยืนรออยู่ข้างๆ อย่างน่ารัก
“คุณลุงคะ ถึงแม้ว่าขนมนี้จะอร่อย แต่อย่าทานเยอะเกินไปนะคะ ของมันๆ แบบนี้กินเยอะไม่ดีต่อสุขภาพค่ะ”
เสียงน่ารักๆ ของถวนถวนทำให้พวกคนงานที่ดูหยาบกร้านถึงกับใจละลาย
“ไม่ต้องห่วงหรอกลุงๆ กินเก่ง แถมย่อยอาหารเก่ง กินเท่าไรก็ไม่เป็นไรหรอก!”
“ใช่เลย ของอร่อยขนาดนี้ ต่อให้กินจนตายก็ถือว่าคุ้มแล้ว!”
“จริงด้วย อย่ามัวแต่กินกันเอง รีบเรียกพวกคนที่บริษัทมาด้วย พวกเขาหลายคนไม่ได้กินข้าวอย่างจริงจังมาหลายวันแล้ว!”
ไม่นานนัก กลุ่มคนที่ใส่ชุดทำงานก็ถูกเรียกมาที่รถอาหารของเฉินอวี่ พวกเขาต่างบ่นเรื่องงานไปพร้อมๆ กับชมเชยปาท่องโก๋ ของเฉินอวี่ คำพูดและท่าทางของพวกเขาต่างกันสุดขั้ว
นอกจากนี้ ปริมาณการกินของพวกเขาก็เยอะมาก จนทำให้ปาท่องโก๋ ที่เหลือทั้งหมดถูกกินจนหมด และถึงแม้จะกินจนหมดแล้ว ก็ยังมีบางคนยืนรออยู่ที่หน้าต่างรถอาหารอย่างคาดหวัง
“ขอโทษด้วยนะครับ วันนี้ปาท่องโก๋ หมดแล้ว ถ้าอยากทาน พรุ่งนี้มาเช้าๆ นะครับ!”
กลุ่มคนงานเดินจากไปด้วยความเสียดาย
【ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ คุณได้รับกำไรสุทธิ 6,235 หยวนในวันนี้ และได้รับคะแนนสะสม 6,235 คะแนน!】
เสียงแจ้งเตือนของระบบทำให้เฉินอวี่รู้สึกตื่นเต้น เขาไม่คาดคิดเลยว่าการเริ่มต้นธุรกิจที่ดูเหมือนจะทำไปอย่างไม่ตั้งใจกันดีกลับสร้างกำไรได้มากขนาดนี้
ในช่วงเช้า เขายังเป็นคนที่ถูกบังคับให้หย่าและต้องออกจากบ้านโดยไม่เหลืออะไรเลย และแทบไม่รู้ว่าจะกินอะไรเป็นมื้อถัดไปด้วยซ้ำ แต่ในตอนเย็นเขาก็มีธุรกิจเล็กๆ ของตัวเองแล้ว!
กำไรสุทธิของวันนี้มากกว่าค่าแรงของคนทั่วไปในหนึ่งเดือนเสียอีก
อย่างไรก็ตาม เฉินอวี่ก็ยังคงมีสติอยู่ เพราะวัตถุดิบที่ใช้ในวันนี้เป็นของที่ระบบให้มา เขาไม่ได้ลงทุนอะไรเลย
เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ เขาจะต้องคำนวณต้นทุนวัตถุดิบเองแล้ว และยังต้องหาวิธีหาวัตถุดิบเหล่านี้มาใช้อีกด้วย
“พ่อคะ วันนี้หนูช่วยงานพ่อเยอะเลย พ่อควรจะให้เงินเดือนหนูนะคะ หนูก็ยังหิวอยู่เลย ตั้งแต่บ่ายจนถึงตอนนี้ หนูกินแค่ปาท่องโก๋ สองชิ้นเอง!”
(จบบท)