บทที่ 13 โลหะทมิฬ

บทที่ 13 โลหะทมิฬ

นายทหารหลี่นำแท่งเหล็กมากกว่า 100 ชั่งมาส่งที่กระโจมของหลี่ชิง

และอาณาจักรเฟิงควบคุมทรัพยากรอย่างเกลือและเหล็กอย่างเข้มงวด ทั้งหมดนี้กระทำอย่างลับๆ และไม่ได้ดึงดูดความสนใจของใครเลย

ผู้พันหลี่เข้าไปในค่าย มองไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ แล้วกระซิบ "เอ้อร์หนิวเจ้ารู้จักโลหะทมิฬหรือไม่?"

โลหะทมิฬ?

หลี่ชิงส่ายหัวด้วยความสงสัย ข้าไม่เคยรู้จักสิ่งนี้มาก่อนในชีวิตนี้

นายทหารหลี่จึงรวบรวมโลหะทมิฬขนาดเท่ากำปั้นออกจากแขนเสื้อของเขา

"นี่คือโลหะทมิฬ เหมืองเหล็กที่ได้รับการคุ้มครองโดยกองกำลังชายแดน ไม่เพียงแต่ผลิตแร่เหล็กเท่านั้น แต่ยังขุดสิ่งพิเศษนี้ออกมาเป็นครั้งคราว แต่ปริมาณนั้นหายากมาก”

หลี่ชิงมองโลหะในมือของนายทหารหลี่ นึกถึงตอนอาจารย์กู่ยังมีชีวิตอยู่ นายกองพันหญิงเฉียนหงมาขอให้ท่านตีดาบชิงหง ก็พูดถึงแร่พิเศษในเวลานั้น

แร่พิเศษในเวลานั้นน่าจะเป็นโลหะทมิฬ ข้าไม่คิดว่านายทหารหลี่จะทรงพลังมากถึงได้มีสิ่งนี้ได้

แต่หลี่ชิงก็ยังแสร้งทำไม่รู้เรื่องถาม "โลหะทมิฬนี้ปกติใช้ทำอะไรหรือขอรับ?"

"เรื่องนี้สำคัญมากไม่ควรบอกใครเป็นอันขาด!" นายทหารหลี่กุ่ยพูดด้วยสีหน้าจริงจังแล้วลดเสียงลงอีก "โลหะทมิฬนี้แข็งแกร่งกว่าเหล็กธรรมดามาก อาวุธที่ทำจากมันจะคมกริบมาก แม้แต่เกราะเหล็กธรรมดาก็ต้านไม่อยู่"

"ข้าอยากให้เจ้าช่วยหลอมโลหะทมิฬนี้เข้ากับขวานภูผาทำได้หรือไม่?"

"ท่านหลี่ ข้าไม่เคยตีของแบบนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า" หลี่ชิงส่ายหัว

"อาจารย์กู่เคยใช้โลหะทมิฬตีมาแล้ว เจ้าเป็นศิษย์ของเขา น่าจะไม่มีปัญหา ลองดูเถอะ!" นายทหารหลี่ขมวดคิ้วพูด

หลี่ชิงกลืนน้ำลายอีกครั้ง "งั้นข้าจะลองดู แต่ไม่รับประกันว่าจะสำเร็จนะ"

เพื่อให้ได้มาซึ่งโลหะทมิฬชิ้นนี้ เขาต้องจ่ายราคาไม่น้อย และต้องพยายามอย่างหนักเพื่อปกปิดการมีอยู่ของมัน

โลหะทมิฬส่วนใหญ่ที่ขุดได้จากเหมืองครั้งนี้ ตกอยู่ในมือของนายกองพันหญิง เฉียนหง ส่วนเขาที่เป็นเพียงนายทหารธรรมดา การได้มาหนึ่งชิ้นก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว

"จำไว้ เรื่องนี้ห้ามเล่าให้ใครฟังเด็ดขาด ไม่งั้นเจ้าและข้าต้องตายทั้งคู่เป็นแน่!" นายทหารหลี่กำชับเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินออกจากกระโจมอย่างระมัดระวัง

หลี่ชิงมองกองแท่งเหล็กบนพื้นและโลหะทมิฬในมือ แล้วจมอยู่ในห้วงความคิด

"โลหะทมิฬนี่ มันวิเศษขนาดนั้นเชียวหรือ?" หลี่ชิงหรี่ตาลง นึกถึงข้อความที่ปรากฏขึ้นเมื่อตอนที่เขาตีอาวุธสำเร็จ

อาวุธที่เขาตีจากแท่งเหล็กธรรมดาถูกเรียกว่าอาวุธทั่วไป นั่นหมายความว่ายังมีอาวุธที่เหนือกว่านั้นอีกใช่ไหม? "

ถ้าโลหะทมิฬนี่วิเศษจริง การใช้มันตีอาวุธทั้งชิ้น อาจทำให้ได้อาวุธที่เหนือกว่าระดับทั่วไปก็ได้"

คิดแล้วหลี่ชิงก็ลูบโลหะทมิฬในมือเบาๆ มันให้สัมผัสนุ่มลื่น แม้ถือไว้นานก็ยังเย็นเฉียบ ไม่อุ่นขึ้นเลย

เป็นโลหะที่น่าอัศจรรย์จริงๆ ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย!

แต่หลี่ชิงไม่รีบร้อนจะเริ่มตีมัน ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน เสียงตีเหล็กจะดังชัดเจนเกินไป

เขาซ่อนโลหะทมิฬอย่างระมัดระวัง แน่ใจว่าไม่มีใครมาหาอีกแล้ว จึงเข้าสู่โลกแห่งรัตติกาลอีกครั้ง

รอบด้านยังหนาวเย็นเช่นเคย แต่หลี่ชิงที่ฝึกวิทยายุทธ์มาแล้ว ร่างกายแข็งแกร่งขึ้น จึงทนความหนาวได้พอสมควร

ครั้งนี้เขาไม่ได้ตั้งใจจะฝึกวิชาพยัคฆ์ดุ แต่หยิบม้วนไม้ไผ่ที่บันทึกวิชาลมปราณเต่าขึ้นมา

"เป็นวิชาพลังภายในด้วย ตระกูลเหยียนมีของดีจริงๆ แต่เห็นผลช้าเหลือเกิน สิบปียังไม่แน่ว่าจะฝึกถึงขั้นเบื้องต้น ไม่แปลกที่ตระกูลเหยียนยอมมอบให้"

วิชายุทธ์ในยุทธภพแบ่งเป็นสองประเภทหลัก ประเภทแรกคือวิชาพลังภายนอกอย่างคัมภีร์ค้อนโบราณ อีกประเภทคือวิชาพลังภายในอย่างวิชาลมปราณเต่า

ทั้งสองประเภทไม่อาจบอกได้ว่าอันไหนเหนือกว่ากัน เมื่อฝึกถึงขั้นสูงสุดล้วนแต่ทรงพลังทั้งสิ้น

วิชาพลังภายนอกเห็นผลเร็ว นักยุทธ์ส่วนใหญ่จึงฝึกวิชาประเภทนี้ แต่เมื่ออายุมากขึ้น เลือดลมเสื่อมถอย พละกำลังก็จะลดลงตาม

นี่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมคนชราจึงกลัวคนหนุ่ม คนหนุ่มที่เลือดลมแรงกล้า อาศัยพละกำลังล้วนๆ ก็อาจใช้หมัดสะเปะสะปะฟาดฟันคนชราที่มากประสบการณ์จนตายได้

ส่วนวิชาพลังภายในนั้นต่างออกไป พลังภายในจะยิ่งแกร่งกล้าตามอายุที่เพิ่มขึ้น

แต่วิชาพลังภายในต้องใช้เวลาฝึกอย่างน้อยสิบปีขึ้นไปถึงจะเห็นผล อีกทั้งแต่ละวิชาก็ล้ำค่า ดังนั้นยอดฝีมือวิชาพลังภายในจึงพบเห็นได้น้อยกว่ายอดฝีมือวิชาพลังภายนอก

"โดยทั่วไปแล้ว คนมักไม่ฝึกทั้งวิชาพลังภายในและพลังภายนอกพร้อมกัน เพราะใช้เวลามาก อาจได้ไม่คุ้มเสีย"

"ตระกูลเหยียนมอบวิชาเหล่านี้ให้ข้าพร้อมกัน คงมีเจตนาไม่ดีแน่"

หลี่ชิงถอนใจ แล้วหยิบม้วนไม้ไผ่ขึ้นมาอ่านอย่างละเอียด

วิชาลมปราณเต่าแบ่งเป็นสามขั้น คือ ขั้นต้น ขั้นสูง และขั้นสมบูรณ์!

สามขั้นนี้สอดคล้องกับระดับนักยุทธ์ในยุทธภพ คือ ผู้แกร่งกล้าพลังภายนอก ผู้แกร่งกล้าพลังภายใน และปรมาจารย์พลังแปรสภาพ!

แต่เพราะเป็นวิชาพลังภายใน แม้ฝึกวิชาลมปราณเต่าถึงขั้นต้น ก็ยากจะต่อกรกับผู้แกร่งกล้าพลังภายนอกได้

ผู้แกร่งกล้าพลังภายนอกอาศัยพลังกายล้วนๆ ส่วนวิชาภายในที่เพิ่งถึงขั้นต้น แม้จะเพิ่มพูนพลังได้บ้าง แต่ก็ยังมีช่องว่างอยู่

เมื่อฝึกถึงขั้นสูง ช่องว่างนี้จะค่อยๆ ลดลง

หากฝึกวิชาพลังภายในถึงขั้นสมบูรณ์ ก็คือระดับปรมาจารย์พลังแปรสภาพ อาจถึงขั้นเหนือกว่าด้วยซ้ำ

นี่คือเหตุผลที่หลี่ชิงสนใจวิชาลมปราณเต่า ต่อให้พรสวรรค์ด้านยุทธ์ไม่ดี แค่ฝึกวิชาพลังภายในนี้สักร้อยสองร้อยปีแล้วออกโลก

ตอนนั้นพลังภายในของเขา คงไม่สามารถอธิบายได้ว่าอยู่ในระดับไหน!!

ไม่นานหลี่ชิงก็จมอยู่ในเนื้อหาของวิชาลมปราณเต่า ดวงตาเป็นประกาย กระหายที่จะจดจำวิชาภายในนี้

ใช้เวลาเกือบสี่ชั่วยามกว่าหลี่ชิงจะจดจำวิชานี้ได้ทั้งหมด

แต่ยังไม่ทันได้ลองฝึก ก็มีเสียงลดังมาจากนอกลาน

"เหยียนซาน ออกมาเดี๋ยวนี้ ถ้ายังกล้ายุ่งกับหลานสาวข้าอีก ข้าจะสู้กับเจ้าถึงตาย"

เสียงโกรธเกรี้ยวของชายชราอันดังก้อง ฟังแล้วก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

หลี่ชิงถอนใจในใจ ไม่คิดจะยุ่งเรื่องชาวบ้าน

เขาเป็นคนหัวทันสมัย และเขาเกลียดนิสัยของตระกูลเหยียนและเหยียนซาน ถ้าวันหน้าเขามีพลังมากพอ เขาไม่รังเลที่จะกำจัดคนพวกนี้ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้

(จบบท)