บทที่ 37 ส่งซุป
เมื่อซูเล่ออวิ๋นพูดเรื่องนี้ น้ำเสียงของนางราบเรียบมาก แต่ซุนเจียงหรูกลับรู้สึกถึงความเย็นเยียบในคำพูดนั้น
“หยุนเอ๋อร์ เจ้าโดนสามีภรรยาตระกูลหลี่บีบคั้นหรือ?” บรรดาสาวสูงศักดิ์ในเมืองหลวงนั้น บางครั้งก็มีความเพลิดเพลินจากการตัดแต่งกิ่งไม้ดอกไม้กันบ้าง แต่ส่วนใหญ่เป็นเพียงมือสมัครเล่น แต่การที่ซูเล่อหยุนทำได้อย่างคล่องแคล่วขนาดนี้ หากไม่มีเวลาฝึกฝนสักหลายปี คงไม่มีทางทำได้เช่นนี้ หรือว่าเพราะตระกูลหลี่เห็นว่าการทำสวนดอกไม้ทำเงินได้ดี จึงบีบบังคับให้หยุนเอ๋อร์ต้องเรียนรู้?
เมื่อซูเล่าอวิ๋นมองดูสีหน้าของแม่ตนเอง ก็รู้ว่าคงเข้าใจผิดไป แต่นางก็ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม กลับพูดปลอบโยนแทนว่า
“ท่านแม่ มันเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือ ว่าจะไม่พูดถึงพวกเขาอีก?”
ซุนเจียงหรูเป็นคนที่อ่อนโยน และยังมีความรู้สึกดีต่อซูหว่านเอ๋อร์บ้างอยู่ แต่เมื่อได้รู้ถึงความโหดร้ายของสามีภรรยาตระกูลหลี่มากขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกนั้นก็คงจะถูกขัดเกลาออกไปทีละนิด
เมื่อถึงตอนนั้น เมื่อความจริงเกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของซูหว่านเอ๋อร์ถูกเปิดเผย ซุนเจียงหรูก็อาจจะไม่เสียใจมากนัก
“แม่ผิดเอง แม่จะไม่พูดถึงพวกเขาอีกแล้ว”
ซุนเจียหรูลูบมือของซูเล่อหยุนที่มีร่องรอยจากการทำงานหนัก แล้วในใจของนางก็ยิ่งเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ บุตรสาวแท้ๆต้องทนทุกข์ในจิ้งโจว แต่ลูกสาวของสามีภรรยาตระกูลหลี่กลับอยู่ในคฤหาสน์โหวเต็มไปด้วยความสุขสบาย เธอจะกลืนความแค้นนี้ลงได้อย่างไร!
เมื่อออกจากเรือนเฉาหัวแล้ว ซุนเจียงหรูก็นำคนมุ่งหน้าไปที่ห้องหนังสือ
"ท่าโหวกลับมาแล้วหรือยัง?” เมื่อเห็นว่าห้องหนังสือมืดสนิท ซุนเจียงหรูขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
บ่าวตอบกลับ “ท่านโหวกลับมาแล้วก่อนหน้านี้ แต่นายท่านกลับมาเอาของบางอย่างแล้วก็จากไปทันทีขอรับ”
“ถ้าท่านโหวกลับมาอีก ฝากให้คนไปแจ้งข้าด้วย”
ซุนเจียงหรูหันหลังจะกลับ แต่เมื่อมองไปที่ทางเดินก็เห็นเงาของซูฉางชิงเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เมื่อเห็นซุนเจียงหรู ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของซูฉางชิงก็หุบลง และสิ่งที่เขาถืออยู่ในมือถูกเก็บอย่างรวดเร็ว
“ท่านพี่”
“เจ้ามาทำอะไรที่ห้องหนังสือ?”
ซุนเจียหรูเผยรอยยิ้มอ่อนโยนตอบกลับ "ท่านพี่เจ้าคะ งานในศาลคงจะยุ่งมากเลยใช่หรือไม่ ถึงได้กลับดึกๆ อย่างนี้หลายวันติด?"
ซูฉางชิงหน้าเครียดขึ้นทันทีและตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เจ้าถามเรื่องพวกนี้ทำไม? หากมีเวลามาสนใจข้า ก็น่าจะเอาไปสั่งสอนลูกสาวให้ดีเสียมากกว่า”
ผ่านมาแล้ว 20 ปีตั้งแต่ที่พวกเขาแต่งงานกัน คำสัญญาในวันนั้นยังคงก้องอยู่ในหูของซุนเจียหรู แต่เหตุใดสามีของนางจึงเย็นชากับนางเช่นนี้
ซุนเจียงหรูมองซูฉางชิงด้วยความไม่เข้าใจ "ท่านโดนกดดันจากที่ศาลหรือ ให้ข้าต้มซุปสมุนไพรลดความเครียดให้ท่านดีไหม”
“ข้า...ข้าไม่เป็นไรหรอก เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ ข้ายังมีงานต้องจัดการ” ซูฉางชิงลูบหน้าผากแสร้งทำเป็นเหนื่อยล้า
เมื่อเห็นท่าทางนั้น ซุนเจียงหรูยิ่งรู้สึกเป็นห่วง “ถ้าอย่างนั้นขอให้ท่านพี่พักผ่อนเร็วๆ นะเจ้าคะ”
เมื่อซูฉางชิงเข้าห้องหนังสือ ซุนเจียหรูไม่ได้กลับห้องนอน แต่เปลี่ยนเส้นทางไปที่ห้องครัวแทน
"นายหญิงจะทำอะไรหรือเจ้าคะ?" หลี่มามาถามพร้อมถอนหายใจ "ให้บ่าวจัดการเถิดเจ้าค่ะ"
“ไม่เป็นไรหรอก ข้าจะทำเอง เมื่อก่อนท่านพี่ชอบซุปที่ข้าทำด้วยตัวเอง”
หลี่มาม่าพยายามเกลี้ยกล่อม แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้และช่วยงานอยู่ข้าง ๆ
นางรู้ดีว่าเจ้านายของตนช่างใสซื่อ แม้ว่าซูฉางชิงจะไม่ได้แสดงความรักอย่างแต่ก่อนแล้วก็ตาม
เมื่อซุปเสร็จเรียบร้อย ก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว ซุนเจียงหรูถึงกับหาวด้วยความเหนื่อยล้า อยากจะนำซุปไปให้สามีด้วยตัวเอง แต่หลี่มาม่าก็เข้ามาห้ามไว้
" ช่วงนี้ท่านเหนื่อยมากแล้ว ปล่อยให้บ่าวนำไปส่งเถิด หากคุณหนูเล่ออวิ๋นเห็นท่านเหนื่อยเช่นนี้ นางคงจะเป็นห่วงมาก"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซุนเจียโหยวจึงหยุดคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
"งั้นเจ้าก็ไปส่งแทนข้า แล้วก็เตือนท่านโหวให้พักผ่อนบ้าง"
"เจ้าค่ะ" หลี่มาม่าจัดแจงส่งซุนเจียงหรูกลับไปพักผ่อน แล้วเดินถือซุปไปที่ห้องหนังสือ
เมื่อไปถึง คนรับใช้ที่เฝ้าประตูถามขึ้น "หลี่มาม่า ท่านมาทำอะไรที่นี่หรือ?"
"ท่านหญิงทำซุปเองกับมือ เลยให้ข้าถือมาให้ท่านโหว"
"แต่นายท่านบอกว่าไม่ให้ใครเข้าไป"
หลี่มาม่ามองลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นเสียงดัง "ไปแจ้งท่านโหวว่าหากท่านไม่ดื่ม ข้าจะกลับไปรายงานท่านหญิงเอง"
ทันใดนั้น เสียงของซูฉางชิงก็ดังขึ้นจากด้านใน "ให้หลี่มาม่าเข้ามาเถอะ"
