บทที่ 16 มุ่งสู่ห้วงลึกแห่งวิวัฒนาการ

บทที่ 16 มุ่งสู่ห้วงลึกแห่งวิวัฒนาการ

‘ใครจะตั้งกระจกบานใหญ่ไว้ในห้องทำงาน?’

เย่เหรินเอื้อมมือไปสัมผัสพื้นผิวกระจกที่แตกละเอียด

เจียงซุ่ยร้องเสียงหลงด้วยความเป็นห่วง

"เฮ้! อย่า..."

แต่เมื่อปลายนิ้วของเย่เหรินแตะโดนกระจก กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เย่เหรินหันกลับมามองเพื่อนร่วมทีมที่ดูอยากรู้อยากเห็น แล้วพูดว่า

"จะยืนเฉยทำไม รีบหาสิ"

สมาชิกในทีมเริ่มสำรวจห้องที่เต็มไปด้วยความลึกลับนี้อย่างระมัดระวัง

หนึ่งในนั้น ผู้มีรูปร่างผอมบางแต่ดวงตาเฉียบคม ค่อยๆเดินเข้าไปมุมห้อง

เขาตรวจสอบลิ้นชักทุกอัน ค่อยๆดึงออกมาทีละอัน เมื่อแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ก็หันไปที่ตู้เสื้อผ้า

อีกคนหนึ่ง ร่างกายกำยำ สายตาจับจ้องไปที่โต๊ะเก่าๆ ตัวนั้น

เขาใช้นิ้วสัมผัสพื้นผิวโต๊ะแผ่วเบา ราวกับจะสัมผัสถึงความเก่าแก่ของมัน

เขาตรวจสอบหน้าจอคอมพิวเตอร์และปุ่มเปิดปิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่หน้าจอก็ยังคงมืดสนิท ไม่มีการตอบสนองใดๆ

ขณะที่พวกเขากำลังสับสน เย่เหรินก็ก้าวออกมา

"ชิ..."

แววตาของเขาแสดงความหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือไปด้านหลัง

"ได้เวลาแล้ว..."

น้ำเสียงของเย่เหรินเย็นชา ทันทีที่เขาจับดาบโลหิต บรรยากาศในห้องก็เปลี่ยนไปในพริบตา!

หมอกสีแดงเลือดค่อยๆแพร่กระจายไปทั่ว...

"แคร้ง!"

กระจกบานที่แตกละเอียด เมื่อครู่นี้ยังแตกเป็นเสี่ยงๆ อยู่เลย ทันใดนั้นก็ส่งเสียงดังก้องกังวานขึ้นมา

ทุกสายตาจับจ้องไปที่กระจกที่กำลังซ่อมแซมตัวเองอย่างช้าๆ เหมือนผิวน้ำที่เกิดระลอกคลื่น

เศษกระจกแต่ละชิ้นเหมือนถูกแรงลึกลับดึงดูดกลับเข้าที่ จนกระจกกลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง

ภาพในกระจกค่อยๆชัดเจนขึ้น สะท้อนให้เห็นทุกสิ่งในห้อง รวมถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจของทุกคน

"โอ้โห..."

"พี่แกเล่นอะไรอีกแล้วเนี่ย..."

"เมื่อกี้พวกเรากลับไปตรวจสอบทั้งห้องอย่างระมัดระวัง รู้สึกเหมือนพวกเราโง่จัง..."

ในกระจก ดวงตาในภาพถ่ายขาวดำดูเหมือนจะมีชีวิตขึ้นมา รูม่านตาที่ว่างเปล่าเปล่งประกายแสงประหลาด

และบนโต๊ะเก่าๆ หน้าจอคอมพิวเตอร์รุ่นเก่าก็สว่างขึ้น แสดงไฟล์ภาพที่พร่ามัว

"ทำไมมันเบลอแบบนี้? ปรับให้เป็น 4K 244 เฮิรตซ์ ภาพคมชัดระดับเทพสิ!"

เย่เหรินเดินเข้าไปใกล้กระจกด้วยท่าทางรังเกียจ

เมื่อเย่เหรินเข้าใกล้ ระลอกคลื่นในกระจกก็ยิ่งชัดเจนขึ้น ราวกับมีบางสิ่งกำลังจะทะลุผ่านออกมา

ทุกคนในห้องรู้สึกถึงแรงกดดันที่อธิบายไม่ได้ หัวใจเต้นแรง ฝ่ามือเริ่มเหงื่อออก

เจียงซุ่ยพูดขึ้นอย่างยากลำบาก

"ระวังหน่อย..."

ทันใดนั้น ระลอกคลื่นในกระจกก็หยุดลง ทุกอย่างกลับสู่ความสงบอีกครั้ง แต่

ภาพในกระจกเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง กลายเป็นภาพคมชัดไร้ที่ติตามที่เย่เหรินต้องการ

จากนั้นพื้นผิวของกระจกก็เหมือนหน้าต่างที่เปิดออก ให้ทุกคนมองเห็นอดีตของโรงพยาบาลจิตเวช

ตอนแรก ภาพแสดงให้เห็นกิจวัตรประจำวันของโรงพยาบาล แพทย์และพยาบาลที่กำลังยุ่งอยู่กับงาน และคนไข้ที่เดินไปมาในโถงทางเดิน

แต่ไม่นาน ภาพที่สงบสุขก็ถูกฉีกออก เผยให้เห็นด้านมืดที่ซ่อนอยู่

ในภาพ ผู้อำนวยการที่สวมหน้ากากและแว่นตาปรากฏตัวขึ้น

เขาสวมเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดตา ดวงตาหลังแว่นดูเย็นชาและเฉยเมย

เขาพาคนไข้กลุ่มหนึ่งไปที่ห้องทดลองที่มืดสลัว คนไข้เหล่านี้มีแว่นตาที่ว่างเปล่า เดินโซเซราวกับหุ่นเชิดที่ไร้วิญญาณ

เขาพาพวกเขาไปที่ห้องทดลองที่มืดสลัวซึ่งเต็มไปด้วยบรรยากาศที่น่ากลัว มีของเหลวบางอย่างหยดลงมาจากผนัง และมีกลิ่นเหม็นตลบอบอวลอยู่ในอากาศ

"โลกชั้นใน..."

เจียงซุ่ยเบิกตากว้างพึมพำกับตัวเอง "ผู้อำนวยการพาคนไข้เข้าไปในห้วงลึกงั้นเหรอ?!"

การทดลองเริ่มต้นขึ้น ผู้อำนวยการลงมืออย่างเลือดเย็นและแม่นยำ

เขาจับคนไข้มัดไว้บนเตียงผ่าตัดที่เย็นเฉียบ แล้วเริ่มการทดลองที่โหดเหี้ยมไร้มนุษยธรรม

เขาฉีดของเหลวสีดำเข้าไปในร่างกายคนไข้ ของเหลวนั้นดูเหมือนมีชีวิต มันไหลไปตามเส้นเลือดของคนไข้ กัดกินเนื้อหนังของพวกเขา

ใบหน้าของคนไข้แสดงความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ร่างกายพวกเขาบิดเบี้ยว ดิ้นรน แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากการควบคุมของผู้อำนวยการได้

เมื่อเวลาผ่านไป ร่างกายของพวกเขาเริ่มเปลี่ยนแปลง กล้ามเนื้อขยายใหญ่ ผิวหนังหยาบกร้าน ดวงตาสูญเสียประกายแห่งความเป็นมนุษย์ กลายเป็นความมืดดำลึกล้ำ

บนใบหน้าของผู้อำนวยการไม่มีความเห็นใจแม้แต่น้อย เขาจดบันทึกข้อมูลอย่างเย็นชา สังเกตการเปลี่ยนแปลงของคนไข้

ดูเหมือนเขากำลังค้นหาบางสิ่ง ศึกษาว่าจิตใจที่บิดเบี้ยวของผู้ป่วยทางจิตจะสามารถกลายพันธุ์ไปในรูปแบบอื่นภายใต้อิทธิพลของห้วงลึกได้หรือไม่?

การต่อต้านของคนไข้อ่อนลงเรื่อยๆ จิตสำนึกของพวกเขาค่อยๆเลือนหายไปภายใต้การกัดกร่อนของห้วงลึก

"กลุกๆ..."

มนุษย์บนเตียงผ่าตัดหายไป ถูกแทนที่ด้วยสิ่งมีชีวิตจากห้วงลึกที่มีรูปร่างบิดเบี้ยวผิดปกติ

ทุกคนที่อยู่หน้ากระจกเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ใบหน้าซีดเผือด ร่างกายสั่นเทา

ใครจะเชื่อว่าภายใต้พื้นผิวของโรงพยาบาลจิตเวชแห่งนี้ จะซ่อนความมืดอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้เอาไว้!

และโรงพยาบาลจิตเวชแห่งนี้ยังเปิดดำเนินการอย่างเปิดเผยในโลกภายนอกอีกด้วย!

"เชี่ย!"

มีคนสบถออกมา พวกเขาทนความโหดร้ายนี้ไม่ได้ ทนดูคนไข้เหล่านี้ถูกทรมานไม่ได้!

ใบหน้าของเย่เหรินเต็มไปด้วยความโกรธ

ในฐานะคนปกติ คนที่มีความเห็นอกเห็นใจและเข้าใจความรู้สึกของผู้อื่น เขาย่อมต้องเดือดจนกำปั้นแน่น

ภาพในกระจกยังไม่จบลง เสียงของผู้อำนวยการดังขึ้น เรียบเฉยและเย็นชาเหมือนเครื่องจักร

เสียงของเขาผ่านกระจก เข้าไปในหูของทุกคนอย่างชัดเจน

"บันทึกการทดลอง หมายเลข D-312 วันที่: 31 มีนาคม 2023 วันนี้ทำการทดสอบการปรับตัวในระดับเบื้องต้นกับห้วงลึก ฉีดสารสกัดจากห้วงลึกที่ปรับปรุงแล้ว สังเกตปฏิกิริยา อาสาสมัครมีปฏิกิริยาทางร่างกายอย่างรุนแรงภายในห้านาทีหลังการฉีด เนื้อเยื่อกล้ามเนื้อเริ่มเปลี่ยนแปลง แสดงความก้าวร้าวอย่างชัดเจน สังเกตการณ์ต่อไป"

เจียงซุ่ยฟังบันทึกที่ไร้อารมณ์เหล่านี้ ความโกรธในใจก็ยิ่งเพิ่มพูน

เธออดไม่ได้ที่จะกัดฟันพูดว่า

"ไอ้สารเลว! ไอ้หมอนี่มันสารเลวชัดๆ! เขาเห็นชีวิตคนเป็นอะไรกัน?!"

ในตอนนั้นเอง เสียงประหลาดก็ดังขึ้นจากด้านหลังของทุกคน

ทุกคนหันกลับไปอย่างรวดเร็ว เห็นผู้อำนวยการยืนอยู่ที่ประตูโดยไร้ความรู้สึก มือของเขาเพิ่งจะปล่อยลูกบิดประตู

"ปัง!"

ในวินาทีที่ประตูปิดลง ผนังทั้งแผ่นก็เริ่มเคลื่อนไหว ประตูเก่าๆก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

"เราถูกขังไว้ข้างในแล้ว!"

ความรู้สึกไม่ดีแผ่ซ่านไปทั่วใจของทุกคน

ข้างนอกห้อง ผู้อำนวยการหยิบลูกตาเนื้อๆออกมาจากผนัง มันส่องแสงระยิบระยับภายใต้แสงสลัว เผยให้เห็นเนื้อสัมผัสที่เน่าเปื่อยของสิ่งมีชีวิต

เขาเริ่มบันทึกอย่างเย็นชา เสียงยังคงสงบและแข็งทื่อ

"บันทึกการทดลอง หมายเลข C--01 วันที่: 1 เมษายน 2024 วันนี้นำวัตถุสังเกตการณ์ใหม่เข้ามา คือ 'ทีมผู้ถือโคม' เริ่มการทดลองอย่างเป็นทางการ โดยจะทำการสังเกตการณ์อย่างต่อเนื่อง"

ภายในห้อง ลูกตาจำนวนมากโผล่ออกมาจากผนัง พร้อมกับเสียงบันทึกของผู้อำนวยการดังออกมา

"นี่แก..."

เย่เหรินตระหนักได้ทันทีว่า นี่อาจเป็นกับดัก

ผู้อำนวยการจงใจล่อพวกเขามาที่นี่ เพียงเพื่อการทดลองบ้าๆของเขาเนี่ยนะ?

"รอให้ฉันออกไปได้นะ จะเอาเถ้ากระดูกแกไปโปรยให้หมดเลย!"

เย่เหรินจ้องมองลูกตาและขู่

ผู้อำนวยการเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาไม่มีความรู้สึกใดๆ มีเพียงคำพูดเรียบๆที่เปล่งออกมา

"เส้นทางสู่ความจริงนั้นคดเคี้ยว ต้องขอโทษด้วย แต่พวกคุณก็เป็นแค่เครื่องสังเวยที่จำเป็นบนเส้นทางนี้ของผมครับ"