บทที่ 28 ความลับในวังที่น่าสงสัย

ผ่านไปสามสี่วันแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็น เหลียงอวี้ ปรากฏตัวเลย ก่อนหน้านี้ จื่อหย่วน ได้พาเด็กสาวคนหนึ่งมาหา ชิงฮวน

เด็กสาวคนนั้นชื่อว่า ลวี่เหอ อายุอ่อนกว่า ชิงฮวน สามปี มีหน้าตาสะสวยและน่ารัก เวลายิ้มจะเห็นลักยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นอย่างน่ารัก เธอทำงานอย่างคล่องแคล่วและดูแลเรื่องอาหารการกินและการใช้ชีวิตของ ชิงฮวน เป็นอย่างดี ดูเหมือนว่าจะมีคนบอกนิสัยของ ชิงฮวน ให้เธอรู้ เพราะเธอไม่เคยสัมผัสตัว ชิงฮวน เลย เป็นคนที่ฉลาดมาก

ระหว่างนี้ ชิงฮวน ก็เคยคิดจะออกจากวังไปหา โม่หลิงจี๋ เพราะไม่รู้ว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง แต่ก็ถูก จื่อหย่วน ขัดขวางทุกครั้ง โดยบอกว่าไม่มีอนุญาตจาก เหลียงอวี้ คนในวังนี้ก็ห้ามออกไปอย่างอิสระ หากฝ่าฝืนจะถูกลงโทษอย่างหนัก

ชิงฮวน อยู่ในวังมาระยะหนึ่งแล้วและเต็มไปด้วยความสงสัย วังแห่งนี้แม้จะใหญ่โตและมีคนนับร้อย แต่กลับเงียบสงบ ทุกคนดูระวังตัวเป็นพิเศษ ที่สำคัญกว่านั้นคือสาวๆ ที่เข้ามาพร้อมกับนางดูเหมือนจะหายตัวไปหมด นางไม่เคยเห็นพวกเธออีกเลย

ชิงฮวน นั่งอยู่ในห้องมอง ลวี่เหอ ที่กำลังเทน้ำให้แล้วถามขึ้นว่า “ลวี่เหอ ข้าอยากไปเยี่ยมพี่น้องที่เข้ามาพร้อมข้า ไปกับข้าหน่อยเถอะ”

นางพูดพลางลุกขึ้นทำท่าเหมือนจะไปจริงๆ แต่ก็ไม่พลาดเห็นสีหน้าตกใจของ ลวี่เหอ นางรีบขวางทางไว้ทันทีแล้วพูดว่า “คุณหนู อย่าไปเลย!”

เมื่อเห็น ชิงฮวน มองนางด้วยความสงสัย ลวี่เหอ จึงกลับมาแสดงท่าทางใสซื่อเช่นเคย แล้วกล่าวว่า “คุณหนู วังนี้มีกฎระเบียบของวัง ท่านอย่าลำบากใจไปเลย ตอนนี้ท่านเป็นคนของ หลิวอี้ แล้ว จะฝ่าฝืนกฎทำให้เขาลำบากใจไม่ได้หรอก”

เมื่อเห็นว่า ลวี่เหอ พูดอย่างจริงใจ ชิงฮวน แอบหัวเราะในใจ ลวี่เหอ แม้จะอายุน้อย แต่กลับมีความคิดเฉียบแหลม ไม่น่าแปลกใจเลยที่ เหลียงอวี้ ส่งนางมาคอย “ดูแล” ที่แท้การดูแลเป็นเพียงข้ออ้าง แต่ที่จริงคือการจับตาดูต่างหาก!

“ถ้าอย่างนั้น บอกข้าหน่อย วังนี้มีกฎระเบียบอย่างไร?” ชิงฮวน นั่งลงแล้วให้ ลวี่เหอ อธิบาย “ก่อนหน้านี้ข้าไม่มีโอกาสถามพี่

จื่อหย่วน วันนี้ในเมื่อเจ้ากล่าวถึงเรื่องนี้ ก็เล่าให้ข้าฟังหน่อยเถอะ”

เมื่อเห็นว่า ชิงฮวน ไม่มีท่าทีผิดปกติ ลวี่เหอ ก็เริ่มอธิบาย “ที่จริงแล้วไม่มีอะไรมาก วังของ หลิวอี้ ต่างจากวังอื่นๆ คนรับใช้ในวังแม้จะมาก แต่ทุกคนต่างมีหน้าที่ของตัวเองโดยไม่ยุ่งเกี่ยวกัน ทุกอย่างในวังนี้ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า อาหาร หรือที่พักอาศัย ต่างมีผู้ดูแลแยกกันไป โดยมี จื่อหย่วน เป็นผู้ดูแลทั่วไป หลิวอี้ ชอบความเงียบ ดังนั้นวังจึงห้ามเสียงดัง”

“แยกหน้าที่กันจริงๆ? แล้วถ้ามีการติดต่อระหว่างกันบ้างล่ะ?” ชิงฮวน ถามต่อ

“ก็มีบ้าง เพียงแต่ในแต่ละส่วนจะมีหัวหน้าแยกกันดูแล แต่ละส่วนไม่ค่อยติดต่อกัน เว้นแต่ว่าจะมีเรื่องใหญ่ในวัง จึงจะร่วมมือกันได้ มีเพียงเรื่องการจัดซื้อเท่านั้นที่ทุกอย่างตั้งแต่อาหารไปจนถึงของใช้ต่างๆ จะถูกส่งไปให้ฝ่ายจัดซื้อจัดการ”

“แล้วเหตุใด หลิวอี้ ถึงต้องคอยซื้อสาวใช้เข้ามาใหม่อยู่เรื่อยๆ?” ชิงฮวน ถาม

ลวี่เหอ ดูมีท่าทางลำบากใจ คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “เรื่องของ หลิวอี้ พวกเราคนรับใช้ไม่มีสิทธิ์ถาม อีกทั้งการสืบความลับในวังถือเป็นเรื่องต้องห้าม หากมีคนพูดมาก ผลลัพธ์จะรุนแรงมาก”

ชิงฮวน ทำท่าพยักหน้าเหมือนเข้าใจ นางดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจถามต่อ “แล้วตอนนี้ในวังมีคนทั้งหมดเท่าไหร่? ข้ารู้สึกว่าไม่ค่อยได้เห็นคนเลย”

ลวี่เหอ ตอบว่า “ในวังตอนนี้มีคนอยู่ราวๆ 150 คน ส่วนที่ท่านไม่ค่อยเห็นใคร นั่นก็เพราะแต่ละคนมีหน้าที่ของตนเอง”

“150 คน? นั่นไม่เยอะเลยนะ ดูเหมือนว่าเจ้า หลิวอี้ จะชอบความสงบจริงๆ!” ชิงฮวน กล่าว

“ใช่แล้ว หลายคนกล่าวว่า หลิวอี้ รักเหล้าและผู้หญิง แต่จริงๆ แล้วเขาไม่ใช่คนเจ้าชู้ ไม่เช่นนั้นวังนี้คงเต็มไปด้วยอนุภรรยาหลายคนแล้ว”

“วังนี้เป็นเช่นนี้เสมอมา? หลิวอี้ ไม่คิดจะเพิ่มจำนวนคนอีกบ้างหรือ? มันดูเงียบเหงานะ” ชิงฮวน ถามต่อ

“ไม่เลย หลิวอี้ มีความมุ่งมั่นในทุกเรื่อง และเขาจะไม่เปลี่ยนแปลงการตัดสินใจง่ายๆ จำนวนคนเท่านี้เพียงพอแล้ว” ลวี่เหอ กล่าวจบก็ดูเหมือนจะรู้ตัว นางหยุดพูดและหันมอง ชิงฮวน

แต่ ชิงฮวน เพียงแค่พยักหน้าและเปิดหนังสืออ่านต่ออย่างไม่แสดงอาการใดๆ ทำให้ ลวี่เหอ โล่งใจและกลับมาทำหน้าที่ของตน นางไม่อาจรู้ได้เลยว่าในใจของ ชิงฮวน กำลังครุ่นคิดอย่างหนัก

หาก เหลียงอวี้ มีนิสัยประหลาดจริงๆ ดังที่ ลวี่เหอ กล่าว จำนวนคนในวังนี้ถูกควบคุมอย่างเคร่งครัด แล้วสาวๆ ที่ถูกพาตัวเข้ามาในวังนี้ไปอยู่ที่ไหน? เหลียงอวี้ กำลังทำการค้าประเภทใดกันแน่?

ทุกคนต่างกล่าวว่าความอยากรู้อยากเห็นฆ่าแมวไปได้ แต่ ชิงฮวน กลับไม่เชื่อคำกล่าวนี้ เมื่อนางรู้ว่ามีความลับ นางต้องการค้นหาความจริง

แม้จะคิดเช่นนั้น แต่ ชิงฮวน ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มหาคำตอบจากที่ใด ความกระตือรือร้นในใจค่อยๆ ถูกดับลง

แต่มีอีกคนที่คิดเช่นเดียวกับนาง คนผู้นี้ยืนอยู่ข้างนอกโรงเหล้าพร้อมกับ หยวนเจิน เขาสวมเสื้อผ้าหยาบๆ แต่ก็ยังมีบรรยากาศสง่างามเหนือกว่าผู้อื่น

โม่หลิงจี๋ ฟื้นตัวเกือบสมบูรณ์แล้ว หากไม่ใช่เพราะ หยวนเจิน ห้ามไว้ เขาคงแอบเข้าวังไปหา ชิงฮวน แล้ว

“ดูเหมือนว่าเจ้าตั้งใจจะไปวังจริงๆ” หยวนเจิน กล่าว

“เจ้าไม่อยากรู้บ้างหรือว่า เหลียงอวี้ คอยรวบรวมผู้หญิงเข้ามาในวังทำไม? คนทั่วไปกล่าวว่า หลิวอี้

รักผู้หญิง แต่ความจริงเป็นอย่างไร ถ้าไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง ก็คงไม่มีใครเชื่อได้“โม่หลิงจี๋ มองไปที่ *หยวนเจิน* แล้วถามว่า”นี่ไม่ใช่จุดประสงค์ของเจ้าหรือ?”

หยวนเจิน หัวเราะ “ใช่ แต่การเข้าไปในวังของ เหลียงอวี้ นั้นยากมาก วังของเขาเหมือนกำแพงเหล็ก”

“ดังนั้นเจ้าจึงคิดจะใช้ ชิงฮวน แล้ววางแผนกับข้า” โม่หลิงจี๋ รู้ว่า หยวนเจิน ตั้งใจใช้ความเร่งรีบของ ชิงฮวน ที่ต้องการช่วยเขา นางคงไม่ได้คิดให้รอบคอบนัก แม้ว่า ชิงฮวน จะฉลาดและรู้แผนของ หยวนเจิน แต่ด้วยความห่วงใย โม่หลิงจี๋ นางก็คงต้องยอมรับในท้ายที่สุด แผนนี้ไม่เพียงทำให้ เหลียงอวี้ ใส่ใจ ชิงฮวน แต่ยังทำให้ โม่หลิงจี๋ ติดอยู่ด้วย นับว่าเป็นแผนที่ได้ประโยชน์สองทาง

หยวนเจิน รู้ว่าไม่สามารถปิดบัง โม่หลิงจี๋ ได้ จึงกล่าวว่า “ในเมื่อเจ้ารู้แล้ว ก็ไม่ต้องพูดถึงอีก หากไม่ใช่เพราะข้าไม่อาจเปิดเผยตัว ข้าก็อยากจะไปค้นหาความลับนี้ด้วยตัวเองเช่นกัน”

“เมื่อไหร่จะเริ่มลงมือ?” โม่หลิงจี๋ ถาม

“คืนนี้!”

(จบบท)