ตอนที่ 7 การเก็บเกี่ยวครั้งใหญ่และหัวหน้าครูฝึก!!!

"อยากให้พวกเราแสดงฝีมือหรือ?" เจียงชวนตกตะลึง ไอ้หนูเว่ยฟานนี่ช่างไม่รู้จักประมาณตัวเอาเสียเลย

"ช่างไม่รู้อะไรเลย แค่ฝึกวิชามาสามเดือน ต่อให้อัจฉริยะแค่ไหนก็แค่ระฆังทองขั้นสองเป็นอย่างมาก เจ้าไม่รู้อะไรเลย คิดว่าฆ่าคุณชายเสือเก้าได้แล้วจะเก่งกาจไปหมดรึ ไปจับตัวมันมา!"

ทันทีที่เจียงชวนตวาดออกมา ชายฉกรรจ์สี่ห้าคนที่อยู่ด้านหลังเขาก็กระโดดข้ามโลงศพสีแดงเข้ามาโจมตี

พวกเขาไม่ได้ใช้อาวุธ บางคนใช้หมัด บางคนใช้ฝ่ามือ ดูถูกเว่ยฟานอย่างสิ้นเชิง ต้องการจับเขาทั้งเป็น

"ทุกคนล้วนเป็นนักยุทธ์พลังลมปราณขั้นสาม ถ้าอยู่ในที่ว่าการ แต่ละคนก็มีฝีมือระดับหัวหน้าทั้งนั้น!"

เว่ยฟานกวาดตามองอย่างรวดเร็ว ในพริบตาก็มองทะลุวรยุทธ์ของคนเหล่านี้ได้ทั้งหมด ต้องบอกว่าเจียงชวนให้ความสำคัญกับเขามากทีเดียว

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีเจียงชวนและหลี่เซิ่นอยู่ด้วย แม้แต่ยอดฝีมือพลังลมปราณขั้นห้าก็ยังต้องพ่ายแพ้ที่นี่

น่าเสียดายที่พวกเขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้านี้เป็นผู้มีพลังพิเศษ

"ท่าเมฆาไล่ลม!"

เว่ยฟานก้าวเท้าเหยียบอากาศ ร่างพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า กลางอากาศเขาฟันดาบออกไปหนึ่งครั้ง หมุนตัวครบรอบ

จากนั้นก็มีเสียงเลือดพุ่งและศีรษะร่วงหล่นดังไปทั่ว ชายฉกรรจ์สี่ห้าคนที่กระโดดเข้ามาถูกเขาฟันเพียงครั้งเดียวก็ตายหมด

ต่อมา เขาฟันพลังดาบออกไปกลางอากาศ ก่อนที่เจียงชวนจะรู้ตัวก็ถูกผ่าร่างออกเป็นสองซีก

คนผู้นี้ตายโดยไม่ทันรู้ตัวถึงความน่ากลัวของเว่ยฟาน

"แค่นี้เองหรือ ที่กล้าบอกว่าจะจับข้าทั้งเป็น?"

เว่ยฟานลอยลงมาจากอากาศ พูดว่า "ตอนนี้พวกเจ้าไม่ต้องเศร้าโศกเสียใจที่ญาติพี่น้องตาย และไม่ต้องหวาดกลัวว่าราชาเสือจะแก้แค้นแล้ว เป้าหมายที่ข้ามาที่นี่ก็สำเร็จแล้ว ถ้าหูชิงรู้เข้าคงจะชื่นชมข้ามากทีเดียว นี่แหละถึงจะเรียกว่าเจ้าหน้าที่ที่มีคุณสมบัติครบถ้วน ท่านว่าจริงไหมท่านหัวหน้าหลี่!"

เว่ยฟานพูดเบาๆ ใบหน้ายิ้มแย้ม เผยให้เห็นฟันขาวสะอาด ดูเป็นมิตรมาก

แต่รอยยิ้มแบบนี้ในสายตาของหลี่เซิ่น กลับน่ากลัวยิ่งกว่าเห็นปีศาจเสียอีก

ใบหน้าของเขาซีดขาว ฟันกระทบกันสั่นกุกกัก "พ...พลังดาบ เจ้าถึงกับใช้พลังลมปราณปล่อยพลังดาบออกมาได้ วิชาระฆังทองของเจ้าฝึกถึงขั้นไหนกันแน่?"

สายตาของเขามองไม่ออกแล้วว่าวรยุทธ์ของเว่ยฟานสูงแค่ไหน เพราะวรยุทธ์ของเขาเองมีเพียงพลังลมปราณขั้นห้าเท่านั้น

แต่เขารู้ว่าการจะฟันพลังดาบออกมาได้ อย่างน้อยต้องมีพลังลมปราณขั้นเจ็ดถึงจะปล่อยพลังลมปราณออกนอกร่างได้ และวิชาดาบเลือดอสูรก็ต้องฝึกถึงขั้นชำนาญการขึ้นไป

เว่ยฟานยิ้ม พูดว่า "ท่านหัวหน้าหลี่ช่างน่าสนใจจริงๆ ในเวลาแบบนี้กลับสนใจแต่ว่าวิชาระฆังทองของข้าฝึกถึงขั้นไหน"

สีหน้าของหลี่เซิ่นเปลี่ยนไป รู้สึกตัวแล้วรีบขอร้องอย่างร้อนรน "เว่ยฟาน ไว้ชีวิตข้าด้วย เจ้าฆ่าน้องเขยของเจียงชวน ข้าก็แค่กลัวแก๊งเสือดุจะแก้แค้นถึงได้ผลักเจ้าออกไป ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเจ้าจริงๆ เจ้าก็รู้ ในฐานะหัวหน้า ข้าต้องการปกป้องคนให้มากที่สุด บางครั้งก็จำเป็นต้องเสียสละบางคน ข้าไม่ได้เลวร้าย ถ้าไม่ทำแบบนี้ พวกปีศาจเสือก็จะฆ่าคนมากขึ้น หวังว่าเจ้าจะเข้าใจข้า ต่อไปข้าสัญญาว่าจะเป็นหัวหน้าที่ดี"

เขาไม่มีความคิดจะหนี ต่อหน้านักยุทธ์ที่สามารถฟันพลังดาบออกมาได้ การหนีมีแต่จะตายเร็วขึ้น

พูดด้วยเหตุผล บางทีอาจจะรอดชีวิตได้

เว่ยฟานพูดว่า "ท่านหัวหน้าหลี่อย่ากลัวไปเลย ท่านลืมไปแล้วหรือว่าก่อนหน้านี้ข้าบอกว่าจะขอบคุณท่านให้ดีๆ"

หลี่เซิ่นดีใจ นึกว่าเว่ยฟานจะปล่อยเขาไป แต่ในทันใดนั้น คำพูดของเว่ยฟานก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนตกลงไปในบ่อน้ำแข็ง

"วางใจเถอะ ข้าลงมือเร็วมาก รับรองว่าจะไม่ทำให้ท่านรู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อย!"

"อย่าฆ่า..."

หลี่เซิ่นตกใจสุดขีด พูดไม่ทันจบประโยค เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อยู่ในสายตากำลังหมุนไปมาไม่หยุด

"ศีรษะของข้าลอยขึ้นมาแล้ว..."

พอความคิดนี้ผุดขึ้นมา เขาก็รู้สึกว่าสายตาเริ่มมืดลงอย่างรวดเร็ว แล้วก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย!

เว่ยฟานทำตามที่พูด ให้หลี่เซิ่นตายอย่างรวดเร็ว

หลังจากเก็บดาบ เขาก็มองไปที่หน้าต่างสถานะ:

[สังหารเจียงชวน ได้รับพลังยุทธ์ 10 ปี] [สังหารหลี่เซิ่น ได้รับพลังยุทธ์ 11 ปี] [สังหารเจียงผิง ได้รับพลังยุทธ์ 5 ปี] ... [พลังยุทธ์ปัจจุบัน: 46 ปี]

เว่ยฟานยิ้มอย่างมีความสุข ครั้งเดียวได้รับพลังยุทธ์ถึง 46 ปี

เขาไม่รีบร้อนจากไป เดินสำรวจรอบบ้านหนึ่งรอบ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีคนอื่นอยู่ แล้วจึงเปิดประตูใหญ่ของลานบ้านเดินออกไป

ส่วนศพเหล่านั้น แก๊งเสือดุคงจะมีคนมาจัดการเอง

"เว่ยฟาน เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?"

เดินไปได้สองก้าว ก็เจอกับหูชิงและหัวหน้าครูฝึกหูชิงหยวนเข้าพอดี

เว่ยฟานส่ายหน้า ประสานมือคำนับ "ข้าน้อยคารวะท่านครูฝึกหู!"

หูชิงหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย "ร่างกายเจ้ามีกลิ่นคาวเลือด ดูท่าข้าแก่คนนี้คงมาเสียเที่ยวแล้ว"

ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย เว่ยฟานฆ่าเจียงชวนและคนอื่นๆ หมดแล้วหรือ?

คนอื่นอาจไม่รู้ แต่ในฐานะหัวหน้าครูฝึกวิชายุทธ์ของที่ว่าการ เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าหลี่เซิ่นและเจียงชวนสมคบคิดกัน มิเช่นนั้นเขาก็คงไม่รีบมาที่นี่

ตอนนี้เว่ยฟานออกมาได้ ร่างกายยังมีกลิ่นคาวเลือด ถ้าไม่ได้ฆ่าเจียงชวนและคนอื่นๆ ก็คงออกมาไม่ได้

แต่นี่มันเหลือเชื่อเกินไปแล้ว! เว่ยฟานอาจจะมีพรสวรรค์ด้านวิชายุทธ์ แต่จะเป็นไปได้อย่างไรที่เพียงแค่สามเดือนจะสามารถฆ่าหัวหน้าแก๊งเสือดุได้

หูชิงพูดว่า "กลิ่นคาวเลือด? ข้างในเกิดอะไรขึ้น พวกเขาปล่อยเจ้าออกมาได้อย่างไร"

เธอรีบร้อนขอให้พ่อมาช่วย ก็เพื่อช่วยเว่ยฟาน ถ้าเจียงชวนพูดง่ายขนาดนั้น เธอก็ไม่จำเป็นต้องขอร้องพ่อของเธอหรอก

เว่ยฟานแสดงสีหน้าเศร้าโศก "ข้างในเกิดการต่อสู้กัน แต่เดิมข้ามาขอขมา ตั้งใจจะขอให้หัวหน้าเจียงยกโทษให้ ให้เขาก้าวผ่านความเศร้าโศกจากการสูญเสียญาติ แต่หัวหน้าเจียงดื้อดึงมาก ไม่ยอมยกโทษให้ข้าไม่ว่าอย่างไร ท่านหัวหน้าหลี่พยายามช่วยพูดให้ข้า ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พูดไปพูดมาพวกเขาก็ต่อสู้กันเอง แล้วก็ตายพร้อมกัน ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะข้า ตอนนี้ข้ารู้สึกเศร้ามาก อยากกลับบ้านไปกินข้าว... เอ่อ ไม่ใช่ อยากไม่พูดอะไรเลย ท่านครูฝึกหู ข้าน้อยขอตัวก่อนนะขอรับ!"

เว่ยฟานประสานมือคำนับแล้วเดินอ้อมหูชิงหยวนและหูชิงจากไป

"หลี่เซิ่นและเจียงชวนตายพร้อมกันหมดเลยหรือ?"

หูชิงฟังจนตาโตด้วยความตกใจ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ หรือว่าตัวเองเข้าใจผิดเกี่ยวกับท่านหัวหน้าหลี่มาตลอด เขาเป็นคนดีหรือ?

"เจ้าเด็กโง่ ฟังไอ้หนูนั่นพูดเหลวไหล ในปากมันไม่มีคำพูดจริงสักคำ!"

หูชิงหยวนเห็นท่าทางของลูกสาวแล้วอดถอนหายใจไม่ได้

เด็กคนนี้ไม่ได้โง่ แต่ไม่รู้ทำไม เพียงแค่เว่ยฟานพูดอะไรก็เชื่อไปหมด

"เขาไม่โง่นะ เว่ยฟานไม่เคยโกหกฉันหรอก!" หูชิงโต้แย้ง

บอกว่าจะมาขอโทษก็มาจริงๆ แม้ว่าอีกฝ่ายอาจจะทำร้ายเขาก็ยังมา เว่ยฟานไม่เคยโกหกเธอเลยสักครั้ง

"เจ้ารออยู่ที่นี่ ข้าจะเข้าไปดู!"

สถานการณ์แบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอ หูชิงหยวนไม่อยากพูดอะไรมาก เขาผลักประตูลานบ้านเดินเข้าไป

"เจียงชวนและหลี่เซิ่นตายจริงๆ!"

ภาพตรงหน้าทำให้หูชิงหยวนอดสูดหายใจเฮือกไม่ได้ เขารู้สึกว่าจะเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ

ลูกชายคนเล็กของราชาเสือตาย ตอนนี้เจียงชวนและหลี่เซิ่นก็ตายอีก แก๊งเสือดุและราชาเสือไม่อาคเดือดดาลก็แปลกแล้ว

"ใครกันที่ลงมือโหดเหี้ยมขนาดนี้ กล้าฆ่าทั้งหัวหน้าแก๊งเสือดุและหัวหน้าตำรวจพร้อมกัน?"

แม้ว่าเว่ยฟานจะพูดโกหกทั้งปาก แต่เขาไม่เชื่อว่าเว่ยฟานเป็นคนฆ่าพวกนี้ เว่ยฟานอาจจะเห็นฆาตกรตัวจริง แต่ไม่ได้บอก

เพราะคนพวกนี้ล้วนไม่ใช่คนดี คนอื่นฆ่าพวกเขาก็เท่ากับช่วยกำจัดภัยให้ประชาชน จากที่เขารู้จักเว่ยฟาน คงไม่มีทางไปแจ้งความเอาผิดคนดีเพื่อคนเลวพวกนี้หรอก

"เห็นไหม เว่ยฟานไม่ได้โกหกฉัน ท่านหัวหน้าหลี่และเจียงชวนตายพร้อมกันจริงๆ!"

หูชิงก็เดินเข้ามาด้วย ชี้ไปที่ศพในลานบ้านพูด โดยไม่ได้หวาดกลัวกับเลือดที่เต็มพื้นแม้แต่น้อย

หูชิงหยวนถลึงตาใส่ "ทุกคนล้วนตายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ไม่มีร่องรอยการต่อสู้เลยสักนิด เจ้าบอกพ่อมาสิว่านี่มันตายพร้อมกันได้อย่างไร?"

"นี่พ่อยังดูไม่ออกอีกหรือ น่าเสียดายจริงๆ ที่พ่อเป็นถึงหัวหน้าครูฝึกวิชายุทธ์ของที่ว่าการ ชัดเจนมากว่าท่านหัวหน้าหลี่ลอบโจมตี ฆ่าลูกน้องตัวเล็กๆ ของเจียงชวนด้วยการโจมตีครั้งเดียว จากนั้นเจียงชวนก็ลงมือใส่ท่านหัวหน้าหลี่ ทั้งสองคนออกท่าฆ่ากันพร้อมกัน พ่อคงไม่ได้คิดจะบอกว่าเว่ยฟานเป็นคนฆ่าหรอกนะ เขาเพิ่งฝึกวิชามาแค่สามเดือน จะฆ่ายอดฝีมือมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร"

การคาดเดาที่สมบูรณ์แบบ หูชิงหยวนเงียบไปครู่ใหญ่

ใครเป็นคนฆ่าพวกนี้ไม่สำคัญหรอก ยังไงก็ไม่ใช่คนดีทั้งนั้น

แถมถ้าเว่ยฟานเป็นคนฆ่าจริงๆ นั่นก็น่ากลัวเกินไปแล้ว ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นดีกว่า

"รีบไปเรียกคนมาเถอะ ที่นี่มีกลิ่นคาวเลือดแรงมาก ถ้าไม่จัดการศพ อาจจะดึงดูดสิ่งไม่สะอาดมาได้"

ไม่อยู่ที่นี่นานกว่านี้ หูชิงหยวนพาลูกสาวหูชิงไปเรียกคนที่ที่ว่าการ

ที่ว่าการอาจไม่ต้องสนใจว่าใครเป็นฆาตกร แต่ศพพวกนี้ต้องจัดการแน่นอน ถ้าดึงดูดสิ่งสกปรกมา นั่นจะเป็นสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าปีศาจเสียอีก

***********************************************************************************

(จบตอนที่ 7 การเก็บเกี่ยวครั้งใหญ่และหัวหน้าครูฝึก!!!)

 

“ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาอ่านและสนับสนุน”

~หากชอบเนื้อหานี้อย่าลืมกด Like โปรดติดตามและแนะนำด้วยขอบคุณมากครับ~