บทที่ 17 หญิงสาวผู้ดุดัน

เจียงหว่านเฉิงรู้ดีว่าใจของผู้ชายคนนี้คิดอะไรอยู่ เขาชอบแสร้งทำตัวสุภาพ

เรียบร้อยดูสง่างามและเป็นคนที่มีมารยาท แต่ข้างในกลับมืดมนสนิท!หลอกลวง

เห็นแก่ตัว ทะนงตัว และหยิ่งผยอง! เขาไม่เคยเห็นค่าผู้หญิงที่ต่ำต้อยเช่นพวกเธอ

เลย! ในใจของเขามีแต่ผลประโยชน์ มีแต่ความพอใจชั่วคราว และมีแต่คนที่เขาจะใช้

ประโยชน์ได้เท่านั้น! ในชาติก่อน แม้เธอจะเคยได้รับความโปรดปรานจากเขาอยู่ชั่ว

ขณะหนึ่ง แต่นั่นแล้วอย่างไร?สุดท้ายเธอก็กลายเป็นเพียงเครื่องมือที่เขาใช้ในการ

รวบรวมผลประโยชน์  และเมื่อหมดประโยชน์ก็ถูกเขาทิ้งเหมือนสิ่งของไร้ค่า! เขาเคย

ฆ่าเธออย่างไร้ปรานี  เธอเกลียด เขาเข้ากระดูกดำ ดังนั้น ตอนนี้ที่เขามองเธอเพียง

แวบเดียว เธอก็รู้สึกขยะแขยงแล้ว! นักล่าจ้องมองจางเหอเซวียน ด้วยสายตาเย็น

ชาแต่ไม่พูดอะไรจางเหอเซวียน รู้สึกอับอายอย่างมาก เขาไม่เคยถูกใครดูหมิ่นเช่นนี้

มาก่อนเลยในชีวิต! หญิงสาวคนนี้ช่างกล้าหาญจริง ๆ!  ในเมืองหลวง หรือแม้แต่ทั่วทั้ง

แคว้นเหลียงจะมีหญิงคนไหนกล้าแสดงสีหน้าเช่นนี้ต่อเขา?  แค่ได้รับการเหลียวแล

จากเขาสักนิดก็ถือเป็นโชคดีแล้ว แต่หญิงสาวคนนี้กลับกล้าดุด่าเขา! ช่างบ้าบิ่นไม่

เกรงกลัวใคร! ไร้เหตุผล ไร้สติ!  รูปร่างหน้าตาสวยงามเช่นนี้กลับเป็นของเสียเปล่าไป

จริง ๆ! นางกลับเป็นเพียงแค่หญิงชาวบ้านที่หยาบคาย ไร้ความรู้!จางเหอเซวียน ต้อง

อดทนอดกลั้นอย่างมากเพื่อไม่ให้ใบหน้าแสดงความโกรธเกรี้ยวออกมา เขายตะเกียบ

ขึ้นเตรียมกินข้าว แต่เพียงแค่เขาจะคีบเป็ดกรอบหอมชิ้นใหญ่ หญิงสาวก็รีบคว้ามันไป

เสียก่อน “เจียเอ๋อร์ กินเยอะ ๆ นะ” เอ้อร์เฮ่ออร์ เจ้าเองก็กินเถอะ เรียนหนังสือเหนื่อย

นี่เป็นของที่พี่ชายเจ้าอุตส่าห์ซื้อมาให้เพื่อบำรุงร่างกาย“  ”พี่ใหญ่ ท่านก็กินด้วยนะ”

เธอคีบเนื้อเป็ดอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งเนื้อเป็ดเกือบหมดจาน จางเหอเซวียนทนไม่

ไหวแล้วจึงรีบคีบชิ้นสุดท้ายซึ่งเป็นกระดูกเป็ดไปได้ในที่สุด เมื่อมองดูชิ้นกระดูกเป็ด

นั้น เหงื่อเม็ดหนึ่งก็ไหลลงมาจากขมับของเขา  เจียงหว่านเฉิงมองดูเป็ดกรอบบน

ตะเกียบของจางเหอเซวียน ด้วยสายตาเย็นชา “ท่านคงไม่ถือสาหรอกกระมัง?

เอ้อร์เฮ่อและเจียเอ๋อร์ยังเด็กนัก ท่านก็คงเห็นแล้วว่าร่างกายของพวกเขาดูอ่อนแอ”

“ในบ้านเรามีเนื้อไม่มาก เราจึงมักให้พวกเขากินก่อน ส่วนท่านแม้จะสวมชุดผ้าธรรมดา

แต่ก็ยังปกปิดไม่ได้ถึงบารมีสูงส่งที่ท่านมีอยู่ทุกวัน ท่านคงกินของเลิศรสมาเยอะแล้ว

สินะ ไหนเลยจะมาสนใจเนื้อเป็ดกรอบหอมชิ้นเล็ก ๆ นี้ จางเหอซวน กินไม่ลงอีกแล้ว

แม้ว่าเขาจะหิวจนตาลายไปหมดแล้วก็ตาม แต่ในตอนนี้ไม่เพียงแค่หญิงสาวหยาบ

คายคนนี้จ้องมองเขา แต่พี่น้องทั้งสามคนก็มองเขาเช่นกัน! รู้จางเหอเซวียนรู้สึก

ประหม่าขึ้นมาในทันที กินก็ไม่ได้ ไม่กินก็ไม่ไหว! ในที่สุด เขาก็ต้องกัดฟันแน่น

แล้ววางเนื้อเป็ดกรอบหอมนั้นกลับลงไปในจาน เจียงหว่านเฉิงรีบคีบมันใส่จานของ

เวินเอ้อร์เฮ่อทันที “เอ้อร์เฮ่อ เจ้ารีบกินสิ!” เอ้อร์เฮ่อ ไม่ได้แสดงความเห็นอะไรเสียง

เคี้ยวดังกรุบกรอบ เนื้อเป็ดช่างกรอบหอม และกระดูกก็นุ่มจนละลายในปากรสชาติ

หอมหวานเต็มปากเต็มคำ เวินเอ้อร์เฮ่อ ถูกความอร่อยครอบงำอย่างสมบูรณ์

เวินเอ้อร์เฮ่อ เป็นคนที่มักจะระแวงและป้องกันตัวเองจากคนแปลกหน้า ดังนั้นเขาจึง

ไม่รู้สึกว่าเจียงหว่านเฉิงทำอะไรผิดไป นักล่าเองก็เช่นกัน เขาไม่เคยชอบ

จางเหอเซวียนมาตั้งแต่ต้นแล้ว ดังนั้นเมื่อเห็นเจียงหว่านเฉิงตั้งใจทำให้เขาลำบาก

เขาก็แอบมองเธอด้วยสายตาที่มีประกายบางอย่าง เจียเอ๋อร์ ไม่ต้องพูดถึง ตั้งแต่

ขึ้นโต๊ะมาเธอก็เอาแต่กินเป็ดกรอบหอมจนเต็มปากไม่มีใครใส่ใจสีหน้าที่คุมอารมณ์ไม่

อยู่ของจางเหอเซวียน ในตอนนี้เลยในชีวิตประจำวันเขามักแสร้งทำตัวสุภาพและสง่า

งาม แต่ไม่เคยมีใครดูหมิ่นเขาเช่นนี้! ครอบครัวชาวบ้านหยาบคายที่โง่เขลา!