บทที่ 3: ถวนถวนชิมก่อนกลายเป็นเปิดร้าน
บทที่ 3: ถวนถวนชิมก่อนกลายเป็นเปิดร้าน
"รสมันเทศ 1.5 หยวน"
"รสมันม่วง 1.5 หยวน"
"น้ำตาลแดง 1 หยวน"
"น้ำตาลขาว 1 หยวน"
"งาดำ 2 หยวน"
เฉินอวี่ตั้งราคาขายขนมอย่างคล่องแคล่วก่อนจะวางป้ายไว้ข้างๆ
การใช้ชีวิตในเมืองซูเฉิงมาหลายปีทำให้เฉินอวี่รู้จักราคาสินค้าในเมืองนี้เป็นอย่างดี เขามั่นใจว่าราคาที่ตั้งไว้นี้สมเหตุสมผลแน่นอน!
"พ่อคะ หนูหิวแล้ว!" ถวนถวนร้องบอก เธอเป็นเด็กที่กำลังโต แถมวันนี้ยังใช้พลังงานไปมากในการแข่งขัน ทำให้รู้สึกหิวมาก
แต่เฉินอวี่ไม่มีอะไรติดตัวเลยนอกจากซองจดหมายที่ถงหย่าคืนมา ความรู้สึกที่เคยติดตัวมาหลายปีบอกเขาว่าเงินนี้ห้ามแตะต้องเด็ดขาด
และในรถบ้านที่ระบบให้มานี้ ไม่มีอะไรเพิ่มเติมนอกจากวัตถุดิบสำหรับทำปาท่องโก๋
ถวนถวนดูเหมือนจะมองออกว่าเฉินอวี่กำลังลำบากใจ เธอจึงเดินเข้ามาใกล้และพูดอย่างว่าง่าย "พ่อคะ ทำปาท่องโก๋ ให้หนูสองชิ้นได้ไหม หนูจะได้ลองชิมฝีมือของพ่อก่อน ถ้าไม่ดีเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะไม่มีลูกค้าเอานะคะ!"
เฉินอวี่ทั้งขำทั้งงอน บีบจมูกถวนถวนเบาๆ "พูดเหมือนพ่อไม่เคยทำให้หนูกินมาก่อนเลย รอแป๊บหนึ่งนะ!"
เฉินอวี่ถลกแขนเสื้อแล้วตรงไปที่ส่วนครัวของรถบ้าน เขาเริ่มเตรียมส่วนผสมตามที่ระบบแนะนำ โดยใช้ประสบการณ์ที่เคยมีมาช่วย
แม้ว่าขั้นตอนที่ระบบบอกจะไม่ซับซ้อน แต่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ต้องใส่ใจทำให้เฉินอวี่ไม่คุ้นเคยในตอนแรก แต่เขาก็ปรับตัวได้เร็ว
เมื่อปาท่องโก๋ เริ่มทอด กลิ่นหอมอันชวนให้หิวก็ฟุ้งกระจายไปทั่ว
"ว้าว พ่อคะ หอมจังเลย! ปาท่องโก๋ ที่พ่อเคยทำก็ไม่เคยหอมขนาดนี้ พ่อไปเรียนทำจากที่ไหนมาคะ?"
"แน่นอนว่าพ่อคิดสูตรเองสิ!" เฉินอวี่ยิ้มอวด ในใจเขาก็แปลกใจเล็กน้อยว่าเพียงแค่ปรับปรุงเล็กน้อยก็ทำให้รสชาติเปลี่ยนไปมากขนาดนี้
เมื่อปาท่องโก๋ ชุดแรกทอดเสร็จ ถวนถวนก็ไม่รอช้า หยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่ง กัดเข้าไปคำแรกก็สัมผัสได้ถึงความหอมหวาน กรอบนอกนุ่มใน ไส้ข้างในละลายในปากอย่างลงตัว
"อร่อยมากค่ะพ่อ หนูอยากได้อีก!"
เฉินอวี่เองก็ลองชิมดู ความรู้สึกนั้นทำให้เขาประหลาดใจมาก
"หนุ่มน้อย นี่คือรถอาหารเคลื่อนที่ใช่ไหม? ขายอะไรหรือ ทำไมมันหอมขนาดนี้?" หญิงชราในชุดสีแดงถือพัดเดินเข้ามาด้วยความสนใจ ดูจากท่าทางแล้วเธอกำลังจะไปเต้นรำที่ลานกว้าง
"ก็เป็นปาท่องโก๋ ธรรมดานี่แหละครับ แต่พวกเรายังไม่ได้..." เฉินอวี่พูดไม่ทันจบ ถวนถวนก็ยกป้ายราคาขึ้นมาโชว์จากหน้าต่างรถ
"คุณย่าคะ ลองซื้อสักชิ้นไหมคะ?" ถวนถวนถามด้วยเสียงน่ารักจนหญิงชราหัวใจพองโต
"โอ้ เด็กน้อยน่ารักจัง งั้นเอางาดำสักชิ้นนะ" เธอตอบอย่างไม่ลังเล
เฉินอวี่รู้สึกแอบเจ็บปวดเล็กน้อยที่เห็นถวนถวนทำท่าทางเหมือนนักธุรกิจตัวน้อย การที่ฟางหยวนจากไปส่งผลกระทบกับถวนถวนไม่น้อย แต่ก็ทำให้เธอเติบโตขึ้นในเวลาเดียวกัน
ถวนถวนหยิบโทรศัพท์ของเฉินอวี่ขึ้นมาเปิดหน้าจอเพื่อรับการชำระเงิน ขณะที่เฉินอวี่ห่อปาท่องโก๋ รสงาดำด้วยกระดาษไขแล้วยื่นให้หญิงชรา
หลังจากชำระเงินแล้ว หญิงชราก็รีบกัดขนมทันที
"อืม อร่อยจัง!" หญิงชราตะโกนออกมา แล้วกางพัดส่งสัญญาณไปทางไกล
"เฮ้ พวกเธอมานี่เร็ว หนุ่มน้อยคนนี้ทำปาท่องโก๋ อร่อยมาก!"
เสียงเรียกนั้นทำให้กลุ่มชายหญิงสูงอายุที่สวมชุดเหมือนกัน พากันเดินเข้ามาหา พวกเขาน่าจะเป็นกลุ่มที่มักเต้นรำที่ลานกว้างด้วยกันบ่อยๆ
เฉินอวี่เริ่มเครียด เพราะเขาทำขนมชุดแรกแค่สิบชิ้น ซึ่งไม่เพียงพอสำหรับกลุ่มคนนี้แน่ๆ
"เอ่อ คุณย่า..." เฉินอวี่กำลังจะอธิบาย ถวนถวนก็ยกมือทำท่าคำนับอย่างน่ารัก
"คุณปู่คุณย่าทุกคน พวกเราพึ่งเปิดร้าน อย่าพึ่งรีบนะคะ รอคุณพ่อหนูสัก 15 นาที เดี๋ยวปาท่องโก๋ อร่อยๆ จะมาเสิร์ฟให้แน่นอนค่ะ!"
ความน่ารักสดใสของถวนถวนทำให้ใครก็อดใจไม่ไหว โดยเฉพาะกลุ่มผู้สูงอายุ
"ไม่เป็นไรหรอก เด็กน้อย พวกเรารอได้!" หญิงชราที่มาตอนแรกตบขาเบาๆ แล้วบอกกับเพื่อนๆ ว่าปาท่องโก๋ อร่อยขนาดไหน
เมื่อผู้สูงอายุเห็นด้วยกันทุกคน ถวนถวนก็รีบสะกิดเฉินอวี่
"รีบไปทำปาท่องโก๋ เร็วค่ะพ่อ ลูกค้ามาแล้ว!"
เฉินอวี่ยิ้มเบาๆ แล้วกลับไปทำขนมต่ออย่างไม่พูดอะไรเพิ่มเติม
"คุณปู่คุณย่าคะ อยากทานรสไหนบอกหนูได้เลยค่ะ หนูจะจดเอาไว้!" ถวนถวนหยิบกระดาษและปากกาขึ้นมา พร้อมยื่นมือถือรับชำระเงินไปด้วย
"เอารสมันม่วง 5 ชิ้น!"
"รสน้ำตาลขาว 2 ชิ้น รสงาดำ 2 ชิ้น!"
"รสมันเทศ 3 ชิ้น รสน้ำตาลแดง 2 ชิ้น!"
ถวนถวนจดรายการไปเรื่อยๆ พร้อมกับคิดราคา และผู้สูงอายุก็จ่ายเงินอย่างไม่ลังเล
"ยอดเงินเข้า 7.5 หยวน"
"ยอดเงินเข้า 6 หยวน"
"ยอดเงินเข้า 6.5 หยวน"
เสียงแจ้งเตือนจากมือถือทำให้เฉินอวี่รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา เขารีบทอดปาท่องโก๋ ชุดแล้วชุดเล่า
"โอ้ ชาตินี้ได้กินปาท่องโก๋ อร่อยขนาดนี้ ตายก็ไม่เสียดายแล้ว เอามาอีก 20 ชิ้น รสไหนก็ได้ จะเอากลับไปให้ครอบครัวลองชิม"
หญิงชราที่มาตอนแรกถึงกับเลิกเต้นรำ หลังจากซื้อปาท่องโก๋ 20 ชิ้นแล้วก็รีบกลับบ้านทันที
ยังมีสาวๆ ที่ทำงานกะกลางคืนในโรงงานอีกหลายคน ที่ตามกลิ่นหอมมาและซื้อปาท่องโก๋ คนละ 10 ชิ้น
แต่เมื่อเดินไปถึงจุดจอดรถรับส่ง มือของพวกเธอก็ว่างเปล่า เพราะกินหมดแล้ว แต่ยังคงทำหน้าเสียดาย
"อร่อยมาก ไม่เคยกินอะไรอร่อยแบบนี้มาก่อน"
"พวกเธอกินอิ่มกันหรือยัง? หรือว่าจะกลับไปซื้อเพิ่มอีก?"
"แย่แล้ว รถบัสมารับแล้ว กลับไปไม่ทันแล้วล่ะ!"
"ไม่เป็นไร ขนมนี้เป็นอาหารเช้า เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเขาอาจจะยังขายที่เดิมอยู่!"
ระหว่างที่คุยกัน สาวๆ เหล่านั้นก็ขึ้นรถบัสไปด้วยความเสียดาย
ที่ลานกว้างใกล้ๆ มีกลุ่มวัยรุ่นที่เล่นสเกตบอร์ดอยู่ พวกเขายืนมองไปรอบๆ ด้วยความงง
"เกิดอะไรขึ้น ทำไมวันนี้กลุ่มผู้สูงอายุถึงไม่มาแย่งที่เล่นกับพวกเรานะ?"
"แปลกจริงๆ พวกเขาดูเหมือนจะไปรวมตัวกันอยู่ทางโน้น ทำอะไรกันนะ?"
"ใครจะไปรู้ล่ะ? คงเป็นการแจกไข่ฟรีหรืออะไรแบบนั้นล่ะมั้ง!"
"ไม่ใช่มั้ง กลิ่นมันหอมจังเลย เหมือนกลิ่นปาท่องโก๋ กลิ่นขนมอะไรมันจะหอมขนาดนี้?"
"ไปดูกันเถอะ กลุ่มผู้สูงอายุไม่มาแย่งที่กับเราแล้ว ผมรู้สึกเหมือนมันไม่สนุกเลยแฮะ"
(จบบท)