**บทที่ 13 การปรากฏตัวของท่านอ๋อง**

เจียงหว่านเฉิงใช้ไม้เท้าพยุงตัวขึ้นยืน จากนั้นก็ชี้ไปที่หม้อเหล็กใหญ่แล้วพูดว่า

" ข้าวยังอุ่นอยู่ในหม้อ และฉันต้มน้ำร้อนไว้ด้วย พี่ใหญ่สามารถอาบน้ำอุ่นได้ ระวังจะ

เป็นหวัดนะ" พูดจบเจียงหว่านเฉิงก็ไม่สนใจท่าทีตกตะลึงของนักล่า แล้วเดินออกไป

อย่างช้าๆ เมื่อเธอกลับไปถึงห้อง ก็มีเสียงฟ้าร้องดังกึกก้องขึ้นข้างนอก เจียเอ๋อร์

ที่นอนอยู่ตกใจกลัวจนร้องออกมาเสียงดัง "อ๊า!" เจียงหว่านเฉิงรีบขึ้นเตียงมากอด

เจียเอ๋อร์ไว้ แล้วปลอบด้วยเสียงเบาๆ ว่า "ไม่ต้องกลัวนะ  (ท่านปู่สายฟ้า) กำลัง

ลงโทษคนไม่ดี พี่ยังอยู่ตรงนี้กับหนูนะ" เจียงหว่านเฉิงฮัมเพลงเบาๆ จนเจียเอ๋อร์

ค่อยๆ หลับไปในความฝันอันหวานชื่น เธอถอนหายใจเบาๆ ด้วยความโล่งอก เมื่อ

คิดถึงภาพที่เกือบจะไปชนเข้ากับนักล่าขณะที่เขากำลังถอดเสื้อผ้าเมื่อครู่ เธอก็อดไม่

ได้ที่จะหัวเราะออกมา โดยเฉพาะใบหน้าของนักล่าที่ดูเหมือนเห็นผีตอนที่เห็นเธออยู่

ในครัว เจียงหว่านเฉิงยิ้มพร้อมกับสะบัดขาไปมา นักล่าคนนั้นแม้ว่าจะดูเงียบขรึม

แต่การหยอกล้อเขาก็ถือว่าเป็นเรื่องสนุกไม่น้อย ที่ห้องครัว นักล่าคนนั้นยืนตัวแข็งอยู่

นานก่อนจะกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เขาหยุดครู่หนึ่งแล้วปิดประตูครัวก่อนที่จะเริ่มถอด

เสื้อผ้าที่เปียกโชกออก เมื่อเปิดฝาหม้อออกดู ก็พบว่ามีโจ๊กมันเทศที่เริ่มแห้งและข้น

อยู่ในหม้อ พร้อมกับน้ำร้อนเดือดอีกหม้อหนึ่ง นักล่าล้างตัวด้วยน้ำร้อนอย่างระมัดระวัง

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแห้ง เขาจึงเริ่มทานอาหารที่เตรียมไว้ ระหว่างที่กินอยู่ เขานิ่ง

คิดไปครู่หนึ่ง ข้าวมื้อนี้มีมันเทศและข้าวที่ใช้เป็นวัตถุดิบเต็มเปี่ยม แม้จะเรียบง่าย แต่

กลับอิ่มท้องอย่างน่าประหลาดหลังจากทานอาหารเสร็จ ร่างกายของเขาก็เริ่มอบอุ่น

ขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นเขาก็เริ่มเอาของที่ซื้อจากในเมืองออกมาวางไว้บนโต๊ะ แม้ว่าฝน

จะทำให้หลายสิ่งเปียก แต่เขาก็ใช้เสื้อคลุมของตนเองปกปิดเอาไว้ ทำให้ของเหล่า

นั้นไม่เสียหายทั้งหมดพรุ่งนี้เช้า เจียงหว่านเฉิงจะเห็นสิ่งเหล่านี้ เธอจะพอใจหรือเปล่า

นะ?    ฝนตกทั้งคืน!!!!!!!!  เช้าวันรุ่งขึ้น เจียงหว่านเฉิงเพิ่งตื่นนอน ก็ได้ยินเสียงบาง

อย่างมาจากลานนอกบ้าน เธอลุกขึ้นนั่งและคิดว่า "นักล่าคนนั้นทำไมถึงตื่นเช้าขึ้น

เรื่อยๆ แบบนี้?"    เจียงหว่านเฉิงเพิ่งลุกจากเตียง ก็ได้ยินเสียงนักล่าพูดกับใครบางคน

ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น แต่ดูเหมือนจะมีคนมาเยือนด้วยเจียงหว่านเฉิงหยิบไม้เท้ามาพยุง

ตัวและเดินไปที่ประตู เมื่อใกล้ถึง ก็ได้ยินเสียงที่ชัดเจนดังมาว่า "ข้าขอเพียงแค่ที่พัก

หลบฝนชั่วคราวเท่านั้น ไม่ต้องการรบกวนครอบครัวท่านเลย ข้าขอมอบของสำคัญชิ้น

นี้เพื่อแลกกับเงินเล็กน้อย เพื่อเป็นการตอบแทน"  เมื่อได้ยินเสียงนี้ เจียงหว่านเฉิง

เหมือนถูกฟ้าผ่า!  ในชั่วพริบตา ร่างของเธอราวกับถูกสาดน้ำเย็นทั้งตัวจนเหงื่อไหล

ท่วม เสื้อผ้าเปียกชุ่มไปหมด ขาของเธออ่อนแรง เธออยากจะวิ่งออกไปตะโกนว่า "ไม่!

อย่าให้เขาเข้ามา!"แต่เธอพบว่าตัวเองไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย! เธอไม่เข้าใจ

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ทำไมถึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น? ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?###

**เรื่องราวบานปลายจนควบคุมไม่ได้ เป็นไปตามที่เธอคาดไม่ถึงเลย!**เจียงหว่านเฉิง

ใช้แรงทั้งหมดที่มีเพื่อเปิดประตูเพียงแค่รอยแยก จากช่องนั้นเธอก็เห็นใบหน้านั้น

ชัดเจน!  **จางเหอเซวียน!**   ชายผู้ทำลายชีวิตของเธอในชาติก่อน!   ชายชั่วผู้เป็น

เหมือนสัตว์ร้ายในคราบมนุษย์!  ผู้ที่แสร้งทำตัวดูสง่างาม หล่อเหล่า สุภาพเรียบร้อย

แต่แท้จริงแล้วกลับเป็นคนสารเลวที่สุด!!  เจียงหว่านเฉิงไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองจิกเล็บลง

ไปในฝ่ามือจนลึก ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความโกรธเกลียด เธออยากจะพุ่งออก

ไปและฉีกชายคนนั้นให้เป็นชิ้นๆ กัดกินเนื้อของเขา และดื่มเลือดของเขา!  ในขณะ

เดียวกัน **จางเหอซวน** ผู้เป็นท่านอ๋องของราชวงศ์เหลียงกลับรู้สึกหนาวสั่นอย่าง

กะทันหัน ทำไมจู่ๆ เขาถึงรู้สึกได้ถึงพลังฆาตกรรมที่แรงกล้าเช่นนี้? ทั้งที่ชายร่างใหญ่

ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็ไม่ได้มีท่าทีเป็นศัตรูแต่อย่างใดนักล่าเองก็กำลังพินิจพิจารณา

ชายคนนี้อย่างละเอียด แม้เขาจะดูเหมือนประสบเคราะห์ แต่ก็ไม่สามารถปิดบังความ

สง่างามของตนได้ เสื้อผ้าอันหรูหราและการวางท่าที่สงบเสงี่ยม รวมถึงสำเนียงที่ฟังดู

ราวกับมาจากเมืองหลวง ชายคนนี้ทำไมถึงมาปรากฏตัวหน้าบ้านของเขาได้?

ขณะนั้นฝนยังคงตกพรำๆ ชายคนนี้คงจะอยู่กลางสายฝนมาตลอดทั้งคืน จนตอนนี้เขา

จามไปหลายครั้งแล้ว นักล่าไม่ได้รับเอาวงแหวนที่ชายคนนั้นยื่นมาให้ เขาเพียงพูด

ย่างเย็นชา “ขอโทษนะ บ้านนี้มีสตรีและเด็กเล็กอยู่ ไม่สะดวกรับแขก นายท่านลอง

เดินไปตามเส้นทางเล็กๆ ด้านหน้าลงไปสามกิโลเมตรก็จะถึงหมู่บ้านฝาง ชาวบ้านที่

นั่นมีน้ำใจและจะต้อนรับท่านเอง"ท่าทีเย็นชาของนักล่าทำให้ท่านอ๋องรู้สึกโกรธเคือง

และหมดหนทาง เขาคือท่านอ๋องราชวงศ์เหลียงที่ยิ่งใหญ่ แต่กลับถูกไล่ตะเพิดเช่นนี้

ทำให้เขาไม่สามารถเอ่ยปากขอความช่วยเหลืออีกต่อไปได้ ชายชาวบ้านคนนี้! หาก

ไม่ใช่เพราะเขาไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนและไม่ต้องการทำให้เรื่องยุ่งยากไปมากกว่านี้

ชายชาวบ้านผู้นี้คงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้อย่างปลอดภัยแน่นอน!ในสายตาของท่านอ๋องมี

แววโกรธแค้นที่รุนแรง นักล่าจับสังเกตได้ทันที ดูท่าว่าวันนี้เรื่องนี้คงจะไม่จบง่ายๆ

ชายคนนี้น่าจะจำความแค้นนี้เอาไว้ แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น นักล่าก็ไม่มีความตั้งใจที่

จะให้เขาเข้ามาในบ้าน คนจากเมืองหลวงนั้น ควรจะรีบไปให้ไกลจากที่นี่จะดีที่สุด!

ท่านอ๋องรู้ดีว่าไม่มีทางที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ จึงได้แต่หันหลังเดินไปตามเส้นทาง

เล็กๆ ที่เต็มไปด้วยโคลน แต่หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าว ร่างสูงของเขาก็เริ่มโซเซ แล้วจู่

ๆ ก็ล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง! ท่านอ๋องสลบไปในทันที เสื้อผ้าหรูหราของเขาเปื้อน

โคลนไปหมด  เจียงหว่านเฉิงที่ยังคงนอนป่วยอยู่ในห้องขดตัวแน่น เจี่ยเอ๋อร์ วิ่งเข้ามา

ข้างในพร้อมกับร้องเรียก “พี่สาวๆ ใต้ชายคามีอาคนสูงคนนึง ตัวเขาเต็มไปด้วยโคลน

เลย! เขาหลับไปแล้ว!”ใบหน้าของเจียงหว่านเฉิงซีดขาว เธอรู้ดีว่า **ท่านอ๋อง** นั้น

ล้มลงในแอ่งโคลน นักล่าคงไล่เขาไปแล้ว แต่ก็ไม่สามารถปล่อยให้เขาตายตรงหน้า

ประตูบ้านได้ เขาคงเห็นแล้วว่าชายคนนั้นเป็นคนชั้นสูง ถ้าหากชายคนนั้นตายหน้า

บ้าน คงจะนำหายนะมาสู่ทั้งครอบครัว  เจียงหว่านเฉิงเกลียดมากจนร่างกายของเธอ

สั่นสะท้าน เธออยากจะวิ่งออกไปแล้วใช้มีดกรีดคอเขาซะ! แต่เธอกลับอ่อนแรงจน

ทำได้เพียงนอนอยู่ในบ้านแล้วแกล้งทำเป็นป่วย การทำอาหารในบ้านจึงตกอยู่ที่นักล่า

อีกครั้งไม่นาน เจียเอ๋อร์ ก็นำอาหารเช้าเข้ามาให้ “พี่สาว เมื่อไหร่พี่สาวจะทำข้าวอ

ร่อยๆ ให้หนูอีกล่ะ?”เมื่อเห็นข้าวต้มที่มีแค่ใบผักลอยอยู่ เจียงหว่านเฉิงเองก็ตาโต

เจียเอ๋อร์ ยิ่งดูท่าทางผิดหวัง ไม่มีรสชาติอร่อยในปากเลย ดูเหมือนว่านักล่าคนนี้จะทำ

อาหารได้แย่มากจริงๆ!  เจียงหว่านเฉิงต้องใจแข็งและพูดว่า “เจียเอ๋อร์ พี่สาวคงยัง

ออกไปทำอาหารไม่ได้อีกสักสองสามวัน ต้องขอให้ท้องของหนูอดทนไปก่อน รอพี่

สาวหายดีแล้ว พี่สาวจะทำอาหารอร่อยๆ ให้กินนะ”  เจียเอ๋อร์เดินกลับไปที่ครัวด้วย

ความผิดหวัง เธอซึ่งปกติแล้วชอบข้าวต้มมาก กลับไม่สามารถทานข้าวต้มได้หมด

แม้แต่ชามเดียวในเช้านี้ นักล่ามองเจียเอ๋อร์ ด้วยความประหลาดใจ และคิดว่า:นางสาว

ผู้นั้นทำอะไรกับเด็กน้อยคนนี้กันนะ ถึงได้เห็นผลเร็วขนาดนี้?  เวินเอ้อร์เฮ่อ ถามขึ้นมา

“เจียเอ๋อร์ เป็นอะไรไป? ไม่อยากกินอีกชามเหรอ?”    เจียเอ๋อร์ บ่นว่า “ข้าวต้มของพี่

ใหญ่มันไม่อร่อยเลย หนูอยากกินอาหารที่พี่สาวทำมากกว่า”      นักล่า: ……ที่แท้

เขาก็โดนรังเกียจสินะ ก็จริง อาหารที่นางสาวผู้นั้นทำมันอร่อยกว่ามาก เวินเอ้อร์เฮ่อ

เองก็ไม่ได้พูดแย้งอะไร เขายอมรับว่าอาหารที่กินเมื่อวานทั้งวันนั้นอร่อยมากจนตอนนี้

แค่คิดถึงก็ยังอดกลืนน้ำลายไม่ได้นักล่าเห็นปฏิกิริยาของพี่น้องทั้งสองแล้ว ก็คิดในใจ

ว่า: นางสาวผู้นั้นบอกว่าจะดูแลชีวิตประจำวันของพวกเขาเพื่อเป็นการตอบแทน บอก

ว่าจะปรับสมดุลของเจียเอ๋อร์  แล้วทำไมนางถึงได้ล้มป่วยไปหลังจากทำงานแค่วัน

เดียว? ร่างกายของนางสาวผู้นี้อ่อนแอเกินไปจริงๆ###(จบบท)