บทที่ 10: ชายในฝัน
บทที่ 10: ชายในฝัน
ช่วงเวลาประมาณทุ่มหนึ่ง เฉินอวี่จึงบอกให้ถวนถวนหยุดรับออเดอร์
“เจ้าของร้านทำไมถึงหยุดรับออเดอร์ล่ะ? ยังมีคนที่รอซื้ออยู่นะ!”
“ขอโทษจริงๆ ครับ ปาท่องโก๋ที่เหลือทั้งหมดนี้ขายออกไปหมดแล้วครับ” เฉินอวี่พูดด้วยความรู้สึกผิด
ถงหย่ารู้สึกตกใจมากที่เห็นว่าภายในเวลาไม่ถึงสามชั่วโมง ปาท่องโก๋ทั้งหมดขายหมดเกลี้ยง
ไม่รู้ทำไม จู่ๆ ถงหย่าก็รู้สึกผิดขึ้นมา เพราะถ้าเธอไม่กินไปชิ้นหนึ่ง เฉินอวี่ก็คงขายได้อีกชิ้นหนึ่ง
หลังจากจัดการออเดอร์ที่เหลืออยู่ เฉินอวี่ก็ปิดเตาและนำปาท่องโก๋กึ่งสำเร็จรูปที่เหลืออยู่ 20 ชิ้นไปทอดในหม้ออีกใบ
“ไม่ใช่ว่าขายหมดแล้วเหรอ?” ถงหย่าถามอย่างสงสัย
“นี่เป็นส่วนที่ผมเก็บไว้ให้คุณครับ!”
คำพูดนั้นทำให้หัวใจของถงหย่าเต้นแรงขึ้นทันที
“ให้ฉันเหรอ?”
“ใช่ครับ คุณช่วยผมมากเลย ต้องทำปาท่องโก๋สักสองสามชิ้นให้เป็นการขอบคุณสิครับ!”
หน้าของถงหย่าที่ร้อนระอุเมื่อครู่กลับเย็นลง เธอแอบทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย
“งั้นขอบคุณมากนะคะ”
ถงหย่าขอบคุณและถอดถุงมือออกก่อนจะช่วยเก็บของในรถอาหาร
ขณะที่เฉินอวี่เพิ่งจะทอดปาท่องโก๋ 20 ชิ้นเสร็จ เขาก็ได้ยินเสียงของจางฟานที่เข้ามาพร้อมกับความเร่งรีบ
“เฉิน! รถต่อพ่วงเล็กๆ ที่คุณต้องการทำเสร็จแล้ว ออกมาดูสิ!”
เฉินอวี่รู้สึกประหลาดใจเพราะดูเหมือนจางฟานเพิ่งจะออกแบบแผนผังเมื่อช่วงกลางวัน แต่ตอนนี้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว
เมื่อเฉินอวี่เห็นรถต่อพ่วงที่จางฟานทำเสร็จ เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าจางฟานเองก็อาจจะมีระบบช่วยเหลือเหมือนกัน
เพราะรถต่อพ่วงเล็กนี้ถูกทำออกมาอย่างประณีตเหมือนเป็นบ้านเคลื่อนที่ขนาดเล็กที่มีพื้นที่กว้างขวาง แม้แต่ระบบไฟฟ้าก็ถูกติดตั้งเรียบร้อยแล้ว
“ฝีมือเยี่ยมไปเลยนะครับ จาง!” เฉินอวี่ชื่นชม
จางฟานเกาหัวด้วยความเขินอาย “จริงๆ แล้ว รถต่อพ่วงเล็กนี้เป็นของที่มีคนสั่งทำไว้ก่อนหน้านี้ แต่เขายกเลิกกลางคัน ผมเลยเอามาปรับปรุงเล็กน้อยแล้วนำมาให้คุณใช้แทน”
“งั้นก็ต้องขอบคุณมากๆ เลยครับ!”
เฉินอวี่หยิบเงินสดออกมาและนับสองพันหยวนยื่นให้จางฟาน
“ไม่ต้องหรอก!” จางฟานรีบปฏิเสธ “เราเป็นเพื่อนบ้านกัน จะเอาเงินไปทำไม? แถมรถต่อพ่วงนี้ถ้าปล่อยไว้ก็จะเสียเปล่า”
“พูดแบบนี้ไม่ได้นะครับ ยังไงก็ต้องจ่ายเงินอยู่ดี! ผมตรวจสอบมาแล้ว การดัดแปลงรถแบบนี้ราคาน้อยสุดก็สองพันหยวน รับไว้เถอะครับ! ไม่งั้นครั้งหน้าผมจะไม่ยอมให้คุณมาซื้อปาท่องโก๋ที่นี่อีก”
เมื่อเห็นว่าเฉินอวี่ดื้อดึงขนาดนี้ จางฟานก็ไม่ได้ปฏิเสธอีก
เขารับเงินสองพันหยวน แต่คืนกลับให้เฉินอวี่ห้าร้อยหยวน
“พอแล้ว เฉิน! หนึ่งพันห้าร้อยก็พอ ถ้าคุณให้ผมอีก ผมจะโกรธจริงๆ นะ!”
ขณะที่เฉินอวี่กับจางฟานกำลังต่อรองกัน เสียงแจ้งเตือนจากระบบก็ดังขึ้น
【ขอแสดงความยินดีแก่ผู้ใช้สำหรับการปิดยอดขายในวันนี้ กำไรสุทธิ 7,993.5 หยวน ได้รับแต้มสะสม 7,993.5 แต้ม!】
เฉินอวี่รู้สึกประหลาดใจ เพราะปกติระบบจะทำการคำนวณยอดเมื่อทำความสะอาดรถเสร็จแล้ว
หรือว่า...ถงหย่าจะทำความสะอาดรถเรียบร้อยแล้ว?
แต่ทันทีที่เขาเห็นหน้าจอระบบที่แสดงแต้มสะสม ตอนนี้แต้มสะสมรวมอยู่ที่ 14,228 แต้ม!
เขาลองคำนวณดูคร่าวๆ ปาท่องโก๋ 20 ชิ้นที่เขาเก็บไว้ให้ถงหย่า แต่ละรสชาติ 4 ชิ้น รวมเป็น 28 หยวน
บวกกับที่ถงหย่ากินไปหนึ่งชิ้นรสเผือก รวมทั้งหมด 29.5 หยวน
แสดงว่ากำไรสุทธิช่วงบ่ายคือ 5,570.5 หยวน!
ดูเหมือนว่าระบบจะคำนวณกำไรสุทธิและแต้มสะสมหลังหักต้นทุนออกไปแล้ว
น่าจะเป็นอย่างนี้พรุ่งนี้ เงิน 1,500 หยวนที่ใช้ซื้อรถต่อพ่วงนี้ก็จะถูกนำมาคิดรวมด้วย
ขณะที่เฉินอวี่กำลังจดจ่อกับระบบ จางฟานก็ยัดเงินห้าร้อยหยวนใส่มือเฉินอวี่แล้วเดินจากไป
ตอนนี้ ถวนถวนกำลังนำปาท่องโก๋ที่เฉินอวี่ทอดมาเสิร์ฟให้ถงหย่าที่นั่งรออยู่ข้างนอก
“คุณพ่อนี่ใจดีจริงๆ ทำพิเศษให้คุณครูตั้งยี่สิบชิ้น! เมื่อวานยังไม่ยอมเก็บไว้ให้หนูกินสักชิ้นเลย เห็นชัดว่าคุณพ่อชอบคุณครูจริงๆ ล่ะสิ”
คำพูดของถวนถวนทำให้หน้าของถงหย่าแดงขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือนว่าถวนถวนจะเก่งในการจีบกว่าพ่อของเธอเสียอีก
ถงหย่าไอเบาๆ สองครั้งและรีบเปลี่ยนเรื่องพูด
“ว่าแต่ ทำไมพ่อกับแม่ของหนูถึงหย่ากันเหรอจ๊ะ?”
ทันใดนั้น หน้าของถวนถวนก็เศร้าลง “แม่หนูถูกแมวมองพบตัวและกลายเป็นดาราดัง จากนั้นแม่ก็ไม่อยากได้หนูกับพ่อแล้ว เพราะกลัวว่าจะทำให้เส้นทางอาชีพของแม่เสียหาย”
ถงหย่ารู้สึกโกรธทันที นี่มันชัดๆ ว่าผู้หญิงแบบนี้เป็นเหมือน “เฉินซื่อเหม่ย” ในเรื่องราวโบราณ!
“พ่อหนูเรียนจบปริญญาโทนะ ทั้งหล่อและนิสัยดีขนาดนี้ ทำไมแม่ถึงทิ้งพ่อหนูได้ลงคอ?”
“เอ๊ะ? คุณครูรู้ได้ยังไงว่าพ่อหนูจบปริญญาโท?”
ถงหย่ารู้สึกอาย “โรงเรียนอนุบาลเขามีข้อมูลของผู้ปกครองนักเรียนอยู่แล้วน่ะจ้ะ ว่าแต่พ่อหนูเรียนทำปาท่องโก๋จากไหนเหรอ?”
“พ่อหนูเรียนด้วยตัวเองค่ะ! ตอนแรกก็ทำให้หนูกินบ่อยๆ น่ะคะ!”
ถงหย่ารู้สึกทึ่งในใจ ผู้ชายในฝันของเธอช่างไม่ธรรมดาจริงๆ แค่เรียนด้วยตัวเองก็ทำปาท่องโก๋ให้อร่อยขนาดนี้ได้
ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในใจเธอเพิ่มขึ้นอีกขั้น และเธอก็เริ่มคิดว่าเธอควรจะเป็นฝ่ายรุกบ้างหรือไม่
ขณะที่พวกเธอคุยกัน ถงหย่าก็ไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกินปาท่องโก๋ไปสิบชิ้นแล้ว
ปกติแล้วเธอไม่ค่อยแตะอาหารที่มันๆ แบบนี้ แต่รสชาติของปาท่องโก๋นี้พิเศษมาก ถ้าเธอไม่บังคับตัวเอง เธออาจจะกินทั้ง 20 ชิ้นหมดก็ได้
เฉินอวี่เพิ่งจะเชื่อมต่อรถต่อพ่วงเล็กเข้ากับรถอาหารเสร็จ เขาจึงเดินมาทางถงหย่า
“จากพรุ่งนี้เป็นต้นไป เราจะสามารถเก็บวัตถุดิบได้มากขึ้นแล้ว! แล้วก็จะมีหน้าต่างขายเครื่องดื่มโดยเฉพาะด้วย”
ถวนถวนกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ “เย้! พรุ่งนี้จะมีเครื่องดื่มแล้ว!”
เฉินอวี่กลอกตา “เด็กๆ ไม่ควรกินเครื่องดื่มบ่อยๆ นะ!”
ถงหย่าก็เสริมขึ้นมา “ใช่แล้ว โดยเฉพาะถวนถวนที่ต้องเต้นรำ ไม่ควรกินเครื่องดื่ม แต่ดื่มนมได้บ้างน่ะ”
ขณะที่พูด ถงหย่าหยิบโทรศัพท์ออกมาและพยายามจะจ่ายเงินผ่าน QR Code
เฉินอวี่รีบเข้ามาหยุดเธอทันทีและจับข้อมือของเธอไว้
“ไม่ต้องหรอกครับ ครูถงหย่า วันนี้คุณช่วยผมมากเลย ยังไม่มีโอกาสได้ขอบคุณเลย คุณจะจ่ายเงินทำไมอีกล่ะครับ?”
“ต้องจ่ายสิคะ! ปาท่องโก๋พวกนี้ไม่ใช่ว่าเสกขึ้นมาได้นะคะ!” ถงหย่าเปลี่ยนมาใช้มืออีกข้างและพยายามจะสแกน QR Code
เฉินอวี่เริ่มกังวล เขาใช้มือทั้งสองข้างจับข้อมือทั้งสองของถงหย่าไว้
แต่เหมือนจะรู้ตัวว่าท่าทางนี้ดูใกล้ชิดเกินไป เฉินอวี่จึงรีบปล่อยมือออกทันที
“ไม่ต้องจ่ายเงินแล้วค่ะ คุณครู!” ถวนถวนกระโดดเข้ามาพูด “ต่อไปให้คุณครูเป็นคนรับส่งหนูไปโรงเรียน ส่วนพ่อก็รับผิดชอบทำอาหารเช้าและเย็นให้คุณครูก็พอแล้ว!”
“หนูเด็กคนนี้ คุณครูเขายุ่งมาก จะมารับส่งหนูได้ยังไง?” เฉินอวี่รีบปราม
แต่ทันใดนั้น ถงหย่าก็เงยหน้าขึ้นและพูด
“ฉันทำได้นะ! ปกติฉันก็ไม่ค่อยมีอะไรทำ การรับส่งถวนถวนไม่ใช่ปัญหาอะไรเลยค่ะ!”
