บทที่ 14 ขอโทษ พวกเรามาช้าไป

บทที่ 14 ขอโทษ พวกเรามาช้าไป

ส่วนคนอื่นก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว!

ตอนนี้ตัวเย่เหรินมีผู้ถือโคมระดับสูงตั้งหกคนคอยคุ้มกันอยู่ ถ้าเย่เหรินเกิดเข้าไปในโลกคู่ขนาน พวกเขาก็ต้องตามเข้าไปด้วยแน่ๆ

เข้าใจไหมว่า นี่แหละมันคือการดูแลระดับสมบัติของชาติ!

เย่เหรินทำท่าเอนหลังอย่างผ่อนคลาย

ทุกคนก้าวข้ามรอยแยกเข้าสู่โลกคู่ขนาน เบื้องหน้าคือโรงพยาบาลจิตเวชที่เพิ่งถูกดึงเข้ามา มันกำลังค่อยๆทรุดตัวลงไปในพื้นดินที่เหมือนเนื้อเยื่อ

"เราเข้าไปทางประตูใหญ่ ระวังตัวให้ดี เตรียมตัวให้พร้อมตลอดเวลา"

สมาชิกหน่วยปฏิบัติการในชุดรบสีแดงดำติดอาวุธครบมือ เพราะอาวุธปืนทั่วไปแทบจะทำอะไรพวกสิ่งมีชีวิตจากห้วงลึกไม่ได้

ดังนั้นทุกคนจึงติดตั้งดาบที่ทำจากอวัยวะของพวกมัน

ตรงนี้ก็ต้องมีคนถาม

ทำไมไม่ทำกระสุนจากอวัยวะของพวกมันล่ะ?

จริงๆทำได้นะ แต่ปัญหาคือมันมีน้อยเกินไป ยิงนัดนึงก็หายไปนัดนึง ไม่คุ้มค่าเท่าไหร่

อาวุธปืนที่ทำร้ายพวกสิ่งมีชีวิตจากห้วงลึกได้ มักจะถูกเก็บไว้เป็นไม้ตายมากกว่า

"แอ๊ด..."

เย่เหรินผลักประตูโรงพยาบาลจิตเวชเปิดออก สำรวจรอบๆ

ทางเดินและห้องพักแบบเดิมหายไปหมดแล้ว กลายเป็นพื้นที่บิดเบี้ยวและผนังเนื้อที่กำลังดิ้นได้ อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นเน่าเหม็นเฉพาะตัวของห้วงลึก

ทุกคนค่อยๆเดินสำรวจไป แต่ละก้าวอาจเจอกับอันตราย

พวกเขาเดินผ่านทางเดินคดเคี้ยวหลายสาย แต่กลับไม่เจอปีศาจสักตัว มีเพียงความเงียบสงัดน่าอึดอัด

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองก็ดังขึ้น ทำลายความสงบ เงาดำร่างหนึ่งเดินโซเซออกมาจากความมืด

ร่างกายของมันบิดเบี้ยวผิดสัดส่วน แขนขาเต็มไปด้วยดวงตาและปากที่กำลังกรีดร้องอย่างเงียบงัน

และเงาดำตนนี้สวมชุดพยาบาล

ทุกคนเข้าสู่สภาวะพร้อมต่อสู้ในทันที

ผู้ผิดปกติที่ถือเข็มทิศกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

"นี่... นี่มัน... สิ่งมีชีวิตที่เราไม่เคยพบเห็นมาก่อน เรา... เราจะสู้กับมันไหม?"

ความไม่รู้จักนำมาซึ่งความหวาดกลัว

เมื่อเผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตจากห้วงลึก พวกเขาไม่เข้าใจความสามารถและลักษณะของมัน แม้แต่จะคาดเดาว่ามันอยู่ในระดับใดก็ยังทำไม่ได้

เสียงของสิ่งมีชีวิตจากห้วงลึกนั้นแหลมสูงและน่าขนลุก ฟังยาก เต็มไปด้วยความบิดเบี้ยวและสับสนวุ่นวาย

ร่างกายของมันเปลี่ยนรูปร่างไปเรื่อยๆในทุกย่างก้าว ราวกับภาพวาดที่ทำจากเนื้อหนังที่มีชีวิต

ทุกคนกำอาวุธแน่น สายตาจับจ้องไปที่สัตว์ประหลาดตัวนั้นไม่วางตา

ในช่วงเวลาที่สำคัญนี้ แววตาของเย่เหรินฉายแววประหลาด เขาเหมือนจะตระหนักถึงบางสิ่ง

"เดี๋ยวก่อน..."

เขาส่งสัญญาณมือให้ทุกคนหยุด แล้วค่อยๆเดินไปหาสิ่งมีชีวิตจากห้วงลึกที่ไม่รู้จัก

"เฮ้ย! นายจะทำอะไรน่ะ!?"

"นายมันบ้าไปแล้ว! รีบกลับมาเลยนะ!"

"หัวหน้าเจียง! ดูสิ นี่ไงน้องใหม่ไร้ค่าที่คุณพามา!"

ทุกคนร้องเสียงหลง พยายามจะหยุดเขา แต่แววตาของเย่เหรินแน่วแน่ เขาเดินตรงไปหาสิ่งมีชีวิตที่บิดเบี้ยวตัวนั้น

ทันใดนั้น ร่างหกร่างก็ปรากฏตัวขึ้นจากหลายทิศทาง พวกเขาคือผู้พิทักษ์ที่ซ่อนตัวอยู่ข้างกายเย่เหริน แต่ละคนล้วนเป็นผู้มีพลังแข็งแกร่ง

ในขณะที่พวกเขากำลังจะโจมตีและสังหารสิ่งมีชีวิตจากห้วงลึก เย่เหรินก็ตะโกนขึ้นมาว่า

"หยุดก่อน!"

เขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าสิ่งมีชีวิตจากห้วงลึก ทุกคนกลั้นหายใจ

แววตาของเจียงซุ่ยเต็มไปด้วยความกังวลและไม่สบายใจ แต่เธอยินดีที่จะเชื่อใจเย่เหริน

ในเวลานี้ นิ้วของเจียงซุ่ยจับอาวุธแน่น ร่างกายสั่นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น สิ่งมีชีวิตจากห้วงลึกไม่ได้โจมตีเย่เหริน

ร่างกายที่บิดเบี้ยวของมันกลับค่อยๆโก่งงอลง

ทุกคนจ้องมองภาพนั้นด้วยความตกตะลึง อ้าปากค้าง

"..."

ใบหน้าของเย่เหรินเผยความเจ็บปวดอย่างสุดซึ้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสาร

จากนั้น เขาก็ค่อยๆยื่นมือออกไป หยิบป้ายชื่อที่แขวนอยู่บนอกของสิ่งมีชีวิตที่บิดเบี้ยว ป้ายนั้นสลักชื่อ "หัวหน้าพยาบาล อวี๋เสี่ยวเชี่ยน"

"ขอโทษด้วยครับ พวกเรามาช้าไป..."

เสียงของเย่เหรินแผ่วเบาและสั่นเครือ แต่ทุกคำพูดก็หนักอึ้งอยู่ในใจของทุกคนที่อยู่ตรงนั้น

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนจากความหวาดกลัวเป็นความตกตะลึง ตามมาด้วยความเงียบงัน

ความโศกเศร้าที่ไม่อาจบรรยายได้แผ่กระจายไปทั่วอากาศ

มีคนพึมพำเบาๆ

"เป็นไปได้ยังไง..."

บางคนกำหมัดแน่น มองภาพตรงหน้าอย่างจนปัญญา

ปรากฎว่า สัตว์ประหลาดที่ไม่อาจระบุชื่อได้ตัวนี้ คือหัวหน้าพยาบาล อวี๋เสี่ยวเชี่ยน ที่โทรขอความช่วยเหลือด้วยความสิ้นหวัง

"ช่ว...ช่วย...ฉัน...ฉัน...กลัว..."

แม้ว่าเสียงของเธอจะฟังไม่ชัด เพราะอวัยวะที่เปล่งเสียงถูกเปลี่ยนแปลงไป หากปล่อยไว้อีกหน่อย เกรงว่าเธอจะไม่สามารถพูดได้อย่างปกติ

การถูกห้วงลึกกัดกร่อน เป็นกระบวนการที่ไม่อาจย้อนกลับได้

ทุกคนแสดงสีหน้าที่โศกเศร้า

บางคนถอนหายใจเบาๆ บางคนหลับตาลง ไม่กล้ามองตรงๆ

"ขอโทษด้วยครับ" เย่เหรินพูดเบาๆด้วยความสงสาร

แววตาของเสี่ยวเชี่ยนฉายแววสับสน ริมฝีปากของเธอขยับเล็กน้อย ราวกับพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง

แต่ในท้ายที่สุด เธอทำได้เพียงส่งเสียงครางอย่างอ่อนแรง

เย่เหรินสูดหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาของเขาแสดงออกถึงความเห็นอกเห็นใจอย่างสุดซึ้ง

"คุณมีอะไรจะฝากให้ผมไปบอกครอบครัวของคุณไหมครับ?"

อวี๋เสี่ยวเชี่ยนเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรวบรวมแรงทั้งหมดที่มี พูดประโยคที่สมบูรณ์ออกมาได้อย่างยากลำบาก

"ฉันอยาก...กลับบ้าน..."

เย่เหรินเงียบไป

ในช่วงเวลาที่น่าเศร้านี้ ทุกคนสัมผัสได้ถึงความโหดร้ายของห้วงลึก

เย่เหรินยืนอยู่ตรงนั้น เงียบงันและรู้สึกผิด สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง

เขาไม่สามารถช่วยเสี่ยวเชี่ยนได้ ความจริงข้อนี้หนักอึ้งอยู่ในใจเขาเหมือนก้อนหิน

เสี่ยวเชี่ยนมองเห็นภาพสะท้อนของตัวเองผ่านกระจก เป็นภาพของสัตว์ประหลาดที่บิดเบี้ยว

เธอเสียสติไปแล้ว

เธอพุ่งชนกำแพงอย่างรุนแรง พยายามจะจบชีวิตตัวเองด้วยวิธีนี้

แต่พลังชีวิตที่แข็งแกร่งของสิ่งมีชีวิตจากห้วงลึกทำให้เธอไม่สามารถตายได้ ร่างกายของเธอจะกลับมารวมกันใหม่หลังจากการกระแทกแต่ละครั้ง บาดแผลที่เต็มไปด้วยเลือดเนื้อจะหายดีและบิดเบี้ยวมากขึ้น

เย่เหรินรู้ว่าเขาต้องตัดสินใจแล้ว

เขาเอื้อมมือไปด้านหลัง ค่อยๆดึงดาบโลหิตออกมา

อนุภาคสีแดงเข้มรวมตัวกันเป็นหมอกสีแดงแปลกประหลาดในทันที และปนเปื้อนไปทั่วทุกทิศทางอย่างรวดเร็ว

กำแพง เพดาน และพื้นของโรงพยาบาลจิตเวชบิดเบี้ยวมากขึ้นภายใต้อิทธิพลของพลังนี้

โครงสร้างผนังที่ไม่มั่นคงอยู่แล้วกำลังจะพังทลายลงภายใต้พลังนี้

ความกลัวที่ฝังลึกมาพร้อมกับดาบโลหิต

สมาชิกของทีมผู้ถือโคมยืนนิ่งอยู่กับที่ ดวงตาของพวกเขาไม่กล้าหาญและเด็ดเดี่ยวเหมือนเคย แต่ถูกแทนที่ด้วยความกลัวอย่างสุดซึ้ง

อากาศเต็มไปด้วยความกดดันและความวิตกกังวล บางคนถึงกับหายใจไม่ออก

นิ้วของเจียงซุ่ยจับชายเสื้อแน่น หายใจติดขัดและหนักหน่วง ทุกครั้งที่หายใจเข้าก็เหมือนกับทำอะไรที่ยากลำบากอย่างยิ่ง

บางคนถึงกับร้องไห้ออกมา เสียงสะอื้นที่สิ้นหวังจากความกลัวดังก้องไปทั่วทางเดินที่เงียบสงบ

และในที่มืด ผู้คุ้มกันทั้งหกคนก็สัมผัสได้ถึงความกลัวที่แปลกประหลาดนี้เช่นกัน