บทที่ 17 เชือดไก่ให้ลิงดู
ซูเล่ออวิ๋นมีสีหน้าลังเล มือของนางบิดผ้าเช็ดหน้าด้วยความกังวล ไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหน หากบอกความจริงที่เกิดขึ้นในคืนนั้น มารดาและพี่ชายคงจะเป็นกังวลและอาจทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างองค์ชายจิ้นกับพี่ชายของนางเกิดปัญหาได้
องค์ชายจิ้นมีอำนาจมากในขณะนี้ นางคิดว่าไม่ควรจะทำให้เขาไม่พอใจเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้
ซูเล่ออวิ๋นคิดหาคำอธิบายที่เหมาะสม แต่ไม่รู้ตัวว่าท่าทีของนางในตอนนี้ทำให้ซุนเจียหรูมองเห็นถึงความหมายบางอย่าง นางจับมือซูเล่ออวิ๋น ยิ้มอย่างเข้าใจ และพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“แม่รู้ว่าเจ้าอาย ไม่ต้องพูดก็ได้ถ้าเจ้าไม่อยากพูด”
ซุนเจียหรูยิ้มอย่างมีความสุขและเดินไปเดินมาในห้อง นางเริ่มคำนวณสิ่งต่างๆในใจ
“องค์ชายจิ้นเป็นชายหนุ่มที่หายากในรุ่นนี้ เขามีชาติกำเนิดที่สูงส่ง ทั้งยังมีความสามารถและนิสัยที่ดี ไม่แปลกเลยที่ลูกของข้าจะไม่สนใจเด็กจากตระกูลหลี่”
“แต่ยังไงก็ตาม เขาเป็นส่วนหนึ่งของราชวงศ์ มันไม่เหมือนตระกูลธรรมดา แม่ควรจะรีบหาครูสอนมารยาทมาให้เจ้าและเตรียมเครื่องประดับใหม่สำหรับงานฤดูใบไม้ผลิ...”
เมื่อได้ยินมารดาพูดเรื่องการเตรียมตัวอย่างละเอียด ซูเล่ออวิ๋นรู้สึกซาบซึ้งและเศร้าใจไปพร้อมๆ กัน แม้ว่าองค์ชายจิ้นจะแสดงออกถึงความสนใจ แต่นางรู้ว่าเขาไม่ใช่คู่ที่เหมาะสมกับนางที่สุด คงต้องทำให้มารดาผิดหวังอย่างแน่นอน
“ท่านแม่เจ้าคะ”
ซูเล่ออวิ๋นกระตุกแขนเสื้อของซุนเจียหรูด้วยท่าทางออดอ้อน ทำให้ซุนเจียหรูนั่งลงข้างๆ นางอีกครั้ง
“ท่านดูเหมือนอยากให้ลูกออกเรือนในวันพรุ่งนี้เลยนะเจ้าคะ”
ซุนเจียหรูลูบศีรษะของซูเล่ออวิ๋นอย่างเอ็นดู
“แม่ย่อมไม่อยากให้เจ้าไปไหน แต่ลูกสาวคนหนึ่งยังไงก็ต้องแต่งงาน เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม แม่ก็ต้องเตรียมทุกอย่างให้เจ้า”
“ถ้าอย่างนั้น ลูกจะไม่แต่งงาน จะอยู่กับท่านแม่ตลอดไปเจ้าค่ะ!”
ซูเล่ออวิ๋นเอนกายเข้าหาซุนเจียหรูและยิ้มอย่างน่ารัก
“ใช่แล้วล่ะ พี่เองก็ไม่อยากให้เจ้าแต่งงานเร็วขนาดนั้น”
ซูเหยี่ยที่นั่งเงียบมานานก็ยิ้มออกมา ในขณะที่กินเมล็ดสนที่อยู่บนโต๊ะ
“ไม่ว่าองค์ชายจิ้นจะคิดอย่างไร น้องก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ยังไงก็ต้องอยู่บ้านอีกสองสามปี”
ซุนเจียหรูมองลูกชายด้วยสายตาตำหนิเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สงบลง
“องค์ชายจิ้นเพียงแต่ส่งสัญญาณให้เราทราบ เมื่อถึงเวลา เขาจะไปทูลขอพระราชทานแต่งงานจากฝ่าบาท”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น คิ้วของซูเล่ออวิ๋นก็ขมวดขึ้น นางคิดในใจว่า หากองค์ชายจิ้นขอพระราชทานแต่งงาน นางก็ไม่อาจปฏิเสธได้
นอกจากความเสี่ยงของการแย่งชิงราชบัลลังก์แล้ว องค์ชายจิ้นยังเป็นผู้ชายที่อายุสั้นด้วย จากเหตุการณ์ในอดีต ไม่กี่เดือนหลังจากนี้ เขาจะเสียชีวิตในระหว่างการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ผลิ
เมื่อนึกถึงชายหนุ่มที่แข็งแกร่งและเย็นชาคนนั้นที่กำลังจะจบชีวิตลง ซูเล่ออวิ๋นรู้สึกเจ็บปวดในใจอย่างบอกไม่ถูก
ก่อนที่นางจะคิดอะไรต่อไป ซุนเจียหรูได้เรียกจางมามาเข้ามาและสั่งให้เตรียมเสื้อผ้าสำหรับวันพรุ่งนี้เมื่อจะต้องเข้าทะเบียนตระกูล
“พรุ่งนี้จะมีผู้อาวุโสของตระกูลทุกคนมา เจ้าอย่ากลัว แม่จะอยู่กับเจ้าเสมอ”
ซูเล่ออวิ๋นพยักหน้าอย่างว่าง่าย จากประสบการณ์ในอดีต ผู้อาวุโสในตระกูลส่วนใหญ่เป็นคนที่ง่ายๆ นางจึงคิดว่าคงไม่มีอะไรมากไปกว่านี้
“ไปพักผ่อนเถอะ วันนี้เหนื่อยมามากพอแล้ว”
หลังจากซุนเจียหรูและซูเหยี่ยออกไป ซูเล่ออวิ๋นก็สั่งให้ปิดประตูห้องโถง
“มามา เรียกสาวใช้ทั้งหมดในห้องของข้ามาที่นี่”
จางมามารู้ว่านางต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อสร้างระเบียบ จึงรีบไปเรียกทุกคนเข้ามา
ไม่นานนัก สาวใช้หลายคนยืนเรียงกันในห้องโถง ทุกคนพึมพำคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้
ซูเล่ออวิ๋นนั่งที่หัวโต๊ะ มือหนึ่งรองศีรษะ สายตาของนางเย็นชา มองสาวใช้ทั้งหมดโดยไม่พูดอะไร
เมื่อเวลาผ่านไป ความเงียบค่อยๆ ปกคลุมไปทั่วห้อง สาวใช้ทุกคนเริ่มสงบลงและไม่กล้าพูดอะไรอีก
“เรื่องของชุนสิง พวกเจ้าคงได้ยินกันแล้ว”
“การทำงานในห้องนี้ สิ่งที่ข้าต้องการมากที่สุดคือความซื่อสัตย์ หากพวกเจ้าไม่ชอบข้าที่เป็นนายหญิงของพวกเจ้า เจ้าก็ไปหานายใหม่ได้เลย”
ซูเล่ออวิ๋นส่งสัญญาณให้เหลียนซิน ซึ่งนางก็หยิบถุงเงินออกมาเทบนโต๊ะ
เสียงเงินสดดัง "กรุ๊งกริ๊ง" พร้อมกับแสงเงินสะท้อนในแสงเทียน
"เราเป็นนายบ่าวกัน ข้าจะให้เงินติดตัวพวกเจ้าก่อนไป"
คำพูดของนางทำให้สาวใช้ต่างมองหน้ากันด้วยความลังเล ก่อนพากันคุกเข่าลง
"บ่าวไม่กล้าเจ้าค่ะ"
"พวกเจ้าจะไม่ไปจริง ๆ หรือ?"
ซูเล่ออวิ๋นถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"บ่าวขอรับใช้คุณหนูไปตลอดชีวิตเจ้าค่ะ"
สาวใช้พากันกราบกราน แสดงความภักดีต่อซูเล่ออวิ๋น เพราะรู้ดีว่าบัดนี้คุณหนูรองเป็นที่โปรดปรานของจินหวาง การออกจากเรือนนี้ไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดนัก
"ดี ข้าจะจดจำคำพูดของพวกเจ้าไว้ แต่หากใครกล้าทำเหมือนชุนซิง บทลงโทษจะรุนแรงยิ่งกว่า"
ซูเล่ออวิ๋นพูดเน้นทุกคำ ทำให้เสียงของนางสะท้อนในใจของเหล่าสาวใช้
ทุกคนโขกศีรษะด้วยความกลัว บางคนถึงกับเริ่มคิดว่าที่จริงแล้วคุณหนูไม่ได้เป็นคนอ่อนแออย่างที่คิด
“ลุกขึ้นกันได้แล้วเถอะ เหลียนซิน เอาเงินเหล่านี้ไปแบ่งให้พวกนาง”
ในขณะที่ทุกคนขอบคุณด้วยเสียงเบาๆ ซูเล่ออวิ๋นก็เดินกลับเข้าห้องไป เธอนั่งลงหน้ากระจกทองแดง ถอดเครื่องประดับออกทีละชิ้น พร้อมกับยิ้มเยาะเบาๆ มองดูตัวเองในกระจก
“ซูหว่านเอ๋อร์ วันนี้เจ้าจะชอบความประหลาดใจที่ข้าส่งไปไหมนะ? ชาติก่อนทำอะไรไว้ ชาตินี้ข้าจะคืนให้เป็นร้อยเท่า!”
ที่เรือนโบตั๋น แสงไฟส่องสว่างทั่วเรือน ข้ารับใช้ทั้งหมดต่างคุกเข่าต่ำ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ซูหว่านเอ๋อร์ใช้ผ้าเช็ดตาที่บวมแดงจากการร้องไห้ พร้อมทั้งโยนถ้วยชาใส่ข้ารับใช้ที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า เศษถ้วยกระจัดกระจายไปทั่ว บ่าวสาวที่อยู่ใกล้โดนเศษกระเบื้องบาด แต่ไม่มีใครกล้าเปล่งเสียงออกมา
เสวี่ยฮวนยืนอยู่ข้างๆ คอยปลอบซูหว่านเอ๋อร์อย่างแผ่วเบา ทำทุกอย่างให้ราบรื่นเพราะกลัวว่าหากซูหว่านเอ๋อร์ไม่พอใจ นางอาจจะโดนลงโทษไปด้วย
“พวกเจ้าอธิบายมา! ทำไมกำไลหยกถึงได้ไปอยู่ในห้องข้า!”
สายตาเย็นชาของซูหว่านเอ๋อร์กวาดไปทั่วห้อง ในที่สุดก็มองไปที่บ่าวสาวใกล้ชิดหลายคนที่ดูแลในห้องนอนของนาง
“ข้าปฏิบัติต่อพวกเจ้าไม่เลว แต่พวกเจ้ากลับไปเข้าข้างคนนอกเพื่อใส่ร้ายข้า!”
“ลงโทษ! ตีให้หนัก จนกว่าพวกนางจะสารภาพออกมา!”
ทันทีที่คำพูดจบลง แม่นมสองคนก็ลงมือทันที ตบแก้มของบ่าวสาวสองคนที่ยืนอยู่ซ้ายขวาอย่างแรงจนเสียงดังไปทั่วห้อง
บ่าวสาวอีกสองคนที่เหลือยืนตัวสั่น หน้าซีดด้วยความกลัว น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาจากหางตา พวกนางไม่รู้จะทำอย่างไรดี
เสวี่ยฮวนที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่รู้สึกโล่งใจที่ตนเองรอดพ้นจากเรื่องนี้ เพราะสองสามวันที่ผ่านมาเธอออกไปทำงานให้คุณหนูที่นอกเรือน หากไม่เช่นนั้นวันนี้อาจจะไม่ได้รอดเช่นนี้
บ่าวสาวสองคนที่ถูกตบนั้น ผมกระจายยุ่งเหยิง มุมปากมีเลือดไหลซึมออกมา แต่พวกนางอดทนและไม่กล้าร้องออกมาเลยสักคำ แม่นมเห็นว่าสถานการณ์เริ่มพอแล้ว จึงหยุดมือและเดินไปยังบ่าวสาวอีกสองคนที่ยังไม่ได้ถูกลงโทษ
มือที่แข็งแกร่งจากการทำงานหนักยกขึ้นสูง หนึ่งในบ่าวสาวก็ตกใจจนคุกเข่าลงกับพื้นทันที ชี้ไปที่อีกคนหนึ่งพร้อมพูดออกมาด้วยความตื่นตระหนก
"คุณหนู วันนั้นข้าเห็นกับตาว่า หยงชวนแอบเข้ามาในห้องของท่านอย่างลับๆ ดูเหมือนว่าจะค้นหาของบางอย่างบนเตียงของท่าน..."
